Η δεύτερη αγωνιστική των playoffs μας επιφύλαξε πολλές εκπλήξεις. Σε αντίθεση με τους πρώτους αγώνες που τα αποτελέσματα κύλησαν φυσιολογικά και οι γηπεδούχοι πήραν εύκολες νίκες, με εξαίρεση τη Ρεάλ, η συνέχεια έκρυβε παγίδες. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι καλύτερα για μια ομάδα να χάνει εύκολα το παιχνίδι της όταν στραβώνει και να επικεντρώνεται στο επόμενο, για να δει τα λάθη της και να τα διορθώσει.

Είδαμε ομάδες όπως η Ζάλγκιρις, η Μπασκόνια, η Μπαρτσελόνα, που ηττήθηκαν κατά κράτος στα πρώτα παιχνίδια να παρουσιάζουν τελείως διαφορετικό πρόσωπο και να εμφανίζονται απόλυτα συγκεντρωμένες στο στόχο τους, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό, που οι συζητήσεις γύρω από τη διαιτησία κυριαρχούσαν συνεχώς. Εδώ ίσως ήταν το μεγαλύτερο λάθος του Πιτίνο, που δεν προετοίμασε πνευματικά την ομάδα του και τους παίχτες του, που στις δηλώσεις τους στάθηκαν σε ένα-δύο αμφισβητούμενα σφυρίγματα. Ας δούμε λοιπόν πρώτα τους πράσινους και θα επεκταθούμε και στα υπόλοιπα παιχνίδια.

Οπου "Ν", Νικ Καλάθης, για να μην σας κρατάω σε αγωνία. Ο σταρ του Παναθηναϊκού ήταν ο πρωταγωνιστής της πρώτης ημέρας των πλέι οφ της Ευρωλίγκα, καθώς γύρω από την δική του παρουσία περιστράφηκε η εξέλιξη του μοναδικού συναρπαστικού παιχνιδιού. Τα υπόλοιπα τρία ήταν μάλλον νερόβραστα, με τους γηπεδούχους να επικρατούν από βαρετά (Εφές) και προβλέψιμα (ΤΣΣΚΑ), εώς γελοιοδώς εύκολα (Φενέρ). Η ματσάρα έγινε στη Μαδρίτη και το το στόρι της πιθανώς να είναι ενδεικτικό της συνέχειας, από άποψη προσαρμογών. Ας δούμε λοιπόν κυρίως τους πράσινους και αν η δεύτερη αγωνιστική έχει περισσότερα ντέρμπι, τότε θα ασχοληθούμε εκτενέστερα και με τα άλλα ζευγάρια.

To πιο αμφίρροπο ίσως ζευγάρι των προημιτελικών της εφετινής διοργάνωσης είναι αυτό που βρίσκει αντιμέτωπους δύο συλλόγους που «διψούν» για την επάνοδό τους σε φάιναλ φορ. Αποτελεί μία σύγκρουση δύο διαφορετικών, ως προς τη φιλοσοφία, ομάδων. Η αγωνιστική προσέγγιση που παρουσίασαν στα περισσότερα παιχνίδια μοιάζει με τον «εκρηκτικο» χαρακτήρα των δύο προπονητών, οι οποίοι επίσης θέλουν να επανέλθουν στην τελική φάση της Ευρωλίγκα ύστερα από αρκετά χρόνια. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως και οι δύο είχαν βρεθεί για τελευταία φορά σε φάιναλ φορ το 2003 στη Βαρκελώνη, με τον Σβέτισλαβ Πέσιτς να κατακτά το τρόπαιο με τη νυν ομάδα του, ενώ ο Εργκίν Αταμάν ήταν τότε προπονητής της Μοντεπάσκι Σιένα, με την οποία κατέκτησε την τρίτη θέση, χωρίς όμως να βρεθούν αντίπαλοι στον ημιτελικό. Μπαρτσελόνα και Εφές λοιπόν, έτοιμες για το δικό τους τραγούδι της φωτιάς και του πάγου.

Από την θέσπιση των πλέι οφς στους οκτώ της διοργάνωσης το 2004-05, η Ρεάλ Μαδρίτης μετράει δέκα παρουσίες σε αυτά, εκ των οποίων στις έξι προκρίθηκε στο φάιναλ φορ, για να πάρει το τρόπαιο τις δύο από αυτές. Δύο φορές ηττήθηκε στον ημιτελικό και άλλες δύο στον τελικό. Τα τελευταία έξι χρόνια ωστόσο, έχει βρεθεί στο φάιναλ φορ πέντε φορές και έχει επανεδραιωθεί ως μία από τις τρεις υπερδυνάμεις της σημερινής Ευρωλίγκα, αφήνοντας πίσω της τις ημέρες της παρακμής (για τα δεδομένα της) της προηγούμενης δεκαετίας. Αποτελεί την ομάδα με τις περισσότερες κατακτήσεις του τροπαίου, το οποίο έχει κερδίσει 10 φορές, έστω και αν οι επτά από αυτές ήταν πριν το 1980. Η Ρεάλ θα διασταυρωθεί στα πλει οφς για δεύτερη σερί χρονιά με τον Παναθηναϊκό, και έχει λόγους και για να αισιοδοξεί, αλλά και για να απαισιοδοξεί, ανάλογα τα γούστα του καθενός.

Δαυίδ εναντίον Γολιάθ. Τι πιο χιλιοειπωμένο, όταν βλέπεις να έρχονται αντιμέτωποι ένας ισχυρός απέναντι σε έναν πιο αδύναμο;  Στην περίπτωση μας έχουμε το μεγάλο φαβορί της φετινής Euroleague (ή αν θέλετε την ομάδα που έπαιξε το κατά τεκμήριο σταθερότερο μπάσκετ τη σεζόν που διανύουμε) και από την άλλη την ομάδα που ανέτρεψε όλα τα προγνωστικά και με εκπληκτικό ντεμαράζ κατάφερε να προλάβει την τελευταία προνομιούχο θέση για τη μάχη των play offs. Στη μια πλευρά των πάγκων ο μεγάλος Ομπράντοβιτς και στην άλλη πλευρά ο επόμενος μεγάλος προπονητής της Γηραιάς Ηπείρου (όσο φυσικά τον απολαύσουμε στα μέρη μας, γιατί πιθανολογώ ότι το ΝΒΑ θα τον καλέσει σύντομα κοντά του). Τα διάφορα τρικ που επιφυλάσσουν αναμένονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από κάθε άποψη.

Ο θάνατος. Οι φόροι. Η ΤΣΣΚΑ που δεν χάνει σειρά πλέι-οφ. Ξέρω, δεν πρωτοτύπησα αλλά αυτή είναι η μία και μόνη αλήθεια. Όταν καλείται κάποιος να σχολιάσει το «ζευγάρωμα» της ΤΣΣΚΑ με (όποια) άλλη ομάδα στα πλέι-οφ της Ευρωλίγκα ξεκινάει από κάτι δεδομένο. Κάτι που δεν έχει αλλάξει σχεδόν δύο δεκαετίες πλέον. Και αυτό είναι η πρόκριση της «ομάδας του στρατού», όπως την αποκαλούσαμε εμείς οι old school πριν τρεις δεκαετίες, στα φάιναλ-φορ.

Συμπληρώθηκε η κανονική περίοδος και για τη φετινή Ευρωλίγκα και είναι ευκαιρία να δούμε μερικά συγκεντρωτικά στατιστικά, με πολλά διαγράμματα και λιγότερες λέξεις.

Στην εικόνα της εισαγωγής βλέπουμε όλα τα σουτ εντός παιδιάς γύρω από τη μαύρη τρύπα του γαλαξία τους, το λατρευτό μας καλάθι δηλαδή. Σε αντιδιαστολή με αυτήν του γαλαξία Μ87, της ξέφυγαν κάποια σουτάκια, αλλά ρίχνοντας μια ματιά στα στατιστικά που εμφανίζονται στο κάτω μέρος της εικόνας (ο αστερίσκος δίπλα στα νούμερα, υποδηλώνει ιστορικό ρεκόρ), μπορούμε να πούμε πως τα πήγε καλύτερα από ποτέ. Γενικά η ευστοχία των ομάδων ανεβαίνει. Η σύγκριση με τα νούμερα των Ελληνικών ομάδων αποφέρει θλίψη, καθώς και οι δύο είναι κάτω από τους μέσους όρους της διοργάνωσης.

Μεγάλη πτώση, της τάξης των 340 εισιτηρίων ανά αγώνα, το όλον άνω των 80.000 θεατών συνολικά, σημείωσε η προσέλευση του κοινού στους αγώνες της Ευρωλίγκα για τη σεζόν 2018-19, την τρίτη με το νέο φόρματ διεξαγωγής και την παρουσία 16 ομάδων με σύστημα round robin (όλοι εναντίον όλων).

Ενώ πέρυσι είχε σημειωθεί μικρή άνοδος της τάξης των 22 φιλάθλων ανά αγώνα, σε μέσο όρο φέτος η πτώση ήταν κατακόρυφη και μάλιστα θα ήταν (πολύ) μεγαλύτερη αν δεν προέκυπτε το εντυπωσιακό φινάλε του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα και τα σταθερά sold out της Ζαλγκίρις στη Zalgirio Arena του Κάουνας.

Η τελευταία αγωνιστική της Ευρωλίγκα τελείωσε ήδη, ολοκληρώνοντας μία πρωτοφανή σεζόν για την διοργάνωση και αφήνοντας πίσω της ίχνη αθλητικών επιτευγμάτων. Ο Παναθηναϊκός και η Ζαλγκίρις ολοκλήρωσαν δύο επιστροφές σπάνιες για τα δεδομένα του τουρνουά, επιστροφές που φέρουν την υπογραφή των ανθρώπων που κάθονται στους πάγκους τους, ακόμη και αν στην πρώτη περίπτωση ο Νικ Καλάθης κατάφερε το περίπου ακατόρθωτο. Οι Ρικ Πιτίνο και Σάρας Γιασικεβίτσιους, δουλεύοντας προσηλωμένα ανάμεσα σε συντρίμμια, κατάφεραν σιγά σιγά να τα μαζέψουν, να τα ανακυκλώσουν και να τα συσκευάσουν εκ νέου σε πακέτα νίκης, που παραδόθηκαν εν τέλει στους αντιπάλους με την μορφή ενός σερί 7-1. Σε αυτό, οι δύο πράσινες ομάδες άλωσαν έδρες όπως η Μόσχα, το Μιλάνο, το Φάληρο και η Μαδρίτη, για να πάρουν τελικά αυτό που άξιζαν βάσει της τελικής τους εικόνας. Παράλληλα, πήραν αυτό που δεν περίμενε κανείς, πλην όσων επιμένουν να εκτοξεύουν χρησμούς.

Ο Ολυμπιακός έπαιξε τελείως χάλια φέτος, φυσικά και χθες στο Περιστέρι. Εμφάνισε εικόνα διάλυσης σε διάφορα παιχνίδια, έχασε από τις πιο αδύναμες ομάδες της Ευρωλίγκα επανειλλημένως, έχοντας βέβαια θριαμβεύσει έναντι του Παντελή Διαμαντόπουλου πριν το ταξίδι στα Κανάρια, κάτι διόλου αμελητέο. Save me the drama, παρόλα αυτά. Μία χρονιά στον πάτο μπορεί να συμβεί σε κάθε ομάδα και όλη αυτή η μίρλα περί αναζήτησης υπευθύνων είναι μια ευκολία. Αν πάρεις έναν έναν τους πρωταγωνιστές, αρνητικά θα βρεις σίγουρα σε όλους - σίγουρα και σε αυτούς που "τόσα χρόνια έχουν αποδείξει την αγάπη τους στην ομάδα". Για εκείνους το συγκεκριμένο άρθρο κρατάει την κατακλείδα, αλλά προς το παρόν ας ξεκινήσουμε με τα αγωνιστικά και συμπληρώνουμε σιγά σιγά την εικόνα, κυρίως με την ματιά να ακουμπά στο (προς το παρόν αβέβαιο) μέλλον.