Το ίδιο μέσες άκρες θα ισχύσει και για την ΤΣΣΚΑ, ανεξαρτήτως της στελέχωσης στα γκαρντ, η οποία δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη. Τα κορμιά των Φόιγκτμαν και Κουφού δεν υπήρχαν ούτε κατά διάνοια στην προηγούμενη εκδοχή των πρωταθλητών και με δεδομένη την ποικιλία κινήσεων του Γερμανού, τα σημεία βαρύτητας στο παιχνίδι σίγουρα θα αλλάξουν. Δεν συζητάμε φυσικά για την ολότελα νέα Μπαρτσελόνα, για την αλλαγή πλεύσης στη φροντ λάιν της Ρεάλ (Μίκι αντί Αγιόν) και για τα νέα εγχειρήματα Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, τα οποία φαίνεται πως λίγη τακτική σχέση θα έχουν με τα αμέσως προηγούμενα. Αν ο Αταμάν είναι συγκεντρωμένος, όσο οι άλλοι θα ψάχνονται εκείνος με το ίδιο σύνολο θα πάει σε ένα γρήγορο 10-2 ή κάτι τέτοιο, αποκτώντας προβάδισμα με πολυτέλεια στραβοπατήματος.
Πίσω από τα δεδομένα φαβορί (όχι τους δικούς μας) η Ζαλγκίρις του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους φαίνεται πως επιχειρεί και εκείνη αλλαγή πλεύσης. Χάνοντας κομβικές μονάδες περίπου αναγκαστικά, ο Σάρας κινήθηκε αστραπιαία, κλείνοντας παίκτες ανερχόμενους, με θεωρητικά υψηλά περιθώρια εξέλιξης και μακροημέρευσης στην Ευρωλίγκα. Κοιτώντας τις επιλογές του προσεκτικότερα, διακρίνει κανείς μία πολύ στοχευμένη κατεύθυνση: Ήρθε η ώρα η Ζαλγκίρις να σουτάρει τρίποντα.
Δε πρόμπλεμ
Οι Λιθoυανοί έχουν κάνει θαυμάσιες πορείες τα τελευταία δυο χρόνια. Πήγαν στο φάιναλ φορ πρόπερσι και μπήκαν στην οκτάδα πέρυσι, όταν δεν ήταν φαβορί για καμία εκ των δύο αυτών διακρίσεων. Τα κατάφεραν παίζοντας στοχευμένα, σε χαμηλό ρυθμό και με υψηλό δείκτη ασίστ ανάλογα με τις κατοχές (63,7% - τριτοι πέρυσι). Επίσης, σε γενικές γραμμές τα κατάφεραν ευστοχώντας, είτε περισσότερο (πρόπερσι), είτε λιγότερο (πέρυσι), αλλά πάντως μονίμως κινούμενοι στην πρώτη επτάδα σε σταθμισμένη ευστοχία στην διοργάνωση. Δεν μπορείς μάλιστα να πεις ότι τους έλειπε ούτε η αμυντική συγκέντρωση, καθώς το σύνολο εκμεταλλευόταν τον χαμηλό ρυθμό, για να οργανώνεται και να παρουσιάζεται στα μετόπισθεν αξιοπρεπές και σταθερό. Η Ζαλγκίρις αποτελούσε, γενικώς, εγγύηση.
Κοινό σημείο της αγωνιστικής ταυτότητας επί εποχής Σάρας ήταν κι ένα ακόμη: Τα λίγα τρίποντα, για την ακρίβεια τα λιγότερα στη διοργάνωση. Ρίχνοντας μία προσεκτική ματιά στα στατιστικά του badbasket, ανακαλύπτει κανείς πως μόλις 29% των προσπαθειών των Λιθουανών ερχόταν πίσω από τα 6,75, νούμερο που ήταν μακράν το χαμηλότερο στη διοργάνωση. Σε αντίστοιχα επίπεδα επιχειρούσε τρίποντα η Ζαλγκίρις και την χρονιά του φάιναλ φορ, με αποτέλεσμα η κατανομή των σουτ στο γήπεδο να δείχνει κάπως έτσι.
To δεύτερο βουναλάκι κάτω αριστερά παραείναι χαμηλό, σαν σαμαράκι στο Παλαιό Ψυχικό. Ως συνέπεια, παρά το γεγονός ότι η Ζαλγκίρις ήταν ομάδα με καλά ποσοστά (πέμπτη σε true shooting%), η παραγωγικότητα της ανά κατοχή δεν ξεπέρασε τους 1,09 πόντους συνολικά και τους 1,12 στην κανονική περίοδο, ρίχνοντας την κάπως πιο πίσω, στην έβδομη θέση της κατάταξης.
Και πάλι, αν την συγκρίνουμε με τους υπόλοιπους, τα πήγε σχεδόν περίφημα. Απλώς στο τέλος και καθώς οι αποχωρήσεις παικτών συνέβησαν τσουναμιαία (sic), λογικά το προπονητικό επιτελείο σκέφτηκε το εξής: Τι θα γινόταν αν την επόμενη σεζόν μπορούσαμε να διατηρήσουμε απαράλλαχτη την φιλοσοφία μας (διαμοιραστικό παιχνίδι, έμφαση στο ελεύθερο σουτ), πετυχαίνοντας παράλληλα να αυξήσουμε τους πόντους ανά σουτ; Ίσως η υπόθεση μου να μην είναι σωστή, παρόλα αυτά βλέποντας τις προσθήκες, συμπεραίνω πως εκεί στο Κάουνας νιώθουν έτοιμοι να πλησιάσουν ένα βήμα εγγύτερα στο δόγμα 3>2, κάτι που αν συμβεί θα καταστήσει την Ζαλγκίρις ακόμη πιο επικίνδυνη. Για να δούμε κάπως λεπτομερέστερα το καλοκαιρινό πήγαινε-έλα και μου λέτε.
Από την αγκαλιά του Σάρας πέταξαν οι Αρον Γουάιτ, Μπράντον Ντέιβις, Nτιόν Τόμπσον, Αντάνας Καβαλιάουσκας, Λίο Βέστερμαν και Νέιτ Γουόλτερς. Oι δυο γκαρντ σούταραν τρίποντα με πολύ καλά ποσοστά, όμως ο μεν Γουόλτερς επιχειρούσε σπάνια, ο δε Βέστερμαν έπαιζε μόλις 17 λεπτά. Και παραπάνω να εμφανιζόταν, το spacing δεν θα εξαρτιόταν ούτε από εκείνον ούτε από τον Γουόλτερς, καθώς τους χώρους στο μπάσκετ τους δημιουργούν οι πλάγιοι. Εκεί, πέραν του Μιλάκνις και του Γκριγκόνις (περισσότερο guard), απειλή με ύψος δεν υπήρχε πουθενά. Ακόμη και ο εύστοχος Γουάιτ (πάνω από 38%), εκτελούσε πίσω από το τόξο στη χάση και στη φέξη, ακολουθώντας κυρίως το ένστικτο του σε cuts και καρφώματα. Για τον Γιανκούνας φυσικά ούτε λόγος, όπως και για τον Ουλάνοβας ή τον Τόμπσον.
Στη μεταγραφική περίοδο ...
1. Ο Σάρας διατήρησε τους καλούς σουτέρ στις θέσεις 2-3 και πρόσθεσε δύο γκαρντ που δεν έχουν το τρίποντο ως το βασικότερο ατού τους. Για τον Λεκαβίτσιους τα ξέρετε, συνεπώς πάμε στον Άλεξ Πέρεζ. Ο 26χρονος πρώην πλέι μέικερ της Μπανβιτ βλέπει καταπληκτικά το γήπεδο στο πικ εν ρολ, έχει μερικές τρελούτσικες κινήσεις (αν και όχι τρομερό ξεπέταγμα) στο ένας εναντίον ενός και 38% σε τούρκικο πρωτάθλημα και Champions League πίσω από τα 6,75. Πρόκειται περισσότερο για έναν τρομερά οικονομικό παίκτη (τα 2,2 λάθη για 30 λεπτά συμμετοχής και το κουμάντο κρίνονται ελάχιστα), με υψηλό δείκτη προσαρμογής στο ομαδικό παιχνίδι, παρά για οτιδήποτε άλλο μπορεί να φαίνεται ότι είναι. Θα ακούσει και θα μάθει.
2. Στον άξονα προστέθηκαν οι Ζακ Λεντέι και Τζοκ Λάνταλ (24χρ), Αυστραλός σέντερ ύψους 2,11, που έπαιζε πέρυσι στην Παρτίζαν. Ως γνωστόν ο πρώτος αποτελεί stretch 5 και αν δεν συμφωνείτε δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά τόσο στην περσινή στελέχωση του Ολυμπιακού, όσο και στη φετινή της Ζαλγκίρις. Ο δεύτερος τώρα, είναι κάμποσο αθλητικός για τα δεδομένα του πρωταθλήματος, με σχετικά ισορροπημένο επιθετικό ρεπερτόριο (πικ εν ρολ και cuts στην πρώτη γραμμη), μερικά τριποντάκια και μεγάλη συνεισφορά σε επιθετικά ριμπάουντ και κυκλοφορία της μπάλας. Ο πειρασμός να συγκριθεί με τον Καβαλιάουσκας δεν είναι μικρός, όμως βάσει κατανομής των σουτ μοιάζει περισσότερο με τον Ντέιβις - ο Αντάνας πήγαινε σε πικ εν ρολ cuts μόνο στο 13% των προσπαθειών του (πηγή: Synergy) και κατά τα άλλα προτιμούσε το κώλο-κώλο.
3. Στην θέση 4 αποκτήθηκε ο Νάιτζελ Χέιζ από τη Γαλατα (24χρ), όπου πέρυσι ως stretch forward τα πήγε περίφημα. Μοίρασε προσπάθειες ανάμεσα σε τρίποντα και δίποντα και σούταρε στα πρώτα με περίπου 40% σε όλες τις διοργανώσεις. Η αθλητικότητα του δεν είναι όμοια με του Γουάιτ, όμως τα επιθετικά όπλα των δύο δεν μπαίνουν καν σε σύγκριση. Ο ύψους 2,03 Χέιζ είναι κανονικό πολυβόλο αν βρεθεί ελευθερος, εξελίσσοντας μάλιστα κάμποσο το περιφερειακό του σουτ μέσα σε δυο μόλις χρόνια. Τότε δεν του φαινόταν και μάλιστα βρήκα scouting report που τον συνέκρινε με ... τον Πάτρικ Γιανγκ. Πλέον θα ενταχθεί στο επιθετικό σύστημα του Σάρας, φέρνοντας μαζί του περγαμηνές σκόρερ (13 πόντοι) και πολύ καλές επιδόσεις στο ριμπάουντ.
Πάμε στο μίξερ.
To σκυλάκι μας δικαιούται να είναι χαρούμενο. Ο Σάρας έχει στελεχώσει με παίκτες που έχουν αφήσει καλά διαπιστευτήρια στο ευρωπαϊκό στερέωμα, σε ηλικία ιδανική για εξέλιξη και με ομαδικό πνεύμα. Ο Λεντέι φυσικά θα πρέπει κάπως να σουλουπωθεί, όμως δύσκολα θα έχει άλλη επιλογή, είναι η μεγάλη ευκαιρία του.
Τακτικά, ο κόουτς των Λιθουανών έχει δώσει βάση στο να ισχυροποιήσει το two man game και να μαζέψει αμυντικούς γύρω του. Οι Πέρεζ και Λάνταλ παίρνω όρκο ότι θα παίζουν μαζί και συνιστούν δίδυμο που δύσκολα αντιμετωπίζεται χωρίς βοήθειες. Δίπλα υπάρχει πλέον έξτρα υλικό για να υποδεχτεί πάσες από θέση. Ο Χέιζ κάνει τη διαφορά στον τομέα και ο Λεντέι μπορεί κατά συνθήκην να εξασφαλίσει μία συνέχεια σε stretch σχήματα και φυσικά να εκμεταλλευτεί τις διεισδύσεις του Λεκαβίτσιους. Η κορυφή έχει χάσει σε σουτ, αλλά πιθανότατα θα βρει επιπλέον χώρους και οι γκαρντ ευκαιρίες.
Με πολύ απλά λόγια, ο Γιασικεβίτσιους προσπαθεί φέτος να συνδυάσει την ομαδικότητα με περισσότερη απειλή από την περίμετρο, χωρίς να υποχρεωθεί να ανοίξει τον ρυθμό ή να χάσει σε αμυντική σκληράδα. Για το δεύτερο ίσως χρειαστεί έξτρα ομαδική προσπάθεια, όμως δεν έχω αμφιβολία πως η εμφύσηση κινήτρου παραμένει σε υψηλά επίπεδα, συν ότι ο Πέρεζ μαρκάρει. Οι επιλογές του προπονητή μοιάζουν προσεκτικότατα μελετημένες, με παίκτες αληθινά ενδιαφέροντες, προϊόντα προσεκτικού scouting, σχετιζόμενου με τα αγωνιστικά ζητούμενα και τα διαπιστωμένα κενά.
Περιμένω την νέα αυτή εκδοχή της Ζαλγκίρις πώς και πώς, καθώς πιστεύω ότι έχει μεγάλες δυνατότητες να πάει ψηλά. Βέβαια τώρα ήρθε η ώρα για διακοπές, αρκετά με το μπάσκετ. Ώρα για βότσαλα και αλάτι, τα λέμε σε ένα μήνα. Φιλιά πολλά.
