Ενθύμιο μιας άλλης, πιο αγνής εποχής η φωτογραφία αυτή, αλλά και η αγάπη για την ομάδα της περιοχής μας. Να πω την αλήθεια, δε θυμάμαι πόσο είχε λήξει το ματς, αλλά θυμάμαι ότι αυτό ήταν το έναυσμα για την ενασχόληση και την τρέλα μου με το μπάσκετ. Έτσι ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε συχνά στο γήπεδο , να παρακολουθούμε την ομάδα του Γ.Σ.Π. και σιγά σιγά άρχισαν να μου δημιουργούνται τα πρώτα μπασκετικά ερείσματα-ινδάλματα.
H αρχή
Ο Guru χτύπησε φλέβα με το προ-ημερών αφιέρωμα στους τρεις ξένους του Περιστερίου με τον Γκρεγκ Τσερτς. Ήταν τέτοια η παιδική τρέλα μου με το συγκεκριμένο παίχτη, που ο θείος μου είχε φέρει στα γενέθλια μου τη φανέλα με το νούμερο 12. Ήταν οι χρονιές μετά το μαγικό ’87 που το μπάσκετ άνθιζε στη χώρα. Έτσι σιγά σιγά και η ομάδα της περιοχής μου άφηνε το στίγμα της στο μπασκετικό χάρτη της χώρας. Ο Τσερτς ήταν ο πρώτος Αμερικάνος στην ιστορία της που συνδύασε την παρουσία του με την έξοδο της ομάδας στα κύπελλα Ευρώπης- το τότε κύπελλο Κόρατς (σεζόν 1991/92 η πρώτη παρουσία της ομάδας στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα, μετά την 6η θέση στο πρωτάθλημα στην παρθενική της χρονιά στην Α1)- δημιουργώντας ένα εξαιρετικό δίδυμο με τον μεγάλο Άγγελο Κορωνιό, γέννημα θρέμμα των ακαδημιών της ομάδας. Αξέχαστο θα μείνει το ματς εναντίον της ΑΕΚ των Γαλακτερού, Παταβούκα, Γκέκου με 101-99 στην παράταση. Το λινκ του αγώνα με τον μεγάλο Τσερτς να κάνει μεγάλο ματς με 31 πόντους και 10 ριμπάουντ και τον Άγγελο Κορωνιό να σημειώνει 32 πόντους.
.Προπονητής εκείνης της ομάδας ο Κώστας Πετρόπουλος. Αφού προκρίθηκε στις δύο πρώτες φάσεις των νοκ άουτ αγώνων, τερμάτισε τέταρτη σε όμιλο με την Ταουγκρές, τη Ζαντάρ και τη Μπενετόν Τρεβίζο, πετυχαίνοντας μία και μοναδική νίκη, εναντίον των Ιταλών του μεγάλου Κούκοτς στο Περιστέρι.
Την επόμενη σεζόν κέρδισε πάλι την έξοδο στο κύπελλο Κόρατς, όμως αυτή τη φορά στη φάση των ομίλων έκανε δύο τις νίκες της σε όμιλο με Φίλιπς Μιλάνο, Λεόν (ισπανική ομάδα που δεν υπάρχει πια) και τη γαλλική Γκραβελίν.
Τα ενδοξα 90s
Τα πρώτα σημάδια μιας ανερχόμενης υπολογίσιμης δύναμης είχαν ήδη φανεί και έγιναν εντονότερα τη χρονιά του μεγάλου μεταγραφικού μπαμ, όταν ήρθε στο Περιστέρι ο μεγάλος Όντι Νόρις το καλοκαίρι του 1993. Ο Αμερικανός forward/center μετά από μια μεγάλη καριέρα στη Μπαρτσελόνα πήρε τη μεγάλη απόφαση να μετακομίσει στην Ελλάδα. Μαζί με τον Μπέργουολντ αποτέλεσαν το δίδυμο των ξένων εκείνη τη χρονιά, όπου είχαμε και την επιστροφή του Αργύρη Πεδουλάκη. Έτσι και εμείς δεν χάναμε ευκαιρία να πηγαίνουμε στο γήπεδο για να δούμε τον πρώην σταρ της Μπαρτσελόνα από κοντά.
https://twitter.com/atomicdog14/status/802285472902889472
Τότε ήρθε η πρόκριση στους προημιτελικούς του κυπέλλου Κόρατς , καθώς το Περιστέρι τερμάτησε δεύτερο πίσω από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ και άφησε εκτός την Εστουντιάντες του νεαρού τότε Αλμπέρτο Ερέρος και την ιταλική Ρέτζιο Καλάμπρια στους ομίλους. Αποκλείστηκε από την Στεφανέλ Μιλάνο των Μποντίρογκα, Φούτσκα με δύο ήττες.
Το Περιστέρι είχε γίνει πλέον μια πολύ υπολόγισιμη ομάδα στην Ελλάδα και συμμετείχε ανελλιπώς στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, με εξαίρεση τη χρονιά 1995/96. Τότε ήρθαν στην ομάδα ο πανύψηλος Πριστ Λότερντειλ (2,24μ) και ο Μέλβιν Τσίτουμ (εξαιρετικό forward, θεαματικός που είχε περάσει από Δάφνη και Λάρισα) και ματς highlight αποτέλεσε η τριπλή παράταση με την ΑΕΚ στα playoffs. Mυθικό παιχνίδι μου είχε μείνει χαραγμένο στη μνήμη.
Ο Κορωνιός συνέχισε να ηγείται της προσπάθειας, όντας ο φύσει ηγέτης αυτής της ομάδας και όλοι περιμέναμε την επόμενη φορά που θα πάμε στο γήπεδο, που θα δούμε από κοντά τα παιδικά μας ινδάλματα. Οι ακαδημίες στο μεταξύ συνέχισαν να βγάζουν παίχτες. Αυτή τη φορά ήταν η ώρα να δούμε δύο νεαρά παιδία εκ Σερβίας που στην πορεία έκαναν μεγάλη καριέρα. Ο λόγος για τους Μίλαν Γκούροβιτς και Μάρκο Γιάριτς. Ο πρώτος έμεινε για 4 χρόνια στην ομάδα, ενώ ο δεύτερος για μόλις δύο. Στο πρωτάθλημα το Περιστέρι συνέχισε να βρίσκεται στην οκτάδα σταθερά και να κερδίζει το εισιτήριο για την Ευρώπη τα επόμενα χρόνια. Σημαντική χρονιά ήταν η σεζόν 1996/97. Η ομάδα τερμάτισε στην τέταρτη θέση της κανονικής περιόδου, η οποία ήταν και η υψηλότερη μέχρι τότε και στην Ευρώπη έφτασε μέχρι τους προημιτελικούς του κυπέλλου Κόρατς αποκλείοντας τη Βαρέζε, και στη φάση των ‘’16’’ την Ταουγκρές , αφού ανέτρεψε τη διαφορά των 13 πόντων που είχε χάσει στην Ισπανία, κερδίζοντας με 15 πόντους στον επαναληπτικό. Αποκλείστηκε στον ελληνικό εμφύλιο από τον μετέπειτα νικητή της διοργάνωσης Άρη με τρεις πόντους διαφορά στο συνολικό σκορ. Προπονητής τότε ήταν ο Ντράγκαν Σάκοτα, με βοηθό τον Αργύρη Πεδουλάκη. Ο Τσίτουμ παρέμεινε για έναν ακόμη χρόνο με παρτενέρ τον Μάρλο Μάξεϊ.
Η κληρονομιά του Φορντ
Η καλή πορεία συνεχίστηκε και τις επόμενες χρονιές. Τη σεζόν 1999/2000 με πρώτο προπονητή τον Πεδουλάκη το Περιστέρι εδειξε έτοιμο για το επόμενο βήμα. Εκείνη τη σεζόν ήρθε στην ομάδα η κορυφαία καλαθομηχανή που έχει περάσει από την Ελλάδα και από τις κορυφαίες στα Ευρωπαϊκά γήπεδα ( ο Λάνγκφορντ είναι τέτοιος στη σύγχρονη εκδοχή). Ο αείμνηστος Αλφόνσο Φορντ. Ήταν τέτοια η λατρεία για αυτόν τον παίχτη που δεν έχανα ματς για να τον παρακολουθώ. Εξαιρετικός χαρακτήρας, πάντα χαμογελαστός, πραγματικός μαχητής της ζωής (είχε μείνει ένα χρόνο εκτός μπάσκετ πριν πάει στο Περιστέρι, καθώς είχε διαγνωσθεί με λευχαιμία). Είναι δύσκολο να ξεχάσει κανείς στα ημίχρονα των αγώνων το γιο του να μπαίνει στο γήπεδο και να παίζει μπάσκετ- ηταν ατραξιόν της ομάδας τότε.
Ήταν οι χρονιές που το Περιστέρι έφτασε στο ζενίθ. Ο Κορωνιός είχε αποχωρήσει, ο Φορντ μεσουρανούσε, οι ακαδημίες συνέχισαν να τροφοδοτούν την πρώτη ομάδα με παίχτες που έγραψαν την δική τους ιστορία, όπως ο Παπαμακάριος ή ο Πελεκάνος, καθώς και ο Τσαρτσαρής, μετά τη Νήαρ Ηστ και το πέρασμα του από την Ισλανδία. Εκμεταλλευόμενο την κατάκτηση της πέμπτης θέσης τη σεζόν 1999/2000, και το σχίσμα του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, το Περιστέρι αγωνίστηκε στην νεοσύστατη Ευρωλίγκα της ULEB, μαζί με τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ, με τον Παναθηναϊκό να προτιμά τη Σουπρολίγκα της FIBA. Τι καλύτερο και για μας σαν παιδιά (και έχοντας το free pass σαν παίχτες των ακαδημιών) να πηγαίνουμε σε κάθε αγώνα, στις ξύλινες κερκίδες πίσω από τη μπασκέτα και να παρακολουθούμε από κοντά μεγάλες ξένες ομάδες. Στο ρόστερ εκείνης της χρονιάς προστέθηκε και ο Λόρδος Μπάιρον του Ελληνικού μπάσκετ, Μπάιρον Ντίκινς, και έδεσε αμέσως με τον Αλφόνσο. Ο Τσαρτσαρής έπαιζε small forward, ενώ για βασικό τεσσάρι ήρθε ο Πορτογάλος Ριμπέιρο και στη θέση του σέντερ ο γνωστός και από τον Ολυμπιακό Ζεβροσένκο-Αμανατίδης , ο Δανός Μίκαελ Άντερσεν με θητεία στην ΑΕΚ (επικά σκριν με πλάτη-κωλο για να ρολάρει πιο γρήγορα στο καλάθι) και ο…Ράιζενμπούχλερ (μην ρωτήσετε που τον ανακάλυψαν…δεν γνωρίζω). Μια εξαιρετική ομάδα που έπαιξε όμορφο μπάσκετ και κατόρθωσε να τερματίσει στην δεύτερη θέση του ομίλου, πίσω από την Φορτιτούντο Μπολόνια, και μπροστά από τη Ζαλγκίρις, την Εστουντιάντες, τη Ζαντάρ και τη Λουγκάνο. Ματς highlight ήταν εκείνο εναντίον της Φορτιτούντο στο Περιστέρι, όπου επιβλήθηκε των Ιταλών των Φούτσκα, Μενεγκίν, Μπαζίλε, Γκαλάντα με 83-70 και τον Αλφόνσο Φορντ να τους διαλύει σκοράροντας 26 πόντους. Ο Ντίνκινς ακολούθησε με 19.
Ο πρώτος αγώνας στους ομίλους με Εστουντιάντες
Ακολουθεί η πρόκληση της Ταουγκρές στα playoffs, όπου έχασε με 2-0 τη σειρά με κομβικό το πρώτο ματς, εκεί όπου ο Στομπέργκας με τρίποντο στο τέλος έδωσε την νίκη στους Βάσκους με 79-81. Να αναφέρω πως σε εκείνο το ματς ο Φορντ έκανε ΟΡΓΙΑ με 41 πόντους και παραλίγο να κερδίσει μόνος του. Ακολουθησε η ήττα στην Ισπανία με 81-68. Ο Φορντ τέλειωσε τη σεζόν στην Ευρωλίγκα με 26 πόντους μ.ο. (58,7% δίποντα, 35,7% τρίποντα, 86,7% βολές) όντας και ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης. Εκείνη τη σεζόν το Περιστέρι πραγματοποιησε εξαιρετική πορεία και στο πρωτάθλημα και ισοβάθμησε στην πρώτη θέση με τον ΠΑΟ, αλλά για πέντε μόλις πόντους θα βγήκε δεύτερο. Δυστυχώς εκείνη τη χρονιά αποκλείστηκε στα ημιτελικά από τον Ολυμπιακό του Ρίβερς και του Ράτζα με 2-0, τερματίζοντας στην τρίτη θέση τελικά, κερδίζοντας το εισιτήριο για την Ευρωλίγκα για τελευταία φορά.
Το καλοκαίρι ο Φορντ κατηφόρισε προς Πειραιά. Δυστυχώς και για τον ίδιο τον Αλ και για τους φίλους του Ολυμπιακού δεν κατέκτησε το πρωτάθλημα και δεν προκρίθηκε στο final4 της Μπολόνια ελέω…Σούμποτιτς. Η χρονιά κύλισε χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Η ομάδα επαιξε για τελευταία φορά στην Ευρωλίγκα τερματίζοντας στις τελευταίες θέσεις του ομίλου με ρεκόρ 3-11. Κατόρθωσε όμως να κάνει μια μεγάλη νίκη επί της Μπαρτσελόνα στη Βαρκελώνη με 73-77.
Παίχτης σταρ εκείνης της ομάδας των δυτικών προαστιών ήταν ο Πολωνός Άνταμ Βόιτσικ. Ένα σύγχρονο shooting-4, με ύψος 2,08μ, με φοβερές κινήσεις και εξαιρετικό σουτ από μέση και μακρινή απόσταση. Ενδεικτικό ότι είχε μέσο 18,4 πόντους με 60% δίποντα και 35% τρίποντα στην Ευρώπη. H σεζόν βρήκε την ομάδα να τερματίζει στην έκτη θέση στο πρωτάθλημα και να παίρνει το εισιτήριο για το FIBA Europe Cup.
Η τελευταία καλή σεζόν και η πτώση
H σεζόν 2002-03 ήταν και αυτή από τις κορυφαίες στην ιστορία του συλλόγου. Αν και στην Ευρώπη δεν προχώρησε ιδιαίτερα μετά τη φάση των ομίλων (τότε χωριζόταν σε περιφέρειες η διοργάνωση), στο πρωτάθλημα μετά την τέταρτη θέση της κανονικής περιόδου, απέκλεισε τον Άρη στα προημιτελικά και εάπιξε με τον ΠΑΟ στους ημιτελικούς. Πρώτο ματς εκτός στο γήπεδο του Σπόρτινγκ, την τότε έδρα του Παναθηναϊκού. Έτσι και εμείς πήγαμε σε ένα από τα γνωστά στέκια για να δούμε τον αγώνα. Τελικά, τρίποντο ο Πελεκάνος «μπαμ-μπουμ», έγινε η έκπληξη, νίκη με 82-85 για το Περιστέρι και τεράστια ευκαιρία μετά από λίγες μέρες για ματς-μπολ που λένε και στο βόλεϊ. Σε ένα κατάμεστο γήπεδο (στο μυαλό μου έρχονταν εικόνες από τα πρώτα παιχνίδια που είχα δει εναντίον του Άρη, όπου ο κόσμος κυριολεκτικά ήταν παντού), με φανταστική ατμόσφαιρα και όλους μας να αδημονούμε να ξεκινήσει το παιχνίδι. Η νικη ισοδυναμούσε με αποκλεισμό του ΠΑΟ και πρόκριση στον τελικό με την ΑΕΚ. Δυστυχώς η ευκαιρία για μια μεγάλη αλλαγή στο ελληνικό μπάσκετ χάθηκε. Χαμένες δύο βολές από τον αρχηγό Παπαμακάριο στο τέλος, χαμένο και το σουτ του Χάτσον μετά από το επιθετικό ριμπάουντ και ήττα με δύο πόντους. Δεύτερο θαύμα στην έδρα του αντιπάλου δεν έγινε και το ραντεβού δόθηκε για τον μικρό τελικό με τον Ολυμπιακό. Θυμάμαι ακόμα το συναίσθημα της λύπης μετά από αυτή την ήττα σαν έφηβος, την υπερένταση και το μαυλό να παίζει ξανά και ξανά τις τελευταίες φάσεις, με διαφορετικό αποτέλεσμα αυτή τη φορά. Είχε χαθεί μια μεγάλη ευκαιρία και δυστυχώς δεν κατάφερε το μικρό Περιστέρι να κάνει την υπέρβαση. Γιατί εκείνη η ομάδα, δεν έχανε το πρωτάθλημα.
Στη μικρή ανούσια σειρά του μικρού τελικού επικράτησε με 3-1 του Ολυμπιακού, αλλά λόγω των κλειστών συμβολαίων δεν έπαιξε στην Ευρωλίγκα. Παίχτες εκείνης της χρονιάς ο καταπληκτικός Αντρέ Χάτσον (αριστερόχειρας forward-center, φοβερή επαφή με το καλάθι με σουτάκι κ από μέση απόσταση), ο Λάρυ Στιούαρτ (περίπτωση Μίντλετον, ο έτερος forward της ομάδας, εξαιρετικός παίχτης και αυτός, έπαιξε χρόνια στην Ελλάδα όπως και ο Χάτσον), oι «διόσκουροι» Πελεκάνος-Παπαμακάριος, ο Γλυνιαδάκης, ο Δορκοφίκης , ο Κούρτοβιτς (o PG της ομάδας, Σκοπιανός) και ο Γιοβανόφσκι ( πολωνός forward) με τους δύο τελευταίους να εξελίσσονται σε σημαντικούς παίχτες ομάδας.
Η επόμενη θα είναι και η τελευταία δυστυχώς χρονιά για το Γ.Σ.Π. όπως τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε. Στη θέση του Χάτσον, ήρθε ο Ουκρανός γίγαντας Χίζνιακ, ο rim protector της ομάδας και μηχανή των μπλοκ με 2,5 τάπες μέσο όρο στην Ευρώπη. Ανέβηκε στην πρώτη ομάδα ο Δ.Μαυροειδής (γέννημα θρέμμα και αυτός τον ακαδημιών), ήρθε ο έμπειρος Φράνκο Νάκιτς (θυμάμαι μετά από προπόνηση της πρώτης ομάδας, να περιμένουμε να ξεκινήσουμε σαν παιδικό προπόνηση, να σουτάρει 50 τρίποντα και να χάνει…ένα. Εντύπωση πραγματικά μου είχε κάνει). Στις αρχές της σεζόν ήρθε και ένας αμερικάνος forward, κάνοντας ντεμπούτο με τον ΠΑΟ εκτός έδρας. Πραγματοποίησε εξαιρετική πρεμιέρα, πλησιάζοντας το double-double (αν δεν το είχε κάνει, δυστυχώς δεν έχω τα στατιστικά εκείνου του αγώνα) και αποδείχθηκε λίρα εκατό για την ομάδα. Ο ίδιος παίχτης είχε πετύχει σε δύο σερί αγώνες 40+ πόντους στο ελληνικό πρωτάθλημα. Το όνομα του ξέχασα, ναι. Πιτ Μάικλ λέγεται, σας θυμίζει κάτι;
Η χρονιά έκλεισε στην έβδομη θέση και δυστυχώς τα προβλήματα άρχισαν τότε. Οικονομικά χρέη ανάγκασαν την ομάδα να βολόδερνει κάποια χρόνια σε Β’ εθνική και Α2. Δυστυχώς μετά τη φυγή μεγάλων οικονομικών υποστηρικτών, διαφαινόταν η εξέλιξη. Επανήλθε τη σεζόν 2009/10, όταν έκανε αξιόλογη χρονιά όπως και την επόμενη, με τον Βαγγέλη Μάντζαρη να κάνει τις πρώτες του εμφανίσεις στην κατηγορία, προτού πάρει μεταγραφή στον Ολυμπιακό και γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του. Η χαρά δεν κράτησε πολύ, τρία χρόνια μόνο, και τη σεζόν 2012/13 το Περιστέρι έπεσε ως προτελευταίο, την τελευταία αγωνιστική.
Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια να επανέλθει στη φυσική της κατηγορία η ιστορική ομάδα του Περιστερίου. Καμιά φορά περπατώντας προς το μετρό, περνάω μπροστά από το πρώτο γήπεδο του Γ.Σ.Π., το ανοιχτό γήπεδο της ‘’Πρόνοιας’’ ή με την επίσημη ονομασία από τον πρώτο πρόεδρο της ομάδας ‘’Πλούταρχος Βυλλιώτης’’ και από το κλειστό γήπεδο ‘’Α.Παπανδρέου’’ και βλέποντάς παραμελημένο το πρώτο, με πιάνει μία θλίψη, ανακαλώντας τα παιδικά-εφηβικά μου χρόνια και τις στιγμές που έζησα πηγαίνοντας στο γήπεδο. Θυμάμαι να περιμένω σαν παιδί να πάρω αυτόγραφα από αντιπάλους, να βγάλω φωτογραφία, να συζητήσω με τους φίλους στην προπόνηση για το ματς. Μακάρι να τα ξαναφέρει έτσι η ζωή που να μπορούμε να δούμε ένα δυνατό Περιστέρι. Όπως και να έχει, εκείνος ο πρώτος αγώνας στο κλειστό γήπεδο, ήταν η αρχή της αγάπης μου για το άθλημα.
Πηγές: http://www.fibaeurope.com/
http://www.basketball-reference.com/euro/teams/peristeri/
http://www.euroleague.net/?geoip=disabled
