Υπάρχουν κάποιες ομάδες που απασχόλησαν κυριολεκτικά για δύο βράδια το ελληνικό μπάσκετ και... αυτό ήταν. Συχνά τις αποκαλούμε αντιτουριστικές. Ή και αντιεμπορικές, με την έννοια του "ποιος θα πληρώσει εισιτήριο να πάει στο γήπεδο με αυτούς;". Κι όμως, ακόμη κι αυτές αποτελούν κομμάτι του παζλ της ιστορίας των ελληνικών ομάδων στα Κύπελλα Ευρώπης και σήμερα τα ονόματα τους προκαλούν νοσταλγία. Είναι αρκετές, πάμε όμως με έξι πολύ χαρακτηριστικές. Μια για κάθε μια ομάδα εκ των Άρη, ΠΑΟΚ, Ηρακλή, Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό και ΑΕΚ (αυτών δηλαδή που έχουν και τα περισσότερα ευρωπαϊκά ματς).

13 Ιανουαρίου 2009, τοποθεσία Sacramento. Οι Orlando Magic σπάνε το ρεκόρ του ΝΒΑ με τα περισσότερα εύστοχα τρίποντα σε έναν αγώνα: 23. Ένα ρεκόρ που θα χρειαζόταν να περάσουν εφτά χρόνια, ώσπου έρθουν οι Rockets και το καταρρίψουν με 24 το 2016. Με σημερινούς στατιστικούς όρους το 23 μπορεί να μην μοιάζει κάτι το εξωφρενικό, αλλά για το 2009 ήταν η λαμπρή εξαίρεση. Για τη φετινή σεζόν μόνο, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν υπάρξει ήδη 21 φορές που μια ομάδα ευστόχησε σε 23 τουλάχιστον τρίποντα. Από το 1979 μέχρι το 2009 μόνο μία είχε πάνω από 20. Αρκετά όμως με το context.

H άνθηση του ελληνικού μπάσκετ συνέπεσε με την καθιέρωση των φάιναλ φορ στην διοργάνωση του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης, το 1988. Στο πρώτο, αυτό της Γάνδης, συμμετείχε ο Άρης, του οποίου η παρουσία στην τετράδα πιθανώς να μην έκανε τόσο πάταγο, αν δεν υπήρχε η έννοια της τελικής συνάντησης σε ένα ουδέτερο μέρος. Σκεφτείτε το: Σε μία αχρωμάτιστη ζώνη, σε ένα ξέφωτο, συναντιούνται οι τέσσερις καλύτερες μονομάχοι του μπάσκετ της ηπείρου, κουβαλώντας μαζί τους βαριά την αγωνιστική κληρονομιά μιας ολόκληρης σεζόν, για να την αποθεώσουν ή να την απαξιώσουν μέσα σε ένα ή δυο βράδια.

Στις 26 Μαρτίου του 1979 ο Larry Bird και ο Magic Johnson αναμετρήθηκαν στον τελικό του κολλεγιακού πρωταθλήματος, με το Michigan State να επικρατεί του Indiana State και τον Magic να ανακυρήσσεται σε πολυτιμότερο παίκτη του Final 4. Το παιχνίδι αυτό, πέρα από πιθανότατα το καλύτερο στην ιστορία του NCAA basketball, αποτέλεσε την απαρχή της μεγάλης κόντρας μεταξύ των δύο παικτών που από το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς μεταφέρθηκε στο NBA και θα άλλαζε το τοπίο της λίγκας για πάντα.

Το ένατο επεισόδιο του The Wire έφερε μερικούς ντετέκτιβ ως θεατές σε ένα γήπεδο μπάσκετ μιας γειτονιάς στη Βαλτιμόρη. Φυσικά αυτό -όπως και οτιδήποτε άλλο σε αυτό το αριστούργημα- δεν ήταν τυχαίο.
“Δεν μπορείς να μας φανταστείς να το κάνουμε με το φούτμπολ. Το μπέιζμπολ θα ήταν παράλογο. Το μπάσκετ έμοιαζε ως οργανικό κομμάτι της κοινωνίας που ζούσαμε.” λέει ο Ντέιβιντ Σάιμον δημιουργός της σειράς.

(Φωτογραφία από eurohoops.net)

Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά λένε ο Χ&Π Κατσιμίχας (Sorry Γιώργο). Τις τελευταίες μέρες πήρε κάποια σχετική έκταση το συμβάν με τους παίχτες του Παναθηναϊκού με το σύνθημα για το 99, που περιγράφει μια ιστορία, αναφερόμενο φυσικά στα ανδρικά και γυναικεία γεννητικά όργανα (πούτσες και τέτοια). Πέσαμε από τα σύννεφα, καθώς δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι οι μπασκετμπολίστες βρίζουν.

Με αφορμή την πιθανή επάνοδο του Πανιωνίου στην Α1, επιχειρώ σημερα να κάνω μία λίστα/αφιέρωμα με ξεκάθαρα υποκειμενικά κριτήρια και σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω οτι είναι πλήρης ή αλάνθαστη. Εξάλλου λείπουν μεγάλες σελίδες της μπασκετικής ιστορίας της ομάδας, αλλά εδώ ασχολούμαι με τους παίχτες που πρόλαβα και είδα να παίζουν στην εποχή τους. Η ‘αντικειμενική’ αξία ίσως να υποδήλωνε μία διαφορετική σειρά, αλλά κάτι το ταλέντο ή η προσφορά στην ομάδα ή η υπόλοιπη καριέρα ή τα βιώματα που έχω από κάθε μπασκετμπολίστα, τους έδωσε μία θέση στην λίστα. Ακολουθεί το δεύτερο μέρος της λίστας, με τους παίκτες που καταλαμβάνουν τις θέσεις 24 - 1. Το πρώτο θα το βρείτε εδώ. Καλή απόλαυση.

Όλοι θυμόμαστε την πρώτη φορά που παρακολουθήσαμε έναν αγώνα μπάσκετ. Το πρωτόγνωρο συναίσθημα του να βρίσκεσαι σε ένα γήπεδο γεμάτο κόσμο, το πάθος σε κάθε καλάθι της ομάδας, ο θυμός και η οργή για τα καλάθια των αντίπαλων, τα συνθήματα, τα τραγούδια και τα «κοσμητικά επίθετα» προς τους αντιπάλους, είναι ανεξίτηλα τυπωμένα στη μνήμη μας. Κάποιος συγγενής ή ένας μεγαλύτερος φίλος θα ήταν αυτός που θα έβαζε το μικρόβιο της πορτοκαλί «σπυριάρας» μέσα μας και κάπως έτσι ξεκίνησε και η δική μου σχέση με την συγκεκριμένη «κυρία». Και σε τι αγώνα…! Περιστέρι – Άρης, στο κλειστό γήπεδο της Τζον Κέννεντυ «Ανδρέας Παπανδρέου», αρχές δεκαετίας του ’90 , σε ένα κατάμεστο γήπεδο. Θυμάμαι ακόμα τη λατρεία του πατέρα μου για το μεγάλο Άρη του Γκάλη και του Γιαννάκη! Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ ότι μετά το τέλος του αγώνα με πήγε έξω από τα αποδυτήρια και με έβγαλε φωτογραφία στην αγκαλιά των δύο μεγάλων παικτών!

Για το κομμάτι που θα διαβάσετε, πολύτιμη στάθηκε η βοήθεια του δημοσιογράφου Γιάννη Ψαράκη. Είναι ένας κύριος, και μοιράστηκε μαζί μας ένα δυσεύρετο αρχείο στατιστικών.

Μέσα σε περίοδο γιορτών γυρνάμε τον χρόνο πίσω αγαπητοί φανζ, για ένα ρετρό 3 on 3 ανάμεσα στους τρεις καλύτερους ξένους που αγωνίστηκαν στο Παγκράτι την δεκαετία του '90 και τους αντίστοιχους τρεις που αγωνίστηκαν στο Περιστέρι. Το μεγαλύτερο συνοικιακό ντέρμπι της Αθήνας (ή αν θέλετε το ιστορικότερο) μέσα από μερικούς παιχταράδες που ήρθαν την εποχή του ενός ή των δύο ξένων, πράγμα που σημαίνει πως η "ανακάλυψη" τους ήταν αποτέλεσμα επιστημονικής έρευνας, όχι αστεία. Για να τους θυμηθούμε, ξεκινώντας από το Μετς.

Ημουν 14 χρονών το 1994. Μετά τον κερδισμένο ημιτελικό στο Τελ Αβίβ απέναντι στον ΠΑΟ , είχα βγει με τον πατέρα μου βόλτα στην παραλία της Ισραηλινής μεγαλούπολης. Θα σας πω για αυτή τη βόλτα σε λίγο.

Εκείνο τον Απρίλιο στη χώρα είχε τρομερή ζέστη , περίπου 40 βαθμούς, ήταν δύσκολο να σταθείς. Τα εισιτήρια μας στο γήπεδο ήταν με τους Παναθηναϊκούς, μόνο εκεί είχαμε καταφέρει να βρούμε, και για να πάω στην κερκίδα που ήθελα έπρεπε να πηδήξω πάνω από κόσμο και να περάσω κάτι κάγκελα. Ευτυχώς το αεροπλάνο προς το Τελ Αβίβ ήταν γεμάτο από τους ομοίους μου, τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Όταν προσγειωθήκαμε μέσα σε ντουμάνι, το πρώτο πράγμα που ήχησε ήταν η τρομπέτα του Ατίλιο, του πιο επιφανή συνεπιβάτη μας. "Ολυμπιακός, Ολυμπιακός!". Ήταν η πιο καλτ προσγείωση όλων των εποχών.