Νομίζω πως τα παιδιά στο σάιτ και ο Γκουρού με έχουν πάρει στο «ψιλό» και μου δίνουν τα preview των «τρελο-ομάδων» στην Ευρωλίγκα. Κάτι θα ξέρουν αυτοί βέβαια. Ίσως είναι κάτι που μου ταιριάζει άλλωστε. Αναντολού Εφές, λοιπόν.

‘’Here’s Johnnyyyy’’ είναι η ατάκα από την περίφημη ταινία ‘’Τhe Shining’’, με τον Τζακ Νίκολσον στον πρωταγωνιστικό ρόλο, περίπου ως τρελός του χωριού. Κάπως έτσι θα μπορούσα να περιγράψω την ομάδα από το Μιλάνο τα τελευταία χρόνια. Κάθε σεζόν ξεκινάει με προσδοκίες, ή για να είμαι πιο ακριβής με φιλοδοξίες να είναι καλύτερη από την προηγούμενη σεζόν. Στο τέλος όμως, η κατάληξη παραμένει η ίδια. Απογοήτευση, κακό μπάσκετ, παίχτες σε κατάσταση-yolo και το καλοκαίρι αρκετές μεταγραφές, αφού "λεφτά υπάρχουν", με σκοπό να αλλάξει προς το καλύτερο το αγωνιστικό πρόσωπο της ομάδας στη διοργάνωση. Φέτος ο προπονητής παρέμεινε ο ίδιος, ο γνωστός και μη εξαιρετέος Σιμόνε Πιανιτζιάνι, ενώ ουκ ολίγοι γνωστοί και εξαιρετικοί παίχτες ήρθαν στο Μιλάνο, όπως οι Τζέιμς και Νέντοβιτς. H περιφέρεια θα είναι η πιο… ‘’εκρηκτική’’ και γρήγορη στην Ευρωλίγκα, με τάση όμως προς το iso παιχνίδι, με ερωτηματικό το πώς θα εκμεταλλευτούν οι Μιλανέζοι τους ικανότατους πλάγιους σουτέρ και ψηλούς που έχουν. Θα καταφέρει κάτι παραπάνω η ομάδα από την πρωτεύουσα της μόδας, ή θα μείνουμε θεατές στο ίδιο έργο;

Μία από τις πιο αλλοπρόσαλλες ομάδες, οι οποίες κάθε χρόνο ξεκινάει με υψηλές βλέψεις τη χρονιά στην Ευρωλίγκα και στο τέλος καταλήγει «μπασκετικό ανέκδοτο» είναι η η Μιλάνο. Φέτος για άλλη μια χρονιά πραγματοποίησε ηχηρές μεταγραφές, ιδιαίτερα στην περιφέρεια, με τους Νέντοβιτς και Τζέιμς να «κλέβουν» την παράσταση. Όπως σχεδόν πάντα, βλέπουμε την ομάδα της Ολίμπια (πια) να έχει αποκτήσει στην περιφερειακή της γραμμή, παίκτες ballhoggers, αν μας επιτρέπεται να χαρακτηρίσουμε έτσι όσους χρειάζονται πάνω από μία μπάλα στην διάρκεια των αγώνων τους. Καθώς το φαινόμενο δεν είναι φετινό, αλλά ακολουθεί την ομάδα του Μιλάνου χρόνια τώρα, θα κάνουμε μια αναδρομή των τελευταίων χρόνων στο backcourt των «Ιταλών».

Στα χρόνια που παρακολουθώ-και θυμάμαι βασικά- αυτό το άθλημα, λίγες είναι οι ομάδες εκείνες που με έκαναν να παθιαστώ παραπάνω μαζί τους. Πόσο δε μάλλον οι εθνικές. Μία από τις εξαιρέσεις αποτέλεσε η πιο «αλήτικη», η πιο αλέγρα και πορωτική εθνική των τελευταίων χρόνων. Οι Γκαούτσος της Αργεντινής, η χρυσή γενιά που κατέκτησε τόσες διεθνείς διακρίσεις την περασμένη δεκαετία. Ο λόγος που με έκανε να την γουστάρω τόσο είχε ονοματεπώνυμο, και δεν ήταν άλλος από τον Μάνου Τζινόμπιλι, και ιδιαίτερα αυτός του τουρνουά στην (μπασκετομάνα) Ιντιανάπολις το 2002. Αυτό ήταν και το τουρνουά που έκανε τους Αμερικάνους να προσέξουν για τα καλά τον 25χρονο τότε γκαρντ, ο οποίος τρία χρόνια νωρίτερα είχε επιλεγεί από το Σαν Αντόνιο στο νούμερο 57 του ντραφτ. Ήταν το καλοκαίρι που θα άφηνε για τα καλά τη Γηραιά Ήπειρο και την Κίντερ Μπολόνια, θα μετακόμιζε στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου και θα γινόταν εν συνεχεία ένας αθλητής «τοτέμ» για τους Σπερς και εκ των κορυφαίων μη Αμερικανών όλων των εποχών.

Καλημέρα, καλησπέρα αγαπητοί φανζ. Με τη ζέστη να μας έχει «χτυπήσει» για τα καλά την πόρτα, με κάποιες σποραδικές παύσεις καλοκαιρινών καταιγίδων και αφότου ρίξαμε τις πρώτες μας βουτιές στη θάλασσα, ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με το ‘’decision part three’’ και την απόφασή του Τζέιμς να μεταβεί στην «Πόλη των αγγέλων». Οκτώ χρόνια μετά την πρώτη αποχώρηση - live show - από τη γενέτειρα του, αυτή τη φορά έχοντας εκπληρώσει την προφητεία, «πήρε τα ταλέντα του» και έκανε ένα βήμα που αρκετοί δεν πίστευαν ότι θα γινόταν: Να φύγει από την ανατολική περιφέρεια και να μεταβεί στη δυτική. Θα προσπαθήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε αυτή την μετακίνηση και πώς διαμορφώνεται η κατάσταση στον οργανισμό των Λέικερς, καθώς και στο κυνήγι της περίφημης υστεροφημίας του Λεμπρόν, λίγο πριν αναχωρήσουμε για τις καλοκαιρινές μας διακοπές.

Μετά το κείμενο των Γιάννη και Δημήτρη για τους λόγους που δυσκολεύονται οι Αμερικάνοι να επιλέξουν σε υψηλό νούμερο έναν ευρωπαίο μπασκετμπολίστα, ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε – ξανά - με το «παιδί θαύμα» Λούκα Ντόντσιτς και την επιλογή του από τους Ντάλας Μάβερικς στο νούμερο τρία ( ή πέντε αν θέλετε ) του ντραφτ της περασμένης εβδομάδας. Ένα plot twist που είχαμε αναφέρει και στο προηγούμενο κείμενο για τον συγκεκριμένο παίχτη, δηλαδή να επιλεχτεί στην πρώτη τριάδα, αλλά από μια διαφορετική ομάδα. Μεταξύ μας, αφού γλύτωσε από την Ατλάντα, θα πρέπει να αισθάνεται ευτυχισμένος που θα αγωνιστεί στο κορυφαίο πρωτάθλημα. Στο κείμενο που ακολουθεί θα προσπαθήσουμε να δούμε κατά πόσο ταιριάζει στην ομάδα του… εκκεντρικού Μαρκ Κούμπαν, όπου θα τεθεί υπό τις οδηγίες ενός εκ των κορυφαίων προπονητών του ΝΒΑ, του Ρικ Καρλάιλ.

Με περίπου ένα μήνα να απομένει για τη διαδικασία του ντραφτ στο ΝΒΑ, τα σενάρια για την ομάδα που θα επιλέξει το «παιδί-θαύμα» του ευρωπαϊκού μπάσκετ δίνουν και παίρνουν. Οι συγκυρίες για τον ίδιο μοιάζουν ιδανικές. Πολυτιμότερος παίχτης της Ευρωλίγκα, πολυτιμότερος παίχτης του φάιναλ φορ και πρωταθλητής Ευρώπης, τόσο σε συλλογικό, όσο και εθνικό επίπεδο στην ηλικία των 19 ετών. Με τους νεαρούς παίχτες που προέρχονται από το κολεγιακό πρωτάθλημα των Ηνωμένων Πολιτειών να προπονούνται και να ετοιμάζονται για το μεγάλο βήμα στην καριέρα τους, ο νεαρός Σλοβένος δρέπει τους καρπούς των προσπαθειών του, όντας ο παίχτης που οδήγησε τη Ρεάλ Μαδρίτης στην κορυφή. Μια ονειρική σεζόν, που το καλοκαίρι θα ολοκληρωθεί με τη μετακίνησή του (;) στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Σε αυτό το κείμενο θα προσπαθήσουμε να κρίνουμε το πόσο ταιριάζει στις ομάδες που θα βρεθούν στις τρεις πρώτες θέσεις της λοταρίας, με την υπόθεση πως πιθανόν δεν θα πάει παρακάτω.

Είναι αναρίθμητες οι φορές που οι ήρωες βρέθηκαν αντιμέτωποι με την «πλάτη στον τοίχο» και σε δεινή θέση, έως ότου εμφανιστούν εκείνοι οι χαρακτήρες που πολλές φορές ζουν στη σκιά των «μεγάλων», των πρωταγωνιστών της ιστορίας και σώσουν την κατάσταση. Στον κινηματογράφο τα παραδείγματα πάμπολλα. Τι θα ήταν ο Φρόντο χωρίς τον καλό του φίλο Σαμ, στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, να τον συνοδεύει στο δύσκολο ταξίδι του και να τον σώνει από τον κίνδυνο αρκετές φορές, όπως από τη γιγάντια αράχνη Σελόμπ, από τα Ορκς στον πύργο της Κίριθ Ούνγκολ ή από την ίδια την επίδραση του δαχτυλιδιού. Το πιο σημαντικό όμως που κατάφερνε ο Σαμ, αυτό που πραγματικά πρέσβευε ο χαρακτήρας ήταν η ελπίδα. Ελπίδα που «πρόσφερε» και ο Τι Τζέι Μακόνελ στους Φιλαδέλφεια Σίξερς στον αγώνα εναντίον των Σέλτικς. Ελπίδα πως η σειρά για αυτούς δεν θα τελείωνε άδοξα με ένα sweep. Ο απρόσμενος ήρωας λοιπόν για την ομάδα από την πόλη της αδελφικής αγάπης, του Ρόκι και του Process, έβαλε τη σπίθα και μένει να φανεί αν είναι ικανή να κρατήσει για έναν ακόμη αγώνα.

Κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι που σε κάνουν να αναρωτιέσαι κατά πόσο είχε δίκιο ο Καβάφης για την αξία του ταξιδιού και του προορισμού. Σημασία τι έχει τελικά; Το ταξίδι; Ο προορισμός; Στη συγκεκριμένη περίπτωση η απάντηση αλλάζει. Ο προορισμός, το Βελιγράδι, είναι τρεις νίκες μακριά από τις οκτώ ομάδες των προημιτελικών. Στο τέλος της ημέρας - πλην ελαχίστων περιπτώσεων - κανείς δε θα θυμάται το ταξίδι, όσο την αποτυχία να φτάσουν οι ομάδες στον προορισμό. Στο τελευταίο μας preview θα ασχοληθούμε με τις αναμετρήσεις των πρωταθλητών Ευρώπης με τους Βάσκους της Μπασκόνια και την προσδοκία αυτών να φτάσουν στη δικιά τους Ιθάκη. Μια αναμέτρηση που έχει μεγάλο φαβορί αλλά και ένα δυνατό αουτσάιντερ κατά την ταπεινή μου άποψη. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.

Η κανονική διάρκεια της Ευρωλίγκα φτάνει στο τέλος της, με τις ομάδες να μοιάζουν έτοιμες να διεκδικήσουν την πρόκρισή τους στο φάιναλ φορ του Βελιγραδίου, μέσω της διαδικασίας των πλέι οφ, με μόνη εκκρεμότητα να είναι η «μαθηματική» πρόκριση της Μπασκόνια. Έτσι μας παρουσιάζεται η ευκαιρία να κάνουμε έναν έλεγχο στους ρούκις της εφετινής διοργάνωσης, ετοιμάζοντας μία λίστα με τους πέντε κορυφαίους, βάση της απόδοσής τους και του αντίκτυπου που έχουν στις ομάδες τους. Η λίστα είναι εντελώς υποκειμενική και στο τέλος βγάζουμε κάποια αξιοπρόσεκτα συμπεράσματα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.