1. Nόρις Κόουλ (Μακάμπι Τελ Αβίβ).
O Αμερικάνος γκαρντ αποτέλεσε μία από τις πιο «ηχηρές» μεταγραφικές κινήσεις της εφετινής χρονιάς- αν όχι τη σπουδαιότερη. Παίχτης με πάνω από 400 παιχνίδια στο ΝΒΑ, δις πρωταθλητής με τη φανέλα των Μαϊάμι Χιτ στο πλευρό των Τζέιμς, Ουέιντ, Μπος, έχοντας σημαντικό ρόλο στην ομάδα του Έρικ Σποέλστρα και του Πατ Ράιλι, αποφάσισε το καλοκαίρι να αποδεχτεί την πρόταση της «ομάδας του λαού» και να καθοδηγήσει τη Μακάμπι σε επιτυχίες υπό τις οδηγίες του –επίσης ερχόμενου από το ΝΒΑ- Νέβεν Σπάχια. Στο αμερικανοτραφές (sic) ρόστερ που δημιούργησαν οι Ισραηλινοί, έχει το ρόλο του έκτου παίχτη, προερχόμενος από τον πάγκο. Σκοράρει 12,3 πόντους με 30,8% ποσοστά στο τρίποντο, μοιράζει 3,7 ασίστ, με ράνκινγκ 10,5. Αρέσκεται στα drives, σε φλόουτερς κοντά στο καλάθι και στα σουτ από μέση απόσταση. Το παράδοξο όμως είναι η ίδια ομάδα της Μακάμπι. Πέρα από την αδυναμία να παίξει σταθερά καλή άμυνα, αποτελείται από παίχτες που δε σουτάρουν καλά και σταθερά από την περιφέρεια (πλην του Ρολλ). Ο προπονητής δίνει το ελεύθερο σε για παιχνίδι ένας εναντίον ενός και η εικόνα της Μακάμπι είναι αποκαρδιωτική.
2. Τζόνα Μπόλντεν (Μακάμπι Τελ Αβίβ)
O Αυστραλός φόργουορντ αποτελεί ένας από τους πιο πολυδιάστατους παίχτες στη φετινή διοργάνωση. Ο συμπαίχτης του Κόουλ στη Μακάμπι, επιλέχτηκε στο ντραφτ του ΝΒΑ από την ομάδα του #Process, Φιλαδέλφεια, στο νούμερο 36 το καλοκαίρι που μας πέρασε. Αφού αγωνίστηκε για ένα χρόνο στη Σερβία με τη φανέλα της ΚΚ FMP ( Ζελέζνικ ) και ψηφίστηκε ως το κορυφαίο πρόσπεκτ, μεταπήδησε στην ομάδα του Ερυθρού Αστέρα υπογράφοντας διετές συμβόλαιο. Όμως, μετά από ένα μήνα πήρε μεταγραφή για την Μακάμπι. Ένα ψηλό φόργουορντ, αθλητικό, με μεγάλα άκρα, ικανός να αμυνθεί σε αρκετές θέσεις, που συνεισφέρει σε αρκετούς τομείς του παιχνιδιού, ενώ είναι σημαντική η ικανότητά του να δημιουργεί για τους συμπαίχτες του. Το μεγάλο αρνητικό αποτελεί η αστάθεια που έχει στο σουτ. Σουτάρει φέτος με 31,3% στο τρίποντο και 51,2% στις βολές, ποσοστά που θα πρέπει να ανεβάσει αν θέλει να γίνει μέλος των Σίξερς. Σκοράρει 6,8 πόντους, μαζεύει 5,5 ριμπάουντ, ενώ έχει 1,6 ασίστ και 1 κλέψιμο ανά αγώνα. Παιχνίδια όπως αυτά με Ζάλγκιρις όπου είχε 6π/10ρ/4ας/5κλ/4τ δείχνουν και την προοπτική του νεαρού φόργουορντ.
3. Άντονι Γκιλ (Χίμκι)
Ο 25χρονος φόργουορντ αποτελεί έναν εξαιρετικό two-way παίχτη για την ομάδα της Χίμκι και έναν από τους λόγους που θεωρείται ο νυν προπονητής του εκ των κορυφαίων recruiters στην Ευρώπη. Στο πρόσωπο του Γκιλ βρήκε τον ιδανικό παίχτη για τη θέση του πάουερ φόργουορντ στο πρότυπο-εικάζω- των Ράντολφ, Σίγκλετον, που είχε στη Λοκομοτίβ Κουμπάν. Μπορεί να σκοράρει με πρόσωπο στο καλάθι (ενδεικτικά σουτάρει με 48% τρίποντο με δύο περίπου προσπάθειες ανά παιχνίδι), να παίξει με πλάτη τον αντίπαλο ενώ, δεν θα διστάσει να βάλει τη μπάλα στο παρκέ, τελειώνοντας εντυπωσιακά τις φάσεις κοντά στο καλάθι. Ένα σύγχρονο τεσσάρι που μπορεί να εξελίξει και άλλο το παιχνίδι του, ενώ αμυντικά θα πρέπει να γίνει πιο προσεκτικός στο θέμα των επαφών και των αμυντικών τοποθετήσεών του, μιας και ουκ ολίγες φορές κάνει εύκολα φάουλ. Σε 25’ ανά παιχνίδι, σκοράρει 10,6 πόντους και μαζεύει 4,5 ριμπάουντ.
4. Άαρον Ουάιτ (Ζάλγκιρις)
Άλλος ένας Αμερικάνος φόργουορντ που έχει εντυπωσιάσει φέτος στην ομάδα-έκπληξη της Ευρωλίγκα, Ζάλγκιρις. Συνομήλικος του Γκιλ, γεννημένος στο Οχάιο, έχει επιλεγεί στο ντραφτ του 2015 από τους Ουίζαρντς, στο νούμερο 49. Μετά από μια πρότερη ευρωπαϊκή εμπειρία δύο χρόνων στο Γερμανικό πρωτάθλημα και στη Βαλτική Λίγκα, υπέγραψε το καλοκαίρι συμβόλαιο με την ομάδα του κόουτς Γιασικεβίτσιους. Έρχεται από τον πάγκο, αλλά είναι ο παίχτης με τον τρίτο υψηλότερο χρόνο συμμετοχής, πίσω από τους Πάνγκος και Ουλάνοβας. Σκοράρει 9,6 πόντους, μαζεύει 4,6 ριμπάουντ ενώ σουτάρει με 36,4% στο τρίποντο, αλλά σε κάτι περισσότερο από μία προσπάθεια ανά αγώνα. Αρέσκεται να τελειώνει εντυπωσιακά τις φάσεις κοντά στο καλάθι, βασιζόμενος στα πλούσια αθλητικά προσόντα του, με καρφώματα και συνεργασίες, ενώ θα χρειαστεί να εμπιστευτεί περισσότερο το σουτ από μέση και μακρινή απόσταση. Ενδεικτικό είναι πως πάνω από το 60% των πόντων του είναι από απόσταση έως και ενάμιση μέτρου από τη ρακέτα (σύμφωνα με το overbasket.com ).
5. Ντορέλ Ράιτ (Μπάμπεργκ)
Μία από τις κορυφαίες κινήσεις για τη Γερμανική ομάδα τη φετινή χρονιά. Με τον Κουίνσι Μίλερ να είναι πρακτικά απών στην αρχή της σεζόν, ο έμπειρος Αμερικανός φόργουορντ ήταν αυτό που έλειπε από το ρόστερ. Ένας φόργουορντ που μπορεί να σουτάρει καλά και να μεγαλώσει τις αποστάσεις του γηπέδου για την ομάδα του, βοηθώντας έτσι την κυκλοφορία της μπάλας και το spacing. Με εμπειρία πάνω από 500 αγώνες στο ΝΒΑ, έχει περάσει από τέσσερις ομάδες. Από το Μαϊάμι ( από το οποίο επιλέγει στο ντραφτ του 2004 στο νούμερο 19 ), από το Γκόλντεν Στέιτ, τη Φιλαδέλφεια και το Πόρτλαντ. Υπό τις οδηγίες του Τρινκιέρι τον βλέπαμε ως stretch-four, ενώ με το Μπάνκι τον έχουμε δει να αγωνίζεται και ως σμολ φόργουορντ. Σουτάρει αρκετά από το τρίποντο (122 τρίποντα για 118 δίποντα) με 42%, μαζεύει 5,5 ριμπάουντ ενώ μοιράζει και 1,7 ασίστ. Ερχόμενος από το Κινέζικο πρωτάθλημα, δείχνει πως έχει τη διάθεση να σταθεί καλά στην Ευρωλίγκα και να πρωταγωνιστήσει. Εξαιρετικός επιθετικός παίχτης, με τους 23 πόντους εναντίον του Ολυμπιακού στο ματς στον Πειραιά (με 6/11 τρίποντα-εμφάνιση επιπέδου Σβεντ ) να αποτελούν την καλύτερή του επίδοση.
Το ενδιαφέρον όσο ψαχούλευα και έλεγχα τη λίστα με τους νέους παίχτες στην Ευρωλίγκα, τους λεγόμενους «ψάρακες» (για να τιμήσω το φίλο και κοντριμπιούτορ Ηλία που είναι φαντάρος- Ηλία γερά, κοιμόμαστε ήσυχοι), είναι πως η πλειοψηφία των παιχτών που ήρθαν και πρωταγωνιστούν αγωνίζονται στη θέση των φόργουορντ/σέντερ. Δείγμα του ότι οι περισσότερες ομάδες –πιθανολογώ - δε θα ρισκάρουν εύκολα στο να αποκτήσουν ένα γκαρντ χωρίς ευρωπαϊκή εμπειρία και αν το κάνουν θα είναι είτε για συμπληρωματικό ρόλο (βλ. Ραντλ στη Ρεάλ και Πρέσευ στη Μπαρτσελόνα) είτε από ομάδες που δεν έχουν υψηλές βλέψεις στη διοργάνωση και λειτουργούν ως… «εκπαιδευτήρια» για τους νέους γκαρντ ( Ένις και Αστέρας ). H ομάδα που έχει επενδύσει περισσότερο σε νέους παίχτες χωρίς εμπειρία από την Ευρωλίγκα είναι η Μακάμπι-πέρα από τους Μπόλντεν, Κόουλ, έχει και τους Ρολ, ΝτιΜπαρτολομέο και Κέιν. Φυσικά δε θα πρέπει να ξεχάσουμε παίχτες όπως οι Λεσόρτ, Θίοντορ, Ταρζέφσκι, Τίμμα, Ρούμπιτ1 και άλλοι, που θα μπορούσαν να μπουν στη λίστα μας. Είναι μήπως αυτή μια κατεύθυνση που εσκεμμένα ακολουθούν οι ομάδες; Ίσως αυτό είναι ένα θέμα για ένα επόμενο άρθρο. Τι λέτε εσείς; Συμφωνείτε με τη λίστα μας;
Σημειώσεις
Τα στατιστικά είναι από το σάιτ της Ευρωλίγκα.
1 Ο Ρούμπιτ είναι από τους παίχτες που έχουν τις περισσότερες συμμετοχές στην καλύτερη πεντάδα στη στήλη ‘’Το Μακρινό Ριμπάουντ’’. Οπότε, πιθανόν να τον αδικώ που τον αφήνω έξω από τη δική μου πεντάδα.
