Τι ήταν αυτό που στιγμάτισε στα δικά μου μάτια το τουρνουά και με έκανε να γίνω φαν των Αργεντίνων; Ένας αγώνας, και τι αγώνας. Στις 4 Σεπτεμβρίου του 2002, η Αργεντινή αντιμετώπιζε την Εθνική ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών, η βασική πεντάδα των οποίων αποτελούνταν από τους Αντρέ Μίλλερ, Μάικ Φίνλευ, Πολ Πιρς, Έλτον Μπραντ και Ζερμέιν Ο’Νιλ, με τους Μπεν Ουάλλας, Ρέτζι Μίλερ, Μπαρόν Ντέιβις, Σον Μάριον, Ραέλ Λαφρέντζ, Τζέι Ουίλλιαμς, Αντόνιο Ντέιβις να έρχονται από τον πάγκο. Όχι ιδιαίτερα ταλαντούχα ομάδα, με ως επί το πλείστον παίχτες από το «δεύτερο ράφι» και προπονητή τον περίφημο Τζορτζ Καρλ. Τελικό αποτέλεσμα του αγώνα, 87-80 για την παρέα του Μάνου Τζινόμπιλι.
Η σημασία όμως αυτού του ματς ήταν κάτι μοναδική. Ήταν η πρώτη φορά που η ομάδα των Η.Π.Α, στελεχωμένη απο επαγγελματίες, έχανε από οποιαδήποτε εθνική. Η Αργεντινή έδειξε το δρόμο, τον τρόπο για το πώς θα έχαναν οι Αμερικάνοι, κάτι που οδήγησε τα επόμενα χρόνια σε περισσότερες ήττες, με αποκορύφωμα την αντίστοιχη από την Εθνική Ελλάδος και την απόλυτη αλλαγή φιλοσοφίας από τον οργανισμό του ΝΒΑ στον τρόπο που αντιλαμβάνονταν και αντιμετώπιζαν το παιχνίδι στις διεθνείς διοργανώσεις. Στα μάτια μου, αυτό ήταν επίσης το τουρνουά που ο Μάνου έδειξε πως αξίζει να βρίσκεται στην απέναντι όχθη. Όχι μόνο διότι οδήγησε την Αργεντινή με 15 πόντους στη μεγάλη νίκη, αλλά και διότι έβλεπες έναν παίχτη που διακατεχόταν από μια τόλμη, μια αίσθηση αυτοπεποίθησης σε κάθε βήμα, σε κάθε προσπάθεια. Δεν θα δίσταζε να χιμήξει στην ρακέτα σαν καθαρόαιμο ανάμεσα στα θηρία (βλ Μπεν Ουάλλας) σαν δεύτερος playmaker, στήνοντας πικς στη γραμμή του τρίποντου, ώστε να παίξει στα πόδια τους αντίπαλους ψηλούς.
Ο Μάνου ήταν ενας παίχτης χωρίς φόβο, έτοιμος να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά ενάντια στους μελλοντικούς αντιπάλους του στο ΝΒΑ. Έτοιμος να τους δείξει πως παρά το όχι τόσο μυώδες κορμί του, μπορούσε να σταθεί και να τους κοιτάξει στα μάτια. Η νίκη –αυτή ειδικά- ήταν η στιγμή που περίμεναν τόσες και τόσες εθνικές πριν από τους Αργεντινούς.
Τραγική πρόσωπο ο ίδιος μετέπειτα στο τουρνουά, καθώς θα τραυματιστεί στον ημιτελικό και δεν θα μπορέσει να είναι 100% έτοιμος για να αγωνιστεί παραπάνω από δώδεκα λεπτά στον τελικό, εναντίον της Σερβίας. Ένας τελικός που θα σημαδευτεί και από τις αποφάσεις του Έλληνα διαιτητή Πιτσίλκα , στερώντας έτσι το χρυσό μετάλλιο στους Αργεντινούς.
Η πρώτη ήττα των ΝΒΑers ήταν και συμβολική για τον λαό της Αργεντινής. Η χώρα βρισκόταν εν μέσω της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης της ιστορίας της1 (μέχρι την επόμενη;! ). Το τραπεζικό σύστημα είχε καταρρεύσει, το νόμισμα είχε χάσει τεράστιο μέρος της αγοραστικής του αξίας και στο εσωτερικό της χώρας η κατάσταση ήταν απελπιστική. Για αυτήν κατηγορούσαν το ΔΝΤ και επομένως τις ΗΠΑ. Διαβάστε κάτι σχετικό: https://www.washingtonpost.com/archive/sports/2003/06/10/manu-mania-is-all-the-rage/b1f899ef-246f-42b7-b9fe-ad934dcc21ca/?utm_term=.6fe5454edb89
Αυτός ήταν ο «δικός μου» Μάνου. Η στιγμή που αγάπησα τον παίχτη και κατ’ επέκταση τους Γκαούτσος.
Σημειώσεις:
Tα στατιστικά είναι από το σάιτ της ΦΙΜΠΑ
1για την οικονομική κρίση της Αργεντινής υπάρχουν πολλά κείμενα που μπορείτε να βρείτε στο διαδίκτυο. Προσωπικά, επειδή μου αρέσει και τα ντοκιμαντέρ θα συνιστούσα το ‘’Πείραμα της Αργεντινής’’ από την εκπομπή ΕΞΑΝΤΑΣ. Ίσως σας θυμίσει κάτι…
