Aκόμη κι αν, επίσης λέει, βάζαμε τον Μάνου στο μεγαλύτερο "καλαθι" με τους βασικούς, θα ερχόταν 35ος στην πρώτη κατηγορία έτσι κι αλλιώς (νούμερα από τα mid 70s και ύστερα). Λες και τα χρειαζόμασταν αυτά και δεν είχαμε μάτια να βλέπουμε, πως ο τρομερός φόργουορντ των Σπερς μπορούσε να επιδράσει τόσο πολύ σε ένα παιχνίδι, που πρακτικά η έννοια του "εκτου παίκτη" δοκιμάστηκε στα όρια της, την ίδια πάνω κάτω εποχή που ο Θοδωρής Παπαλουκάς προκαλούσε την αντίστοιχη δοκιμασία ορίων στην Ευρώπη.
Δεν ήταν κάθε σεζόν του Μάνου ίδια, πάντως. Την περίοδο 2004-05 έπαιξε βασικός σε όλα τα ματς και έγινε All Star, το 2010-11 επίσης, και ξαναέγινε. Από εκεί και έπειτα όμως, και μέχρι το τέλος της καριέρας του, ξεκίνησε σε μόλις άλλα 10 παιχνίδια. Ο Πόποβιτς του έδινε φανέλα starter πολύ σπάνια και σε ειδικές περιστάσεις, με την πιο χαρακτηριστική από αυτές να έρχεται στους τελικούς του 2013, σε ένα προσωρινό "τέλος" του ρόλου του έκτου παίκτη και στην πιθανώς πιο δυσάρεστη ανάμνηση (στο ΝΒΑ) για τον ίδιο τον Τζινόμπιλι.
Μετά από 100 συνεχόμενα παιχνίδια ως παγκίτης εκείνη την χρονιά, ο Αργεντίνος πάτησε παρκέ από την αρχή στον πέμπτο αγώνα απέναντι στους Χιτ και τους έκανε κυριολεκτικά άνω κάτω, μοιράζοντας 10 ασίστ ως συνοδεία 24 πόντων. Ηταν το χαρακτηριστικό 'Ginobili game" κάθε σειράς πλέι οφ που συμμετείχε. Έτσι στο αμέσως επόμενο, ο προπονητής του επανέλαβε το "τρικ". Το ματς έμελλε να είναι ένα από τα πιο διάσημα των σύγχρονων χρόνων, με το περιβόητο τρίποντο του Ρέι Αλεν να χαρίζει στην παρέα του Λεμπρόν μία ανέλπιστη ευκαιρία να πάρει ένα πρωτάθλημα που φαινόταν χαμένο. Και σε αυτό, στο παιχνίδι-μνημείο, ο Τζινόμπιλι ήταν μακράν ο χειρότερος παίκτης που πάτησε στον αγωνιστικό χώρο. Μόλις 5 εκτελεσμένα σουτ, -21 στο +/- και 8 λάθη, το τελευταίο εκ των οποίων ένα θριαμβευτικό μπουρδούκλωμα στην επίθεση που ήταν προορισμένη για να δώσει πρωτάθλημα.
Ποιος ο λόγος να το κάνεις αυτό ρε Μάνου, με 8 δεύτερα ακόμη στο χρονόμετρο και με τον Ντάνκαν να έρχεται από πίσω ως το τέλειο τρέιλερ; H φάση είναι ακόμη και τώρα μαχαιριά στην καρδιά των απανταχού Lebron Haters (ένας εκ των οποίων και εγω) κι ας ανέβηκε το τρίποντο του Αλεν στην κορυφή της περίστασης.
Παρόλα αυτά ο Πόποβιτς δεν μάσησε, όπως θα έκανε κάθε μεγάλος προπονητής που εμπιστεύεται τους παίκτες του. Τον ξεκίνησε εκ νέου βασικό στο game 7, μόνο και μόνο για να πάρει από εκείνον μία μέτρια απόδοση και μερικές συζητήσιμες αποφάσεις στο τέταρτο δεκαλεπτο, ειδικά σε ο,τι αφορά την ποιότητα κάποιων τριπόντων. Η άμυνα του Λεμπρόν στα δύο τελευταία παιχνίδια τον εξουθένωσε. Λίγο αργότερα, ήρθαν και οι κλασικές σκέψεις αποχώρησης των τελευταίων 5-6 χρόνων. "Το κάνω αυτό 18 χρόνια. Κάπως κουράζεσαι και θέλεις να απολαύσεις λίγο περισσότερο χρόνο στο σπίτι. Πηγαίνεις πίσω στην Αργεντινή να δει τους δικούς σου ανθρώπους και το σκέφτεσαι".
Oκ, είναι φανερό πως μας δούλευε τότε. Στους τελικούς του 2013 ο Τζινόμπιλι είχε 11,6 πόντους, 4,3 ασίστ, 43% στα σουτ και μόλις 25% στα τρίποντα. Ένα χρόνο μετά το χαρακτηριστικότερο ναδίρ της καριέρας του στο ΝΒΑ, το κοντέρ για τους τελικούς του '14 (ηλικία 37) έγραψε: 14,4 πόντοι, 4,4 ασίστ, 50% στα σουτ και 41% στα τρίποντα. Η χρήση (usage) του Τιμ Ντάνκαν έπεσε κατά 2,7 ολόκληρες μονάδες, η δική του ανέβηκε κατά 0,7. Οι Σπερς κατατρόπωσαν τους Χιτ με 4-1 και έπαιξαν πιθανώς το τελειότερο μπάσκετ όλων των εποχών, με τον παιχταρά να έρχεται και στα πέντε παιχνίδια από τον πάγκο.
Aκολουθεί κρασί-φόρος τιμής, σε χριστουγεννιάτικο τραπεζομάντηλο, καθότι μια φορά το χρόνο ίσως ξοδευτεί κάτι έξτρα αν είναι ειδική η περίσταση, όπως τώρα που αποσύρθηκε ο Τζινόμπιλι. Malbec φυσικά, το ωραιότερο που έχω δοκιμάσει, Lagarde, Primeras Vinas, 2012.
