Πριν κάποιους μήνες είχα αναφέρει σε αυτόν εδώ τον ιστότοπο πως η Μάλαγα, αν και θα έμπαινε σε μια μεταβατική σεζόν που θα είχε μπροστά της αρκετά ζητήματα προς επίλυση και θα ήταν μάλλον ερωτηματικό, ενδεχομένως να βρισκόταν κατά την διάρκεια της χρονιάς σε θέση να χτυπήσει τον τίτλο του EuroCup. Πως θα συνέβαινε αυτό; Οκ, πρώτον, το ρόστερ της δεν ήταν κακό. Υπήρχαν σαφώς πιο φανταχτερά και ακριβότερα, αλλά και το δικό της παρουσίαζε μια ισορροπία, ένα κράμα έμπειρων και νεαρών με έναν καλό κουμανταδόρο. Κατά δεύτερον, η φανέλα της ήταν ίσως η πιο βαριά στην διοργάνωση, άσχετα αν μιλάμε για μια ομάδα που ιδρύθηκε μόλις το 1992. Δεν μπορεί, 16 συναπτά έτη έπαιζε στην Ευρωλίγκα, κάτι θα είχε αποκομίσει. Ο "δρόμος προς την δόξα" (όχι η ταινιάρα που βγήκε στα 00s) δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, αντίθετα υπήρξαν ένα σωρό εμπόδια που σε ορισμένα σημεία έμοιαζαν και ανυπέρβλητα.

Μέτριο ξεκίνημα με μικρά βήματα προόδου

Η Ουνικάχα Μάλαγα έβγαλε την υποχρέωση της regular season με άγχος, μέτριες εμφανίσεις κι όχι με μια άνετη και χαλαρή πρόκριση, όπως θα φανταζόταν κανείς αν κοιτούσε τον όμιλο της (Μπουντούτσνοστ, Μούρθια, Μπάγερν και Ζενίτ). Με ρεκόρ 4-4, μια μόλις εκτός έδρας νίκη κόντρα στην αδύναμη ομάδα από το Μαυροβούνιο και σε γενικότερο πλαίσιο δίχως να θέλξει με την αγωνιστική της απόδοση. Τα αποτελέσματα και η εικόνα της στα πρώτα οκτώ παιχνίδια του τουρνουά φανέρωναν μια ομάδα που αναζητούσε συντονισμό, προσπαθούσε να ρολάρει και να βρει χημεία όσο περνούσαν οι εβδομάδες και σίγουρα οι λέξεις διάρκεια και σταθερότητα δεν ήταν ικανές να την χαρακτηρίσουν. Στο Top16 που ακολούθησε, υπήρξε μια μικρή βελτίωση αλλά όχι κάτι το αξιοσημείωτο. Το 3-3 ήταν αρκετό για να την στείλει στην οκτάδα και παρότι στα δυσκολότερα ματς του ομίλου, κόντρα στην Βαλένθια, ήταν κατώτερη των περιστάσεων, έκανε τα βασικά απέναντι σε Άλμπα Βερολίνου και Τσεντεβίτα για να "τσεκάρει" τελικά το εισιτήριο.

Το "ψωμί" της υπόθεσης υπήρχε στα νοκ - άουτ, εκεί όπου το πράγμα άρχισε να σοβαρεύει επικίνδυνα και πλέον περιθώρια για μέτριες εμφανίσεις δεν υπήρχαν. Εκεί, λοιπόν, άρχισαν τα "ωραία" για την φετινή Μάλαγα, όπου κατάφερνε συνεχώς να φέρνει τούμπα τα - εις βάρος της - δεδομένα. Στη φάση των προημιτελικών, η Μπάγερν πήρε το "πρώτο αίμα" στη σειρά στο Μόναχο, επιβεβαιώνοντας τον τίτλο του φαβορί που την συνόδευε πριν από την έναρξη της, όμως οι παίκτες του Πλάθα με την πλάτη στον τοίχο παρουσίασαν ένα πιο στιβαρό κι ανθεκτικό προφίλ και γύρισαν τη σειρά. Ο Νέντοβιτς ήταν κυριολεκτικά "άφαντος" στα δύο πρώτα ματς, όμως στο τρίτο και σημαντικότερο, με 21 πόντους και 4 ασίστ, ήταν αυτός που καθόρισε τελικά την έκβαση της σειράς. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός πως καθ' όλη την διάρκεια της χρονιάς σούταρε με άθλια ποσοστά πίσω από το τόξο (24%), ο Σέρβος γκαρντ ήταν σταθερά παίκτης - βαρόμετρο για τους Ανδαλουσιάνους, αποδεικνύοντας πως έχει ως μονάδα την απαιτούμενη ποιότητα για να σταθεί του χρόνου στην Ευρωλίγκα. Νομίζω πάντως πως το ταβάνι του απέχει πολύ από την εικόνα του. Μπορεί και καλύτερα.

 Όταν κατάλαβε πως μπορεί, γκάζωσε

 Στα ημιτελικά, η Λοκομοτίβ Κουμπάν είχε θεωρητικά όλες τις ενδείξεις με το μέρος της: προερχόταν από μια άνετη πρόκριση επί της συμπατριώτισσας Ζενίτ, βρισκόταν γενικά σε πολύ καλή αγωνιστική κατάσταση έχοντας μόλις μια ήττα σε οκτώ αγώνες στο EuroCup μέσα στο 2017, ενώ κατείχε και το know-how, αφού είχε κατακτήσει το τρόπαιο σχετικά πρόσφατα, το 2013. Μέσα σε όλα αυτά, βάλτε και το αβαντάζ έδρας. Όλα τα παραπάνω όμως δεν αρκούσαν στους Ρώσους, με την Μάλαγα να κάνει με το "καλημέρα" τρομερό μπρέικ στο Κράσνονταρ (πέτυχε 40 πόντους στο 2ο ημίχρονο) κι έτσι άνοιξε εύκολα μεν, απρόσμενα δε το σκορ στη σειρά. Λίγες ημέρες αργότερα δε δυσκολεύτηκε καθόλου να το "καθαρίσει" στο σπίτι της, παίρνοντας ουσιαστικά το σκαλπ μιας ομάδας με μεγάλο μπάτζετ κι υψηλές βλέψεις. Σε αυτό το ζευγάρι παιχνιδιών, ο Κάιλ Φογκ ήταν απλά εξαιρετικός (15.5π, 4ρ, 2.5α, 3.5 κερδ. φάουλ, 18 ranking). Μετρημένος, αλλά αρκετά εύστοχος στα σουτ που πήρε και με πολυδιάστατη προσφορά, αποτέλεσε ουσιαστικά τον παίκτη που δεν κατάφερε σε καμία περίπτωση να ματσάρει η Λόκο. Πολύ απλά, έκανε την διαφορά.

 Οι παίκτες του Πλάθα κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν την Βαλένθια στους τελικούς, μια ομάδα που έχει πολλάκις αποδείξει πως αυτή η διοργάνωση της ταιριάζει γάντι. Είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της. Τρεις φορές έχουν κατακτήσει οι "νυχτερίδες" το τρόπαιο από το 2003 κι έπειτα, μια ήταν φιναλίστ κι άλλες δύο βρέθηκαν στα ημιτελικά. Άλλωστε, αν το δει κανείς εντελώς ψυχρά, η Βαλένθια ήταν η πιο σταθερή ομάδα όλη τη χρονιά κι αυτή που έδειχνε να "το 'χει" περισσότερο απ' οποιαδήποτε άλλη. Παρά το γεγονός πως και πάλι το πλεονέκτημα έδρας δεν ήταν στα δικά της χέρια, η Μάλαγα παραδόξως τα κατάφερε. Και λέω παραδόξως διότι αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε απλά να επιστρέψει από το 1-0, αλλά έπρεπε να ανατρέψει και μια σημαντική διαφορά στο 3ο και τελευταίο παιχνίδι. Η υπέρβαση, της υπέρβασης, ω υπέρβαση. Το επιμέρους 20-4 των Ανδαλουσιάνων στο τέταρτο δεκάλεπτο του Game 3 είναι μεν ενδεικτικό της κατάρρευσης των γηπεδούχων, αλλά περισσότερο της δικής τους θέλησης να επιστρέψουν στην Ευρωλίγκα, εκεί όπου πραγματικά ανήκουν. Ο Ντίεθ έχει πετύχει κρίσιμους πόντους σε αυτό το διάστημα, ο έμπειρος Σουάρεθ έχει κάνει μια all-around εμφάνιση, αλλά ο αστάθμητος παράγοντας ήταν ο νεαρός Ντίαζ (12π, 2α, 2κλ) που έχω την εντύπωση πως άξια κέρδισε το βραβείο του MVP. Η Βαλένθια δεν περίμενε να "την πάθει" από τον 22χρονο άσο.

 Η διπλή δικαίωση του κόουτς Πλάθα

 Στο παιχνίδι που έκρινε τον τίτλο, η Μάλαγα - με βάση την ροή μέχρι το 54-43 υπέρ της γηπεδούχου Βαλένθια - χρειαζόταν ένα γερό ηλεκτροσόκ από τον πάγκο, προκειμένου να επιστρέψει στην διεκδίκηση της νίκης. Ο Πλάθα στην 4η περίοδο πήγε σε small ball, χωρίς καθαρό σέντερ, με τον Κάρλος Σουάρεθ, που κανονικά αγωνίζεται στις θέσεις 3-4, σε ρόλο... κασκαντέρ πάνω στο "δυνατό χαρτί" Ντούμπλιεβιτς. Το σχήμα της Μάλαγα λειτούργησε άψογα, ήταν πια ταχύτερο κι ανέβασε κατακόρυφα την ένταση. Μπορούσε να αμυνθεί πιο πιεστικά αλλάζοντας τα μαρκαρίσματα, ενώ επιθετικά άπαντες κατείχαν το καλό περιφερειακό σουτ. Ο Ισπανός κόουτς βλέποντας πως κάτι πρέπει να αλλάξει πήρε τα ρίσκα του και δικαιώθηκε πανηγυρικά, όχι όμως μόνο όσον αφορά το συγκεκριμένο παιχνίδι.

Ο Πλάθα βρίσκεται στον πάγκο της ομάδας από το καλοκαίρι του 2013, με σχετικά καλές κι αξιοπρεπείς χρονιές στην πλάτη του κι αρκετά χρόνια στο υψηλό επίπεδο. Φέτος του παρουσιάστηκε ίσως η μεγαλύτερη ευκαιρία της καριέρας του - μετά την αντίστοιχη επιτυχία του με την Ρεάλ πριν μια δεκαετία στο Βέλγιο - να κατακτήσει έναν τίτλο που θα μπορούσε να τον προσθέσει στο ήδη υψηλό προπονητικό του στάτους. Ο σύλλογος που διαχειρίζεται, καλώς ή κακώς, δύσκολα θα μπορούσε να διεκδικήσει με αξιώσεις το ισπανικό πρωτάθλημα ή την Ευρωλίγκα, όμως αυτό που μπορούσε να πάρει το πήρε και κανείς δεν μπορεί να του πει κουβέντα. Είναι ένα πολύ σημαντικό παράσημο για τον ίδιο, αντίστοιχο με το να ανεβάσεις μια ομάδα από την δεύτερη στην πρώτη κατηγορία. Γιατί ουσιαστικά, το μεγάλο κέρδος του οργανισμού αυτό είναι: η επιστροφή στα "σαλόνια" της EuroLeague, μετά από ένα μονοετές διάλειμμα.

Ο πολύτιμος Μπρουκς και η κίνηση - ματ με Όμιτς

Μπορεί τα στατιστικά του να μην τρελαίνουν κόσμο, αλλά ο Τζεφ Μπρουκς, ως ένας από τους πιο έμπειρους παίκτες στο συγκεκριμένο ρόστερ, είχε μια πραγματικά μεστή σεζόν με πολύ θετικό impact στο παιχνίδι της Μάλαγα. Στα νόκ - άουτ ανέβασε σημαντικά την απόδοση του κι έβγαζε μόνιμα ένεργεια στο παρκέ. Μετά τη σεζόν 2014/15, όταν και τα... σάρωσε όλα με την Ντινάμο Σάσαρι (νταμπλ στην Ιταλία και συμμετοχή στην Ευρωλίγκα), μπορεί η καριέρα του να μην ανέβηκε ιδιαίτερα, όμως αναμφίβολα ωρίμασε, έφτιαξε προσωπικότητα και σε αρκετές περιπτώσεις έδειξε πως γνωρίζει καλά τι θα πει να κάνεις πρωταθλητισμό, να βοηθάς δηλαδή την ομάδα να φτάσει στον στόχο της κι όχι να λειτουργείς ατομικά, κοιτώντας μόνο τους αριθμούς που πολλές φορές σου "φτιάχνουν" το επόμενο συμβόλαιο. Ωραίος και τίμιος παίκτης γενικά ο Μπρουκς κι ο Πλάθα δείχνει να τον εμπιστεύεται πολύ. Λογικό.

Απ' την άλλη, η προσθήκη του Άλεν Όμιτς μεσούσης της περιόδου αποδείχθηκε στην πράξη βαρύνουσας σημασίας για την εξέλιξη των πραγμάτων, με τον Σλοβένο σέντερ, που δεν έπιασε στην Ανταντολού Έφες, να συνεισφέρει σημαντικά με το inside παιχνίδι του και την σπουδαία έφεση στο να... καθαρίζει τις φάσεις - σκουπίδια. Με 9.3 πόντους και 8.3 ριμπάουντ στους τελικούς, λειτούργησε υπό μια έννοια ως "αφανής ήρωας". Μπορεί τους πρώτους μήνες της σεζόν να μην έδειξε πως είναι EuroLeague-ready ως παίκτης, αλλά στο αμέσως παρακάτω σκαλοπάτι έκανε πολύ καλά την δουλειά που του ζητήθηκε. Κάλυψε άκρως ικανοποιητικά το κενό του Μούσλι, ο οποίος όλη τη χρονιά ήταν η "κολώνα" στην ρακέτα της Μάλαγα (11.7π, 3.7ρ, 1.6α). Ο πρόσφατος τραυματισμός του έπληξε σημαντικά την ομάδα, αλλά ευτυχώς για εκείνους, ο Όμιτς έκανε την "απόσβεση" όταν έπρεπε.

Και κάτι για το κλείσιμο

Ο Αλμπέρτο Ντίαζ με βάση τα όσα έχουμε δει τους τελευταίους μήνες δεν είναι δα και κανένας απίστευτος παίκτης, ούτε φαίνεται να παρουσιάζει τόσο μεγάλη προοπτική για να γίνει κάτι τέτοιο. Ένας συμπαθητικός (αναλογικά με το νεαρό της ηλικίας του) χειριστής της μπάλας είναι που μπορεί να προσφέρει στην παρούσα φάση 12 με 15 ποιοτικά λεπτά στην θέση "1", ξεκουράζοντας επί της ουσίας τον βασικό point guard. Σε 22 συμμετοχές στο EuroCup, ο Ντίαζ - των 4.2 πόντων κατά μέσο όρο - υπήρξε φέτος διψήφιος μόλις δύο φορές. Και οι δύο ήταν κόντρα στην Βαλένθια. Η πρώτη στο Top16, η δεύτερη και... φαρμακερή στον 3ο τελικό. Ίσως είναι απλά μια σύμπτωση. Ίσως είχε ρέντα απέναντι στη συγκεκριμένη ομάδα, δεν ξέρω. Πάντως, είχε ενδιαφέρον σαν στοιχείο, γιατί είναι από αυτά τα... παράξενα του μπάσκετ.