Η τέταρτη θέση ήρθε ως προϊόν νίκης απέναντι σε μία αδύναμη ομάδα, αλλά συνολικά ήρθε με την επιμονή σε αγωνιστικό πλάνο , το οποίο δεν πολυθυμίζει τον Πασκουάλ της Μπαρτσελόνα. Αντίθετα, είναι πολύ κοντά στις διακυρήξεις του Αργύρη Πεδουλάκη το καλοκαίρι που πέρασε. Το μπάσκετ, είχε πει ο RG, πάει όλο και περισσότερο στην προσωπική φάση, συνεπώς πρέπει να έχει κανείς παίκτες που να μπορούν να την παράγουν. Επίσης, η άμυνα και το τρίποντο έχουν σημασία. 3 and D plus iso , με λίγα λόγια, και αυτό είναι που παίζει εδώ και κάποιο καιρό το τριφύλλι, συνεχίζοντας να σουτάρει ένα σωρό τρίποντα, να παίζει πολύ καλές άμυνες και να στηρίζεται στο ατομικό παιχνίδι του Μάικ Τζέιμς. Ο τελευταίος χθες θύμισε ... Νικ Καλάθη, τελειώνοντας με 17 - 5 - 7 και ως ο πολυτιμότερος παίκτης του αγώνα.
Η απόδοση του Τζέιμς έχει κάνει στην άκρη και τις φωνές που ζητούσαν έναν πλέι μέικερ ως back up του Καλάθη, καθώς πλέον έχει γίνει φανερό ότι ως εναλλακτική του Νικ χρειάζεται άλλου είδους δημιουργία. Εάν πίσω του υπήρχε ένας ακόμη κλασικός δημιουργός και η μπαλα δεν περναγε από τα χερια του Τζέιμς όπως χθες, αντιλαμβάνεται νομίζω ο καθένας πως δεν θα προέκυπταν οι φάσεις που άλλαξαν την ροή του αγώνα στο Τελ Αβίβ. Σε αυτή την ομάδα, η οποία χρησιμοποιεί τον Μπουρούση ανά περιστάσεις και που δεν έχει πλάγιους με προσωπική φάση (ο Ρίβερς θέλει μισό βηματάκι), η ικανότητα του drive and kick του Τζέιμς είναι τρομερά πολύτιμη και επιπλέον αναδεικνύει και τον Κένι Γκάμπριελ, ο οποίος χρειάζεται ακριβώς έναν τέτοιο παίκτη για να νιώθει πιο άνετα στις γωνίες. Χθες ο Γκάμπριελ πήγε καλά, και χρησιμοποιήθηκε παραπάνω από τον Τζέιμς Γκιστ, κάτι μερικώς αδιανόητο , αλλά και απόλυτα εξηγήσιμο. Ο Πασκουάλ θέλει τρίποντα τρεξίματα, και ας πάνε όλοι να κουρεύονται.
Για να συμβούν αυτά, χρειάζεται πρώτα από όλα άμυνα, και το τρίτο δεκάλεπτο στο Τελ Αβίβ είχε επίσης πολύ ενδιαφερον στον τομέα, πέραν της ζώνης που εμφανίστηκε ελάχιστα στο τέλος της περιόδου. Ο Καταλανός κόουτς επέλεξε να κατεβάσει πολύ τα ύψη, την ίδια στιγμή μάλιστα που ο Μπαγκάτσκις ξεκίνησε με ένα πολύ ψηλο σχημα, με την συνύπαρξη Ραντ, Σμιθ και Αλεξάντερ στις πλάγιες θέσεις. Απέναντι τους οι πράσινοι παρέταξαν μία τριάδα κοντών που ανέβασε την αμυντική ένταση και δεν έχασε σε σχεδόν κανένα μις ματς, με το πιο κραυγαλέο να είναι αυτό μεταξύ Ραντ και Παππά. Ο Ελληνας γκαρντ τα πήγε περίφημα σε αυτό τον ρόλο , χωρίς να χάσει μονομαχία και βγάζοντας επιπλέον 5 κλεψίματα. Ενας ακόμη λόγος που τελικά οι πράσινη περιφερειακή γραμμή δεν έχει ανάγκη από επιπλέον προσθέσεις είναι και αυτός. Το καλοκαίρι βλέπουμε, αλλά ο αναγεννημένος Παππάς έχει κάνει την γραμμή να "γεμίσει" σχεδόν αναπάντεχα, καταθέτοντας μάλιστα και ο ίδιος κάποια από τα στοιχεία του Τζέιμς.
Το όλο πράγμα τελικά λειτουργεί, τουλάχιστον μέχρι εδώ. Η πρόκληση της Φενέρ είναι άλλο φρούτο, "a different animal" που θα έλεγαν και οι Αμερικάνοι. Δεν είναι ακόμη ώρα. Θα πάμε διακοπές και θα τα πούμε. Ως πρώτο στοιχείο πάντως, είναι ενθαρρυντικό που ο Πασκουάλ έχει ανοίξει και το rotation της φροντ λάιν, καθώς θα χρειαστούνε τέσσερις ψηλοί σε όσο το δυνατόν καλύτερη κατάσταση για να τα βάλουν με τα θηρία. Είναι απίσης ενθαρρυντικό το ότι οι ρόλοι αυτών είναι πλέον πιο ορθολογικά κατανεμημένοι. Στο σκριν στη μπάλα ο Γκιστ κάνει το dive και ο Σίγκλετον το pop out, και έτσι μερικά horns σετάκια τρέχουν καλύτερα, ως επί το πλείστον καταλήγοντας σε (τι άλλο) τρίποντο του δεύτερου. Είναι όμως καλά τρίποντα αυτά, πολύ καλά. Για αρχή, σκέφτομαι πως ο Γκιστ θα είναι πονοκέφαλος στο κόψιμο για τον Βέσελι (ή τον Ούντο) και πως ο Σίγκλετον θα προβληματίσει όποιον μείνει να τον μαρκάρει στην περιφέρεια (δηλαδή τον Βέσελι, τον Ούντο ή τον Αντιτς). Εχουμε όμως καιρό.
