Μετά από την απίθανη αυτή εισαγωγή, ο Titus προχωρά στην τεκμηρίωση, η οποία δεν περιλαμβάνει νούμερα και βαθειά νοήματα, αλλά στέκεται κυρίως σε όσα ο ίδιος βλέπει στο γήπεδο. Ελλειψη πάθους, έλλειψη διάθεσης στην άμυνα, καμμία πρωτοτυπία στην επίθεση και εν τέλει "μια μίζερη εμπειρία" για τον θεατή και ιδίως για τους φίλους των δύσμοιρων Χοκς που πρέπει να τον ανεχτούν. Και ο Χάουαρντ δεν είναι όποιος και όποιος , άλλα ένας παίκτης που θεωρήθηκε ως διάδοχος του Σακ και έφτασε ως ηγέτης στους τελικούς του ΝΒΑ, με τους άσημους Ορλάντο Μάτζικ. Βασικά ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου.
Απόλαυσα το άρθρο αυτό λέξη προς λέξη, από την αρχή μεχρι το τέλος. Μέσα στην υπέροχη κακία του, ήταν ένα κομμάτι μόνο για το μπάσκετ και τίποτε άλλο. Απλώς δεν ήταν από την πλευρά των ηρώων, αλλά από την πλευρά του θεατή και της εμπειρίας της παρακολουθησης. Η αποδόμηση και το ανελέητο χτύπημα προήλθε απο ο,τι συμβαίνει στο παρκέ, έναν χώρο στον οποίον οι καλοί παίκτες συνυπάρχουν με εκείνους που παίζουν απλώς χάλια, και μάλιστα το κάνουν συνεχόμενα. Τον ζήλεψα κάπως τον συγγραφέα, αν και εδώ στο BG τις κακιούλες μας τις πετάμε κατά καιρούς.
Σκέφτομαι πως κανονικά θα έπρεπε να τον ζηλέψουν και τα ελληνικά media, τα οποία για δικούς τους προφανώς λόγους, βρίσκουν τρόπους να στηρίζουν αδιάκοπα τους Έλληνες μπασκετμπολίστες, ακόμη και όταν δεν μπορούν να τριπλάρουν ή πετάνε σουτ στα Τζουμέρκα. Ποιος είναι άραγε ο λόγος να μην παραδέχεται κανείς ότι ο τάδε ή ο δείνα δεν βλέπονται; Και ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα να λέμε - με δόσεις χιούμορ - ότι είναι απογοητευτική η παρακολούθηση κάποιου αθλητή; Μέχρι και οι ανεξαρτητοι (lol) μπλόγκερς έχουμε παρασυρθεί στον αστερισμό του politically correct. Και δώστου αναλύσεις, και δωστου συστηματα και πάρε ένα High Stack, ένα flare screen και ένα intangibles . Tι ιντάντζιμπελς και βλακείες, εδώ ο άλλος δεν μπορεί να βαλει ένα σουτ λέμε.
Ακόμη και όταν ο Παπανικολάου πέρασε 7-8 μήνες πετώντας τρίποντα στις εξέδρες του ΣΕΦ, η μόνιμη επωδός ήταν "ναι, αλλά προσφέρει αλλου", "ναι, αλλά είναι παιδί του Ολυμπιακού και έχει πάθος", "ναι, αλλά θα βελτιωθεί με τον χρόνο". Εν τέλει βελτιώθηκε και είναι πλέον θετικότατος, αλλά μισό λεπτό : τότε δεν έπαιζε χάλια; Δεν ήρθε από το ΝΒΑ τρισχειρότερος από ο,τι ήταν πριν φύγει; Γιατί θα έπρεπε σώνει και καλα να μπει το "αλλά" δίπλα στα όσα όντως παρουσιάζονταν στο γήπεδο; Τι σκατά μου; Είναι μάλλον η μόνιμη πισινή που κρατάμε για να μην μας πουν τίποτα, λες και αν αυριο μεθαυριο ένας παίκτης αλλάξει την εικόνα του θα έρθουν και θα μας βάλουν μέσα για όσα γράφαμε πριν.
Τέλος πάντων, δεν θέλω να σχοληθώ άλλο με τον Παπανικολάου καθώς πλέον υπάρχει ο Καλάθης, δηλαδή ένας εκ των υποψήφιων MVP του πρώτου γύρου της ευρωλίγκα, και αν θέλετε την αποψη μου ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης σε αυτό το διάστημα. Πέρυσι βέβαια ο Καλάθης ήταν ένα μαύρο χάλι, και το ίδιο είναι και φέτος από ένα σημείο και ύστερα. Στις κακές του περιόδους οι δικαιολογίες περισσεύουν. "Δεν παίζει η ομάδα γρήγορα" , "κουράζεται επειδή δεν υπάρχει μπακ απ" και "με τον Γκιστ δίπλα του βελτιώνεται γιατί παίζουν πικ εν ρολ". Το τελυταίο ειδικά έγινε η απόλυτη καραμέλα, λες και οι δυο τους θα μπαινοβγαίνουν συνέχεια μαζί στο γήπεδο ή θα ψωνίζουν μαζί ρούχα.
- Ειδες μαλάκα μου, το έκοψε το δίχαλο ο Νικ.
- Λογικό, αφού μαζί του για ψώνια ήταν ο Γκιστ.
Σαν να λέμε δηλαδή ότι Παπαλουκάς και Διαμαντίδης δεν μπορούσαν να παίξουν αν δεν είχαν μαζί τους τους ιδανικούς συμπαίκτες. Aστεία πραγματα. Η πικρή αλήθεια είναι ότι στα post-up του Μπουρούση η Φενέρ είχε την πολυτέλεια και να κάνει νταμπλ τιμ, και να μην αφήσει σουτέρ ελεύθερο. Αυτό είναι κάτι που κανονικά δεν θα έπρεπε να συμβαίνει, όπως δεν θα έπρεπε να μην μπορεί ο βασικός γκαρντ να περάσει έναν ψηλό στα πόδια ή να χάνει την μπάλα μέσα από τα χέρια στη θέα ενός τύπου σαν τον Ούντο. Η αλήθεια είναι πως ο Καλάθης δύο χρόνια τώρα έχει απογοητεύσει, χαλάει μόνος του τις αποστάσεις της ομάδας του στην επίθεση και το μόνο επιχείρημα είναι οτι "δεν υποστηρίζεται σωστά από το ρόστερ".
Φυσικά δεν έχει καμμία βάση, ο Καλάθης δεν είναι Σπανούλης για να πει κανείς ότι γύρω του αξίζει να χτιστουν τα πάντα. Μόνο και μόνο που ζητάμε από τον εκάστοτε προπονητή να τον υποστηρίξει με ένα σωρό άλλους, αυτό σημαίνει πως ο ίδιος δεν είναι τόσο καλός παίκτης. Ή τουλάχιστον δεν είναι πλέον, διότι παλιότερα ήταν όντως πολυ καλος, κι ας μην είχε τρίποντο. Εμπαινε όμως μεσα στην ρακέτα, είχε καλό mid range και ήταν σαφώς λιγότερο διστακτικός και πιο καμικάζι. Μέχρι και αυτά τα στοιχεία τα βλεπεις πλέον λιγότερο, αν και το βασικό πρόβλημα παραμένει το σουτ. Το μπάσκετ πλέον απαιτεί από τον κύριο γκαρντ να μπορεί πρώτα να απειλήσει, και μέσω αυτής της απειλής προκύπτει η δυνατότητα πάσας ή αν θέλετε οργάνωσης. Ο Καλάθης δεν έχει βελτιωθεί επιθετικά και αυτό δεν θα πάψει να στοιχίζει στην ομάδα του, ακόμη και σε βραδιές που ο ίδιος θα έχει stat line 12 - 6 - 7 ξερωγω. Στην κρίσιμη επίθεση, ένα ελεύθερο τρίποντο του ίδιου θα παραχωρηθεί και ακόμη και αν το πάρει, δεν θα είναι η καλύτερη επιλογή.
Δεν έχω ιδέα αν θα μείνει στον ΠΑΟ ο παικτης, αλλά η ομάδα του δεν τον χρειάζεται, ή σωστότερα δεν τον χρειάζεται ως θεμέλιο λίθο. Θέλει έναν κανονικό γκαρντ, τελεία και παύλα. Στην αρχή της σεζόν μιλούσαν όλοι για έναν παίκτη - δημιουργό , ο οποίος θα τον ξεκούραζε. Πλέον είναι φανερό πως δεν ήταν αυτή η ανάγκη. Η ανάγκη ήταν να παίξει ο Καλάθης καλύτερα. Δεν έπαιξε, το καράβι βυθίζεται αύτανδρο.
Deal with it.
Φταίει άραγε εκείνος για την θέση που βρίσκεται το τριφυλλι; Οχι. Iσα ίσα που η κύρια ευθύνη μόνο δική του δεν είναι. Απλώς, ζηλεύοντας την κακιασμένη ελευθερία που απολαμβάνει ο συντάκτης του The Ringer και προσπαθώντας ειλικρινά και μάταια να τον αντιγράψω, σας λέω πως δεν αντέχω άλλο, μπούχτισα. Σίδερο, σίδερο και πάλι σίδερο, πόσο να αντέξει κανείς "τις πολλές δουλειές μες στο γήπεδο".
Αμα τα βλεπετε να τα γραφετε, αλλιώς θα λέμε ότι τα βλέπετε και δεν τα γράφετε.
