Η κατάσταση στη Βαρκελώνη είναι κάπως κουβαριασμένη αυτή τη στιγμή, και θα προσπαθήσουμε να τα βάλουμε σε μια σειρά. Ας το πιάσουμε από τον απερχόμενο Λιθουανό. Πολλή κουβέντα γίνεται για το αν ο Γιασικεβίτσιους είχε μια πετυχημένη ή όχι θητεία στην Καταλονία. Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να δούμε τι παρέλαβε το 2020. Μιλάμε για ομάδα που από το 2016, όταν χώρισε με τον Τσάβι Πασκουάλ, άλλαξε τρεις προπονητές (Μπαρτζώκας, Αλόνσο, Πέσιτς) κι είχε να δει πρωτάθλημα ή F4 Ευρωλίγκα από το 2014, με μόνες παρηγοριές μερικά κύπελλα. Δεν ξέρω αν τα θυμάστε, αλλά το λευκό μαντήλι στις κερκίδες πήγαινε σύννεφο. Ο Γιασικεβίτσιους αποχωρεί με 2 Πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα, 3 Σούπερ Καπ Ισπανίας και 3 συμμετοχές σε F4.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, με τον Σάρας η Μπαρτσελόνα επέστρεψε στις επιτυχίες, έγινε ξανά μια ομάδα που κερδίζει. Τώρα ο καθένας εδώ μπορεί να βάλει όποιον αστερίσκο θέλει, από το μπάτζετ, ως τον μπασκετικό δογματισμό του (σε βαθμό εμμονής κάποιες φορές), μέχρι τις τρεις συνεχόμενες ήττες στα F4 (οι δύο από την Ρεάλ έτσουξαν φουλ). Αυτό είναι και το μεγαλύτερο αγκάθι στην όλη συζήτηση, το γεγονός ότι έφτασε εκεί, αλλά λιγοψύχησε μερικά μέτρα πριν τον τερματισμό. Επομένως, δεν ξέρω σε ποιο βαθμό μπορεί να χαρακτηριστεί πετυχημένη η εποχή Γιασικεβίτσιους, πάντως σε καμία περίπτωση δε μπορεί να θεωρηθεί αποτυχημένη.
Από εκεί και πέρα, φαίνεται πως αυτό το παράθυρο οικονομικής ευρωστίας του μπασκετικού τμήματος προς το παρόν κλείνει. Είχε γραφτεί από τον περασμένο Νοέμβριο πως έρχονται περικοπές πολλών εκατομμυρίων στα μη ποδοσφαιρικά τμήματα του συλλόγου, ανάλογες με τον προϋπολογισμό του καθενός. Αναπόφευκτα το μπάσκετ χτυπήθηκε περισσότερο, καθώς πέραν του μεγάλου ποσού που δαπανάται ετησίως, οι ιθύνοντες απέτυχαν να προσαρμόσουν το μπάτζετ στις απαιτήσεις του συλλόγου και ξοδεύτηκαν περισσότερα χρήματα από ό,τι υπολογιζόταν. Συνολικά η μπασκετική Μπαρτσελόνα έχει απώλειες άνω των 115 εκατομμυρίων τα τελευταία 4 χρόνια, και δεν συνυπολογίζεται η φετινή σεζόν, που επίσης αναμενόταν αρνητική ισολογιστικά. Μη νομίζετε, κι η Ρεάλ παρόμοιες απώλειες έχει, κι επίσης έχει μειώσει το μπάτζετ της τα τελευταία χρόνια. Όμως αν συνυπολογίσουμε τον τρόπο λειτουργίας των δύο και την παρουσία του ανελέητου οικονομικά Φλορεντίνο Πέρεθ, γίνεται κατανοητό πως στη Μπαρτσελόνα μια τέτοια εξέλιξη κοστίζει πολύ περισσότερο.
Το σίριαλ με τις περικοπές είχε ήδη πολλά επεισόδια κι αναμένονται περισσότερα. Στην αρχή ο Σάρας δήλωσε ότι «μένω και 90% μείωση απολαβών», κι όταν πληροφορήθηκε ότι η ομάδα δεν προτίθεται να ξοδέψει περισσότερα από 600 χιλιάρικα για τον προπονητή, αποφάσισε ότι δεν αντικατοπτρίζουν την αξία του και την έκανε. Η άλλη παχιά αγελάδα που πληρώνει τα οικονομικά σπασμένα είναι ο Νικόλα Μίροτιτς. Το συμβόλαιο του κορυφαίου αθλητή ήταν ηγεμονικό, και στην αρχή συζητήθηκε μια πολύ σοβαρή μείωση αποδοχών. Τελικά, εν μέσω αγωνιστικών υποχρεώσεων για τη Μπαρτσελόνα, βγήκε προς τα έξω ότι ο Μίρο θα αποχωρήσει! Μάλιστα ρεπορτάζ αναφέρουν ότι ο παίκτης αξιώνει όλο το ποσό που του αναλογεί, κάτι που πρέπει να προκαλεί αφόρητο πονοκέφαλο στον Ναβάρο αυτή τη στιγμή.
Μέσα λοιπόν στην παραπάνω τρικυμία, η Μπάρσα αποφάσισε να μην κοιτάξει παραπέρα για τον επόμενο προπονητή της, αλλά να εμπιστευτεί ένα δικό της παιδί, ήτοι τον Ρότζερ Γκριμάου. Ο 44χρονος Καταλανός αγωνίστηκε με τα μπλαουγκράνα από το 2003 ως το 2011, και μάλιστα σήκωσε την Ευρωλίγκα του 2010 ως αρχηγός. Ο ορισμός του overachiever θα λέγαμε, κλασικό ιβηρικό σκαρί των 00s, ένας παίκτης χωρίς σπουδαία ικανότητα στο σκορ, μέτριο ως κακό τρίποντο, αρκετά λάθη, υποτυπώδη οργανωτική ικανότητα. Όμως ήταν σπουδαίος αμυντικός, με ταχύτατα χέρια κι έκανε πολλά μικρά πράγματα στο παρκέ, που τις περισσότερες φορές δε φαίνονταν. Σκληρός παίκτης, έχει χαρακτηριστεί από ορισμένους ως ο Πουγιόλ του μπάσκετ, κυρίως λόγω μαλλιού κι αρχηγικής ιδιότητας. Αγωνιστικά μιλώντας, η σύγκριση είναι εντελώς άτοπη βέβαια.
Στα χρόνια που μεσολάβησαν από την απόσυρση του το 2015, ο Γκριμάου υπήρξε βοηθός προπονητή σε μια ερασιτεχνική ομάδα της Καταλονίας, πριν μεταβεί στην δεύτερη ομάδα της Μπαρτσελόνα στις χαμηλές κατηγορίες της Ισπανίας. Τα τελευταία δύο χρόνια είχε την ευθύνη των νεαρών τμημάτων της ομάδας, συμμετέχοντας στο Next Generation Tournament, όπου φέτος αποκλείστηκε από την Ρεάλ στο δρόμο για τον τελικό. Το τι θα φέρει αγωνιστικά ο Καταλανός ειλικρινά δεν το ξέρω. Ο ίδιος λέει πως σέβεται απεριόριστα τον Σάρας κι ότι παρακολουθούσε στενά τους τρόπους του και τις προπονήσεις του. Και σαν αθλητής στάθηκε δίπλα σε πολύ σπουδαίους προπονητές και συμπαίκτες, οι παραστάσεις του είναι κορυφαίες.
Πολύ ενδιαφέρον είχε και η πρώτη του συνέντευξη στο Barca TV μετά την ανακοίνωση του. Ήταν απόλυτα ενωτικός. Εξήγησε πως δέχτηκε την πρόταση πριν καλά καλά ο Ναβάρο τελειώσει την κουβέντα του κι ότι δεν μπορούσε να αρνηθεί αυτή την ευκαιρία. Φαίνεται απόλυτα συνειδητοποιημένος όσον αφορά το τι αναλαμβάνει και τι πρέπει να διαχειριστεί, άλλωστε ήταν ήδη μες το σύλλογο. Όσον αφορά τα μπασκετικά, δήλωσε ότι στα δύσκολα έχουμε ανάγκη δικούς μας ανθρώπους (υπονοώντας ότι θα στραφεί και στα τμήματα υποδομών για νεαρούς παίκτες) κι ότι πρωταρχικό του μέλημα είναι να παίξουν ελκυστικό μπάσκετ, που θα τραβήξει τον κόσμο στο γήπεδο.
Είναι μια πολύ τολμηρή κίνηση από τη Μπαρτσελόνα, υψηλότατου ρίσκου αγωνιστικά. Όμως ταυτόχρονα μιλάμε για έναν άνθρωπο που έχει μάθει να πετυχαίνει πολλά με λίγα, και κατανοεί πλήρως τι εκπροσωπεί το "μπλαουγκράνα". Ταιριάζει στην νοοτροπία του συλλόγου κι αντιπροσωπεύει μια σπουδαία μπασκετική περίοδο, είναι κατά κάποιον τρόπο μια επιστροφή στις ρίζες για τη Μπαρτσελόνα. Το θέμα όμως είναι, θα έπραττε κάτι τέτοιο η Μπάρσα αν δεν είχε οικονομικά προβλήματα; Η απάντηση είναι πως μάλλον αναγκάστηκε να στραφεί εκεί. Και το τελικό ερώτημα, είναι τι πίστωση χρόνου θα δοθεί στο Γκριμάου ή αν θα χρησιμεύσει ως μελλοντικό εξιλαστήριο θύμα για την οικονομική υποβάθμιση της ομάδας.
