Στην προκειμένη περίπτωση, η απόσυρση της φανέλας του Μπάνε ανέκαθεν συνοδεύοταν από το χρονικό επίρρημα πότε. Όλοι αναρωτιόντουσαν «πότε θα αποσυρθεί η φανέλα του Μπάνε;». Κανείς ποτέ δεν ρωτούσε με απορία «θα αποσύρει ο ΠΑΟΚ τη φανέλα του Μπάνε;», αφού αυτή η ερώτηση θα ήταν επιεικώς χαζή. Ακόμη κι αν εδώ και 23 χρόνια δεν υπήρχε η ένδειξη του πότε ακριβώς θα συνέβαινε η τελετή. Ήταν δεδομένο πως θα γινόταν.

Το «πότε» -τελικά- συνέβη, έχει πια μικρή σημασία στα βιβλία της ιστορίας, αφού δεν αρκεί για να μειώσει τη βαρύτητα της στιγμής. Το αν τα 23 χρόνια μετά την απόσυρση του Σέρβου σούπερσταρ από τα παρκέ ήταν πολλά κι εν τέλει η στιγμή που το ασπρόμαυρο «7» σηκώθηκε στο ταβάνι άργησε, είναι σκέψεις που πλέον δεν έχουν καμία σημασία.

Στο μεσοδιάστημα, ο Μπάνε υπηρέτησε τον σύλλογο ως προπονητής αλλά και πρόεδρος. Η προεδρία του, μάλιστα, κράτησε σχεδόν όσο κι η αθλητική του ζωή στον Δικέφαλο! «Πήγαμε, κι εγώ κι ο Θόδωρος (σ.σ. Ζαγοράκης), για 6 μήνες και τελικά... κάτσαμε χρόνια»! Ανιδιοτελής αγάπη, σε εποχές που ο μπασκετικός ΠΑΟΚ δεν είχε -οικονομικά- καμία σχέση με τα χρόνια που αγωνιζόταν. Κάθε άλλο. Το πλοίο βρισκόταν σε τεράστιες φουρτούνες.

«Για αρκετό καιρό είχα διαφορετική άποψη. Γι' αυτο η ομάδα δεν απέσυρε τη φανέλα. Δεν φταίει ο ΠΑΟΚ. Εγώ αναλαμβάνω την ευθύνη», απολογήθηκε (και ποιος να του πει τι...) στον κόσμο.Συγκινημένος και ταπεινός. «Κατάλαβα ότι οι κόρες μου θα χαρούν πολύ». Οι Άννα και Τέα περήφανες. Ο Μπάνε, ευτυχισμένος.

Πίσω στο 1988 τώρα, όταν «έκλεινε» η μετακίνηση του από τον Ερυθρό Αστέρα στον ΠΑΟΚ, ο τότε πρέοδρος Νίκος Βεζυρτζής αποκάλυψε πως «όταν επέστρεφα από το Βελιγράδι με τα χαρτιά του Πρέλεβιτς, μας είχε πιάσει μια τρομακτική θύελλα! Είχα πει στους τότε αντιπροέδρους "αν πέσει το αεροπλάνο, θα βρεθεί τουλάχιστον κάποιος... μακάκας να πάρει τα χαρτιά;". Αυτός είναι ο Μπάνε»!

Ο νυν πρόεδρος, Θανάσης Χατζόπουλος, του οποίου οφείλουμε να πιστώσουμε πως επί των ημερών του «αποκαταστάθηκε» το (διαχρονικό) ζήτημα της φανέλας του Μπάνε, τόνισε, απευθυνόμενος στον 57χρονο legend, ότι «μας έχεις χάρισει κάτι φανταστικό, μαζί με τον πρόεδρο (σ.σ. Βεζυρτζή) δημιουργήσατε έναν θρύλο». Ο Μπάνε, μαζί με άλλους σπουδαίους συνοδοιπόρους, άλλαξε τον ρου της ιστορίας του ΠΑΟΚ, με την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1991 στη Γενεύη στον τελικό με την Σαραγόσα, αλλά και του Κόρατς το 1994 στη Τεργέστη με τη Στεφανέλ. Στο μεταξύ, ο Δικέφαλος βρέθηκε στο Final 4 του Πρωταθλητριών στο ΣΕΦ. Ένα μεγάλο «αχ» στον ημιτελικό του 1993 με τη Μπενετόν (77-79), αλλά... ο ΠΑΟΚ είναι κομμάτι της ευρωπαϊκής ελίτ.
Πρωτάθλημα Ελλάδας το 1992 επί Ντούντα κόντρα στον φιλόδοξο Ολυμπιακό του άρτι αφιχθέντα από τη Θεσσαλονίκη, Γιάννη Ιωαννίδη. Η πρώτη ομάδα που «σπάει» την κυριαρχία του Άρη. Και φυσικά, Κύπελλο το 1995 στην Λαμία, απέναντι στον Πανιώνιο, με τον Μπάνε ως MVP. Τέσσερις από τους επτά τίτλους των Ασπρόμαυρων φέρουν την υπογραφή του Μπάνε. Μετά τη φυγή του για τη Μπολόνια κι έπειτα την ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ πήρε μόλις έναν, το Κύπελλο του 1999.

«Ζήσαμε μεγάλες στιγμές κι εσύ μας οδήγησες σε αυτές», ακούστηκε να λέει ο "Τεν Τεν", Τζον Κόρφας, στη γιγαντοοθόνη του PAOK Sports Arena. «Έμαθα πάρα πολλά από σένα και γι' αυτό σε ευχαριστώ πολύ», συνέχισε ο Κλαούντιο Κολντεμπέλα, με τον Δημήτρη Ιτούδη να υπενθυμίζει σε παλιούς και νέους πως «το "7" κι ο Μπάνε Πρέλεβιτς σημαίνει πολλά για τη Θεσσαλονίκη». «Σ' αγαπώ πολύ, να βρεθούμε μια μέρα να πούμε τις παλιές ιστορίες» είπε στον Μπάνε ο, συνομήλικος του, Κρις Παπασαράντου από την Οκλαχόμα.

Ο Ντράγκαν Σάκοτα, από την Ιταλία όπου ζει κι εργάζεται (Ρέτζιο Εμίλια), δεν θα μπορούσε να ξεχάσει τη Γενεύη. «Ω Μπάνε, Μπάνε... αυτό το τραγούδι είναι ακόμα μες το μυαλό μου. Κάθε καλοκαίρι εδώ και 32 χρόνια προσπαθώ να βρω έναν παίκτη σαν εσένα, αλλά δεν μπορώ να τον βρω μέχρι σήμερα. Επειδή ο Μπάνε, είναι ένας και μοναδικός». Ακολούθως, το Παλατάκι σείστηκε. Κλιφ Λέβινγκστον και Κεν Μπάρλοου, μαζί, στη γιγαντοοθόνη. Πολλά χιλιόμετρα μακριά, αλλά απείρως κοντά στις καρδιές των φίλων του συλλόγου που αναφώνησαν ένα ντεσιμπελάτο «Ωωωωωωωωω» μόλις τους αντίκρυσαν. «Μπάνε, ξέρεις κάτι; ΠΑΟΚάρα! ΠΑΟΚ οε οε», σε εύθυμη διάθεση οι δύο Αμερικανοί θρύλοι του Δικεφάλου.

Σειρά του Πιτ Παπαχρόνη που επίσης αποθεώθηκε. «Μεγάλη τιμή για σένα, Μπάνε, όπως μεγάλη τιμή για μένα που ήμουν μαζί σου» και μετά... o Πέτζα! Τελευταίος. Ο πρεσβύτερος από τους προλαλήσαντες, μα απ' τους πιο σπουδαίους. «Το όνομα σου είναι συνδεδεμένο με την πόλη της Θεσσαλονίκης και το ΠΑΟΚ. Σαν πρώην συμπάικτης σου και λάτρης του ΠΑΟΚ, σε ευχαριστούμε πολύ», το μήνυμα του Στογιάκοβιτς.

Αυτά ήταν τα λόγια που έγιναν γνωστά σε τηλεθεατές κι 8.000 κόσμου που γέμισαν το Παλατάκι. Διότι ποιος ξέρει τι θα του είπαν διά ζώσης οι παλιοί του συμπαίκτες. Μάτζικ, Μπουντούρης, Ρεντζιάς, Γιαννούλης, Μπαλογιάννης, Γαλακτερός, Μαματζιόλας, Τσέκος, Μασλαρινός. Όλοι μαζί, μια «αγκαλιά», στο κέντρο του παρκέ, κάτω από τη τεράστια φανέλα. Στο γήπεδο βρέθηκαν κι άλλοι σημαντικοί άνθρωποι του μπάσκετ. Ο Τέλης Ζουρνατσίδης, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, ο Βαγγέλης Αλεξανδρής, ο Χάρης Παπαγεωργίου από πλευράς Άρη, ενώ τον βράβευσε κι η ΚΑΕ ΑΕΚ - διότι μη λησμονούμε πως ο Μπάνε έπαιξε και δύο χρόνια στην ΑΕΚ, φτάνοντας το 1998 ως τον τελικό της Ευρωλίγκας στην Βαρκελώνη. Στο γήπεδο κι ένας από τους καλύτερους Αμερικανούς της σύγχρονης ιστορίας του ΠΑΟΚ, ο Φιλ Γκος. Σίγουρα θα ξεχνάω κάποιον, συγχωρέστε με.

Κατά τα λοιπά, η ιστορική βραδιά περιελάμβανε τη σπουδαία νίκη του ΠΑΟΚ επί της ΑΕΚ, με τη φορτισμένη ατμόσφαιρα και τη συγκίνηση να δίνουν τη θέση τους σε πανηγυρισμούς κι έκρηξη ενθουσιασμού στο φινάλε του ανοιξιάτικου Σαββατόβραδου.

Καλώς ή κακώς, προσωπικά δεν πρόλαβα τον παίκτη Μπάνε. Όμως ο όρος «θρύλος» δεν έχει να κάνει με κούπες ή θεαματικά καλάθια και τέτοια. Θα ψάξεις να μάθεις ποιος ήταν και τι έκανε, αλλά η προσπάθεια σου θα ελαχιστοποιηθεί από τις ιστορίες που θα έχουν να σου πουν άλλοι. Ο «θρύλος» είναι κάτι που ταξιδεύει με τα χρόνια από στόμα σε στόμα και δε ξεχνιέται. Κι είναι αλήθεια πως το όνομα του Μπάνε δεν θα ξεχαστεί ποτέ για τον ΠΑΟΚ, πάντα θα μνημονεύεται και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι να σου πουν την ιστορία του ή αυτές που -δεν έζησαν, αλλά- τους είπαν παλαιότεροι. Ακόμη κι αν ένα παιδί γεννήθηκε χθες και γίνει μεγαλώνοντας μπασκετόφιλος ή ΠΑΟΚτσής, είναι θέμα μερικών ετών να ακούσει το όνομα του Μπάνε. Αυτό θα φτάσει σε εκείνον πρώτο. Γιατί αυτό είναι ο «θρύλος» κι ο Μπάνε είναι τέτοιος. Και πλέον η φανέλα στην οροφή θα είναι ακόμη ένας λόγος που θα συντηρείται ο «θρύλος», απλά ανεμίζοντας.

Για σκεφτείτε, πάντως, και μην κάνετε το λάθος να μπείτε σε διαδικασία συγκρίσεων, πως μπορεί να νιώθει μια πόλη, όταν στο ένα γήπεδο κρέμεται η φανέλα του Γκάλη και στο άλλο εκείνη του Πρέλεβιτς. Οι Αμερικανοί το αποκαλούν λέγκασι και στην δική μου οπτική αυτή η κληρονομιά είναι τόσο βαριά που δεν μπορεί να διαχωριστεί σε «κίτρινο» ή «μαύρο» ή «μπλε» (...Ντέιβιντ Ίνγκραμ). Είναι κάτι μπασκετικά ενιαίο, σαν τη μοναδικότητα που λέγεται πως από την οποία προέκυψε το Σύμπαν μας.