Δεν το λέω για να προσελκύσω μέλη, ούτε για να σας ενθαρρύνω να ξεκινήσετε. Οι τενίστες είμαστε cult και έτσι θέλουμε να παραμείνουμε, αφήνοντας τον υπόλοιπο κόσμο να νομίζει πως παίζουμε το άθλημα των clubs και των φασίζουσων ανδρείκελων της κυβέρνησης. Δυστυχώς υπάρχουν και αυτά στον κόσμο μας, δηλαδή τα clubs και ο δημοκρατικός αυταρχισμός (που θα έλεγε και μία ψυχή), όμως συνήθως κυριαρχεί η τρέλα για το πιο διασκεδαστικό σπορ που μπορεί να παιχτεί σωστά από νορμάλ ανθρώπους. Όχι cyborgs.
Τελευταία βέβαια, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Από εκεί που παίζαμε ανενόχλητοι στα ημι-αόρατα γηπεδάκια μας, πλέον πλακωνόμαστε για τις ώρες, διότι ο τόπος έχει γεμίσει από τενίστες και τενίστριες. Για την ακρίβεια, οι περισσότεροι πλακώνονται μαζί μου, καθότι είμαι ο υπεύθυνος διαχείρισης. Αν υποπέσω σε μισή αβλεψία και δεν ενημερώσω σωστά το excel, τότε εντός της ημέρας θα βρεθώ αντιμέτωπος με παράλογες απαιτήσεις, τύπου "πες του να βγει έξω σε πέντε" ή "πες στην προπονήτρια πως η προπόνηση τελείωσε".
"Μα αφού..."
"Μα αφού τελείωσε".
(Να ένας ακόμη λόγος να μην γραφτείτε, παρεμπιπτόντως. Δεν υπάρχουν άλλες θέσεις για νέα μέλη.)
Πώς σκατά μου φτάσαμε ως εδώ; Θα σας πω, αν έχετε όρεξη.
Λοιπόν, καθώς τα μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας ακούμπησαν τον αθλητισμό, πρώτο τους θύμα τους υπήρξαν τα ομαδικά, ερασιτεχνικά αθλήματα. Άνθρωποι παθιασμένοι με τη μπάλα, το μπάσκετ, το βόλεϊ και τη συγχρονισμένη κολύμβηση, απαγορεύτηκε να συναθροίζονται. Έτσι, καθώς στην πάστα τους το περπάτημα ή το τρέξιμο φαίνονται βαρετά, στράφηκαν στο μοναδικό άθλημα, στο οποίο διατηρείται ακόμη η δυνατότητα να αγωνίζονται ταυτόχρονα δύο ή περισσότεροι παίκτες. Κοινώς, στράφηκαν εκεί που μπορούν να παίξουν με παρέα. Άτομα που μέχρι πέρυσι είχαν πιάσει ρακέτα λες και έπιαναν καλάμι ψαρέματος, πλέον την έχουν μετατρέψει σε προέκταση του χεριού τους, προκειμένου να μην πάθουν κάτι τα νεύρα τους.
Η κατάσταση είναι μοναδικά ειρωνική και παρότι θα την αντάλλασσα με διάφορα σημαντικότερα πράγματα, όπως η παγκόσμια ειρήνη, ομολογώ πως η ανταλλαγή θα είχε το κόστος της. Ο λόγος είναι πως τελικά, παρά τα περί σέχτας και τσακωμών, είναι απολαυστικοί οι νέοι εισβολείς, διότι περιφέρουν στην πράσινη άσφαλτο την τεχνοτροπία της προηγούμενης ασχολίας τους τόσο απροκάλυπτα, όσο επιδεικνύει ένα παγόνι το πλουμιστό του φτέρωμα. Όχι, αυτό που βλέπω στην καθημερινή μου βόλτα στα γήπεδα δεν είναι τένις. Είναι τένισμπολ ή σωστότερα, τένις με différance.
O Κώστας, επί παραδείγματι, κάθε φορά που σερβίρει, θεωρεί πως είναι η κατάλληλη στιγμή για να ανέβει στο φιλέ. Είναι 2,05 και υπό κανονικές συνθήκες θα συνέχιζε να παίζει μπάσκετ, όμως τα πρωταθλήματα από την Α2 και κάτω εξακολουθούν να κείτονται παγωμένα. Έτσι θυμήθηκε το τένις, στο οποίο είχε κριθεί ακατάλληλος ήδη από την ηλικία των 11. Θεωρεί πως το γιγάντιο κορμί του είναι αρκετό για να εκφοβίσει τον αντίπαλο και έτσι επιδιώκει το βολέ διαρκώς, ακόμη και αν δεν έχει προηγουμένως χτίσει σωστά τον πόντο του. Τα χτυπήματα του είναι βαριεστημένα και αδιάφορα, όμως δεν κωλώνει. Κάνει δύο δρασκελιές και βρίσκεται στο φιλέ, προσπαθώντας να σταματήσει τα passing shots, σαν να προστατεύει τη στεφάνη. Αμ δε. Οι μπάλες τον περνάνε με άνεση δεξιά, αριστερά και διαγώνια, βυθίζοντας τον στην προσωρινή μελαγχολία του ηττημένου. Την επόμενη, εννοείται, το ηθικό επανέρχεται ακμαιότατο.
Ο Αλεξ και ο Φάνης τώρα, είναι μπαλαδόροι - ο πρώτος μάλιστα προπονητής σε ομάδα νέων της περιοχής. 'Ερχονται συνήθως μεσημέρι και παίζουν μιαμιση ώρα, χωρίς καμία διακοπή, πράγμα που σε έναν κανονικό τενίστα φαντάζει αδιανόητο. Τι σημαίνει δεν κάθομαι μεταξύ των γκέιμς; Όμως, ως γνωστόν, το ποδόσφαιρο δεν έχει διαφημίσεις και το εφάμιλλο του VAR στο τένις συναντάται κάπου μεταξύ των πόντων. "Αουτ ρε μαλάκα Φάνη, άουτ ήταν". Δεν σταματάνε εκεί, ωιμέ. Ο πλάγιος μπακ και το ενιάρι της Θ@$#% κινούνται διαρκώς στο γήπεδο σαν δαιμονισμένοι, λες και θα βοηθήσει στο οτιδήποτε. Βέβαια, όταν έπαιξα μια φορά ένα ματσάκι με τον Άλεξ, τον πήρα 6-2, 6-0, αλλά στο τέλος εκείνος έδειχνε ακόμη ο ίδιος άνθρωπος. Εγώ ήμουν κάποιος άλλος.
Δεν ξέρω, πάντα απορούσα με όσους δεν κουράζονται εύκολα, κάτι που το έχει λύσει η Αλεξάνδρα. Ως βολεϊμπολίστρια, δεν βιάζεται καθόλου πριν το σερβίς, παίρνοντας διαρκώς τις απαραίτητες ανάσες. Και όταν στέκεται πίσω από τη base line, για να ξεκινήσει έναν νέο πόντο, τότε πετάει το μπαλάκι ψηλά, έχοντας από πριν σηκώσει τη ρακέτα πίσω από τον ώμο και χτυπώντας χωρίς το παραμικρό φάλτσο. Είναι κάπως δύσκολο να το εξηγήσω, όμως αν κοτζάμ Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ξεκινάει βιβλίο με σχεδιάγραμμα, υποθέτω πως δεν τρέχει κάτι, αν φανταστούμε την Αλεξάνδρα να σερβίρει με την ακόλουθη μηχανική.
Χοπ.
Υπάρχουν κι άλλοι. Ο Αντρέας, πινγκπονίστας σε στέρηση, χαμηλώνει υπερβολικά το κορμί και χτυπάει απότομα με πολύ μικρή κίνηση, με αποτέλεσμα οι μπάλες να καταλήγουν στον Σμόλικα. Ενώ ο κύριος Γιώργος, μαραθωνοδρόμος 65 χρονών, μπορεί να παίζει εώς και τέσσερις ώρες, αλλάζοντας διαρκώς παρτενέρ. Μισό λεπτό όμως. Το τρέξιμο δεν έχει απαγορευτεί. Σωστά, όμως έχει απαγορευτεί το μπουζούκι και ο κύριος Γιώργος είναι τρομερός μαέστρος πασίγνωστων καλλιτεχνών. Τώρα που δεν ξενυχτάει, το χει ρίξει στο τένις, συνδυάζοντας θαυμάσια τα χαρίσματα του δρομέα με εκείνα του οργανοπαίχτη. Τη ρακέτα την κρατάει σαν το όργανο, χωρίς να αλλάζει ποτέ τη λαβή και προτιμώ να μιλάω μαζί του για τεχνική, παρά για το τι έχει αφήσει πίσω.
Να μην πλατειάζω, στα γήπεδα του συλλόγου μας έχει πλέον μαζευτεί η σάρα και η μάρα, ο Χρήστος, ο Νίκος, ο Λούης, η Βαρβάρα και το καλύτερο, μεταξύ μας είμαστε σαν τα καμαρίνια πρωινάδικου. Πριν την τελευταία εξαγγελία μέτρων, μαζευόμασταν τα Σάββατα στις κερκίδες και βλέπαμε ο ένας τα ματς του άλλου, διοργανώναμε διαφορετικά διπλά και κοροϊδεύαμε ηττημένους, νικητές και σύστημα. Αποχωρούσαμε θριαμβευτικά δύο λεπτά μετά τη λήξη του ωραρίου και νιώθαμε αυτοκράτορες. Veni, vidi, vici, μία αντίσταση κενή νοημάτων, μία αληθινή γροθιά στον παραλογισμό και από κάθε άλλη άποψη, μία σκανταλιά εκ του ασφαλούς. Από το υψηλότερο μέρος των καθισμάτων, οποιοδήποτε στρουμφ διακρίνεται πεντακάθαρα και στην ώρα του. Προλαβαίνεις να κλείσεις, να κλειδώσεις, να μπεις στο αμάξι και να χαθείς στα στενά, συγχρωτισμένος/η με τους υπόλοιπους ανθρώπους-σε-αναμονή.
Ακόμη και αν γίνει καμία στραβή, έχουμε φροντίσει να λάβουμε τα μέτρα μας. Μία φορά, κάπου στον Δεκέμβρη, δυο αστυνομικοί προσπάθησαν να μας βγάλουν έξω και να μας κόψουν πρόστιμο, επειδή λέει ήμασταν παραπάνω από όσοι επιτρεπόταν στον αγωνιστικό χώρο. Πράγματι, ήμασταν πέντε, υπήρχε θεατής. Όμως τότε ο Κώστας έβαλε το χέρι στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν και με μία ψύχραιμη κίνηση τράβηξε από μέσα ένα αντίγραφο του πρόσφατου ΦΕΚ, διαβάζοντας το δυνατά και παραποιώντας την κρίσιμη παράγραφο περί παρουσίας του προπονητή. Σε δύο λεπτάκια είχαμε καθαρίσει, όχι απλώς κερδίζοντας τα σετ, αλλά ταπεινώνοντας τους υπερφίαλους, υπερόπτες αντιπάλους.
Ομολογώ πάντως, πως η πρόσφατη δέσμη ηλίθιων περιορισμών με άγχωσε κάπως. Η αλλαγή στον αριθμό 6, τα διαβόητα δύο χιλιόμετρα και η κράτηση εντός του δήμου, για την πλειοψηφία των τενισμπόλερς κατέστησαν την πρόσβαση στα γήπεδα κανονική παρανομία, επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά την χαλαρή, εώς ανύπαρκτη σύνδεση νόμου και ηθικής. Για μερικές μέρες, τα μηνύματα στο chat που διατηρούμε σταμάτησαν. Δεν έπρεπε να συντονίσω κανέναν, δεν χρειαζόταν να τσακωθώ με καμία. Σιωπή. Φρίκη. Μέχρι που το περασμένο Σάββατο το πρωί....
"Γιώργο ένα γήπεδο για τις 5 παρακαλώ, έχει;".
Ο Χρήστος, με τα ελάχιστα μαλλιά και το πούρο, είχε βριστεί με την προπονήτρια κάπου στα τέλη Φλεβάρη, όταν γυρνώντας από το σχεδόν αφανισμένο πια μαγαζί του, υπολόγισε λάθος και ανέμενε πως θα παίξει. Όταν διαπίστωσε πως δεν υπήρχε χώρος, τότε τα έβαλε με την κοπέλα, θεωρώντας πως η ευθύνη για την "κατάληψη" ήταν δική της. Δεν ίσχυε, όμως τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Η έκρηξη του έφερε τις διαμαρτυρίες άλλων μελών και προσωρινά είχε εξαφανιστεί. Όμως να που αυτός ο ιδιότροπος, αλλόφρονας άνθρωπος, προσέφερε την πρώτη χαραμάδα σωτηρίας.
"Με ποιον θα παίξεις Χρήστο; Nαι, έχει".
"Με τον μαέστρο".
Το ίδιο απόγευμα, μπήκα στο αμάξι. Έγραψα μία χειρόγραφη βεβαίωση για άσκηση, πέρασα τα σύνορα του δήμου μου και σε περίπου ενάμιση λεπτό είχα φτάσει κάτω. Η Αλεξάνδρα έπαιζε ήδη με τον Αντρέα, δεν είχαν ειδοποιήσει. Μεταφορικό μέσο όμως, δεν διακρινόταν πουθενά. Ήμουν έτοιμος να ανοίξω το λουκέτο του πάνω γηπέδου, όταν είδα δύο φιγούρες με σακίδια στην πλάτη να ξεπροβάλουν από τον κάθετο δρόμο. Η μία ερχόταν από αριστερά και η άλλη απο δεξιά. Συναντήθηκαν στο κέντρο του οδοστρώματος, ακούμπησαν τους αγκώνες τους και ξεκίνησαν τα πειράγματα.
"Ρεεεεε, πώς ήρθατε ρε νούμερα;" τους ρώτησα.
"Εγώ έχω στείλει το 2 και έχω αφήσει το αμάξι λίγο μπροστά από το μανάβικο", είπε ο Γιώργος. "Πήρα και δυο κιλά μανταρίνια, θες;" Όντως, κρατούσε μια σακούλα με μανταρίνια.
"Εγώ έχω στείλει το 6 για να παίξω άνετα", δήλωσε ο Χρήστος, σχεδόν συνωμοτικά. 'Απλά έχω παρκάρει 200 μέτρα πιο πάνω".
Τζάμπα το άγχος. Από την επόμενη, δηλαδή την προηγούμενη Κυριακή, τα μηνύματα στο γκρουπ έχουν επιστρέψει στην κανονική ροή τους και από σήμερα μάλιστα επανεκκίνησαν και οι τσακωμοί, όταν οι ποδοσφαιριστές θεώρησαν πως η ώρα τους δεν έχει τελειώσει και ζήτησαν από τη Φαμπιέν και την Βερονίκ, δύο Γαλλίδες πρώην αθλήτριες της συγχρονισμένης κολύμβησης, να περιμένουν άλλο ένα τέταρτο. Της πουτάνας, αλλά εδώ θέλω να θυμήσω πως δεν είμαστε club με booking application, ούτε συνδαιτημόνες των ανδρείκελων. Είμαστε ένα μικρό, μη κερδοσκοπικό αθλητικό σωματείο, στο οποίο τα περισσότερα μέλη ασχολούνται με το τένισμπολ, για να μην καταλήξουν κάπου απροσδιόριστα.
Το νέο μας σύστημα αποδεικνύεται πάντως αδιάτρητο, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Κάποιες έρχονται με ποδήλατο, κάποιοι αδειάζουν το μανάβικο, άλλοι παρκάρουν στου διαόλου τη μάνα, η Αλεξάνδρα χρησιμοποιεί το χαρτί της δουλειάς και δυο-τρεις απλώς τα γράφουν όλα, εκεί που έχουν γραφτεί τα περισσότερα πράγματα στη ζωή. Το απολαμβάνω, αλλά μέσα μου, καθόλου βαθειά, ελπίζω πως σύντομα θα τελειώσει.
Ευτυχώς, το δείχνουν και τα σημάδια. Όλα τα πρόσωπα που πέρασαν από το πληκτρολόγιο απόψε, πλην ενός, έχουν γραφτεί με εξάμηνη συνδρομή. Λογικά, υπολογίζουν πως όταν αρθούν οι απαγορεύσεις, θα επιστρέψουν στις συνήθεις αθλητικές ασχολίες τους, αφήνοντας το τένισμπολ σε εμάς τους τενίστες εξ απαλών ονύχων, για να το μετατρέψουμε ξανά σε τένις. Πρώτα η βαθειά μπαλιά στο ρεβέρ διαγώνια, μετά το ανέβασμα στο φιλέ, φίλε μπασκετμπολίστα. Το πέταγμα στο σερβίς ταυτόχρονα με την κίνηση του πίσω ώμου, το δεξί πόδι να περνάει μπροστά στο τελείωμα, κύριοι του ποδοσφαίρου.
Πφφφ, θα είναι τόσο βαρετά, αλλά έτσι πρέπει να γίνει. Εκτός αν διοργανώσω ένα ladder, θα δείξει. Θα με βοηθήσει και η έφορος, είναι γαμώ τα παιδιά και κάνουμε πολύ καλή παρέα.
