Βράδυ Πέμπτης και το ΝΒΑ ανακοινώνει πως το βραβείο "Συμπαίκτης της χρονιάς" απονέμεται στον Damian Lillard, "για το ανιδιοτελές παιχνίδι του, τον ηγετικό ρόλο μέσα και έξω από το παρκέ και την αφοσίωση στο franchise και την κοινότητα που αγωνίζεται". Λίγες ώρες αργότερα οι Blazers πατάνε παρκέ και χάνουν για τέταρτη φορά από τους Nuggets σε έξι παιχνίδια, με άλλα λόγια η πορεία τους στη φετινή postseason τελειώνει πρόωρα στον πρώτο γύρο. Ο Dame ήταν και είναι όλα αυτά που περιγράφει το βραβείο, ο καλύτερος συμπαίκτης. Το παράδοξο είναι πως στο Portland, για να πετύχουν κάτι περισσότερο, πρέπει να του προσφέρουν άλλους συμπαίκτες.

Καλώς ήρθατε στην παράνοια. ΤΣΣΚΑ και Φενέρμπαχτσε συναντιούνται στα πλει-οφς σε μία σειρά που υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν αίμα και άμμος, κανονική μάχη ανάμεσα σε δύο από τα πληρέστερα ρόστερ του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Αμ δε. Τραυματισμοί, εσωτερικά ζητήματα με τους σταρς, κρούσματα κόβιντ, έχουν δημιουργήσει μία κατάσταση, που δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε ακόμη και λίγες ώρες πριν το ξεκίνημα των αγώνων. Ας βάλουμε όμως τα πράγματα σε μία σειρά.

Oι Brooklyn Nets βρίσκονται στη δεύτερη θέση της Ανατολής με ρεκόρ 24-13 και είναι κοινώς αποδεκτό πως υπολογίζονται ως ένα από τα δυνατά φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, όταν -και αν- με το καλό έρθει εκείνη η ώρα. Πώς αλλιώς να γίνει, όταν διαθέτουν στο ρόστερ τους τρεις από τους πιο ταλαντούχους παίκτες της εποχής, οι οποίοι συνθέτουν την καλύτερη επίθεση στη λίγκα στο πρώτο μισό της σεζόν. Μόνο που σε αυτή την επιθετική μηχανή υπάρχει ένα σημαντικό στοιχείο, που συζητάμε πολύ λιγότερο από τη δημιουργία σκορ του Κyrie, την ικανότητα του Harden να κουμαντάρει έναν αγώνα στο τέμπο που επιθυμεί ή τη συνολική αρτιότητα του Durant. Σε αυτούς τους Nets αγωνίζεται και ο τύπος που κυνηγά την καλύτερη εκτελεστική σεζόν στην ιστορία, ανεβάζοντας μία σκάλα το δείκτη του ‘’μπελά’’ που αποτελεί για τις αντίπαλες άμυνες το Brooklyn.

Η πανδημία που κουβαλάμε ακόμη το 2021 έχει αφήσει τον κόσμο του ΝΒΑ σε μία περίεργη κατάσταση, ανάμεσα στη συνήθεια και τη δυστοπία. Εκεί ξεχωρίζει το #21 των Sixers, ένας κυρίαρχος center/κυνηγός επικηρυγμένων guards, που προσπαθούν να προσεγγίσουν το καλάθι στα λεπτά που εκείνος αγωνίζεται. O Rick Deckard¹ (συγγνώμη, ο Joel Embiid, δεν ξέρω πως έγινε αυτό) ονειρεύεται πως φέτος είναι επιτέλους η σεζόν που θα αναγνωριστεί ως ο καλύτερος ψηλός της λίγκας και ένας από τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες γενικότερα, μέσω του βραβείου του MVP της κανονικής περιόδου.

Καλημέρα. Σύντομο τέλος στις πλήρεις αγωνιστικές καθότι, καθόλου παράλογα, είχαμε μία ακόμη αναβολή αγώνα (Χίμκι-Αρμάνι), η Ευρωλίγκα ωστόσο προχώρησε στην όγδοη στροφή της κανονικά. Εμείς, με λοκντάουν που ευτυχώς περιλαμβάνει ακόμη ντελίβερι και δυστυχώς όλα τα υπόλοιπα, παρακολουθήσαμε και καταγράφουμε όσα ξεχώρισαν στους οκτώ αγώνες που ολοκληρώθηκαν. Μεταξύ άλλων, ο Ολυμπιακός χρειάστηκε ουσιαστικά 10-15 λεπτά για να ξεμπερδέψει με την Άλμπα, ο Παναθηναϊκός είχε πολύ σοβαρό ντεμπούτο από τον Σέλβιν Μακ, αλλά ποιος τα έβαλε με τον Μίσιτς σε τέτοια σελήνη και κέρδισε.

Πέντε αγωνιστικές, κυρίες και κύριοι, ολοκληρωμένες. Δηλαδή όχι ακριβώς, υπάρχουν ομάδες που έχουν παίξει δύο ή τρεις αγώνες, λόγω αναβολών, αλλά για μερικούς είμαστε στο μαγικό αριθμό πέντε. Τα πρώτα ασφαλή συμπεράσματα διαμορφώνονται, ξεκινούν οι πλήρεις αξιολογήσεις. Οκ, ας μη συνεχίσουμε το αστείο άλλο, κάθε αγωνιστική και μία καινούργια τρέλα, αρκεί να δείτε τη βαθμολογία και την πρώτη οκτάδα. Το μακρινό ριμπάουντ πάντως, η πιο σημαντική στήλη στο σύγχρονο μπάσκετ, είναι εδώ, με τους πρωταγωνιστές του πέμπτου διημέρου της Ευρωλίγκας.

Η πρώτη διαβολοβδομάδα της Ευρωλίγκας μόλις τελείωσε, με παιχνίδια που δεν ξεκίνσαην ποτέ λόγω covid-19, με τη συνθήκη του ‘’20-0’’ να παραχωρεί τη θέση της στις αναβολές και τον επαναπρογραμματισμό, με τρεις ανατροπές, αλλά και με την Ζαλγκίρις να είναι μόνη πρώτη, αήττητη και με κόσμο στο γήπεδό της. Όπως ακριβώς τα περιμέναμε δηλαδή, ούτε μισή παλαβομάρα. Πάμε να πιάσουμε τους πρωταγωνιστές και τις ιστορίες της τέταρτης αγωνιστικής που ολοκληρώθηκε πριν λίγες ώρες.

Οι Miami Heat ολοκλήρωσαν μία τρελή πορεία, που τους βρήκε να φτάνουν στους τελικούς του ΝΒΑ και σε αυτή τη διαδρομή είχαν ως ηγετική μορφή τον αγαπημένο Τζιμάκο. ‘’Μα που ήταν αυτός ο παίκτης τόσα χρόνια; Και αν υπήρχε, πόσο χαζοί ήταν οι προηγούμενοι που δεν το έβλεπαν, αν είναι δυνατόν’’. Πίσσα και πούπουλα στους Bulls, Timberwolves και Sixers; Μακάρι, εγώ πρώτος.

*Η μοναδική σχέση του παρόντος κειμένου με το μπάσκετ είναι η πορτοκαλί απόχρωση που έχει το χώμα στα γήπεδα του Γαλλικού Όπεν και αυτό αν βάλεις λίγο τη φαντασία σου. Ή κάποιο φίλτρο στη φωτογραφία*

Λοιπόν το παρακάτω tweet του J.E. Skeets πετυχαίνει ακριβώς το αίσθημα που μου αφήνει η σειρά που παρακολουθούμε ανάμεσα σε Nuggets και Jazz. Στην πιο ‘’Ανατολική’’ post-season της Δύσης τα τελευταία -πολλά- χρόνια, όπου έχουμε ομάδες στηριζόμενες σε μεγάλο βαθμό σε έναν παίκτη με υψηλό δείκτη usage (Lakers, Mavs, Rockets, Blazers) και ‘’σκληρούς’’ contenders όπως οι Clippers και οι Rockets -τώρα που αποφάσισαν να κλείνουν τα πάντα στην άμυνα- χωρίς το γνωστό υψηλό τέμπο δυτικών ομάδων, βρήκαμε την πιο όμορφα δεσμευτική 1v1 κόντρα στα πρόσωπα των Donovan Mitchell και Jamal Murray. Σε δύο ομάδες της Northwest. Ότι πιο διασκεδαστικό.