Ναι, η -καθόλου- διακριτική σύνδεση Blade Runner και NBA θα σταματήσει κάπου εδώ, δεν λειτουργεί περισσότερο. Πάμε να δούμε τρεις λόγους που ίσως οδηγήσουν στην ανακήρηξη του Embiid ως πολυτιμότερου παίκτη για τη φετινή -πετσοκομμένη- σεζόν, αλλά και εκείνους που μπορεί να του στερήσουν αυτή την επιτυχία.
Ο κόσμος φωνάζει ‘’ΕΜ-ΒΙ-ΠΙ, ΕΜ-ΒΙ-ΠΙ’’
1. Ο καλύτερος παίκτης σε τοπ σύνολο
O Embiid, στα 26 του, παίζει στο καλύτερο επίπεδο που τον έχουμε δει ως τώρα. Ήταν λίγο-πολύ γνωστό πως διαθέτει αρκετά πλήρες πακέτο όσον αφορά το σκοράρισμα (δυνατά τελειώματα χαμηλά, ποστ και mid-range παιχνίδι, αρκετές εκτελέσεις από το τρίποντο), μόνο που φέτος πετυχαίνει να το παρουσιάσει με πραγματικά μεγάλη συνέπεια. Μακράν ο πρώτος σκόρερ της Philly με 27,7 πόντους μέσο όρο και σχεδόν 60 eFG%, έχοντας ανεβάσει αρκετά την ευστοχία στα mid-range σημεία που προτιμά να εκτελεί (53% από το περσινό 41%), συν ότι οι εκτελέσεις του έχουν γίνει πιο γρήγορες και η επίθεση κολλά λιγότερο. Το περιφερειακό σουτ είναι σε ελεγχόμενα επίπεδα, που ουσιαστικά βοηθούν το συνολικό άπλωμα της επίθεσης, με τρεις προσπάθειες ανα αγώνα και 40%. Μιλάμε για έναν τύπο 2,13 και 120+ κιλά εδώ, δεν είναι αμελητέο. O ίδιος παίκτης που θα σπρώξει ό,τι κινείται κάτω από τη ρακέτα και δε θα τον σταματήσει κανείς, όσο καρφώνει την μπάλα στο καλάθι τους, θα σκοράρει με την ίδια άνεση (και συνέπεια) με χορευτικές φιγούρες από μέση απόσταση ή σπάσιμο του καρπού στο τρίποντο.
Το σημαντικό είναι πως γύρω απ’ αυτό το πακέτο, οι Sixers κερδίζουν, ίσως για πρώτη φορά με τέτοια συνέπεια. Η εικόνα και η ιστορία που έχει να πει ο κάθε αθλητής βοηθά πάντα το MVP case του και ο Embiid, τη χρονιά που οι Sixers στράφηκαν στους έμπειρους Daryl Morey και Doc Rivers για τους διοικητικο-προπονητικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους, παίρνει τους Sixers από το χεράκι και μαζί φιγουράρουν στην πρώτη θέση της ανατολικής περιφέρειας με ρεκόρ 12-6 και πίσω μόνο από Lakers, Clippers και Jazz στην ολότητα του ΝΒΑ, που στην τελική είναι από την άλλη μεριά (δυτική περιφέρεια) και δε μας ενοχλούν και τόσο για την ώρα. Οι κινήσεις του franchise ουσιαστικά έβαλαν μία ‘’εδώ και τώρα’’ ταμπέλα πάνω από τους δύο σταρζ της ομάδας και ο Embiid όχι μόνο ρολάρει μέσα σε αυτό, αλλά ουσιαστικά κάνει την ομάδα να φαίνεται πιο ‘’δικιά του’’ από ποτέ, με τον Ben Simmons να περνά σε ρόλο Robin. Το γκρουπ ‘’ο καλύτερος παίκτης σε ομάδα που πρωταγωνιστεί’’ τον έχει κάνει επίσημο μέλος και η τελική κατάταξη των Sixers θα βοηθήσει ακόμη περισσότερο τις πιθανότητές του για το βραβείο του πολυτιμότερου.
2. Η δυναμική και στις δύο πλευρές του παρκέ
Το λεγόμενο two-way παιχνίδι, δηλαδή η σημαντική προσφορά σε επίθεση και άμυνα, δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να στραφούν τα βλέμματα πάνω στον κάθε μπασκετμπολίστα ως υποψήφιο MVP. Οι Phoenix Suns τη δεκαετία του 2000 έφτιαξαν το μπασκετικό ανάλογο της αβάντ-γκαρντ τζαζ γύρω από τον Steve Nash και του έδωσαν δύο βραβεία, αργότερα είδαμε το ίδιο να συμβαίνει με τον Steph Curry και τους Warriors (που βέβαια έπαιζαν αμυνάρα συνολικά), ενώ ο Russell Westbrook έχει κατακτήσει ένα MVP, περπατώντας απλά στο δρόμο του triple double. Παρ’ όλα αυτά, αν πράγματι είσαι καλός και στις δύο πλευρές του παρκέ, σίγουρα είναι ένα καλό μπόνους στην υποψηφιότητά σου, που δεν περνά απαρατήρητο.
Εδώ αξίζει να τονίσουμε ότι ο Embiid δεν είναι απλά καλός, μάλλον αγγίζει τα όρια του εξαιρετικού. Η επίθεση των Sixers σκοράρει με εκείνον στο παρκέ 14 πόντους περισσότερους, με μεγαλύτερο eFG% και ανεβασμένο ποσοστό στις βολές (+9,3 free throw rate, οι εύστοχες βολές δηλαδή που αντιστοιχούν σε 100 field goals), ενώ στην πίσω πλευρά δέχονται 8 πόντους λιγότερους, με τον θηριώδη center να είναι από τους βασικούς λόγους που οι αντίπαλοι σουτάρουν με χαμηλότερα ποσοστά και μαζεύουν λιγότερα ριμπάουντ. Μοναδικό ψεγάδι τα χαμηλά νούμερα σε επιθετικά ριμπάουντ, ίσως πταίσμα σε μία συνολικά γεμάτη εικόνα, που τον τοποθετεί -ως τώρα- στην κορυφή της λίγκας όσον αφορά τα on/off ratings, σύμφωνα με το αγαπημένο Cleaning the Glass. Σημαντικό λόγο στα παραπάνω παίζει το γεγονός ότι οι Sixers πέταξαν το περσινό -πολύ αποτυχημένο- πείραμα γιγαντισμού στα σκουπίδια και ακολούθησαν πιο φυσιολογικά μονοπάτια. Ο Horford δεν είναι πια εκεί και οι Embiid-Simmons-Harris πλαισιώθηκαν κατα βάση από guards και φτερά-σουτέρ. Κάπως έτσι βρήκε ξανά χώρο στο ποστ, συνεργασίες με φτερά που το σουτ τους δημιουργεί ‘’βαρυτική έλξη’’ και κινούνται γύρω του, σε παρόμοιο μοτίβο με εκείνο του JJ Redick, που πέρυσι έλειψε αρκετά, και αντίστοιχα αρκετό χώρο στην άμυνα ώστε να κάνει την άγκυρα και να προστατεύει το καλάθι, με τους περιφερειακούς (στους οποίους συγκαταλέγoνται και ο εξαιρετικός rookie Tyrese Maxey και ο βελτιωμένος Shake Milton) να είναι εκείνοι που βγάζουν ενέργεια πάνω στην μπάλα και στέλνουν τους επίδοξους σκόρερ πάνω στο θηρίο.
Η Philadelphia έφτιαξε το πιο ισορροπημένο σύνολο στη μέχρι τώρα κοινή πορεία με τον Embiid, εκείνος ξεχωρίζει και προσφέρει +22 πόντους στη ζυγαριά επίθεσης και άμυνας, όσοι επιλέγουν τον MVP της regular season παρακολουθούν με ενδιαφέρον.
3. Η αφήγηση του center
Η λίγκα αγαπά τους ψηλούς της. Κάθε δεκαετία είχε τουλάχιστον έναν να ξεχωρίζει, ξεκινώντας από τον Bill Russell και τον Wilt Chamberlain και φτάνοντας τουλάχιστον μέχρι τους Shaquille O’ Neal και Tim Duncan. Μόνο που για πολλά χρόνια εκείνοι ήταν το σημείο αναφοράς, οι ομάδες έχτιζαν γύρω τους. Ήδη από το 2000 αυτό ξεκίνησε να αλλάζει, μέχρι που την τελευταία δεκαετία πήγε ολικό περίπατο. Τα διάφορα σύνολα που κυριάρχησαν ήταν κατα βάση στηριγμένα είτε σε περιφερειακούς, είτε δημιουργούς forwards, είτε στον LeBron James. Οι δέκα τελευταίοι MVPs; Rose, LeBron, LeBron, Durant, Curry, Curry, Westbrook, Harden, Giannis, Giannis, κάπου εκεί ανάμεσα ο Kawhi Leonard δεν κέρδιζε βραβείο πολυτιμότερου, αλλά κέρδιζε πρωταθλήματα. 5αρι πουθενά, μόνο ο Αντετοκούνμπο αγγίζει τα όρια του ‘’ψηλού’’.
Οι centers ωστόσο προσαρμόστηκαν σιγά-σιγά στις αλλαγές. Σουτάρουν περισσότερο από την περιφέρεια, κινούνται με μεγαλύτερη ευελιξία έχοντας την μπάλα στα χέρια, δημιουργούν περισσότερo για τους συμπαίκτες τους. ‘’Αν δε μιλάμε για κάτι πολύ σπέσιαλ, όπως οι Embiid-Jokic-Towns, δεν ξέρω αν θα ντράφταρα center πλέον στο τοπ-3, ή αν θα του έδινα max συμβόλαιο στην καλή σεζόν’’ μου έχει πει σε διάφορες συζητήσεις ο συνένοχος στο σάιτ Leon T, θέση με την οποία συμφωνώ. Παρ’ όλα αυτά ο Embiid ανήκει σε αυτή τη σπέσιαλ κατηγορία, ενώ στο μεταξύ αρχίζουν και ξεπηδούν όλο και περισσότερες περιπτώσεις ψηλών που κάνουν τα πάντα και αγγίζουν το all-star επίπεδο (Sabonis και Turner στους Pacers, Adebayo στους Heat, Nurkic -όταν είναι υγιής- στους Blazers) και φυσικά υπάρχει και ο πρωταθλητής Anthony Davis, aka ο νέος Tim Duncan, όσον αφορά το ‘’είναι ξεκάθαρα ψηλός και σταματήστε επιτέλους να τον τοποθετείτε στους forwards, έστω και με την τυπικότητα της λέξης power μπροστά, νισάφι’’. Όλα αυτά ενώ οι ομάδες δειλά-δειλά επιστρέφουν στο φλερτ με τους ψηλούς στα τοπ κλιμάκια του draft, με χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις εκείνες των Ayton και Bagley το 2018 (#1 και #2 αντίστοιχα) και των Wiseman και Okongwu φέτος (#2 και #6).
Αν ο Embiid και οι Sixers καταφέρουν να διατηρηθούν στις κορυφές της λίγκας, ενδεχομένως δε θα ήταν καθόλου άσχημη μία νίκη ενός ψηλού ανάμεσα στις ‘’κοντούρες’’ και τους point forwards, ακόμη και μαρκετίστικα, καθώς κάτι τέτοιο έχει να συμβεί από τα βραβεία των Duncan, Garnett και Nowitzki. Και αν ψάχνουμε καθαρό πεντάρι, πρέπει να πάμε στον Shaq και το μακρινό πλέον 2000. Η λίγκα, όπως και όλοι μας, λατρεύει μία καλή, καινούργια ιστορία, να έχει να συζητά για τον επόμενο καιρό, με μία Νεμέα στο χέρι. Kερδίζει το βραβείο o Joel, ‘’έλα φίλε ψηλέ να παίξεις στο ΝΒΑ, υπάρχει χώρος για όλους, μπορείς να κυριαρχήσεις, οι centers επιστρέφουν’’.
*Αρκεί να είσαι 2,10+ και 115+ κιλά, ενώ παράλληλα μπορείς να σουτάρεις, να πασάρεις, να καθαρίζεις τα ριμπάουντ, να πιάνεις ψηλούς μέσους όρους και να καθαρίζεις τα παιχνίδια στις clutch στιγμές. Τίποτα ιδιαίτερο δηλαδή, βόλτα στο πάρκο*
Καλή προσπάθεια, ίσως την επόμενη φορά
1. Το ερωτηματικό της σταθερότητας
Όσο καλό και να είναι το ξεκίνημα του στη φετινή σεζόν, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε μόλις για ένα μήνα αγώνων, στους οποίους μάλιστα οι Sixers δεν είχαν και τα δυσκολότερα παιχνίδια. Oκ, εκτός απ’ αυτά που πάτησε τους Celtics, αυτά λειτουργούν ως μπόνους πόντων, ειδικά στην καρδιά των φίλων της Philly εκεί έξω. Tο να διατηρηθείς στο ίδιο MVP επίπεδο μέχρι το τέλος της σεζόν είναι κάτι που έχει ζορίσει αρκετούς αθλητές ανά τα χρόνια και στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε και για κάποιον που μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να βγάλει φουλ σεζόν στο παρκέ. Πλήρως εκτός τα δύο πρώτα χρόνια, 31, 63, 64 και 51 παιχνίδια στις τέσσερις σεζόν που ακολούθησαν. O Embiid πρέπει να αποφύγει τους τραυματισμούς για όσο περισσότερο γίνεται, κυρίως γιατί χωρίς εκείνον στο παρκέ οι Sixers πέφτουν αρκετά και ως τώρα δεν έχουν κερδίσει ματς, ενώ παράλληλα να διατηρείται τουλάχιστον στο ίδιο αγωνιστικό επίπεδο, αν όχι και παραπάνω. Οι ‘’πρωταθληματικές’’ ομάδες χαρακτηρίζονται από μία τοπ-5 επίθεση ή τοπ-5 άμυνα (ή και τα δύο ιδανικά) που τους βοηθά να κυριαρχήσουν στη regular και να είναι όσο πιο ψηλά γίνεται στα ματσαρίσματα των playoffs. Οι Sixers για την ώρα δε διαθέτουν κάτι από τα δύο.
Οπότε το MVP case του Embiid απαιτεί από τον ίδιο να μείνει πιο υγιής από ποτέ, στο ψηλότερο επίπεδο που έχει παίξει ποτέ, τουλάχιστον για την πορεία της 72αρας regular season, ώστε το τελικό ρεκόρ της ομάδας να του δώσει το έρεισμα για το βραβείο. Δεν είναι βολή στον ίδιο, περισσότερο ερωτηματικό, αλλά μιλάμε για ζόρικα κόλπα. Αν το πετύχει, η διαδικτυακή Sixers-mania ίσως και να είναι αρκετή ώστε να τον σπρώξει στη νίκη, αλλά αυτό το ‘’αν’’ είναι μεγάλο και ο ανταγωνισμός περιμένει στη γωνία (LeBron, Durant, Giannis, Leonard-George, Doncic, Jokic, Lillard κτλ κτλ), με τους περισσότερους από αυτούς να έχουν αποδείξει τη συνέπειά τους στο τοπ επίπεδο τα προηγούμενα χρόνια.
2. Η εικόνα των προηγούμενων ετών
Ουσιαστικά αυτό το τμήμα του κειμένου αποτελεί συνέχεια όσων γράφτηκαν αμέσως πιο πάνω. Το MVP της regular, καλώς ή κακώς, έχει και ένα χαρακτήρα βραβείου ‘’δημοτικότητας’’. Ο Embiid στην αρχή της καριέρας του ήταν τραυματίας, όταν ξεκίνησε να παίζει αγαπήθηκε σχεδόν καθολικά, στην πορεία του χρόνου o sassy χαρακτήρας του δημιούργησε φανατικούς φίλους, αλλά και εκείνους που δεν τον αντέχουν καν. Αν μπορώ να κάνω μία παρατήρηση, είναι η εξής: Το βραβείο στα μάτια των περισσότερων πάει σε εκείνον που πετυχαίνει την καλύτερη ισορροπία στη ζυγαριά ‘’προσωπικά νούμερα-επιτυχία της ομάδας’’. Αν κάνεις περίπατο σε αμφότερα, το παίρνεις σπίτι σου (βλ. Αντετοκούνμπο ή Derrick Rose το 2011). Σε άλλο μοντέλο, μπορεί να μην έχεις τα κορυφαία νούμερα, αλλά η ομάδα σου να φέρνει κάτι εξωπραγματικό στο παρκέ και εσύ να είσαι το σημείο αναφοράς (βλ. Steph Curry και Warriors του 73-9 ρεκόρ), ή αντίθετα μπορεί να κάνεις πραγματικά τρομακτικά νούμερα και η ομάδα σου να κρέμεται από σένα σε απόλυτο βαθμό (βλ. Harden και Westbrook). Σε ένα τελευταίο μοντέλο, μπορείς απλά να είσαι ο LeBron James, δηλαδή ο καλύτερος παίκτης τα τελευταία 20-25 χρόνια, ή ο Kevin Durant, ο μόνος που έχει τολμήσει να αμφισβητήσει ανοιχτά με το παιχνίδι του τον τελευταίο, οπότε πολλές φορές αρκεί που κατεβαίνεις στο παρκέ και παίζεις σε πολύ υψηλό επίπεδο.
O Embiid, ακόμη και την ώρα που ανοίγουμε τη συζήτηση για εκείνον, δεν έχει τα τοπ νούμερα στη λίγκα, ούτε η ομάδα του είναι μακράν πρώτη. Δεν παίζουν εξωπραγματικό μπάσκετ. Επίσης, απ’ όσο θυμάμαι τουλάχιστον, δεν τον λένε LeBron James ή Kevin Durant και στα μάτια του περισσότερου κόσμου δεν ανήκει και στο ίδιο tier με εκείνους. Οριακά πιστεύω πως για τον κόσμο τοποθετείται πλάι στον Γιάννη, τον Kawhi, τον AD, τον Curry και τον Harden και ούτω καθεξής. Χρειάζεται κάτι πραγματικά τρελό από εκείνον, είτε σε προσωπικό επίπεδο είτε σε σπρώξιμο του συνόλου σε πολλές περισσότερες νίκες, ώστε να πεταχτεί από πάνω του εξ’ ολοκλήρου η ‘’ναι, αλλά…’’ ταμπέλα που κουβαλά, δίκαια ή άδικα.
Γυρίζοντας σε όσα τόνισα πριν, για να πάρει το MVP, πρέπει να μην τραυματιστεί, να παίξει ακόμη καλύτερα, να πετύχει ακόμη περισσότερα και να ξανακερδίσει μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης στην πορεία, που τον θεωρεί είτε τεμπέλη, είτε εκνευριστικό, είτε οποιαδήποτε άλλη μπούρδα. Σε αυτή την κοινή γνώμη συμπεριλαμβάνω και όσους επιλέγουν τους πρωταγωνιστές της κάθε χρονιάς, παρ’ ότι έχουν πιο μπασκετικούς ρόλους και αντικειμενικά κριτήρια από εμάς που το συζητάμε σε έναν ελληνικό ιστότοπο. Ακόμη και έτσι, είναι αρκετά πιθανό να κατακτήσει το βραβείο κάποιος που πέτυχε την ισορροπία στη ζυγαριά καλύτερα και εξαργυρώνει δωροκάρτες από το επιτυχημένο πρόσφατο παρελθόν. Δεν ξέρω καν αν αξίζει όλο αυτό, στην πρώτη σεζόν που η Philadelphia έχει κάτι πραγματικά αρμονικό στα χέρια της και μπορεί να εξερευνήσει τα όρια της postseason. Nαι, ένα MVP είναι ωραίο, αλλά το δαχτυλίδι του πρωταθλητή είναι ακόμη καλύτερο και δεν απαιτεί τόση φθορά και ‘’image-making’’ στην πορεία της κανονικής περιόδου. Απλά ρωτήστε τον Kawhi.
3. Η αφήγηση του LeBron (και του KD;)
Το τελευταίο είναι καθαρά προσωπικό και θα μπορούσα να το βάλω ως αντίβαρο στην υποψηφιότητα οποιουδήποτε παίκτη του ΝΒΑ, όχι μόνο του Embiid. Παιδιά, είναι ο LeBron και ο Durant. Ο πρώτος πήρε το τέταρτο πρωτάθλημα και παίζει στα 36 σε επίπεδο που οι περισσότεροι δεν μπορούν να πιάσουν ούτε καν στο prime τους, ο δεύτερος γύρισε από τραυματισμό στον αχίλλειο και παίζει λες και απλά έλειψε μία εβδομάδα λόγω τραυματισμού στο νύχι. O Durant πήρε το μοναδικό του βραβείο MVP το ‘14, ο -τουλάχιστον-τοπ-3-όλων-των-εποχών- LeBron έχει να πάρει από το ‘13. Δεν πειράζει αν έχουν 1,5 ασίστ, 2,8 ριμπάουντ λιγότερα ή δεν έχουν πιάσει 3.500 πόντους μέσο όρο, δεν πειράζει αν τα per-36 και τα on-off αρκετών άλλων υπερέχουν κατά 0,2-0,3 σε συγκεκριμένες κατηγορίες, δεν πειράζει καν αν δεν είναι πρώτοι με περίπατο. Παίζουν μακράν στο υψηλότερο συνολικό επίπεδο, με αχαρακτήριστη συνέπεια, αν πετύχουν να είναι και ψηλά με τις ομάδες τους (ειδικά στην περίπτωση του LeBron, που μαζί με τον AD έχει ήδη στην κορυφή τους Lakers) απλά θα ήταν καλό να τους υπολογίσουν τους πολύ, πολύ, πραγματικά πολύ σοβαρά για το βραβείο.
Προφανώς δεν είναι ότι καλύτερο να μονοπωλούν την πρωτιά με αντίστοιχο τρόπο που γινόταν στο ποδόσφαιρο με Μέσι-Κριστιάνο επί σειρά ετών, είναι ωραίο που στην πορεία του χρόνου αναγνωρίστηκαν άλλοι mega-αθλητές ή τύποι που επηρέασαν το άθλημα όπως ο Steph, αλλά υπάρχει και ένα όριο. Αν ήταν ταινία, θα είχε τον εξής ευρηματικό τίτλο: Είμαστε οι δύο καλύτεροι παίκτες στον κόσμο που να πάρει η ευχή. Πραγματικά δυσκολεύομαι να δω τον Embiid (και τον κάθε Embiid) να ξεπερνά το όριο που θέτουν οι James και Durant φέτος. Cheers.
Σημειώσεις
- Σε περίπτωση που δεν έχετε διαβάσει το ‘’Do Androids Dream of Electric Sheep’’ του Philip K. Dick, απλά κάντε το, ειδικά τη μη μεταφρασμένη βερσιόν. Δείτε το Blade Runner του Ridley Scott και ας είναι η εκατομμυριοστή φορά που θα το τρέξει ο υπολογιστής σας. Δείτε και το 2049 του Denis Villeneuve, γιατί τα σπάει και υποτιμήθηκε πολύ.
Στατιστικά, δείκτες και λοιποί αριθμοί από τα Cleaning The Glass, NBA.com και Basketball Reference, όπως αυτά ίσχυαν μέχρι την Τρίτη, 26 Ιανουαρίου.
