Η αλήθεια είναι πως η σεζόν ξεκίνησε με περισσότερες ελπίδες για μία μακρά πορεία στα playoffs. Οι Blazers είχαν βγει από το bubble με τη συμπάθεια όλων μετά τα οργιαστικά παιχνίδια του Lillard, αναγνώρισαν τα λάθη στο χτίσιμο του συνόλου γύρω του και επέστρεψαν στο μοτίβο του 2019, όταν και είχαν την πιο επιτυχημένη πορεία της τελευταίας δεκαετίας, με παρουσία στους τελικούς περιφέρειας της Δύσης. Ακόμη και τότε πάντως, που ο guard του Portland μοίραζε πενηντάρες και απέκλειε τους Thunder, υπήρχε η ανησυχία πως το υλικό γύρω του δεν είναι το καλύτερο δυνατό, ώστε να παρουσιάζονται κάθε φορά δυνατοί τώρα που εκείνος πιάνει το prime.
Σε κάθε περίπτωση οι Blazers πίστεψαν στο ‘’ίδιο μοτίβο, άλλοι παίκτες’’ και όχι σε κάποια ολική αλλαγή και κάπως έτσι οι -τότε- Aminu και Harkless έγιναν Covington και Derrick Jones Jr, o Trent θα έμπαινε να καλύψει το περιφερειακό σουτ του Seth Curry, υπήρχε επιστροφή Hood, παραμονή Melo και γενικά ελπίδες και όνειρα. Μόνο που τα προβλήματα των Blazers αυτή τη φορά εμφανίστηκαν από το ξεκίνημα της χρονιάς. Η επίθεση παρέμεινε το ίδιο άνευρη και βασισμένη στις εξάρσεις του παιχταρά με το 0 στην πλάτη, η άμυνα παρά το μάκρος και τον όγκο που απέκτησε ήταν ανάμεσα στις χειρότερες της λίγκας, πλήρως ασύνδετη και χωρίς να προστατεύει ουσιαστικά το δίδυμο Lillard-McCollum ώστε εκείνοι να τραβάνε το κάρο της επίθεσης με μεγαλύτερη άνεση.
Υπήρξε παρ’ όλα ένα διάστημα κατά το οποίο είχαν την κορυφαία επίθεση στο πρωτάθλημα, με 137,5 πόντους ανα κατοχή και στο +22 σε σχέση με το τι δέχονταν. Πότε συνέβη αυτό; Όταν Nurkic και ΜcCollum ήταν εκτός με τραυματισμό. Σε αυτή την ατυχή συγκυρία, το Portland είχε στα χέρια του ένα στοιχείο -για το οποίο αρκετός κόσμος φωνάζει καιρό, ένα blessing in disguise που λένε και στο χωριό μου. Τα σχήματα με Lillard χειριστή, 3 wing-forwards να τον πλαισιώνουν (Trent, Covington, Jones Jr στην προκειμένη) και έναν ψηλό να του στήνει σκριν και να κινείται γύρω του, λειτουργούν πιο αποδοτικά. Ποιος να το περίμενε. Ακόμη και τότε σκεφτόμουν πως οκ, η επιστροφή του Nurkic δε θα στοιχίσει κάτι σημαντικό, στην τελική στην 1v1 ζυγαριά υπερέχει του Κanter σχεδόν σε όλα. Ακόμη και ο McCollum είναι παικταράς με άψογη δημιουργία προσωπικού σκορ. Δεν είναι οι μονάδες το πρόβλημα, αλλά το γεγονός πως όταν είναι όλοι μαζί στο παρκέ και με τον Stotts στον πάγκο ζούμε τη μέρα της μαρμότας, η ίδια ιστορία ξανά και ξανά χωρίς ουσιαστική αλλαγή.
Φτάσαμε προς το φινάλε της σεζόν με το ρόστερ σε πληρότητα και εκεί ένας συνδυασμός δυνατού φώτο-φίνις από τη μεριά των Blazers και ενός ανεξήγητου mini-tanking των Clippers, ώστε να έρθουν αντιμέτωποι με τους Mavericks στον πρώτο γύρο (καθίστε και σας έρχεται η κηδεία σύντομα Γιώργηδες και Λεοναρνταίοι) έφερε το Portland στην πιο ανοιχτή διαδρομή προς τους τελικούς του ΝΒΑ. Πρώτος γύρος με Nuggets πληγωμένους από τον τραυματισμό του Jamal Murray, δεύτερος με Suns στην περίπτωση που οι Lakers δεν προλάβουν να ξαναμπούν σε championship mode (όπως και συνέβη με τον τραυματισμό του Anthony Davis), τελικοί περιφέρειας απέναντι στη Utah. Προσέξτε, δε λέω ότι η διαδρομή θα ήταν εύκολη, κάθε άλλο, άλλωστε κάθε μία από τις προαναφερθείσες ομάδες δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το Portland. Στην πραγματικότητα θα χρειαζόταν ένας άθλος και ένα ασύλληπτο κουβάλημα από τον Dame, το οποίο σε κάθε νέα πίστα θα τον επιβάρυνε όλο και περισσότερο. Όταν όμως δεν υπάρχουν οι απροσπέλαστοι Warriors και οι Lakers του LeBron που είχε την τύχη-ατυχία να βρίσκει στο δρόμο του κάθε χρονιά, ανοίγεται μπροστά η πόρτα των τελικών που αυτόματα θα τον έκανε ‘’νικητή’’ για πάντα -και πιθανότατα τον κορυφαίο Blazer στην ιστορία- ανεξαρτήτως αποτελέσματος.
Να ‘χαμε να λέγαμε δυστυχώς, καθώς το Portland χαιρέτησε δίκαια από τον πρώτο γύρο και τώρα οι φωνές έχουν πληθύνει -και θα συνεχίσουν να πληθαίνουν- περισσότερο από ποτέ: Διώξτε τον Stotts, ανταλλάξτε τον McCollum, αλλάξτε τα όλα. Εύκολη και πιθανότατα δικαιολογημένη προσέγγιση, μόνο που ο Lillard συνεχίζει να θέλει να αγωνίζεται δίπλα στον CJ, να συνεργάζεται με τον Stotts και γενικά να μην αλλάξουν και πολλά πράγματα. Προτιμά τον τρόπο του αποκλειστικά, παρά οποιαδήποτε μικρή ή μεγαλύτερη αλλαγή που θα του φέρει ευκολότερη επιτυχία.
Kάποια στιγμή μέσα στη σεζόν ο coach Stotts έπιασε τις 500 νίκες καριέρας και ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στο δωμάτιο ήταν ο Dame. Αν τα αποδυτήρια των Blazers εκείνο το βράδυ ήταν τα γυρίσματα του Ας Περιμένουν οι Γυναίκες, οι Stotts και Neil Olshey (general manager των Blazers) σαν άλλοι Πάνος και Μιχάλης θα έπρεπε να μονολογούν ‘’κανονικά αυτόν τον άνθρωπο πρέπει να τον κηρύξουν άγιο’’.
Ο Οlshey έχει το πιο δύσκολο έργο ανάμεσα σε όλους. Είναι εμφανής μπροστά του η λύση της ολικής αλλαγής, δεν είμαστε εμείς εξυπνότεροι ή ικανότεροι από εκείνον που σκεφτήκαμε κάποια φοβερή σοφία, όμως πρέπει να λειτουργήσει καθαρά τεχνοκρατικά και να φτιάξει ένα καινούργιο σύνολο που θα μεγιστοποιήσει τις ικανότητες του απόλυτου σταρ που έχει στα χέρια του, ρισκάροντας παράλληλα να τον ξενερώσει ολοκληρωτικά, αφαιρώντας σημαντικά σημεία από την εξίσωση που κρατούν τον Lillard χαρούμενο στο Portland. Ίσως όμως το ρίσκο είναι πλέον μονόδρομος, γιατί στην τελική και η ίδια η καριέρα του Dame θα έχει φθορά από τη διαρκή -μέτρια- επαναληψιμότητα χωρίς να το αξίζει. Αν ήταν στο χέρι του μάλλον δε θα πατούσε το κουμπί του reset, σε μία μόνιμη επιμονή να μην αλλάζουν ούτε οι ‘’Ed Davis’’ του κόσμου τούτου γύρω του. Καλό θα ήταν να το πατήσει κάποιος άλλος για εκείνον, σύντομα.
