Η πρώτη πεντάδα

1. Επιφανές μέλος του Basketball Guru δήλωσε πως ‘’αυτός δεν είναι Μίτσιτς, είναι Μέικιτς’’. Καλά το πάμε με τα λογοπαίγνια, πράγματι όμως ο γκαρντ της Εφές βρέθηκε σε τρομερή βραδιά απέναντι στον Παναθηναϊκό. Απρόβλεπτα και αέρινα ντραιβ, λες και δεν έβλεπε τα γκαρντ μπροστά του, πολύ περιφερειακό σουτ και κατά βάση εκτελεστικός χαρακτήρας. Μάλλον αποφάσισε να ντύνεται Λάρκιν από εδώ και πέρα, στα παιχνίδια που ο Αμερικανός παικταράς απουσιάζει, αν κρίνουμε και από το έξτρα μαλλάκι που αφήνει. Μόλις μία ασίστ και μηδέν ριμπάουντ όμως ε; Ποιος νοιάζεται, καλύτερα να άφηνε περισσότερο την μπάλα από τα χέρια του το βράδυ της Παρασκευής, αν εκτελούσαν οι υπόλοιποι ίσως και να κέρδιζε ο Παναθηναϊκός. Aντ’ αυτού, επέμενε να παίζει μπριζωμένος, να γλιστρά ανάμεσα από τους αμυντικούς των πράσινων και να σουτάρει παντού από το παρκέ. Πλην των τελευταίων λεπτών βέβαια, που απλά περιφέρθηκε μέχρι να βγει με πέμπτο φάουλ. Η Εφές πάντως κέρδισε. Βραδιά καριέρας για τον Σέρβο, 17 πόντοι στην τρίτη περίοδο, τελικός απολογισμός οι 33, με 12/20 συνολικά σουτ και 5/7 από την περιφέρεια. Ον φάιαρ.

2. Άχαστη βραδιά και για τον Νταρούν Χίλιαρντ, ο οποίος τελείωσε το ματς απέναντι στη Μπασκόνια με 31 πόντους. Ο γκαρντ της ΤΣΣΚΑ βρήκε κατα βάση σκορ από την περιφέρεια (4/4 τρίποντα στο ημίχρονο, τελείωσε με 7/10), όποτε χρειάστηκε, ωστόσο επιτέθηκε κοντά στο καλάθι, εκμεταλλευόμενος το ρυθμό του και χωρίς να βρει ιδιαίτερη αντίσταση από τους Βιλντόσα-Σεντεκέρσκις ή την κυρίαρχη παρουσία του Γιουσουφά Φαλ χαμηλά. Μπόλικο σκορ χωρίς ιδιαίτερους παραλογισμούς στις επιλογές, πέραν δύο τραβηγμένων τριπόντων όταν είχε πιάσει τους 28 πόντους. Συνολικά ό,τι ελπίζεις να βρεις σε ένα εργαλείο που πλαισιώνει τους διάφορους Κλάιμπερν και Σενγκέλια, σε παιχνίδι μάλιστα που ο Ιτούδης στερήθηκε τον Μάικ Τζέιμς, ήταν εκεί. Η βραδιά του Αμερικανού συνοψίζεται μάλλον στο παρακάτω απόσπασμα.

Ο Χίλιαρντ θα μπορούσε την Πέμπτη να σκοράρει και από το πάρκινγκ του γηπέδου, κρατώντας την ΤΣΣΚΑ από το κάζο που τους ετοίμαζε ο Πιέρια Χένρι. Περισσότερα για εκείνον παρακάτω.

3. 53-23. Η αυτοπεποίθηση της δυνατής φετινής Ζαλγκίρις (5-2 ρεκόρ μέχρι αυτή την αγωνιστική) απέναντι στα παραπατήματα της Μακάμπι (2-5) κράτησε περίπου είκοσι λεπτά, όσα δηλαδή χρειάστηκε η δεύτερη για να πετάξει 53 πόντους στο κεφάλι της πρώτης, δεχόμενη μόλις 23. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος βρήκε σκορ και από τους εννιά παίκτες που χρησιμοποίησε στο πρώτο ημίχρονο, το ποσοστό από το τρίποντο έγραψε 81,8% (9/11), με επιλογές που κινήθηκαν ανάμεσα στη λογική (ελεύθερες προσπάθειες Μπέντερ-Καλοιάρο) και την τρέλα. Ξέρετε, τα στεπ μπακ που μπορούν στη μέρα τους να κολλάνε Ντόρσι και Γουίλμπεκιν. Η Ζαλγκίρις μπορούσε μόνο να παρακολουθεί το σόου των κίτρινων, άντε και να τουβλάρει από την περιφέρεια, με 0/7 κατά την πορεία των δύο πρώτων δεκαλέπτων.

Το δεύτερο ημίχρονο κινήθηκε σε φυσιολογικά επίπεδα, το 2/10 από την περιφέρεια έφερε το τελικό ποσοστό της Μακάμπι στο -λογικό- 52,4%, η τριαντάρα όμως παρέμεινε σταθερή, μέχρι το τελικό 85-57. Πάντως, όταν η Μακάμπι αποφασίζει να ακουμπήσει λίγο το γκάζι και να σουτάρει κατα το δοκούν, γίνεται αρκετά ελκυστική. Ίσως και αρκετά επικίνδυνη, για τους απέναντι όταν τα πράγματα πάνε καλά, ή για τη ψυχική υγεία του Σφαιρόπουλου όταν θα τα σπάνε οι παίκτες του.

4. Η παιχτάρα, η θέση διαρκείας του φετινού ριμπάουντ, ο ηγέτης της Μπάγερν του Τρινκιέρι, Βλάντιμιρ Λούτσιτς. Στο καλύτερό του ματς -μέχρι το επόμενο- ο Λούτσιτς ήταν παντού στα τελευταία λεπτά του ζόρικου αγώνα με τη Βαλένθια, καθοδήγησε, έβγαλε άμυνες, σκόραρε λες και απαιτούσε από το διχτάκι να μείνει ακούνητο. 22 πόντοι, 6 ριμπάουντ, 2 ασίστ και 2 κλεψίματα, το ένα μάλιστα σε καθοριστικό σημείο, όπου βοήθησε την Μπάγερν να σκοράρει γρήγορα και να ανοίξει λίγο τη διαφορά στο φινάλε. Μόλις δύο χαμένα σουτ, 5/5 βολές και μηδέν λάθη. Μηδέν, το ρομπότ. Εδώ στο Basketball Guru γουστάρουμε άπειρα τον Τρινκιέρι και τα σύνολα που φτιάχνει, ο ίδιος ο κόουτς δήλωσε στο φινάλε πως ‘’συγχαίρω τους παίκτες μου που κέρδισαν χωρίς να λάμψουν, δε θα ξεχωρίσω κάποιον συγκεκριμένα’’. Δεν πειράζει, το κάνουμε εμείς. 35 ranking έπιασε, κάπου ώπα.

5. Τρέι Τόμπκινς και Άντονι Ράντολφ. 14 πόντους ο ένας, 13 ο άλλος. 6 ριμπάουντ αμφότεροι, σταθερό στατικό τρίποντο που σε αναγκάζει να κλείνεις πάνω τους, τα ίδια 23 λεπτά στο ροτέισον. Καλή συνεργασία με τον Γκαρούμπα, το ίδιο και με τον Ταβάρες. Δε θα είχε πλάκα να τους ενώναμε σε έναν παίκτη; Η Ρεάλ θα αποκτούσε έναν απόλυτο forward-big, οι υπόλοιποι θα γλιτώναμε από το αδιάκοπο παίδεμα που προκαλεί στις άμυνες η μόνιμη παρουσία ενός εκ των δύο. Οι Μαδριλένοι δεν ήταν ιδιαιτέρως καλοί απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα, η παραγωγικότητα των δύο τεσσαριών τους ωστόσο ήταν εκεί, ξανά. Τουλάχιστον δεν παίζουν άπειρο χρόνο μαζί, σε κάποιο five-out σχήμα με τους Καμπάτσο-Γιουλ-Ρούντι, που θα ήθελε 6-7 παίκτες για να κουμαντάρεις.

Τι θα γινόταν αν...

...ο Πιέρια Χένρι εμφανιζόταν στο παρκέ από το πρώτο λεπτό; Για να κάνεις ένα διπλό μέσα στην έδρα της ΤΣΣΚΑ, λογικά χρειάζεται τα γκαρντ σου να βρεθούν σε δυνατή βραδιά εκτελεστικά, να καλύψεις κάπως το γεγονός πως οι απέναντι έχουν ένα καρό θηρία που θα σε πληγώσουν, ενώ παράλληλα μπορούν να εκτελούν με σημαντική συνέπεια από την περιφέρεια. Αν και ο Βιλντόζα λοιπόν βρισκόταν σε καλή κατάσταση, ο Χένρι για 35’ λεπτά βρισκόταν σε άλλο γήπεδο. Μηδέν πόντοι, ελάχιστη δημιουργία και 6 λάθη, μόλις μία προσπάθεια. Μόνο που δεν έδωσε την μπάλα στο Χάκετ, παρατώντας τη φάση στη συνέχεια. Ουπς, λάθος, περίπου το έκανε.

Πιστεύετε στην έκφραση ‘’γύρισε τον διακόπτη’’ όταν κάποιος αλλάζει τελείως την εικόνα του; Προσωπικά τη βρίσκω πλήρως γραφική, αλλά μάλλον ο Αμερικανός γκαρντ τη δικαιούται στη συγκεκριμένη περίπτωση. Φουλ επίθεση στην crunch time του αγώνα, με όπλο το δυνατό πρώτο βήμα πάνω στα βαριά κορμιά της αντίπαλης φροντλάιν, πολλά κερδισμένα φάουλ και σχεδόν κάθε επίθεση της Μπασκόνια σε εκείνο το σημείο ήταν προσωπική του επιλογή. Τόση αυτοπεποίθηση, που έκλεψε την μπάλα από τα χέρια του Χάκετ (ναι, από τον ίδιο Χάκετ, που στη δεύτερη περίοδο του χάριζε την μπάλα) και με βήματα πίσω σκόραρε τρίποντο, φέρνοντας το ματς στον πόντο, λες και είναι ο Ρέτζι Μίλερ or something. Τελικός απολογισμός 17 πόντοι -θυμίζω, σε 5-6 λεπτά όλα αυτά-, 5 ασίστ και τα ίδια 6 λάθη που κουβαλούσε από τον υπόλοιπο αγώνα. Ίσως αν ο περίφημος διακόπτης γυρνούσε 3-4 επιθέσεις νωρίτερα, να οδηγούσε την Μπασκόνια σε μία φοβερή ανατροπή. Την επόμενη φορά.

X factor

Μετά από ένα κακό ημίχρονο και αρκετές δοκιμές από τον κόουτς Μπαρτζώκα, ο Ολυμπιακός βρήκε ρυθμό στην τρίτη περίοδο και σημαντικός λόγος ήταν ο Λιβιό Ζαν-Σαρλ. Ο Γάλλος ψηλός βοήθησε σε όλα τα σημεία του παρκέ, ο Ολυμπιακός αμύνθηκε καλύτερα με εκείνον και με -πιο- ελαφρύ σχήμα (Ζαν-Σαρλ στο 5, Βεζένκοβ δίπλα του) κατάφερε όχι μόνο να μαζέψει τη διαφορά του ημιχρόνου, αλλά και να περάσει μπροστά με επιμέρους 27-9. Εύκολο σκορ με γρήγορες κινήσεις μετά τα σκριν ή τρέχοντας το γήπεδο, πήρε και τα σουτάκια του από μέση απόσταση και τρίποντο (χωρίς ιδιαίτερη ευστοχία, αν τα έβαζε και αυτά θα βρισκόταν στην πάνω πεντάδα), συνολικά ανέβασε μαζί με τον ΜακΚίσικ την αμυντική πίεση και τον επιθετικό ρυθμό του συνόλου σε επίπεδα που η Άλμπα δεν μπόρεσε να κοντρολάρει. 13 πόντοι και 5 ριμπάουντ σε 22 λεπτά, αρκετά από αυτά ως μοναδικός ψηλός, σημεία προβληματισμού κάποια άτσαλα τελειώματα και τα εύκολα φάουλ που χρεώνεται. Λογικά ο ρόλος του στη φετινή φροντλάιν του Ολυμπιακού θα αυξηθεί, ειδικά αν ο κόουτς τον εμπιστεύεται ως σέντερ σε παιχνίδια που οι Έλλις (κυρίως) και Μάρτιν δεν ακολουθούν, όπως το προχθεσινό. Μιας και είμαστε εδώ, πάσα στον Άλεξ...

Ο Ολυμπιακός (από τον Ερωτόκριτο Αλέξανδρο Σεϊζη)

Στο παιχνίδι της Πέμπτης με την Άλμπα γίναμε μάρτυρες ενός σοκαριστικού πρώτου ημιχρόνου. Μια ομάδα, η οποία ήταν ανέτοιμη πνευματικά (πρώτα από όλα) για να υποδεχθεί τους Γερμανούς, οι οποίοι με άγνοια κινδύνου ήρθαν στο Φάληρο για να κάνουν το παιχνίδι τους και να φύγουν. Δέχτηκαν μόλις 24 πόντους σε αυτό το διάστημα, παρότι είναι η χειρότερη άμυνα της Euroleague. Δυναμική έξοδος από τα screen , με help and recover σε Σλούκα και Σπανούλη, με σκοπό να κοπεί η δημιουργία και τα split out και κατόπι jump to the ball από τον παίχτη που βρίσκεται στις 45 μοίρες, στην προκειμένη ο Γκρέιντζερ. Ρίσκο στο σουτ μεν, απέδωσε δε.

Οι Γερμανοί έκλειναν όλους τους διαδρόμους και πόνταραν στη διστακτικότητα των ερυθρολεύκων, που ήταν στατικοί και περίπου ανέτοιμοι στον γρήγορο τρόπο σκέψης. Μέχρι και ο κόουτς Μπι απηύδησε στη φάση αυτή. Οι αποστάσεις ήταν τραγικές, κακές πάσες στον αντίπαλο, λάθη που έφερναν εκνευρισμό και ούτε ίχνος αιφνιδιασμού. 

Ήταν σίγουρο ότι αυτή η κάκιστη εικόνα δεν θα συνεχιζόταν. Tι άλλαξε ; Η ένταση στην περιφερειακή άμυνα για αρχή και μετά στο ζωγραφιστό. Το σχήμα με Σλούκα, ΜακΚίσικ και Παπανικολάου άρχισε να λειτουργεί επιτέλους, να κλέβει μπάλες και να πιέζει σωστά, με μπροστάρηδες τους δύο πλάγιους και τον Βεζένκοφ (υπεραπαραίτητος στο φετινό ρόστερ με το σουτ του και την close out απειλή του). Ο Ζαν Σαρλ ανέλαβε τη θέση 5 και επιτέλους οι ερυθρόλευκοι άρχισαν να τρέχουν σε πρωτεύοντες ή δευτερεύοντες αιφνιδιασμούς. Το σχήμα αυτό προσφέρει ταχύτητα και ριμπάουντ, σημαντικά στοιχεία όταν κολλάς και θες να αυξήσεις το ρυθμό και να ανοίξεις το γήπεδο.

Στην σετ επίθεση ο Ολυμπιακός συνέχισε να τρέχει plays τις weave επίθεσης που χρησιμοποιεί ο Μπαρτζώκας, με πολλά hand off και pick and roll σε κίνηση, αλλά όλα αυτά έγιναν με μεγαλύτερη επιθετικότητα από τα guards. Το μοναδικό αρνητικό σε αυτό το δεύτερο ημίχρονο ήταν η μέτρια low post άμυνα από τους περιφερειακούς, μετά τις αλλαγές. Ενώ οι ψηλοί χαμήλωναν και έκλεψαν μπάλες (Βεζένκοφ), οι κοντοί δεν ήταν απόλυτα έτοιμοι να παλέψουν, η Άλμπα τους σημάδεψε, ειδικά στην αρχή της τέταρτης περιόδου και έμεινε κοντά στο σκορ. Γενικά οι Βερολινέζοι είναι μια ομάδα που κρύβει πολύ όμορφο και ποιοτικό μπάσκετ, απλά το κρύβει καλά.

Το θετικό είναι ότι ο Ολυμπιακός έδειξε χαρακτήρα και πως έχει διαπιστωμένα την τάση να αλλάζει πρόσωπα και σχήματα, ανάλογα τον εκάστοτε αντίπαλο. Τα επίπεδα ενέργειας που προσφέρουν στην άμυνα πολλοί παίχτες καλύπτουν μια αδυναμία στο περιφερειακό σουτ, που έγινε εντονότερη με την απουσία του Χάρισον. Η διαβολοβδομάδα έρχεται με δύο δύσκολες αποστολές σε Βαρκελώνη και Γαλλία απέναντι στη φορμαρισμένη Μπαρτσελόνα και τη γεμάτη αθλητικότητα Βιλερμπάν. Πίσω στον Δημήτρη Χ.

Το avatar

Όλη η Φενέρ. Ναι, έλειπε ο Νάντο Ντε Κολό και ναι, η Μπάρσα βρέθηκε σε πολύ δυνατή βραδιά αμυντικά και εκτελεστικά, με τον Μίροτιτς στο πρώτο ημίχρονο να μοιάζει κάτι ανάμεσα σε Νοβίτζκι και Γκασόλ. Μόνο που η Φενέρ, για τρεις περιόδους και κάτι, θύμιζε συνολικά με ομάδα τοπικού, όταν και είχε 38 πόντους, με 10 μόλις ασίστ για 19 λάθη, 4/16 από την περιφέρεια και την πιο ασυντόνιστη εμφάνιση ενός συνόλου που ούτως ή άλλως έχει αχαρακτήριστα πάνω-κάτω.

Ένα μοναδικό σόου χαζομάρας, τι να πρωτοδιαλέξεις. Οι Μπαρσελοναίοι, κάτω από τις μάσκες, πρέπει ακόμη να γελάνε. 25 λάθη και 16 ασίστ για τη Φενέρ, οι απέναντι είχαν 27 ασίστ και 13 λάθη, έτσι για τη σύγκριση. Η τελική σαραντάρα (97-55) είναι άκρως τιμητική και τουλάχιστον η βραδιά μας χάρισε λίγο γέλιο και λίγο μάστερκλας τριπόντου από τον Κάιλ Κούριτς.

Το συρτό μπάσκετ

Την παραπάνω έκφραση χρησιμοποίησε αρκετές φορές ο κύριος που είχε αναλάβει την περιγραφή του Ερυθρός Αστέρας-Ρεάλ, εννοώντας τις στιγμές που η μπάλα ήταν διεκδικήσιμη στο παρκέ και κορμιά ‘’σέρνονταν’’ γύρω από εκείνη. Πιστέψτε με, οι στιγμές αυτές ήταν αρκετές. Βασικός λόγος γι’ αυτό ίσως και να είναι πως ο Ερυθρός ώρες ώρες δεν έχει ιδέα τι διάολο κάνει στο παρκέ. Η ομάδα φορά ταμπέλα ‘’Τζόρνταν Λόιντ’’ και προφανώς ο Αμερικανός σούτινγκ γκαρντ έχει κερδίσει το δικαίωμα με την ευκολία που δημιουργεί σκορ, αλλά το πράγμα ξεχειλώνει. Χολ χειριστής και ψηλό σχήμα; Να εκτελέσει ο Λόιντ και βλέπουμε. Τριά γκαρντ (Γουολντεν-Χολ-Λοιντ) για παραπάνω απειλή, όταν ο αγώνας είναι κοντά και ο Αστέρας κυνηγάει; Να εκτελέσει ο Λόιντ και βλέπουμε. Μήπως καλέ μου Σάσα Ομπράντοβιτς να παίξουμε κάτι διαφορετικό, όταν τέσσερις τύποι κοιτάνε τον Λόιντ και αυτός καλείται να κάνει τον σούπερ ήρωα; Να εκτελέσει ο Λόιντ και βλέπουμε.

Ο Αστέρας δεν έχει καταπληκτικό ρόστερ ή σαφείς απαιτήσεις για οκτάδα, αδιαμφισβήτητα ο Λόιντ ξεχωρίζει, αλλά έχει και άλλα όπλα. Ο Χολ είναι μια χαρά δημιουργός, υπάρχουν φτερά να απειλήσουν με σουτ, υπάρχει ο ιδιαίτερος Ο’ Μπράιαντ και ο Κούζμιτς, που έχει περιοριστεί στο να μαζεύει σκουπίδια και να ψάχνει σκορ με το κυάλι. Επίσης, στα λεπτά που κρίνεται ένας αγώνας, δείχνουν ότι μπορούν να αμυνθούν ως σύνολο και να αναγκάσουν τον αντίπαλο σε περίεργες επιλογές, μόνο για να κάνουν κάτι περίεργο στο άλλο μισό στη συνέχεια. Ως τώρα παίκτες όπως ο Γουόλντεν και ο Ο’ Μπράιαντ φτάνουν σε σκορ περισσότερο με το προσωπικό ‘’γαμώτο’’, παρά ως μία στόχευση. Ο Λόιντ δύσκολα θα σβήσει, έχει φοβερό ρυθμό και δεν είναι κανένας τρελός ‘’ball-hog’’, αλλά η όποια στατικότητα του συνόλου τον οδηγεί και εκείνον σε ηρωιλίκια. Σε αυτό το ματς άλλωστε φόρεσε και μία κορδέλα Ράμπο, οπότε μάλλον το δέχτηκε και εκείνος μέσα του. Ή θα βρεθεί ισορροπία, ή εκτός από κορδέλα, θα φορέσει και το υπόλοιπο Σταλονικό σύνολο και όποιον πάρει ο χάρος.

Η φάση

Watch this nice starting play from Panathinaikos ? pic.twitter.com/VsKvgnC9HF

— BasketHead (@the_BasketHead) November 13, 2020

To play έχει λειτουργήσει πολύ όμορφα μέχρι τη στιγμή που ο Παπαπέτρου ετοιμάζεται να πασάρει. Εκεί η έμπνευση του φόργουορντ του Παναθηναϊκού το απογειώνει, για να έρθει το σφύριγμα και το καλάθι και να σφραγίσουν μία από τις πιο όμορφες εναρκτήριες φάσεις αγώνα που έχουμε δει πρόσφατα. Μπορείς να χάσεις μετά από τέτοιο ξεκίνημα; Ασφαλώς και ναι, μπάσκετ είναι, 40 λεπτά και τέτοια, άλλωστε απέναντι βρέθηκε η πανσέληνος του Μίσιτς. Το παραπάνω πάντως είχε γούστο.