Το μεγάλο παιδικό όνειρο του Τόνι Τζεκίρι ήταν να κάνει επαγγελματική καριέρα στην Ευρώπη.

Στο ποδόσφαιρο!

Ώπα κάπου... Κάπου την έχουμε διαβάσει ξανά αυτή την ιστορία έτσι δεν είναι; Ο νεαρός Αφρικανός που ήθελε να μoιάσει στον Νουάνκο Κάνου, τον Τζέι-Τζέι Οκότσα και τον... Ρασίντ Γεκινί, αλλά που λόγω ύψους κατέληξε σχεδόν αναγκαστικά να παίζει μπάσκετ. Και τελικά έπαιξε και έκανε μεγάλη καριέρα.

Ευρωλίγκα είναι η διοργάνωση όπου πρωταγωνιστής μιας εβδομάδας με «διπλή» αγωνιστική είναι ένας τύπος που βρισκόταν κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ευρώπη, έδινε συνεντεύξεις μιλώντας για σπανακόπιτες, έβγαινε μέσω βιντεοκλήσης για να δώσει οδηγίες και να εμψυχώσει τους μελλοντικούς παίκτες του (Τόνι ντ’Αμάτο φάε τη σκόνη του Ρικ) και που έχει ήδη σελώσει το άσπρο άλογο πάνω στο οποίο θα καλπάσει θριαμβευτικά την ερχόμενη εβδομάδα στον αγώνα με τη Μπασκόνια στο ΟΑΚΑ.

Το ξέρατε ότι οι Ισλανδοί από γενιά σε γενιά δεν έχουν το ίδιο επίθετο, αλλά «ακολουθούν» το μικρό όνομα του πατέρα τους; Λοιπόν, δώστε βάση: Στη δεκαετία του ’80 ένας από τους καλύτερους Ισλανδούς διεθνείς μπασκετμπολίστες ήταν ο Hermann Hauksson. Τον γιο του τον «έβγαλε» Martin, αλλά το επώνυμό του δεν είναι Hauksson, αλλά Hermannsson. Είναι δηλαδή ο Martin, ο γιος (son) του Hermann! Ομοίως τον μικρό γιο του Martin, τον Emmanuel, δεν θα τον λένε στο επώνυμο Hermannsson, αλλά... Martinsson! Bingo!

Αν ο Νίκος Γκάλης είναι ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία των Κυπέλλων Ευρώπης με τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο -μέχρι νεοτέρας- δεύτερο και τον Βασίλη Σπανούλη να έρχεται με... φόρα από την τρίτη θέση, αν ψάξει κανείς πιο κάτω στη σχετική λίστα, κάπου εκεί κοντά στη δέκατη θέση θα βρει το όνομα ενός παίκτη που βομβαρδίζει ακόμη τα αντίπαλα καλάθια. Ο λόγος για τον Κιθ Λάνγκφορντ, ο οποίος στον αγώνα της ΑΕΚ με τη Χάποελ Ιερουσαλήμ στο Ισραήλ πέρασε στην ιστορία. Και αυτό γιατί έγινε ο καλύτερος μη ευρωπαίος σκόρερ όλων των εποχών στα Κύπελλα Ευρώπης, ξεπερνώντας τον JR Χόλντεν!

Ποτέ δεν ήταν από τους ηγέτες και σκόρερ. Ποτέ δεν ήταν σημείο αναφοράς. Ελάχιστες φορές αναδείχθηκε από τα ΜΜΕ σε πρωταγωνιστή. Όμως ξέρετε κάτι; Ο Βασίλης Ξανθόπουλος ήταν πάντα εκεί. Όπως θα είναι την Τρίτη 15 Οκτωβρίου εκεί, στο γήπεδο της τουρκικής Γκαζιαντέπ με τη φανέλα του Περιστερίου για να καταγράψει μία ακόμη πρεμιέρα. Πιο ιδιαίτερη και ξεχωριστή από κάθε προηγούμενη στην καριέρα του.

Έχει η φετινή, 20^η σεζόν της Ευρωλίγκα, όλες τις προϋποθέσεις ώστε να είναι η κορυφαία στην ιστορία; Αν κρίνουμε από την αύξηση των ομάδων από 16 σε 18 και τις άκρως εντυπωσιακές κινήσεις των περισσότερων κατά τους καλοκαιρινούς μήνες η απάντηση είναι definitely, που λένε και στο χωριό μου, «ΝΑΙ».

Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν τόσα πολλά και ηχηρά ονόματα δεν βρέθηκαν να συναγωνίζονται στην ίδια λίγκα. Ποτέ ξανά τόσοι εν ενεργεία ΝΒΑερς δεν ήρθαν στα μέρη μας. Ποτέ ξανά οι ομάδες δεν είχαν τέτοιο βάθος σε απόλυτα νούμερα αλλά και ποιότητα παικτών.

Μετά από σχεδόν πέντε γεμάτες σεζόν σε ομάδες της Ευρωλίγκα ως πρώτος προπονητής, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έχει να επιδείξει δύο τελικούς σε φάιναλ-φορ (ο πρώτος στην ρούκι του χρονιά στη διοργάνωση), δύο υπερβατικές πορείες, μία με τον Ολυμπιακό το 2017 και μία πέρυσι με τη Μακάμπι, αλλά και ένα αξιοζήλευτο νούμερο. Το 61,1%, που είναι το ποσοστό νικών του μετά από 144 αγώνες ως πρώτοςπροπονητής, ποσοστό που τον κατατάσσει στην πρώτη δεκάδα όλων των εποχών και μάλιστα πάνω από προπονητές θρύλους όπως οι Τάνιεβιτς, Μπλατ, Ρενέσες, Πέσιτς κ.α. Παράλληλα είναι οτρίτος πιο επιτυχημένος (με βάση αυτό το ποσοστό) Έλληνας τεχνικός πίσω από τον Ιτούδη του 79,5% και τον «δράκο» Γιαννάκη, που όμως έχει κοουτσάρει 90 ματς λιγότερα.

Μέχρι πριν μερικά χρόνια το πάλαι ποτέ μεγαλύτερο ταλέντο του ισπανικού μπάσκετ εκεί περί τα τέλη της δεκαετίας του ’80, Σαντιάγκο Άμπαντ, ήταν περισσότερο γνωστός για τη συμμετοχή του στο Supervivientes (το... ισπανικό Survivor) το 2009¹, παρά για την καριέρα του με την πορτοκαλί μπάλα.

Μέχρι πρότινος ο κορυφαίος (μαζί με τον Εστεμπάν Μπατίστα) Ουρουγουανός μπασκετμπολίστας στην ιστορία της χώρας, Τζέισον Γκρέιντζερ, ήταν έστω καθ’ υπερβολή περισσότερο διάσημος για την interracial σχέση του με την πανέμορφη ισπανίδα ρεπόρτερ μπάσκετ Μιλένα Μαρτίν, παρά για την καριέρα του στα γήπεδα της Ευρωλίγκα, ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Το κείμενο αυτό θα μπορούσε κάλιστα να ονομαστεί «πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι». Ή απλώς, η Εθνική ομάδα μέσα από την πορεία της Ομοσπονδίας και άλλα κουλουβάχατα της ιστορίας. Θα προσπαθήσω λοιπόν να τα βάλω όλα όσο γίνεται σε μία τάξη αν και δεν υπόσχομαι ότι θα το πετύχω.

Για τον προπονητή της Εθνικής Ανδρών Θανάση Σκουρτόπουλο το κάρμα του όσον αφορά στο Παγκόσμιο Κύπελλο στην Κίνα ηταν προδιαγεγραμμένο πριν καν ξεκινήσει η διοργάνωση, είτε μας αρέσει είτε όχι. Αν η ομάδα πετύχαινε σχεδόν όλο το credit θα πήγαινε στον MVP του ΝΒΑ, τον παικταρά των Μιλγουόκι Μπακς, τον Greek Freak Γιάννη Αντετοκούνμπο και την παρέα του. Αν η ομάδα αποτύγχανε, όπως και έγινε, θα έπαιρνε όλο το ανάθεμα των κάθε λογής άσχετων που θεωρούν εαυτούς «ειδικούς» (και) στο μπάσκετ εξαπολύοντας μύδρους από τα social media, των ανθρώπων της Ομοσπονδίας που θα είχαν έτοιμο στο πιάτο το εξιλαστήριο θύμα και των πραγματικών αρμόδιων να τον κρίνουν, κάποιων συναδέλφων του προπονητών. Το μόνο που άλλαξε είναι οτι πλέον τα βάζουμε και με τη διαιτησια.