Μέχρι πριν μερικά χρόνια το πάλαι ποτέ μεγαλύτερο ταλέντο του ισπανικού μπάσκετ εκεί περί τα τέλη της δεκαετίας του ’80, Σαντιάγκο Άμπαντ, ήταν περισσότερο γνωστός για τη συμμετοχή του στο Supervivientes (το... ισπανικό Survivor) το 2009¹, παρά για την καριέρα του με την πορτοκαλί μπάλα.

Μέχρι πρότινος ο κορυφαίος (μαζί με τον Εστεμπάν Μπατίστα) Ουρουγουανός μπασκετμπολίστας στην ιστορία της χώρας, Τζέισον Γκρέιντζερ, ήταν έστω καθ’ υπερβολή περισσότερο διάσημος για την interracial σχέση του με την πανέμορφη ισπανίδα ρεπόρτερ μπάσκετ Μιλένα Μαρτίν, παρά για την καριέρα του στα γήπεδα της Ευρωλίγκα, ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Το 2001 στο Ευρωμπάσκετ της Τουρκίας, όταν ο Ιμπραήμ Κουτλουάι ήταν 27 χρόνων και επρόκειτο να συνεχίσει την καριέρα του στον Παναθηναϊκό, είχα μιλήσει με τον Μπόγκνταν Τάνιεβιτς, γενικά για το τουρνουά και ειδικότερα για τον Κουτλουάι. Μέχρι σήμερα θυμάμαι μια ατάκα που μου είχε πει. Ανατρέχω σε εκείνη, κάθε φορά που βλέπω έναν ταλαντούχο παίκτη να μην τιμά την ευλογία του. Ή κάποιον που όταν ο Θεός μοίραζε ταλέντο κρατούσε ομπρέλα, παρ' όλα αυτά έκανε αξιοζήλευτη καριέρα, γιατί το ήθελε πολύ και το δούλεψε μέχρι εκεί που δεν πήγαινε.

(η αρχική φωτό είναι από την συνέντευξη του Ντεμάρ Ντερόζαν στην Toronto Star)

Ακολουθώντας το ίχνος ενός tweet κατά την διάρκεια του All Star Game στο Λος Αντζελες, η εφημερίδα Toronto Star μίλησε με τον Ντεμάρ Ντερόζαν, τον μεγάλο σταρ των Ράπτορς με την δύσκολη παιδική ηλικία στους δρόμους του Κόμπτον της Καλιφόρνια. Ο Ντερόζαν τιτίβισε κάτι που έμοιαζε σαν κόκκινο σημαιάκι μέσα στην γενικότερη ευφορία του πανηγυριού: "Η κατάθλιψη πολλές φορές υπερισχύει του εαυτού." Η μετάφραση είναι ελεύθερη, απόλυτα δική μου, για την φράση "depression gets the best of me", αλλά δεν βρίσκω καλύτερο τρόπο να την αποδώσω.