7 Μαρτίου 2001, ΟΑΚΑ. Ένα παιδί 17 ετών ακολουθεί το νεύμα του Ντούσαν Ίβκοβιτς και από την άκρη του πάγκου κατευθύνεται στην καρέκλα δίπλα στο τραπέζι της γραμματείας. Δευτερόλεπτα αργότερα πατάει παρκέ για πρώτη φορά στην καριέρα του σε αγώνα ευρωπαϊκών κυπέλλων και δη της Ευρωλίγκα. Μένει εκεί για κάτι περισσότερο από επτά λεπτά, προλαβαίνει να στείλει τέσσερα σουτ στο… σίδερο, να κάνει ένα λάθος και να πάρει ένα ριμπάουντ αλλά το φινάλε του ματς της τότε ομάδας του ΑΕΚ τον βρίσκει να πανηγυρίζει τη νίκη επί της (επόμενης) ομάδας του Μπένετον Τρεβίζο με 71-56.

«Εδώ Guruτεχνείο. Εδώ Guruτεχνείο! Σας μιλά η ανεξάρτητη φωνή. Η φωνή της αλήθειας. Νικάμε αδέρφια…»

Ένα παιδικό μου όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Έστειλα τον ένα στη σχολή όπου νομίζει ότι μαθαίνει σκηνοθεσία με τον άλλον, στον άλλον δε έδωσα μια Μαλαματίνα και προσπαθεί να καταλάβει αν είναι, πως τα λένε, «σιράχ ή καμπερνέ» και τσουπ, τρούπωσα όπως έλεγε κάποτε ο Βουτσάς.

Το «μακρινό ριμπάου» είναι στα χέρια μου και ετοιμαστείτε να μάθετε μπαλίτσα από τον άρχοντα (το μεσαίο μου όνομα είναι μετριόφρων αν δεν το έχετε ήδη καταλάβει). Βουρ για την πεντάδα της 6^ης αγωνιστικής και πολλά ακόμη που θα διαβάσετε μόνο από τα χεράκια μου. Τα ίδια χεράκια που μόλις σκάρωσαν πένες ριγκάτες με σολωμό, κάπαρι και ξύσμα λάιμ. Γιατί εδώ στο #Bguru είμαστε πολυτάλαντα άτομα αν δεν το έχετε ήδη καταλάβει…

Λοιπόν, επειδή σήμερα με έπιασε νοσταλγία για τα παλιά και ειδικά για ένα έντυπο που αν κυκλοφορούσε ακόμη θα συμπλήρωνε 30 χρόνια ζωής, θα σας πω μία ανέκδοτη ιστορία την οποία γνωρίζουν λίγα άτομα, μετρημένα στα δάχτυλα ενός χεριού.

Αναμονή τέλος! Σχεδόν πέντε μήνες μετά τον τελευταίο αγώνα, τον τελικό Ρεάλ-Φενέρμπαχτσε στο Βελιγράδι, η Ευρωλίγκα επιστρέφει και – για να μπούμε κατευθείαν στο ψητό- εδώ στο BG σας ετοιμάσαμε κάτι ιδιαίτερο.

Μετά από τις παρουσιάσεις των 16, που ολοκληρώθηκαν με… πανηγυρικό τρόπο χθες, σειρά παίρνει το τελικό αφιέρωμα ενόψει της πρεμιέρας με μία ξεχωριστή ανάλυση των ρόστερ των ομάδων καθώς και τη «χαρτογράφηση» της προέλευσης κάθε παίκτη. Τόσο αναφορικά στην εθνικότητα όσο και την εκπροσώπηση (ατζέντη) στον χώρο του μπάσκετ.

Θα την καλούσαν στο «πάρτυ» του χρόνου, ούτως ή άλλως αφού μαζί με τη γαλλική Βιλερμπάν (του Τόνι Πάρκερ βεβαίως βεβαίως) ήταν οι «εκλεκτές» της «παρέας» της Βαρκελώνης για δύο wild card ενόψει του expansion που θα ξεκινήσει από τη σεζόν 2019-20 με τις 16 ομάδες να γίνονται 18. Όμως φαίνεται ότι βιαζόταν να επιστρέψει και τα κατάφερε.

Η Μπάγερν Μονάχου φαίνεται μάλιστα ότι γυρίζει σε μία ευνοϊκή για την ομάδα μπάσκετ συγκυρία αφού φαίνεται ότι η απείρως πιο διάσημη ποδοσφαιρική περνάει τη… φάση της φέτος εντός και εκτός συνόρων με άσχημα αποτελέσματα και απανωτές ήττες.

Και μόνο το γεγονός ότι η Γκραν Κανάρια μέσα σε έξι μήνες θα κάνει σχεδόν τρεις φορές τον γύρο της γης (λυσσάξτε οπαδοί της flat earth) καθιστά από κάθε άποψη τη συμμετοχή της ως ιστορική. Από τα παράλια της Αφρικής, εκεί κοντά στο Capo Verde (την πατρίδα του Ταβάρες της Ρεάλ για να μην ξεχνιόμαστε) στον Ατλαντικό Ωκεανό, στα σαλόνια της Ευρωλίγκα, ε, δεν λες ότι είναι κάτι σύνηθες και φυσιολογικό. Άλλο να πηγαίνεις μέχρι το Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα ή μέχρι τη Βαρκελώνη και άλλο τρεις φορές στην Πόλη, δύο στην Αθήνα, δύο στη Μόσχα και μία στο Κάουνας. Χώρια οι υπόλοιποι επτά προορισμοί.

To παρακάτω κείμενο αποτελεί μία μακροσκελέστερη εκδοχή σημερινού (27 Σπετεμβριου) δημοσιεύματος της εφημερίδας Live Score.

«Να φύγει. Να παραιτηθεί. Αρκετά τον ανεχτήκαμε. Δεν πάει άλλο. Ως εδώ με τον … (βάλτε το παρατσούκλι της αρεσκείας σας). Να αναλάβει κάποιος παλαίμαχος παίκτης. Κάποιο μεγάλο όνομα του χώρου».
Σας ακούω. Και σας διαβάζω. Χρόνια τώρα, όλους εσάς που θέλετε να αλλάξει «εδώ και τώρα» το προεδρείο της ΕΟΚ. Που θέλετε ο «μπήξας» ο «δείξας» ο Βασιλακόπουλος να «μας αδειάσει τη γωνιά». Και είστε πολλοί. Οι περισσότεροι δηλαδή που είτε έχετε βαρεθεί όπως εμείς οι… παλιοί (ήμουν νιος και γέρασα από τότε που τον αποκάλεσα πρώτη φορά «πρόεδρε») είτε θέλετε να δείτε κάτι διαφορετικό στον προεδρικό θώκο της ΕΟΚ και στο κουμάντο του (πάλαι ποτέ) Εθνικού μας σπορ.

Πριν ο Βέλγος ποδοσφαιριστής Μποσμάν διεκδικήσει την ελεύθερη διακίνηση του ίδιου και των επαγγελματιών συναδέλφων αθλητών του στα ευρωπαϊκά γήπεδα το μακρινό πια 1996, τη φράση «ήταν ένας Ιταλός, ένας Αργεντίνος, ένας Γερμανός και ένας Δανός» την ακούγαμε μόνο σε… ανέκδοτα που σκάρωναν οι… ειδικοί και μεταφέρονταν από στόμα σε στόμα.

Πέντε χρόνια πριν είχε όλο τον κόσμο στα πόδια του. Ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο μισού εκατομμυρίου δολαρίων, τη δυνατότητα να συνεχίσει να αγωνίζεται στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ και την προοπτική να πραγματοποιήσει το μεγάλο του παιδικό όνειρο, που ήταν να παίξει στο ΝΒΑ.

Πέντε χρόνια μετά, από εκείνο το κρύο βράδυ στο Κάουνας, τέλη Γενάρη, ο Ibby Jaaber έχει αυτή τη φορά όλο τον δικό του κόσμο στα πόδια του. Έναν κόσμο που δεν έχει την παραμικρή σχέση με εκείνον που είχε ανοιχτό διάπλατα μπροστά του το 2013, μέσω των παρκέ των γηπέδων μπάσκετ, αλλά που είναι αυτός που τον γεμίζει, τον ικανοποιεί και τον κάνει να αισθάνεται περήφανος για τις επιλογές του. «Τότε πήρα μία απόφαση για την σωτηρία της ψυχής μου και δεν έχω μετανιώσει στο ελάχιστο. Το γεγονός ότι ο Κύριός μου γνωρίζει (σ.σ. τις επιλογές μου) μού είναι αρκετό. Έχω αφοσιωθεί στην συγγραφή βιβλίων και ποιημάτων και περνάω τον περισσότερο χρόνο με τα τέσσερα παιδιά μου και τη γυναίκα μου ανανεώνοντας τα οράματά μου για τη συνέχεια της ζωής μου». Ο Ιμπραήμ Τζααμπέρ μιλάει αποκλειστικά στο BG από το Νιου Τζέρσεϊ, όπου ζει τα τελευταία χρόνια, εξηγώντας όχι απλά μία απόφαση, αλλά τη στάση ζωής που ακολουθεί από το 2013 και μετά, (πολύ) μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και του μπάσκετ.