Η Γκραν Κανάρια έχει ήδη κερδίσει τη συμπάθειά μας και την αγάπη του ταξιδιωτικού της πράκτορα, που θα πλουτίσει από τα ταξίδια που θα κάνει φέτος, όπως πολύ όμορφα τα παρουσίασε πριν μερικές εβδομάδες ο Παναγιώτης.

Ο καλύτερος παίκτης: Η αλήθεια είναι πως ο παίκτης με την έννοια του σταρ απουσιάζει από την ομάδα των Καναρίων Νησιών. Αυτός πάντως που σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητος είναι ο μικρός το δέμας Κλέβιν Χάνα. Ο κοντορεβιθούλης των 179 εκατοστών και μόλις 71 κιλών (τόσο ήμουν στο… Λύκειο) είναι μια συμπαθητική φιγούρα και θα γίνει ο αγαπημένος του κοινού. Έκανε το αγροτικό του από τη Ρουμανία και τη Φινλανδία, μέχρι την Τουρκία, τη Γαλλία και τη Λιθουανία και πέρυσι έγινε ευρέως γνωστός μαζί με την πορεία της Μούρθια μέχρι το φάιναλ-φορ του Champions League

Καλύτερη μεταγραφή: Πολλοί θα πουν ο Κρις Έβανς, ο ημίψηλος σέντερ της Μονακό. Εμείς προτιμάμε τα… δικά μας τα παιδιά, σαν τον DJ Στρόμπερι. Ο «φράουλας» που τόσο λοιδορήθηκε όσο έπαιζε στον Ολυμπιακό είναι ένας παίκτης που δεν είχε και αν μη τι άλλο χρειαζόταν η Γκραν Κανάρια. Διαθέτει εμπειρία από το πέρασμά του από τους ερυθρόλευκους και τη θητεία σε πολλές ευρωπαϊκές ομάδες (την τελευταία διετία στη Μπεσικτάς), ενώ είναι παίκτης που μπορεί να κάνει πολλά πράγματα στο παρκέ.

Θα βαρεθούμε να βλέπουμε...: Τον 40χρονο Άλμπερτ Όλιβερ ο οποίος χρειάστηκε να μπει στην 5η δεκαετία της ζωής του για να ντεμπουτάρει στην Ευρωλίγκα. Ρούκι ετών 40 λοιπόν ο βετεράνος γκαρντ, ο οποίος θα γράψει ιστορία. Αφενός θα γίνει το προφανές. Ο γηραιότερος ρούκι στην ιστορία της διοργάνωσης. Αφετέρου όταν ολοκληρωθεί η σεζόν, καλά να είναι μέχρι τότε, θα πλησιάζει τα 41 του (40 ετών, 10 μηνών, 6 ημερών την τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου) και θα γίνει ο 2ος γηραιότερος παίκτης στην ιστορία της διοργάνωσης μετά τον ρέκορντμαν Νταν Γκέι ο οποίος (ω, ναι) έπαιξε για τελευταία φορά σε ματς της Φορτιτούντο Μπολόνια την 1η Φλεβάρη του 2007 σε ηλικία 45 ετών, 6 μηνών και 12 ημερών!

Θα μας αρέσει να βλέπουμε...: Ομολογώ ότι ένα κόλλημα με τον Έρικσον το έχω. Όταν πέρυσι η Μπαρτσελόνα τον αποδέσμευσε ανακουφίστηκα κι εγώ μαζί του. Στα 24 του μοιάζει βετεράνος επειδή βρίσκεται στην Ισπανία από το 2010 (!) αλλά δεν είναι. Όσο τον είχε η Μπάρτσα τον έδινε δεξιά αριστερά (Μανρέσα, Μπρεογάν, Μπαρτσελόνα Β), ενώ όταν τον ανέβασε στην πρώτη ομάδα ουδέποτε τον πίστεψε και του έδωσε τις ευκαιρίες που άξιζε. Φέτος, έχοντας ξεψαρώσει μετά την πρώτη του χρονιά πέρυσι στο νησί, είναι έτοιμος να πάρει τη σκυτάλη από τον βετεράνο Μπάεζ και να κάνει παιχνίδι.

Προσέξτε αυτόν: Εντάξει, είμαι επηρεασμένος από τον Πορζίνγκις, αλλά όταν βλέπω παίκτη με ύψος 2μ.16 να κινείται με άνεση στον χώρο πάνω-κάτω και να μη διστάζει να σουτάρει για τρεις, κάτι σκιρτάει μέσα μου. Ο Λετονός Ανζέις Πασέκνικς θα είναι ένας από τους rookies to watch, όχι μόνο στη Γκραν Κανάρια, αλλά γενικά στη διοργάνωση. Μόλις 22 ετών το παλικάρι, μπορεί να παίξει και με πλάτη και με πρόσωπο, έχει τεράστια περιθώρια βελτίωσης και μόλις πάρει θάρρος θα είναι έτοιμος για μεγάλα πράγματα.

Πρόβλεψη: Και μόνο το γεγονός ότι θα κάνει τόσα πολλά και μεγάλα ταξίδια αφαιρεί τις όποιες πιθανότητες είχε για μια καλή πορεία. Δίχως υπερβολή οι παίκτες της θα βρίσκονται για έξι μήνες με μία βαλίτσα στο χέρι. Είναι τόσα πολλά και μεγάλα τα ταξίδια με ανταποκρίσεις από δεκάδες αεροδρόμια, που η «προπόνηση» θα είναι άγνωστη λέξη. Πιο πιθανό είναι να στήνονται για βολές σε κάνα ανοιχτό γηπεδάκι δίπλα σε κάνα αεροδρόμιο, παρά να κάνουν οργανωμένη προπόνηση δίχως το άγχος «να προλάβουμε την πτήση». Εκτός αυτού η Γκραν Κανάρια είναι και άπειρη από τα μεγαλεία της Ευρωλίγκα. Να σκεφτείτε όταν ξεκινούσε η Ευρωλίγκα το 2000, η ομάδα των νησιών έκανε το ευρωπαϊκό της ντεμπούτο στο Κύπελλο Κόρατς, μένοντας εκτός από μία… πορτογαλική ομάδα. Τόσο χάλια…

Δεν ξεχνώ: Όταν στις 16 Οκτωβρίου η Γκραν Κανάρια φιλοξενήσει τη Μπαρτσελόνα, στον πρώτο ιστορικό εντός έδρας αγώνα της για την Ευρωλίγκα θα πρότεινα να έχει επίσημο καλεσμένο τον Αυστραλό Μπραντ Νιούλεϊ. Ναι, τον πρώην παίκτη Πανιώνιου, Πανελλήνιου και πριν δύο χρόνια της ΑΕΚ, ο οποίος ακριβώς πριν πέντε χρόνια, 19 Οκτώβρη 2013 πρωταγωνίστησε σε μία από τις πιο όμορφες μπασκετικές ιστορίες που έχω να θυμάμαι.

Εκείνο το μεσημέρι λοιπόν η Γκραν Κανάρια έπαιζε με τη Μούρθια για την ισπανική λίγκα. Ο Νιούλεϊ ήταν καταβεβλημένος, επειδή η εγκυμοσύνη της συζύγου του Μπρίτζιτ ήταν δύσκολη τους προηγούμενους μήνες και βρισκόταν συνεχώς στο προσκεφάλι της. Το αυτό έκανε και την ώρα του αγώνα, αφού το πρώτο παιδί της φαμίλιας είχε γεννηθεί το βράδυ πριν το ματς. Ο ήχος από το κινητό για εισερχόμενο μήνυμα απέσπασε την προσοχή του στο ημίχρονο του ματς. Ήταν ο μάνατζερ της Γκραν Κανάρια που του έγραψε μία μόνο λέξη με τρία γράμματα «SOS». Ο Μπραντ άνοιξε την τηλεόραση, είδε το σκορ ισόπαλο 41-41 και έμαθε για τον τραυματισμό του συμπαίκτη του Μπεν Χάνσμπρο. Το πρόσωπό του κατσούφιασε. Από τη μια ήθελε να ρουφήξει κάθε στιγμή δίπλα στην κόρη του Μπεθ, από την άλλη έβλεπε τους συμπαίκτες του να πολεμάνε δίχως αυτόν. Κάποια στιγμή τα βλέμματα της Μπρίτζιτ και του Μπραντ συνατήθηκαν στον αέρα. «Θες να πας, εμπρός, πήγαινε…» του είπε δίχως δισταγμό η γυναίκα του. Σε χρόνο dt ο Αυστραλός ήταν στον δρόμο, άρπαξε το πρώτο ταξί που βρήκε και τα κατάφερε ο μπαγάσας… Μπήκε στο γήπεδο αφού είχε ήδη ξεκινήσει η 3η περίοδος και στη θέα του όλος ο κόσμος σηκώθηκε όρθιο και άρχισε να τον χειροκροτεί, την ώρα που ο αγώνας παιζόταν. Ο Νιούλεϊ εκείνο το βράδυ έπαιξε σχεδόν 13 λεπτά, συνέβαλε στο η ομάδα του να τρέξει ένα σερί 24-2 από το εις βάρος της 43-49 και φυσικά κέρδισε 86-69, με τον ίδιο να πραγματοποιεί ένα από τα θεαματικά του καρφώματα λίγο πριν το φινάλε…

Το ρόστερ