Ο καλύτερος παίκτης

Φυσικά, ο Σέρχιο Γιουλ. Και πέρυσι ήταν ο Σέρχιο Γιουλ, απλά τραυματίστηκε και ο Ντόντσιτς βγήκε μπροστά ηγετικά μια ώρα αρχύτερα. Βρίσκεται στην 12η σεζόν του στην Ευρωλίγκα, έχει πάρει το ευρωπαϊκό (sic) δύο φορές και βαδίζει επάνω στον δρόμο των Σπανουλοναβαροδιαμαντιδηδογιασικεβίτσιων. Είναι ακόμη 31, δείχνει να έχει ανακάμψει πλήρως και, το κυριότερο, προστατεύεται επαρκώς από το rotation και το είδος της χρήσης (βλ. παρακάτω). Ο Λάσο δεν πρόκειται να τον ρίξει στα βαθειά από την αρχή, στο Supercopa έπαιξε λίγο. Λογικά, δεν θα πρέπει να περιμένουμε τόσο μία χρονιά-ορόσημο, όσο ένα πολύ δυνατό φίνις, ανάλογο της αξίας του (κατά την γνώμη μου) πιο επικίνδυνου παίκτη της διοργάνωσης.

Η καλύτερη μεταγραφή

Βασικά η Ρεάλ καλά καλά δεν έκανε μεταγραφές. Τον ρόλο του Ντόντσιτς στην δημιουργία θα τον καλύψει εκ των έσω, πιθανώς αναβαθμίζοντας ακόμη περισσότερο τον οργανωτικό ρόλο του Ρούντι Φερνάντεθ από το πλάι και μοιράζοντας μπάλες σε Καμπάτσο και Κοζέρ. Ο Κλέμεν Πρέπελιτς θα πρέπει κάπως να κολλήσει σε όλο αυτό και όχι να αναδειχτεί ως πρωταγωνιστής. Ο Σλοβένος, ήδη κλεισμένος από πέρυσι, έκανε και γαμώ τις χρονιές στην Λεβαλουά, με μπόλικο χρόνο συμμετοχής (30 λεπτά στη Γαλλία) και 15,5 πόντους μέσο όρο σε πρωτάθλημα και Eurocup. Ταχύς, σβούρας, αποτελεσματικός στην άμυνα, καλείται φέτος να γίνει πιο οικονομικός και να ανεβάσει τα ποσοστά του. Στην Ρεάλ θα βρει συνθήκες για να σουτάρει καλύτερα από το περσινό 33,3% στα τρίποντα, αλλά δεν αναμένεται να μετατραπεί σε κάποιου είδους οργανωτή. Τον συνοδεύει πάντως παραδοσιακά μια άγνοια κινδύνου, κάτι που σίγουρα ταιριάζει στην αγωνιστική κουλτούρα των Μαδριλένων, διάφοροι εκ των οποίων εξαπολύουν "κουλά" σουτ και τα βάζουν. Ε, αυτό το κάνει και ο Πρέπελιτς.

Θα βαρεθούμε να βλέπουμε...

Τον Τζέι Σι Κάρολ να παίζει 10-15 λεπτά , να τρέχει πίσω από τα σκριν και τις άμυνες να ψαρώνουν. Βασικά, το έχουμε ήδη βαρεθεί, μην σας πω περισσότερο και από τον Ρέγες, που πλέον έχει πάει στην άκρη. Αν ρίξετε μια ματιά στα στατιστικά του Κάρολ διαχρονικά με την Ρεάλ, θα παρατηρήσετε ότι διάφορες χρονιές μοιάζουν με φωτοτυπίες. Τα ποσοστά είναι γενικώς υψηλότατα, ριμπάουντ και ασίστ καταγράφονται στη χάση και στη φέξη, αλλά παρόλα αυτά οι πανομοιότυπες κινήσεις μετά από flare screens, pin down, zipper cuts κλπ δημιουργούν μονίμως πιθανότητες. Ή ο προσωπικός αντίπαλος θα μείνει πίσω και θα φάει τρίποντο ή θα αλλάξει το μαρκάρισμα και θα έχουμε μις ματς χαμηλά και στην περιφέρεια. Το τελευταίο, ο Κάρολ το εκμεταλλεύεται με drive και σουτ στην κίνηση από μέση απόσταση. Τόσα χρόνια το ίδιο τροπάρι, με κρίσιμα εύστοχα σουτ και διάφορες άλλες εκδοχές για την επίθεση στην crunch time. Αηδία.

Θα θέλουμε να βλέπουμε....

Ενα πράγμα που μου αρέσει πολύ στην Ρεάλ, είναι πως στο δευτερεύοντα αιφνιδιασμό εμπλέκει άμεσα τους ψηλούς. Είναι ένας τρόπος γρήγορης απειλής, αλλά και μία πολύ καλή τακτική για την ξεκούραση του Γιουλ, ώστε να μην εμπλέκεται ντε και καλά από την αρχή των αγώνων στις μάχες των πικ εν ρολ. Είπαμε, δεν είναι μόνο τα λεπτά, αλλά και ο τρόπος χρήσης. Ο Λάσο διαθέτει και φέτος σέντερ που τρέχουν γρήγορα το γήπεδο (σε αυτούς μέσα κι ο Κούζμιτς) και ήδη από το supercoppa έδειξε πως θα το εκμεταλλευτεί. Παρακάτω ακολουθούν δύο τέτοιες επιθέσεις. Η πρώτη με back screen (ο σκρίνερ έχει πλάτη το καλάθι) και η δεύτερη με cross screen (παράλληλη θέση προς το καλάθι - συνήθως). Δείτε τα όμορφα ξεμαρκαρισματα και γενικά - αν θέλετε πάντα - παρατηρήστε αυτό το στοιχείο σε όσους αγώνες οι Μεδριλένοι θα μπορούν να τρέξουν.

Προσέξτε αυτόν

Ποιον; Αυτόν, 1-0. Ανώριμο μεν, αλλά η Ρεάλ είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους, όπως και οι μονάδες της. Δεν ξέρω αν έχω πειστεί ότι ο Γιούστα θα γίνει κάτι παραπάνω από Γιούστα και ο Ράντοντσιτς έχει πάει δανεικός. Ίσως ο πιο ενδιαφέρον άγνωστος παίκτης στο ρόστερ να είναι ο Αργεντίνος φόργουορντ (23, 1.98) , Γκάμπριελ Ντεκ, που σκόραρε με τους κουβάδες στο πρωτάθλημα με την Σαν Λορέντζο, με σχετικά καλά ποσοστά από μακρινή απόσταση, ωραία νούμερα στα ριμπάουντ και με κάποιες δημιουργικές ανησυχίες. Ακούγεται πολυσχιδής, όμως δεν είναι έτσι ακριβώς. Ούτε αρκετά ταχύς είναι, ούτε τίποτα τρομερές δυνατότητες στην τρίπλα έχει. Παίζει βέβαια δύο θέσεις (3-4) και μαλλον θα καλύπτει τρύπες όταν λείπουν οι παίκτες μπροστά του, οπουδήποτε. Το έκανε με σχετική επιτυχία στο supercopa ως πάουερ φόργουορντ, όπου δεν υπήρχε Τόμπκινς. Θα δούμε.

Συγκριτικά πλεονεκτήματα

Σε σχέση με τον ανταγωνισμό, η Ρεάλ έχει το εξής χαρακτηριστικό σε μεγαλύτερη "ποσότητα": κάποιοι παίκτες της απλώς βάζουν τρελά σουτ, ειδικά οι Γιουλ και Κάρολ. Αυτό το στοιχειο του απροσδόκητου, που προέρχεται από την ατομική ικανότητα, είναι μεγάλο ατού, καθώς μπορεί να αλλάξει αποτελέσματα. Με την νοοτροπία έχουν εμποτιστεί και οι άλλοι, ενώ σε αυτήν, όπως προείπαμε, κολλάνε σίγουρα η μενταλιτέ και οι ικανότητες του Πρέπελιτς.

Επίσης, η Ρεάλ είναι το μόνο σύνολο, στο οποίο υπήρχε πέρυσι ενας παιχταράς που δεν έκανε απολύτως τίποτα. Ο Άντονι Ράντολφ έμεινε συγκυριακά, όμως έχει αρχίσει ως βασικός και ίσως ακολουθήσει μια μίνι-παράδοση του Λάσο, που θέλει κάποιους παίκτες να βελτιώνονται σταδιακά ανά τα χρόνια και να προσφέρουν ένα σωρό πράγματα (βλ. Τόμπκινς, Νοτσιόνι, Σλότερ). Ο Φακούντο Καμπάτσο, που επίσης θα αναβαθμιστεί μοιραία, ίσως είναι ο δεύτερος MIP της ομάδας.

Πρόβλεψη

Final Four και βλέπουμε. Ωραίο μπάσκετ, με ωραίες φάσεις, λίγο προβληματάκι κλασικά στην transition άμυνα και στην συγκέντρωση, λιγότερα επιθετικά ριμπάουντ από τον Ρέγες και ένας απολαυστικά εγκεφαλικός Ρούντι Φερνάντεθ.

Το ρόστερ