Ξημερώματα Τρίτης 3 Φεβρουαρίου, γίναμε μάρτυρες μίας από τις παραγωγικότερες βραδιές στην ιστορία του ΝΒΑ, και του μπάσκετ γενικότερα. Ο Donovan Mitchell των Cleveland Cavaliers έκανε σμπαράλια την άμυνα του Billy Donovan και των Chicago Bulls, σταματώντας στους 71 πόντους, μια εμφάνιση που συνδυάστηκε με ανατροπή και νίκη, σε ένα ματς που ο 26χρονος γκαρντ κυριολεκτικά τα έκανε όλα.  

Λοιπόν, επειδή σήμερα με έπιασε νοσταλγία για τα παλιά και ειδικά για ένα έντυπο που αν κυκλοφορούσε ακόμη θα συμπλήρωνε 30 χρόνια ζωής, θα σας πω μία ανέκδοτη ιστορία την οποία γνωρίζουν λίγα άτομα, μετρημένα στα δάχτυλα ενός χεριού.

Πολλές φορές στο παρελθόν, έχουμε αναφερθεί από αυτήν εδώ την μικρή γωνιά του διαδικτύου στην μεγάλη σημασία του τριπόντου στο σύγχρονο μπάσκετ. Είναι κάτι απολύτως λογικό, καθώς αποτελεί ένα από τα θέματα που η παγκόσμια μπασκετική κοινότητα λατρεύει να κουβεντιάζει τα τελευταία χρόνια – ειδικά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Από την άλλη ίσως απλώς να αποτελεί ένα ‘’σημείο των καιρών’’. Πιθανότατα εάν βρισκόμασταν στην ίδια θέση 15 χρόνια νωρίτερα να συζητούσαμε με την ίδια θέρμη για το χαμηλό post ή για σχήματα με ‘’δίδυμους πύργους’’, τα οποία κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή. Σε κάθε περίπτωση, τα ερεθίσματα προκύπτουν από τον τρόπο που παίζεται το άθλημα σε μια δεδομένη χρονική περίοδο. Κοινώς συζητάμε με αφορμή τα όσα βλέπουμε. Το μπάσκετ με την σειρά του διαμορφώνει αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αφουγκραζόμενο τις τεχνολογικές (και όχι μόνο) εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό της ανθρώπινης κοινωνίας.

Tα τελευταία χρόνια η απόλυτη κυριαρχία των Warriors, της “7 secs or less” επίθεσης των Rockets και γενικότερα του τριπόντου έναντι του jump shoot, έχει αλλάξει το άθλημα σε τεράστιο βαθμό. Τα παραδείγματα για αυτό βρίσκονται παντού. Ο LeBron πλαισιώνεται από σπεσιαλίστες στο σουτ και λειτουργεί ως πολιορκητικός κριός, οι Rockets εκτελούν πλέον σε όλο και περισσότερα παιχνίδια περισσότερα τρίποντα από ότι δίποντα, ακόμα και οι Raptors ύστερα από τα συνεχόμενα underachieve των τελευταίων ετών στα Play Off, παρουσιάζουν χωρίς ιδιαίτερες αλλαγές στο ρόστερ μία στροφή στην επιθετική κατεύθυνση, εκτελώντας περισσότερα τρίποντα από ποτέ. Με την συνεχόμενη και αλματώδη πρόοδο της τεχνολογίας, τα advanced stats έχουν μπει πλέον για για τα καλά στη ζωή μας. Ήδη έχουμε δει σε προηγούμενο κείμενο του Ηλία ότι κάθε σουτ πλέον μπορεί να αξιολογηθεί ως προς το πόσο καλή επιλογή είναι. Η εποχή των συνεχόμενων iso plays έχει περάσει ανεπιστρεπτί και εκείνη του Moreyball και του καλού spacing είναι το παρoν. Για να μπορέσουμε λοιπόν να προβλέψουμε ποιo είναι (ή και πιο πρέπει να είναι) το μέλλον θα χρειαστεί να “βυθιστούμε” στο παρελθόν. Συγκεκριμένα, θα ταξιδέψουμε στο μακρινό 1979, δηλαδή την πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε η γραμμή των τριών πόντων.

Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος για την επίθεση των Warriors είδαμε πώς οι Πολεμιστές αντιλαμβάνονται την αξία της κάθε κατοχής και τα πιθανά ενδεχόμενα της, μέσω του στατιστικού EPV (Expected Possession Value). Στο σημερινό δεύτερο μέρος θα αφήσουμε στην άκρη την θεωρία και θα ρίξουμε μια πιο διεξοδική ματιά στο τρόπο ανάπτυξης των Golden State Warriors, μελετώντας κυρίως τις βασικές αρχές που διέπουν την επιθετική τους λειτουργία. Όλα τα στατιστικά που παρουσιάζονται στο άρθρο αφορούν την σεζόν 2016 – 2017, καθώς είμαστε ακόμα στην αρχή της φετινής χρονιάς και είναι πολύ νωρίς για οποιουδήποτε είδους συμπεράσματα.

Tα προηγμένα στατιστικά του Αντρεα Χριστοφόρου για το badbasket μας βοηθάνε πολύ. Θα τα χρησιμοποιήσουμε παρακάτω προκειμένου να δουμε αν ο Σφαιρόπουλος είναι τελείως άσχετος ή αν είναι απλώς άσχετος, κατά την κοινή παραδοχή πολλών φίλων του Ολυμπιακού.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Ολυμπιακός δεν παίζει καλά. Αν έπαιζε, δεν θα ήταν τελευταίος σε πόντους ανά 100 κατοχές , ούτε σε effective Field Goal Percentage, ένα στατιστικό που λαμβάνει υπόψη το ότι ένα τρίποντο δίνει περισσότερους πόντους από ένα δίποντο. Η κακή αυτή εικόνα, άλλωστε, είναι φανερό πως έχει την ρίζα της στο οικτρό ποσοστό στα τρίποντα, μόλις 26,6%. Καλύτερα δηλαδή να μην σουτάρεις. Από την άλλη, ο Ολυμπιακός έχει την καλύτερη άμυνα στην διοργάνωση, όντας η μόνη ομάδα που δέχεται λιγότερους από 100 πόντους ανά 100 κατοχές.

Από μπασκετικής αποψης, πάντα έβρισκα ενδιαφέρον στον Σεπτέμβρη. Αγωνιστική δράση ακόμα δεν υπάρχει, ωστόσο παίρνουμε τα πρώτα δείγματα από το τι θα δούμε την ερχόμενη σεζόν. Και όσο δε μας δίνονται νέα στοιχεία να επεξεργαστούμε και να αναλύσουμε, οσοι είμαστε ερωτευμένοι με αυτό το άθλημα συχνά… αναμοχλεύουμε τη μπασκετική ιστορία, θυμόμαστε σε συζητήσεις ονόματα, παιχνίδια και ιστορίες από το κοντινό ή όχι και τόσο κοντινό παρελθόν. Με ένα αγωνιώδες και ανεξήγητο αίσθημα ανακάλυψης, αλλόκοτο, καθώς εξ ορισμού είναι αδύνατο να ανακαλύψεις το ίδιο πράγμα για δεύτερη φορά. Στο μπάσκετ όμως (αντε και στον έρωτα), μια παλιά φωτογραφία, μια θύμιση, μια κουβέντα, ένα ξεφτισμένο ραβασάκι, σου ξαναφέρνουν αίφνης στο μυαλό όλες αυτές τις αχνοκίτρινες αναμνήσεις, που κάποτε ύφαιναν έναν ιστό μυστηρίου γύρω από το αντικείμενο του πόθου σου, αφήνοντας σε να αδιαφορείς στο τέλος – τέλος ολοκληρωτικά για το ποσοστό του Τιτ Σοκ στα τρίποντα ή για τα σιδεράκια στα δόντια της πρώτης σου αγάπης. Αγάπη αγνή και ανιδιοτελής, αυτό ήταν.

Από μπασκετικής αποψης, πάντα έβρισκα ενδιαφέρον στον Σεπτέμβρη. Αγωνιστική δράση ακόμα δεν υπάρχει, ωστόσο παίρνουμε τα πρώτα δείγματα από το τι θα δούμε την ερχόμενη σεζόν. Και όσο δε μας δίνονται νέα στοιχεία να επεξεργαστούμε και να αναλύσουμε, οσοι είμαστε ερωτευμένοι με αυτό το άθλημα συχνά… αναμοχλεύουμε τη μπασκετική ιστορία, θυμόμαστε σε συζητήσεις ονόματα, παιχνίδια και ιστορίες από το κοντινό ή όχι και τόσο κοντινό παρελθόν. Με ένα αγωνιώδες και ανεξήγητο αίσθημα ανακάλυψης, αλλόκοτο, καθώς εξ ορισμού είναι αδύνατο να ανακαλύψεις το ίδιο πράγμα για δεύτερη φορά. Στο μπάσκετ όμως (αντε και στον έρωτα), μια παλιά φωτογραφία, μια θύμιση, μια κουβέντα, ένα ξεφτισμένο ραβασάκι, σου ξαναφέρνουν αίφνης στο μυαλό όλες αυτές τις αχνοκίτρινες αναμνήσεις, που κάποτε ύφαιναν έναν ιστό μυστηρίου γύρω από το αντικείμενο του πόθου σου, αφήνοντας σε να αδιαφορείς στο τέλος – τέλος ολοκληρωτικά για το ποσοστό του Τιτ Σοκ στα τρίποντα ή για τα σιδεράκια στα δόντια της πρώτης σου αγάπης. Αγάπη αγνή και ανιδιοτελής, αυτό ήταν.