Η Μπαρτσελόνα μπήκε στον τελικό της Ευρωλίγκα με το μαχαίρι στα δόντια. Ο Κλαβέρ έπεσε επάνω στον Μίτσιτς, προκαλώντας τον να πάρει τον αριστερό διάδρομο και ανακόπτοντας την δεξιά τρίπλα και τα πικ εν ρολ. Ο Μπράντον Ντέιβις έβγαινε με μανία στην περίμετρο, αλλάζοντας στα σκριν, σκεπάζοντας το πεδίο του Λάρκιν. Ο Νίκολα Μίροτιτς έκανε το ίδιο, δείχνοντας πόσο υποτιμημένα είναι τα αμυντικά προσόντα του.

Η "μεσαία" ημέρα του φάιναλ φορ κάποτε ήταν Τετάρτη και τώρα είναι Σάββατο. Θα μπορούσε να λέγεται και η ενδιάμεση ημέρα, δεν της πρέπουν δόγματα. Είναι η πιο ωραία ημέρα της γιορτής, ακριβώς για αυτό τον λόγο. Βρίσκεται στο κενό, εκεί όπου όλα είναι πιθανά.

Γεμάτοι σασπένς, αγωνία και ωραίο μπάσκετ οι δύο ημιτελικού του φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα, στους οποίους επικράτησαν Εφές και Μπαρτσελόνα, με πολύ διαφορετικούς τρόπους. Η πρώτη απέφυγε την πλήρη ανατροπή της ΤΣΣΚΑ, η δεύτερη πήγε σε όλο το παιχνίδι δίπλα δίπλα με τη Μιλάνο, για να ξεχωρίσει ελάχιστα στο τέλος. Πάμε να δούμε τα σημεία που έκριναν τους νικητές, δια χειρός Pete και Ευάγγελου.

Το πιο περίεργο Final four στην ιστορία της Euroleague είναι προ των πυλών, με την απουσία του κόσμου από τις κερκίδες να ατονεί κάπως το ενδιαφέρον των φιλάθλων. Στον δεύτερο χρονικά ημιτελικό της Κολωνίας θα αναμετρηθούν δύο ομάδες που διψάνε για διάκριση και το τρόπαιο απουσιάζει αρκετά χρόνια από το παλμαρέ τους. Η μεν Μπαρτσελόνα εμφανίζεται στην τετράδα ύστερα από επτά ολόκληρα χρόνια και - τι σύμπτωση - από το F4 του Μιλάνο.

Από όπου και να το πιάσεις, ο ημιτελικός μεταξύ της ΤΣΣΚΑ και της Εφές είναι ο ημιτελικός που θέλουμε να δούμε. Πρόκειται για τις δύο καλύτερες επιθέσεις της φετινής Ευρωλίγκα, για τις δύο ελκυστικότερες διεκδικήτριες του τίτλου στο φάιναλ φορ της Κολονίας, όπως και για τις δύο ομάδες που θα θέλαμε να δούμε στην κορυφή, όσοι/όσες δεν υποστηρίζουμε από τα παιδικά μας χρόνια Μιλάνο ή Μπαρτσελόνα. Είναι καλό να επικρατούν τα σύνολα που παίζουν με συνέπεια ωραίο μπάσκετ, διότι αφήνουν παρακαταθήκη τη συνταγή τους για τους επόμενους.

Ενα φάιναλ-φορ σε πόλη με αμιγώς μπασκετικό κοινό, που όμως δεν «μύριζε» ούτε στο ελάχιστο φάιναλ-φορ ήταν αυτό της Βιτόρια, που πέρασε και δεν ακούμπησε τους ανθρώπους της πόλης, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν ασχολήθηκαν καν με αυτό. Συνηθίζουμε μετά από τόσα χρόνια στα φάιναλ-φορ να «βαθμολογούμε» μεταξύ μας τις επιδόσεις κάθε διοργάνωσης πέρα από το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι και αυτό ίσως παίρνει τον χειρότερο βαθμό από κάθε προηγούμενο.

Η ΤΣΣΚΑ ήταν η δίκαιη νικήτρια του 32ου φάιναλ φορ, κατακτώντας ένα κύπελο για το οποίο έμοιαζε έτοιμη από καιρό. Εδώ και τρεις μήνες τουλάχιστον, η ομάδα του Ιτούδη έπαιζε το καλύτερο μπάσκετ από όλες τις ανταγωνίστριες. Τελείωσε την κανονική περίοδο με σερί 11-1 και κέρδισε δύο φορές εμφατικά στην έδρα της Μπασκόνια, για να επιστρέψει μετά από περίπου ένα μήνα στη Φερνάντο Μπουέσα Αρίνα και να ολοκληρώσει τον θρίαμβο. Στην πορεία της σεζόν, οι Ρώσοι ξεπέρασαν την έλλειψη όγκου στη ρακέτα, μέσω των αμυντικών τους σχεδίων, υπολογίζοντας πως η επίθεση έτσι κι αλλιώς θα συνεχίσει να είναι παραγωγική, βασισμένη στο ταλέντο μίας ασύγκριτης τριάδας γκαρντ και μονάδων που ξέρουν να κινούνται σωστά γύρω τηςς. Τελικά, στο φάιναλ φορ τα δύο αυτά στοιχεία συνδυάστηκαν άψογα, με αποτέλεσμα έναν δεύτερο συνεχόμενο θρίαμβο ομάδας που σκοράρει πολυ (πέρυσι ήταν η Ρεάλ), απέναντι σε άλλες που σκόραραν λιγότερο. Η ειδοποιός διαφορά παρόλα αυτά, ήταν πως λαμβάνοντας υπόψη τον υψηλό ρυθμό, η ΤΣΣΚΑ τελικά κέρδισε και μέσα από τις ανασταλτικές της επιδόσεις. Πάμε όμως να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, μέσα από τις κατηγορίες μας.

Ο ποταμός Urumea (Ουρουμέα) κατέληγε στον Ατλαντικό ωκεανό σχεδόν υπερχειλισμένος. Η τελευταία γέφυρα πριν το άπειρο της θάλασσας ξεπροβόδιζε τις ροές του με ασπροπράσινους φάρους, τοποθετημένους συμμετρικά στο πέρασμα της ως κολώνες. Οι φιγούρες των βρεγμένων περαστικών δίπλα τους, μαζί με την ασταμάτητη βροχή και την πλήρη απουσία του παραμικρού αέρα, προσέδιδαν στο σκηνικό ένα αγγελοπουλικό χρώμα. Ηταν λες και το κάδρο είχε προετοιμαστεί για γύρισμα επί ώρες και ήμουν σίγουρος πως αργά ή γρήγορα πίσω από κάποια γωνία θα ξεπροβάλουν κάμερες, κλακέτες, οπερατέρ και ο Μπρούνο Γκαντζ με γενειάδα και ταλαιπωρημένη καπαρντίνα. Δεν συνέβη κι έτσι είχα τον ελάχιστο χρόνο να βγω κάτω από τον καταρράκτη και να βγάλω τη βιαστική φωτογραφία που είδατε παραπάνω.

Ο πολυαναμενόμενος πρώτος τούρκικος εμφύλιος ανάμεσα στην Εφές και τη Φενέρ εξελίχθηκε σε μια μονομερή παράσταση της ομάδας του Αταμάν. Ο κόουτς της Εφές, που τόσα έχει ακούσει όλα τα χρόνια, απέδειξε ότι είναι ένας εξαιρετικός προπονητής, καταφέρνοντας στο πιο κρίσιμο σημείο της περιόδο, να παρουσιάσει την καλύτερη επίδοση από το σύνολο του. Μια ομάδα με την ψυχολογία στα ύψη, σε τρομερή κατάσταση, με διακριτούς ρόλους και δύο παιχταράδες στην περιφέρεια να κάνουν άνω κάτω την άμυνα του Ζοτς, ο οποίος για πρώτη φορά έδειχνε ανήμπορος να αντιδράσει από τον πάγκο. Στο πρώτο ημίχρονο είδαμε μπάσκετ υψηλής ποιότητας και από τις δύο πλευρές, με την κάθε μια να διαβάζει τα αδύνατα σημεία της άλλης, με συνέπεια να βρίσκονται κοντά στο σκορ. Στη συνέχεια όμως, η Εφές ήταν καταιγιστική και επέβαλε το ρυθμό της. Γρήγορο transition, παιχνίδια isolation και πολλά εύστοχα μακρινά σουτ. Δεν είναι τυχαία η δήλωση του Αταμάν, που παρομοίασε το μπάσκετ των παιχτών του με τους Ουόριορς. Ας αναφέρουμε όμως πιο αναλυτικά τι είδαμε στην αναμέτρηση.

Κανονικά θα έπρεπε να αρχίσω με έναν πρόλογο του στυλ, "μετά από ένα ματς που έσπασαν καρδιές η ΤΣΣΚΑ κέρδισε την Ρεάλ με 95-90". Αλλά όχι, δεν θα ήταν πιστή αποτύπωση της πραγματικότητας. Τι ματσάρα ήταν αυτή που είδαμε! Μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους ημιτελικούς στην ιστορία της Ευρωλίγκα, που μόνο ίσως με τον ημιτελικό του Βερολίνου ανάμεσα στους αιώνιους μπορεί να συγκριθεί. Πολύ υψηλή ποιότητα ομάδων και παικτών, τρομερό πάθος και θέληση για την νίκη και ένα ματς που οι δυο προπονητές έπαιξαν σκάκι τακτικά από τους δυο πάγκους.  Η «Βασίλισσα» αποκαθηλώθηκε από την ομάδα του Ιτούδη, που για όλο τον κόσμο είχε περάσει under the radar σε αυτό το Φάιναλ Φορ, εκτός από τον γκουρου που επιμένει εδώ και καιρό.