Εφές - ΤΣΣΚΑ

γράφει ο Pete Seizis

Ό,τι δεν κατάφερε να κερδίσει στο φάιναλ φορ της Βιτόρια το 2019 απέναντι στη ρωσική ομάδα η Εφές και ό,τι δεν διεκδίκησε πέρυσι λόγω covid, θα έχει την ευκαιρία να το πράξει στον τελικό της Κολωνίας. Σε έναν γκρανγκινιολικό, χιτσκοκικό ημιτελικό -συγγνώμη Γιώργο, ήθελα να το γράψω κάποια στιγμή- κατάφερε και κέρδισε μετά κόπων και βασάνων, παρότι μέχρι τα μέσα του τρίτου δεκαλέπτου έμοιαζε να βαδίζει σε έναν υγιεινό περίπατο. Ήταν τέτοια η ορμή των Τούρκων στο ξεκίνημα του αγώνα, που αν κάποιος προτιμούσε να βγει έξω για έναν καφέ ή για ένα δροσερό κοκτέιλ στην παραλία, δεν θα έχανε και κάτι. Αμ δε.

Οι Ρώσοι έχουν κλειδώσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας παθογένειες του παρελθόντος και ήταν ένα σουτ μακριά από μία τρομερή ανατροπή, όπως αυτές που έκαναν άλλοι αντίπαλοι τους στα προηγούμενα φάιναλ φορ. Ας δούμε επί μέρους κομμάτια που έκριναν τον ημιτελικό.

Το εξαιρετικό πρώτο δεκάλεπτο της Εφές. Οι Τούρκοι μπήκαν με τον αέρα της καλύτερης ομάδας της διοργάνωσης και ο Μίτσιτς ως ο πολυτιμότερος της. Η καλύτερη περιφέρεια στην Ευρώπη πέταγε φωτιές και τα 5/6 τρίποντα στην αρχή του αγώνα το αποδεικνύουν. Τρία εύστοχα σε ισάριθμες προσπάθειες από τον Μπομπουά και από ένα από τους Μίτσιτς, Σίμον. Με εξαίρεση το εύστοχο του Σέρβου σταρ, τα υπόλοιπα ήταν ελεύθερα σουτ και αποτέλεσμα της καλής κυκλοφορίας των Τούρκων, σε συνδυασμό με τις κακές βοήθειες που έδιναν στα drives οι Ρώσοι και την κακή αμυντική επικοινωνία.

• Τα short rolls των ψηλών με πάσες προς τα έξω και το «σκαλοπάτι» στην κορυφή της ρακέτας από τους forwards των Τούρκων, δημιουργούσαν συνεχώς συνθήκες για καλά σουτ. Ακόμα, οι περιφερειακοί της ΤΣΣΚΑ αδυνατούσαν να κυνηγήσουν μακριά από τη μπάλα τους αντιπάλους και έμενε μόνο ο Χάκετ να παλεύει αμυντικά. O προπονητής των Ρώσων δοκίμασε και άμυνα ζώνης, μήπως σταματήσει τον ρυθμό των αντιπάλων, αλλά φευ. Δεν είχε βέβαια και τα κατάλληλα εργαλεία, όπως ο Λάσο στη σειρά με τη Ρεάλ.

• Ενώ πολλές φορές ο κόουτς Ιτούδης δίνει αρκετές μπάλες στο ποστ μεταφέροντας χαμηλά το βαρυτικό κέντρο της ομάδας, επί της ουσίας με την απουσία του Μπολομπόι, με τον Έρικ να αγωνίζεται μόλις τρία λεπτά και τον Φόιτμαν να κινείται περισσότερο περιφερειακά, έμενε μόνο ο Σενγκέλια από τη γραμμή των «ψηλών» να παίζει στο ζωγραφιστό. Ο οποίος στο εκτελεστικό κομμάτι δεν ήταν καλός, παρά τους δέκα πόντους. Προσπάθησε να δημιουργήσει με παιχνίδι από μέσα προς τα έξω αρκετές φορές, όμως τα σουτ των συμπαιχτών του κατέληξαν στο σίδερο, εξ’ ου και το μηδέν στις ασίστ.

• Ο Σέιν Λάρκιν ήταν ωσεί παρόντας στον ημιτελικό, αφού δεν μπόρεσε να προσφέρει τις απαραίτητες ανάσες στον Μίτσιτς στο σκοράρισμα. Ισως βέβαια έμεινε και αρκετή ώρα στον πάγκο και δεν βρήκε ποτέ ρυθμό.

• Ο κόουτς Ιτούδης είδε το δίδυμο των Ίφφε Λούντμπεργκ με Ιβάν Ούκχοφ στο πρώτο φάιναλ φορ της καριέρας τους να μη φοβούνται να πάρουν επιθέσεις και σουτ, έχοντας μαζί 23 πόντους και από 2/3 τρίποντα έκαστος. Και αν για τον Δανό παίχτη λίγο πολύ είχε δείξει και στους αγώνες της κανονικής περιόδου πως μπορούσε να σταθεί στο επίπεδο αυτό, για τον Ούκχοφ ουδείς το περίμενε.

• To σχήμα που εν τέλει έδωσε το έναυσμα στην ΤΣΣΚΑ να γυρίσει το παιχνίδι ήταν με τη μετατόπιση του κορυφαίου παίχτη στην Ευρώπη, του ball point of emphasis, Ουίλ Κλάιμπερν στο «4». Έδωσε τη δυνατότητα σε μία λειτουργία «5 out» με τον Φόιτμαν ως σέντερ, περισσότερους χώρους, καλύτερο spacing και στον σταρ της ομάδας την ευκαιρία να επιτίθεται σε iso καταστάσεις. Αρκετές handoff συνεργασίες, λίγα πικς, weave επιθέσεις με σκοπό να πάρει τη μπάλα είτε ο Αμερικάνος, είτε ο Χάκετ και να επιτεθούν κάθετα στην ανοιχτή άμυνα των Τούρκων. Έτσι κατάφεραν να ροκανίσουν τη διαφορά των 16 πόντων με την οποία ξεκίνησε η τελευταία περίοδος του αγώνα. Ακόμη, ο Χάκετ για άλλο ένα φάιναλ φορ έδειξε το πόσο εξαιρετικός αμυντικός είναι, καθώς και το πόσο επιδραστικός μπορεί να γίνει για τη ρωσική ομάδα. Σχήμα που άργησε να αντιμετωπίσει ο κόουτς Αταμάν, όπου επέμεινε αρκετά σε δίδυμα με τον Μοερμάν και έναν εκ των Σανλί, Ντάνστον λόγω των τεσσάρων φάουλ του Σίνγκλτον. Όχι πως θα άλλαζε και πολλά, καθώς ο συμπαθής Άντερσον γινόταν έρμαιο στις ορέξεις του Κλάιμπερν.

Ο Κλάιμπερν ήταν ασταμάτητος πραγματικά, πλην δύο φάσεων. Ο απολογισμός του; 26 πόντοι με 9/9 δίποντα, 1/6 τρίποντα και 9 κερδισμένα φάουλ. Στις δύο φάσεις που βρέθηκε απέναντι στον φορτωμένο με τέσσερα φάουλ, Κρις Σίνγκλτον προτίμησε να σουτάρει για τρεις, χάνοντας εις διπλούν την ευκαιρία να δώσει το δεύτερο και σημαντικότερο προβάδισμα στους Ρώσους, ίσως λόγω και πνευματικής κόπωσης.

Ειδικά στη δεύτερη φάση, ίσως μπορούσε να επιτεθεί κατά μέτωπο και να στείλει το ματς στην παράταση. Βάλτο εκεί ρε παιχταρά, τέτοια ματσάρα έκανες.

Κακά τα ψέμματα βέβαια, το blooper της βραδιάς ανήκει στον Νταρούν Χίλιαρντ, που μάλλον νόμιζε ότι δεν έπαιζε σε ημιτελικό, αλλά στην αυλή του. Αλλιώς δεν εξηγείται.

Εν τέλει, η ΤΣΣΚΑ έχασε τις σημαντικότερες ευκαιρίες να πάρει το παιχνίδι στην crunch time, κάτι που βάση εικόνας και προσπάθειας δικαιούταν εξίσου με την Εφές.

Μπαρτσελόνα - Μιλάνο

γράφει ο Βαγγέλης Στελλάκης

Ο δεύτερος ημιτελικός ήταν ένα ντέρμπι προσωπικoτητων, όπου στο δεύτερο μέρος είδαμε το ένστικτο των παικτών να κυριαρχεί. Οι ακριβοπληρωμένοι και top class αστέρες (για τα ευρωπαϊκά δεδομένα) πραγματικά αποζημίωσαν το κοινό. Η εξέλιξη του ημιτελικού, καθώς και ειδικότερα το φινάλε του, ήταν μια διαφήμιση για τον θεσμό Final Four, καθώς για κάτι τέτοια ματς το περιμένει όλος ο κόσμος. Πόσο δε μάλλον από τη στιγμή που πέρσι δεν είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τη τελική φάση της EuroLeague. Στην crunch time, η οποία ήταν αίμα κι άμμος, θα επιβίωνε αυτός που θα πρόσεχε περισσότερο την... λεπτομέρεια, αυτός που θα έκανε ένα "λάθος" λιγότερο. Θα κέρδιζε ο πιο τολμηρός και συνάμα ο πιο τυχερός, ανάμεσα σε δύο περίπου ισάξιες ομάδες, με βάση τα όσα έδειξαν στο παρκέ, κι αυτή η ομάδα τελικά ήταν η Μπαρτσελόνα.

Ο "ζεστός" Πάντερ δεν ευστόχησε σε ένα φαινομενικά εύκολο τρίποντο - πέναλτι στο φινάλε, για να στείλει την ομάδα του στον τελικό, ένα σουτ το οποίο αν το έπαιρνε στην προπόνηση ή σε ένα ματς του ιταλικού πρωταθλήματος, δύσκολα θα το έχανε. Λίγο αργότερα ήρθε ο Κόρι Χίγκινς με μια τολμηρή προσωπική ενέργεια, γεμάτη αποφασιστικότητα κι αυτοπεποίθηση, να τελειώσει εκείνος το παιχνίδι. Στο κοντράστ των δύο αυτών καθοριστικών φάσεων είδαμε την εμπειρία των πέντε Final Four του Αμερικανού, σε αντιδιαστολή με την απειρία του πρωτάρη σε τέτοιες συνθήκες και λιγότερο "ψημένου", Κέβιν Πάντερ. Μοιραίος ο άλλοτε παίκτης του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ, αλλά αυτό δεν αναιρεί την καταπληκτική του εμφάνιση. Απλώς ο Χίγκινς είναι... ο Χίγκινς. Ήταν η αποτύπωση της διαφοράς ενός πολύ καλού παίκτη με έναν μεγάλο παίκτη.

Ο τραυματισμός του Νικ Καλάθη ήταν κομβικός για το κλείσιμο του ματς, διότι ίσως με τον ομογενή γκαρντ μέχρι τέλους στη σύνθεση της, η Μπαρτσελόνα να είχε περισσότερη διαύγεια σε κρίσιμες επιθέσεις. Θα μπορούσε να έχει απλοποιήσει καταστάσεις με την ηρεμία και την αποτελεσματικότητα του βασικού γκαρντ της. Ο Καλάθης έκανε το καλύτερο φετινό του παιχνίδι με εξαιρετικά ποσοστά ευστοχίας, ωραία τελειώματα στα δίποντα του, δημιουργικές πινελιές και σωστές επιλογές στην επίθεση γενικότερα. Επιπλέον έδωσε και σημαντικές βοήθειες στον αμυντικό τομέα. Σίγουρα η ενδεχόμενη απουσία του από τον τελικό της Κυριακής θα αποτελέσει τεράστιο πλήγμα για τους "μπλαουγκράνα", ένα κενό που όσο γεμάτο ρόστερ κι αν διαθέτουν οι Καταλανοί, δεν θα είναι εύκολο να καλυφθεί.

Μπορεί τα στατιστικά του να μην τρελαίνουν κόσμο, αλλά ο Μπολμάρο ήταν από τους κρυφούς ήρωες το χθεσινό βράδυ για την Μπαρτσελόνα. Δεύτερος μάλιστα σε χρόνο συμμετοχής, πίσω μόνο από τον Μίροτιτς. Είναι σημαντικό το ότι άντεξε και σε πνευματικό επίπεδο τις πάντοτε δύσκολες συνθήκες ενός ημιτελικού F4. Να δούμε τώρα πώς θα αντεπεξέλθει ο νεαρός γκαρντ στο αυριανό παιχνίδι, αν δεν εμφανιστεί τελικά ο Νικ. Ο 21χρονος Αργεντινός, πάντως, δεν υπέπεσε σε κανένα λάθος, ήταν προσεκτικός στις κατοχές που πέρασαν από τα χέρια του κι αυτός ο οιωνός είναι πολύ θετικός ενόψει τελικού.

Πέραν του Καλάθη, απαντήσεις έδωσε κι ο Μίροτιτς, μετά την μετριότατη σειρά playoffs κόντρα στην Ζενίτ. Ο σταρ των Καταλανών, που κατά καιρούς έχει αμφισβητηθεί έντονα, έκανε μια μεστή και ώριμη εμφάνιση, στο πιο κρίσιμο παιχνίδι της σεζόν.

Ως παίκτη - κλειδί θα ήταν δίκαιο να αναφέρουμε τον Πάου Γκασόλ, αν και δεν έπαιξε πολύ. Στα 11 λεπτά που πάτησε παρκέ, έδωσε στην επίθεση αυτά που δεν κατάφερε να δώσει ο... βραχυκυκλωμένος Ντέιβις. Ο Αμερικανός, που συνήθως κουβαλάει την Μπάρτσα με "ξεκούραστους" πόντους πλησίον της ρακέτας, έμεινε χαμηλά, όμως ο βετεράνος Πάου ήρθε από τον πάγκο για να προσφέρει το απροσδόκητο σκορ, που στη σούμα της αναμέτρησης αποδείχθηκε άκρως πολύτιμο.

Η Ολίμπια Μιλάνο είναι λογικό να νιώθει μεγάλη απογοήτευση με τον τρόπο που ολοκληρώθηκε η αναμέτρηση, διότι θα μπορούσε κάλλιστα να έχει περάσει αυτή. Πριν τον ημιτελικό είχε θεωρηθεί αουτσάιντερ, αλλά κάτι τέτοιο δεν φάνηκε στο γήπεδο. Οι παίκτες του Μεσίνα έκαναν μεγάλη προσπάθεια, κυριολεκτικά κατέθεσαν τον ιδρώτα τους στις τέσσερις γραμμές. Η Ολίμπια έπαιξε στα ίσια την αντίπαλο της, είχε τις στιγμές της και έφτασε ένα σουτ μακριά από τον τελικό. Οι Ιταλοί σούταραν με καταπληκτικό ποσοστό πίσω από τα 6.75 μέτρα (48%), μάζεψαν περισσότερα ριμπάουντ από το σύνολο του Σάρας, έκαναν γενικότερα μια μάλλον υπερβατική εμφάνιση, αλλά όπως προείπαμε, το εισιτήριο της πρόκρισης κρίθηκε στην λεπτομέρεια. Δεν μπορείς να τους... χρυσώσεις το χάπι, όμως πραγματικά ήταν ένας... περήφανος αποκλεισμός για μια ομάδα που καθ' όλη την διάρκεια της σεζόν υπήρξε άκρως διεκπεραιωτική στους αγώνες της και δικαίως έφτασε τόσο βαθιά στη φετινή διοργάνωση.

Σε ένα γενικότερο σχόλιο, νομίζω πως ο συγκεκριμένος ημιτελικός είναι από τα παιχνίδια που ανεβάζουν την αξία της Ευρωλίγκα ως διοργάνωση. Μπάσκετ υψηλού επίπεδου, όμορφο για τον μέσο θεατή. Σε σχέση με τη μάλλον νερόβραστη Regular Season, από τα playoffs κι έπειτα η διοργάνωση απέκτησε ουσιαστικό ενδιαφέρον, με την πλειοψηφία των αγώνων να είναι κλειστοί και το Μπαρτσελόνα-Μιλάνο ήταν ακόμη ένας κρίκος σε αυτή την αλυσίδα. Όπως και να 'χει, προσωπικά δεν μπορώ να χαρακτηρίσω ως δίκαιη την πρόκριση της Μπαρτσελόνα ή άδικο τον αποκλεισμό της Αρμάνι κι αυτό από μόνο του λέει πολλά, αναφορικά με την ανταγωνιστικότητα του ημιτελικού. Οποιαδήποτε απ' τις δύο κι αν περνούσε, δε θα ήταν οξύμωρο με βάση την απόδοση τους.