Η ένταση με την οποία αγωνίζονταν οι Καταλανοί ήταν οργιώδης. Διεκδικούσαν κάθε πιθανή και απίθανη μπάλα, κέρδιζαν επιθετικά ριμπάουντ, στόχευαν στη ρακέτα και το μόνο παράθυρο που άφηναν, ήταν να φτάσει η μπάλα στον Σερτάκ Σανλί - πάντα κάτι θα αφήσεις. Έτσι, προηγήθηκαν με 25-15, δείχνοντας ως το σύνολο που είχε προετοιμαστεί καταλληλότερα για τη μεγάλη αναμέτρηση.
Μεταξύ μας, έτσι ήταν. Η Εφές δεν είχε σκοπό να αγωνιστεί καθόλου διαφορετικά από τον τρόπο που αγωνιζόταν όλη τη σεζόν. Προσπαθούσε να ακολουθήσει στη δύναμη και να παίξει όσο το δυνατόν καλύτερη άμυνα, αλλά ούτε κατέφυγε σε σχήματα απάντησης, ούτε δοκίμασε κάτι ιδιαίτερο αμυντικά. Μόνο μισή ζώνη, σε μία-δυο κατοχές. Απλώς, όταν το rotation έφερε αναπόφευκτα νέους παίκτες στο παρκέ (Σμιτς, Γκασόλ, Κούριτς), ανέκαμψε, στηριζόμενη στις απεριόριστες δυνατότητες για σκορ, που παρουσιάζει το ρόστερ της. Έκτοκτε, δηλαδή από τις αρχές του δεύτερου δεκαλέπτου και μετά, η αμυντική αποτελεσματικότητα της Μπαρτσελόνα δεν έφτασε ξανά στα επίπεδα της πρώτης περιόδου.
Είναι λογικό. Οποιαδήποτε αμυντική τακτική έρχεται με θυσίες. Συγκεκριμένα, τα αλλεπάληλα switches και η πίεση στη μπάλα σε υπερθετικό βαθμό από τους ψηλούς, φέρνουν κόπωση, όπως και πολλά φάουλ. Συνεπώς, όταν ο Λάρκιν αντιλήφθηκε ακριβώς τις κινήσεις των παικτών του Σάρας στο ανασταλτικό μισό, άρχισε να παίρνει τις επαφές και τα σφυρίγματα σωρηδόν, βρίσκοντας ρυθμό μέσα από τις βολές. Το κατάφερε εκμεταλλευόμενος στην εντέλεια ένα "κενό" χρονικό σημείο: Αυτό μεταξύ δευτερεύοντος αιφνιδιασμού και set plays, όταν η άμυνα πιστεύει ότι η επίθεση θα ξεκινήσει μία δράση και αδρανεί στιγμιαία, προκειμένου να στηθεί σωστά.
Ο Λάρκιν, με διαρκείς hesitation dribbles, διόγκωσε την ψευδαίσθηση ενός επικείμενου 5 on 5. Εννιά κερδισμένες βολές, εννιά εύστοχες. Δεν υπάρχει ασφαλέστερος τρόπος να βρεις το χέρι σου, σε μέρα που ο αντίπαλος πιέζει, από το να πας στη γραμμή. Χωρίς ηρωισμούς, με μυαλό που έχουμε δει στους καλύτερους γκαρντ διαχρονικά (Σπανούλη, Σάρας, Διαμαντίδη, Σέρχι, Γιουλ), ο Αμερικάνος δεν επιχείρησε την παραμικρη ποικιλία, παρά φρόντισε να ζεστάνει εαυτόν και συμπαίκτες (βλ. Πλάις), ώστε να είναι όλοι έτοιμοι για τη στιγμή που η Μπαρτσελόνα θα ελαττώσει την ένταση, υποχρεωμένη πλέον από την κούραση, τη φθορά και τον κατακερματισμό του ρυθμού, που η ίδια είχε επιβάλει.
Στο τρίτο δεκάλεπτο, η στιγμή είχε φτάσει. Μετά από ένα ροντέο βολών μέχρι το ημίχρονο, κατά το οποίο η Εφές σούταρε 22 και η Μπαρτσελόνα 15, το γήπεδο άνοιξε. Ο Ντέιβις μπήκε με τις μισές δυνάμεις και δεν άντεχε να κυριαρχεί εξίσου σε άμυνα και επίθεση, όπως στο πρώτο μισό. Και τότε, αντιλαμβανόμενοι την συγκυρία, οι Λάρκιν και Μίτσιτς χτύπησαν ανελέητα, οδηγώντας το σύνολο του Αταμάν με ασφάλεια στο τρόπαιο, για 20 συνεχόμενα λεπτά. Δείτε τον Ντέιβις, αποκαμωμένο ήδη από την έναρξη του δεύτερου μισού. Δεν είναι ο ίδιος παίκτης.
Μόνη "κοιλιά" στο δεύτερο μέρος, που επετρεψε την ανάκαμψη των Καταλανών, υπήρξε ένα διάστημα υπερβολικής χρήσης του Σανλί στο μέσο της τέταρτης περιόδου, στο οποίο ο Τούρκος σέντερ επέτρεψε κάθε πιθανό και απίθανο συνδυασμό γύρω του, παραχωρώντας λογικά την crunch time στον μαχητικό Μπράιαντ Ντάνστον. Η ισορροπία επανήλθε, οι δύο γκαρντ συνέχισαν τα ακροβατικά μέχρι τέλους και η Εφές στέφθηκε δίκαια πρωταθλήτρια, ξεπερνώντας τον εκπληκτικό Χίγκινς κάμποσο πριν από το νήμα. Για να ολοκληρώσουν τον θρίαμβο, οι Τούρκοι χρειάστηκαν την καθοριστική συνδρομή του X factor στο φάιναλ φορ, Κρις Σίνγκλετον, που πέτυχε το κρισιμότερο καλάθι στην οικονομία του αγώνα.
Ο Σίγκλετον αποδείχτηκε πολύτιμος γενικώς. Στον ημιτελικό είχε σταματήσει τον Σενγκέλια και είχε εμποδίσει τον Κλάιμπερν στις δύο κρισιμότερες κατοχές. Χθες εξαφάνισε τον Νίκολα Μίροτιτς, παρέχοντας το ιδανικότερο στήριγμα στους δύο καταπληκτικούς γκαρντ. Όσο σκέφτομαι ότι η Εφές τον πήρε πρόπερυσι, τελευταία στιγμή, σχεδόν από τα αζήτητα, τόσο ξεδιπλώνεται μπροστά μου η σπουδαιότητα του επιτεύγματος της, που ήδη μετρά τριετή διάρκεια.
Ο Αταμάν δεν έφερε μεγάλα ονόματα. Ο Μίτσιτς προερχόταν από μία καλή σεζόν στη Λιθουανία, αλλά όχι κάτι το τρομερό. Ο Μπομπουά τα είχε πάει καλά στη Μπασκόνια, ο Λάρκιν επιχειρούσε μια σκουριασμένη επιστροφή στην Ευρώπη. Οι υπόλοιποι ήταν καλοί παίκτες από το περιβάλλον της Ευρωλίγκα, χωρίς να είναι πρώτα βιολιά πουθενά. Όμως ο συνδυασμός της στελέχωσης ήταν ο ιδανικός, προκειμένου να επιτευχθούν οι βασικότερες αρχές του μπάσκετ των καιρών μας: Άμυνα, ρυθμός, spacing, corner threes - η Εφές σταθερά σούταρε τα περισσότερα. Παίζοντας απλά (spread pick n roll), με διάρκεια και επιμονή, ο Αταμάν έδωσε στις μονάδες του τους χώρους να ξεδιπλώσουν τις ικανότητες τους, εμπιστεύθηκε την άκρη του πάγκου του (Σανλί) και από εκεί και πέρα δεν επενέβη ιδιαίτερα, κρατώντας κορμό και τρόπο παιχνιδιού σταθερά.
Τα περισσότερα τα έκαναν οι παίκτες, εν ολίγοις, αλλά προσοχή! Δεν ήταν δική τους επιλογή ακριβώς. Η προπονητική κατεύθυνση αφορά ξεκάθαρα τις ελευθερίες, τις πρωτοβουλίες και τη δημιουργία του σωστού μπασκετικού πλαισίου, προκειμένου το ταλέντο να βγει μπροστά. Εφόσον το καταφέρει κανείς αυτό, δεν χρειάζεται να επεμβαίνει διαρκώς, ούτε να βγάζει λαγούς από το καπέλο. Μπορεί να κάτσει να απολαύσει τη δημιουργία του, με τη σιγουριά πως οι βάσεις της θα οδηγήσουν το σύνολο μέχρι το τέλος. Ο Ιτούδης, δύο χρόνια πριν, έκανε περίπου το ίδιο, δημιουργώντας τις συνθήκες για να αναλάβουν δράση οι Χίγκινς, Σέρχι, Ντε Κολό και Κλάιμπερν. Δεν πρόκειται για πανομοιότυπη προσέγγιση, μην παρεξηγηθώ, πρόκειται όμως για μία διαφορετική "σχολή", από εκείνη των περίπλοκων plays, των κόλπων και της διαρκούς προπονητικής παρέμβασης στη ροή - μία οπτική που ταιριάζει περισσότερο στον Γιασικεβίτσιους ή ακόμη και στον Λάσο, που τακτικά απέχει έτη φωτός από τον Λιθουανό.
Δεν υπάρχει μόνο μία συνταγή προς την επιτυχία στο άθλημα. Το γεγονός όμως πως αυτή της Εφές έφτασε μέχρι το τέλος, αν μη τι άλλο κάνει κάθε "αντιγραφή" της καλοδεχούμενη, διότι μαζί της, τρία χρόνια τώρα, έχουμε ευχαριστηθεί μπάσκετ. Σε μία σεζόν μάλιστα, κατά την οποία η Ευρωλίγκα έριξε φανερά ρυθμούς και σκορ, χάρην της αμυντικής στιβαρότητας και του ελέγχου του τέμπο, η τελική επικράτηση των Τούρκων κουβαλά μαζί της και μία ανακούφιση. Του χρόνου, βλέπουμε... Το φάιναλ φορ πάντως, ήταν ένα από τα δύο-τρία καλύτερα που έχουμε παρακολουθήσει ποτέ.
