Having said that ... TΣΣΚΑ και Εφές πατούν κορυφή όχι μόνο στον μέσο όρο πόντων, αλλά και στην επιθετική αποτελεσματικότητα. Η πρώτη βασίζεται κυρίως στην ευστοχία, με ρόστερ προορισμένο να βάζει τα σουτ, ενώ η δεύτερη πετυχαίνει τους πόντους της μέσα από τη σιγουριά της εξασφάλισης των κατοχών: Λίγα λάθη (όπως και η Εφές), πρωτιά στα ριμπάουντ στο σύνολο και στα επιθετικά και ... βολές, πολλές βολές, μακράν περισσότερες από κάθε άλλο σύνολο. Με άλλα λόγια, στον πρώτο χρονικά ημιτελικό, δεν αναμετρώνται μόνο δύο καλές ομάδες στην επίθεση, αλλά και δύο ομάδες που σκοράρουν πολύ, με διαφορετικούς τρόπους. Το γεγονός κάνει την μονομαχία ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, καθώς αναμένεται ποικιλία στις τακτικές και θέαμα υβριδικού τύπου, από ακροβατικά σουτ, μέχρι ατομικούς αυτοσχεδιασμούς σε drive και γύρω από τη στεφάνη.

Ας ρίξουμε μια αναλυτικότερη ματιά στις επιμέρους διαφορές των ομάδων και τι σημαίνουν για τις ισορροπίες της αναμέτρησης.

ΤΣΣΚΑ - Το βάρος στο middle post

Στην ΤΣΣΚΑ, μετά τη φυγή του Μάικ Τζέιμς, οι παίκτες που αγωνίζονται στις θέσεις 3 εώς 5 έχουν αναλάβει μεγάλο μέρος της κυκλοφορίας της μπάλας. Οι Χάκετ και Λουντμπεργκ σαφώς υπερτερούν στον τομέα των τελικών πασών και στις ευθύνες, όμως τα όσα αναλογούν στους Κλάιμπερν-Σενγκέλια και Φόιγκτμαν, δεν αναλογούν σε άλλη αντίστοιχη τριάδα στο φάιναλ φορ. Ο Ιτούδης έχει στραφεί μακριά από το pick n roll παιχνίδι, μην μπορώντας να κάνει αλλιώς, με αποτέλεσμα οι δημιουργικοί του πρωταγωνιστές να ποικίλουν από ματς σε ματς, ανάλογα με την αμυντική προσέγγιση που ακολουθεί ο αντίπαλος. Double teams σε Σενγκέλια και Κλάιμπερν φερ'ειπείν, σημαίνει αυτόματα και την έναρξη του passing game από τα χέρια τους, κάτι που στη σειρά των πλέι οφ απέναντι στη Φενέρ συνέβη κατά κόρον. Σε ένα από τα παιχνίδια της εύκολης επικράτησης, πρωτος πασέρ αναδείχτηκε ο Γεωργιανός με 7 ασίστ, σε ένα άλλο ο τρομερός Γουίλ, με 5. Ας δούμε ενδεικτικά τον Κλάιμπερν να διαλύει τη Φενέρ στο game 2 των πλέι οφ, παίζοντας κυρίως με πλάτη στο καλάθι. 

Δεδομένης αυτής της κατεύθυνσης, στην Εφές παρουσιάζεται μία μεγάλη πρόκληση. Πώς θα καταφέρει να αντιμετωπίσει το δίδυμο, συνοδεία του Γερμανού ψηλού, ο οποίος παίζει διαρκώς ως stretch 5; Οι Τούρκοι δεν έχουν ακριβώς τα όπλα για να ανταπεξέλθουν, παρά το ύψος των Πλάις-Σανλί και αν θέλετε τη γνώμη μου, το πώς θα σταθούν οι Σίγκλετον-Μοερμάν στο γήπεδο έχει πολλή σημασία.

Προσοχή: Η αποστολή της Εφές στο μαρκάρισμα των συγκεκριμένων παικτών δεν γίνεται δύσκολη τόσο λόγω των προσωπικών match-ups, όσο από το γεγονός ότι ο Ιτούδης μπορεί να επιμείνει, περνώντας διαρκώς τη μπάλα στο πλάι για προσωπικές δράσεις. Η ΤΣΣΚΑ παίρνει επιθετική ενέργεια και στήνει το εξαιρετικό spacing γύρω από αυτές και ως σύνολο δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό να βάλει τους γκαρντ στην άκρη, προκειμένου να εκκινήσει το οτιδήποτε από το middle post. To έχουμε ξαναδεί το έργο με ακριβώς τους ίδιους αντιπάλους, την τελευταία φορά που οι δύο ομάδες βρέθηκαν αντιμέτωπες σε φάιναλ φορ. Το 2019 στη Βιτόρια η ΤΣΣΚΑ είχε στη φαρέτρα της περιφέρειας όπλα τύπου Σέρχι-Χίγκινς και Ντε Κολό, όμως προκειμένου να κερδίσει την Εφές στον τελικό, ακούμπησε τη μπάλα εξίσου στον Κλάιμπερν, παίρνοντας από τον παιχταρά της τους κρισιμότερους πόντους. Λεπτομέρεια; Η Εφές ήταν ίδια με φέτος ... πλην Σίνγκλετον.

Eφές: Θέμα ρυθμού

Προκειμένου να μην πολυσπάσει το κεφάλι του με τέτοιου είδους πράγματα πάντως, ο Αταμάν θα ποντάρει στην αποτελεσματικότητα της δικής του επίθεσης. Την συνταγή δεν θα την πολυαναλύσω, διότι την γνωρίζετε όλες - spread pick n roll, τα σκριν έξω από τα όρια του τριπόντου, ο Σίμον ως ball handler μετά από pin-downs, pick n pop με δύο από τους τρεις ψηλούς, αυτά τα βασικά. Το κύριο ερώτημα δεν είναι αν η Εφές θα τα επιχειρήσει, αλλά τι θα συμβεί, αν κάποια στιγμή η ΤΣΣΚΑ βρει τρόπο αναχαίτισης, όπως έκανε π.χ. η Ρεάλ με τη ζώνη match-up και τον πασπαρτού Γκαρούμπα. Οι Ρώσοι δεν έχουν αντίστοιχο ψηλό, όμως διαθέτουν τον Χάκετ, ένα υπερόπλο σε κάθε αμυντική τακτική, μαζί με στιβαρές αμυντικές μονάδες στη frontcourt. Δεν θα μπορούν να απλωθούν στο αμυντικό μισό όπως οι Μαδριλένοι, θα καταφέρουν εντούτοις να βάλουν δύσκολα έστω σε έναν εκ των Λάρκιν και Μίτσιτς. Η προϊστορία δείχνει πως οι γκαρντ της Εφές, όταν χάνουν τον ειρμό (sic) τους, παρασύρονται σε ποικιλίες, που άλλοτε πετυχαίνουν και άλλοτε όχι. Θα συμβεί άραγε το ίδιο και απόψε ή θα καταφέρει η ομάδα τους να μείνει πιστή στις συνήθεις αρχές της, εμπλέκοντας σταθερά στο παιχνίδι τους off guards (Mπομπουά, Σιμόν) και τους ψηλούς (Σίγκλετον, Σανλί κατά κύριο λόγο);

Να πω την αλήθεια, δεν εμπιστεύομαι καθόλου τον Αταμάν, σε ό,τι έχει να κάνει με τη χαλιναγώγηση της περιφέρειας, όταν ένα παιχνίδι τείνει να στραβώνει. Οι παρεμβάσεις του είναι ελάχιστες και επίσης ελάχιστα καίριες, παραχωρώντας την ευθύνη των αποφάσεων σχεδόν αποκλειστικά εντός του γηπέδου. Δεν είναι ότι οι παίκτες του δεν τον έχουν γενικά δικαιώσει, η Εφές κάνει τα δεύτερα λιγότερα λάθη στη διοργάνωση. Είναι πως οι αριθμοί παίζουν πολύ μικρότερο ρόλο, όταν απέναντι βρίσκονται αντίπαλοι που γνωρίζουν ακριβώς πού θέλουν να χτυπήσουν και για ποιους λόγους. Υποθέτοντας λοιπόν πως ο Ιτούδης θα επιδιώξει αρχικά ελάχιστες περιστροφές, ποντάροντας στην αμυντική ικανότητα του Χάκετ να σπάει τα σκριν και του Μπόλομποϊ να καλύπτει χώρους, ο ρυθμός που θα βρουν (ή δεν θα βρουν) οι Λάρκιν και Μίτσιτς, θα καθορίσει και την ανταγωνιστικότητα της ομάδας τους.

"Μας άνοιξες τα μάτια ρε τέρας", θα μου πείτε... "Αν παίξουν καλά οι δύο γκαρντ, τότε η Εφές μπορεί και να κερδίσει. Μήπως θα κερδίσει και όποιος βάλει περισσότερους πόντους;". Well, δεν αποκλείεται, όμως σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο παιχνίδι, θα έλεγα πως θα κερδίσει όποιος φάει τους λιγότερους. Βλέποντας δύο επιθετικές ομάδες να αναμετρώνται, έχοντας διαθέσιμα όλα τα όπλα τους, οποιαδήποτε αμυντική επιτυχία για διάστημα 3-4 λεπτών, μπορεί να προσφέρει τεράστιο αβαντάζ σε όποιον την επιτύχει. Ξεκινώντας από το απλό αυτό συμπέρασμα, νομίζω είναι φανερό πως τα σχόλια για τους Μίτσιτς και Λάρκιν αφορούν όχι τόσο το σκορ τους, αλλά το κατά πόσο αυτό θα έρθει "μαζεμένο", σε κύματα. Υποψιάζομαι πως ο Ιτούδης θα κάνει το παν, προκειμένου ένα καλάθι του ενός π.χ., να μην ακολουθείται ποτέ από ένα δεύτερο συνεχόμενο από τον ίδιο παίκτη. Είτε με φάουλ, είτε με λυσσαλέα διεκδίκηση των επιθετικών ριμπάουντ, είτε με καίρια τάιμ άουτ, ο Έλληνας τεχνικός θα κάνει το παν, προκειμένου οι σταρ των Τούρκων να μην ελέγξουν συνεχόμενες κατοχές. Control the tempo με λίγα λόγια και με το "control", δεν εννοώ πως η ΤΣΣΚΑ θα επιδιώξει αργό ρυθμό, αλλά πως θα καταφύγει σε κάθε νόμιμο κόλπο, ώστε να ελέγξει τη ροή του παιχνιδιού. Αλλιώς, η Εφές θα πάρει φωτιά.

Σύνοψη

Ας συνοψίσουμε, "στενεύοντας" τα όσα είπαμε σε σημεία-κλειδιά.

- Το μαρκάρισμα του Σενγκέλια χαμηλά από τους Σίγκλετον και Μοερμάν. Για το μαρκάρισμα του Κλάιμπερν μάλλον ευθύνεται περισσότερο ο Κλάιμπερν.

- Η παρεμβατικότητα των δύο προπονητών στη σκακιέρα - ο Ιτούδης διαχρονικά υπερτερεί.

- Ο ρυθμός (όχι το σκορ συνολικά) των Μίτσιτς-Λάρκιν. Αν σκοράρουν συνεχόμενα ή μοιράσουν συνεχόμενες ασίστ, η ΤΣΣΚΑ θα τα βρει σκούρα, όπως στην ήττα της με 100-70 την 28η αγωνιστική. Πόσο είχε έρθει το πρώτο μεταξύ τους ματς; 100-65 υπέρ της ΤΣΣΚΑ, βγάλε άκρη.

Αυτά τα τρία είναι αρκετά, για να μην υπεραναλύω και για να μπορώ να πέσω και έξω. Αλλιώς, πάντα μέσα είσαι. Προβάδισμα στην ΤΣΣΚΑ, η οποία ίσως να δυσκολευτεί στο σκορ, αλλά μπορεί να απορρυθμίσει των ρυθμό των αντιπάλων της και να προσαρμοστεί σε περισσότερα στυλ.

Για αύριο, θα προσπαθήσω να γράψω μία ιστορία από ένα φάιναλ φορ. Ελπίζω να τα καταφέρω. Όσοι/όσες θέλατε να πάτε φέτος στην Κολονία πάντως και στενοχωρηθήκατε, μόνη (δύσκολη) παρηγοριά ίσως σταθεί το ότι η Κολονία είναι παντελώς αδιάφορη. Ναι, έχει ποτάμι, έχει γενικά ζωή, έχει και τον μεγαλύτερο καθεδρικό ναό της Ευρώπης και μπλα μπλα μπλα. Τίποτε αληθινά ενδιαφέρον, μισή κατάθλιψη.

Υ.Γ. Για να βγάλετε στατιστικά συμπεράσματα ανάλογα του κειμένου, ιδού η πηγή https://basketball.realgm.com/international/league/1/Euroleague/team-stats/2021/Advanced_Stats/Team_Totals