Η ΤΣΣΚΑ ήταν η δίκαιη νικήτρια του 32ου φάιναλ φορ, κατακτώντας ένα κύπελο για το οποίο έμοιαζε έτοιμη από καιρό. Εδώ και τρεις μήνες τουλάχιστον, η ομάδα του Ιτούδη έπαιζε το καλύτερο μπάσκετ από όλες τις ανταγωνίστριες. Τελείωσε την κανονική περίοδο με σερί 11-1 και κέρδισε δύο φορές εμφατικά στην έδρα της Μπασκόνια, για να επιστρέψει μετά από περίπου ένα μήνα στη Φερνάντο Μπουέσα Αρίνα και να ολοκληρώσει τον θρίαμβο. Στην πορεία της σεζόν, οι Ρώσοι ξεπέρασαν την έλλειψη όγκου στη ρακέτα, μέσω των αμυντικών τους σχεδίων, υπολογίζοντας πως η επίθεση έτσι κι αλλιώς θα συνεχίσει να είναι παραγωγική, βασισμένη στο ταλέντο μίας ασύγκριτης τριάδας γκαρντ και μονάδων που ξέρουν να κινούνται σωστά γύρω τηςς. Τελικά, στο φάιναλ φορ τα δύο αυτά στοιχεία συνδυάστηκαν άψογα, με αποτέλεσμα έναν δεύτερο συνεχόμενο θρίαμβο ομάδας που σκοράρει πολυ (πέρυσι ήταν η Ρεάλ), απέναντι σε άλλες που σκόραραν λιγότερο. Η ειδοποιός διαφορά παρόλα αυτά, ήταν πως λαμβάνοντας υπόψη τον υψηλό ρυθμό, η ΤΣΣΚΑ τελικά κέρδισε και μέσα από τις ανασταλτικές της επιδόσεις. Πάμε όμως να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, μέσα από τις κατηγορίες μας.

Ο ποταμός Urumea (Ουρουμέα) κατέληγε στον Ατλαντικό ωκεανό σχεδόν υπερχειλισμένος. Η τελευταία γέφυρα πριν το άπειρο της θάλασσας ξεπροβόδιζε τις ροές του με ασπροπράσινους φάρους, τοποθετημένους συμμετρικά στο πέρασμα της ως κολώνες. Οι φιγούρες των βρεγμένων περαστικών δίπλα τους, μαζί με την ασταμάτητη βροχή και την πλήρη απουσία του παραμικρού αέρα, προσέδιδαν στο σκηνικό ένα αγγελοπουλικό χρώμα. Ηταν λες και το κάδρο είχε προετοιμαστεί για γύρισμα επί ώρες και ήμουν σίγουρος πως αργά ή γρήγορα πίσω από κάποια γωνία θα ξεπροβάλουν κάμερες, κλακέτες, οπερατέρ και ο Μπρούνο Γκαντζ με γενειάδα και ταλαιπωρημένη καπαρντίνα. Δεν συνέβη κι έτσι είχα τον ελάχιστο χρόνο να βγω κάτω από τον καταρράκτη και να βγάλω τη βιαστική φωτογραφία που είδατε παραπάνω.

Ο πολυαναμενόμενος πρώτος τούρκικος εμφύλιος ανάμεσα στην Εφές και τη Φενέρ εξελίχθηκε σε μια μονομερή παράσταση της ομάδας του Αταμάν. Ο κόουτς της Εφές, που τόσα έχει ακούσει όλα τα χρόνια, απέδειξε ότι είναι ένας εξαιρετικός προπονητής, καταφέρνοντας στο πιο κρίσιμο σημείο της περιόδο, να παρουσιάσει την καλύτερη επίδοση από το σύνολο του. Μια ομάδα με την ψυχολογία στα ύψη, σε τρομερή κατάσταση, με διακριτούς ρόλους και δύο παιχταράδες στην περιφέρεια να κάνουν άνω κάτω την άμυνα του Ζοτς, ο οποίος για πρώτη φορά έδειχνε ανήμπορος να αντιδράσει από τον πάγκο. Στο πρώτο ημίχρονο είδαμε μπάσκετ υψηλής ποιότητας και από τις δύο πλευρές, με την κάθε μια να διαβάζει τα αδύνατα σημεία της άλλης, με συνέπεια να βρίσκονται κοντά στο σκορ. Στη συνέχεια όμως, η Εφές ήταν καταιγιστική και επέβαλε το ρυθμό της. Γρήγορο transition, παιχνίδια isolation και πολλά εύστοχα μακρινά σουτ. Δεν είναι τυχαία η δήλωση του Αταμάν, που παρομοίασε το μπάσκετ των παιχτών του με τους Ουόριορς. Ας αναφέρουμε όμως πιο αναλυτικά τι είδαμε στην αναμέτρηση.

Κανονικά θα έπρεπε να αρχίσω με έναν πρόλογο του στυλ, "μετά από ένα ματς που έσπασαν καρδιές η ΤΣΣΚΑ κέρδισε την Ρεάλ με 95-90". Αλλά όχι, δεν θα ήταν πιστή αποτύπωση της πραγματικότητας. Τι ματσάρα ήταν αυτή που είδαμε! Μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους ημιτελικούς στην ιστορία της Ευρωλίγκα, που μόνο ίσως με τον ημιτελικό του Βερολίνου ανάμεσα στους αιώνιους μπορεί να συγκριθεί. Πολύ υψηλή ποιότητα ομάδων και παικτών, τρομερό πάθος και θέληση για την νίκη και ένα ματς που οι δυο προπονητές έπαιξαν σκάκι τακτικά από τους δυο πάγκους.  Η «Βασίλισσα» αποκαθηλώθηκε από την ομάδα του Ιτούδη, που για όλο τον κόσμο είχε περάσει under the radar σε αυτό το Φάιναλ Φορ, εκτός από τον γκουρου που επιμένει εδώ και καιρό.

ΤΣΣΚΑ εναντίον Ρεάλ σε ένα déjà vu της περυσινής αναμέτρησης των δύο μονομάχων στη Kombak Arena στο Βελιγράδι. Όπως και την περασμένη χρονιά, οι δύο ομάδες θα αγωνιστούν στο δεύτερο χρονικά ημιτελικό στη Βιτόρια. Το παιχνίδι ενδέχεται να προσφέρει υψηλό θέαμα, καθώς το μπάσκετ που πρεσβεύουν οι δύο αντίπαλοι βασίζεται στην ταχύτητα, στην περιφερειακή εκτέλεση και τις πολλές κατοχές. Μπορεί να μην διαθέτουν φανατικούς οπαδούς που τους ακολουθούν πιστά στα final four, ωστόσο ο κόσμος που θα βρεθεί στη Βιτόρια θα παρακολουθήσει ένα παιχνίδι αντάξιο της ποιότητας τους.

Εφές εναντίον Φενέρ ή αλλιώς Αταμάν εναντίον Ομπράντοβιτς. Ο τουρκικός ημιτελικός του φάιναλ φορ της Βιτόρια αναμένεται εκρηκτικός, με τις δύο ομάδες να είναι φτιαγμένες καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των προπονητων τους.

Ύστερα από προσπάθειες αρκετών χρόνων, η Εφές βρίσκεται ξανά στο φάιναλ φορ της διοργάνωσης, κάτι που για τη Φενέρ με τον Ομπράντοβιτς στον πάγκο μοιάζει αναμενόμενο. Οι ομάδες έχουν αγωνιστεί ουκ ολίγες φορές μέχρι στιγμής μεταξύ τους και εκτός από την είσοδο στον τελικό της Ευρωλίγκα, θα ανταγωνιστούν και για την κατάκτηση του εγχώριου πρωταθλήματος, περιορίζοντας έτσι το στοιχείο της έκπληξης, όσον αφορά τα διάφορα τρικς που πιθανό να χρησιμοποιήσει ένας εκ των δύο προπονητών. Η κόντρα τους προσδίδει μία έξτρα διάσταση στον ημιτελικό.

Καθώς το αεροπλάνο πετάει δίπλα από τα Πυρηναία και σιγά σιγά κατεβαίνει, πετώντας πάνω από την ισπανική πλευρά της Χώρας των Βάσκων, το βασικό πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι το «ποιος το γαμάει το Final Four».  Λόφοι διαδέχονται λόφους, χωριά και κωμοπόλεις προβάλουν ανάμεσα σε πανύψηλα δέντρα, το πράσινο θριαμβεύει με τρόπο αληθινά πρωτότυπο, με αποχρώσεις του σκούρου.

Το 18^ο από καταβολής Ευρωλίγκα και 32^ο στη σύγχρονη εποχή των φάιναλ-φορ, δηλαδή από το 1988 και μετά (θυμίζουμε ότι είχαν προηγηθεί και δύο στη δεκαετία του ’60 σε πειραματικό στάδιο) βρίσκεται προ των πυλών και είναι ευκαιρία να ξεσκονίσουμε τα αρχεία μας για να αναδείξουμε τους πρωταγωνιστές των προηγούμενων ραντεβού με μία πινελιά από το σήμερα. Πάμε κατευθείαν στο ψητό λοιπόν...

Μπαίνουμε σε λίγο στις ημέρες του Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκα και θα υπάρξουν ειδικά κείμενα γι αυτό, αλλά για ορεκτικό ακολουθείστε μας σε ένα μικρό φλασμπάκ στα πλει όφ, με έμφαση στη στατιστική. Ποιες ήταν οι διαφορές στις επιδόσεις μεταξύ κανονικής περιόδου και πλέι οφ; Υπάρχουν κοινά σημεία στην επιτυχία των τεσσάρων φιναλίστ ή στην αποτυχία των τεσσάρων που αποκλείστηκαν; Ποιο είναι το βάρος των τεσσάρων παραγόντων για την επιτυχία (Four Factors) του Dean Oliver;

Η τρίτη μέρα των play off της Ευρωλίγκα σημαίνει και το προτελευταίο "μακρινό ριμπάουντ" της σεζόν. Καθώς ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε, για τα υπόλοιπα ζευγάρια θα υπάρξουν, αν χρειαστεί, ξεχωριστές αναφορές. Η στήλη θα επανέλθει μετά τo Final Four για ένα cameo.

Πέραν αυτών των διαδικαστικών, οι αγώνες που διεξήχθησαν το τελευταίο διήμερο, αποκατέστησαν ισορροπίες. Φενέρ, ΤΣΣΚΑ και Εφές επαναδιατύπωσαν τα επιχειρήματα τους σχετικά με τις πιθανότητες που έχουν για κατάκτηση του τροπαίου, άλλος πειστικότατα (Εφές), άλλος πειστικότερα (ΤΣΣΚΑ) και άλλος πειστικά (Φενέρ). Από την άλλη, χωρίς καν την υποψία πειθούς, διάφοροι είναι έτοιμοι να καταλήξουν πως ο Νικ Καλάθης δεν κάνει για ηγέτης του Παναθηναϊκού την επόμενη σεζόν. Fuck logic!