Ξεκινώντας την τελευταία περίοδο στο +13, οι περισσότεροι άλλαξαν κανάλι θεωρώντας το παιχνίδι τελειωμένη υπόθεση. Ακόμα και οι αντιδράσεις των παικτών της Βιλερμπάν, έδειχναν συμβιβασμό με την ήττα. Ο «εξάστερος» όμως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη, ο Αρτζι φόρεσε τη στολή του ρυθμιστή κυκλοφορίας τρένων, κι αραξε χαζεύοντας τα να περνούν.
Θα πει κανείς, και οι παίκτες δεν βοήθησαν. Πράγματι, τα «φτερά» Παπαπέτρου και Τζόνσον ήταν σε τραγική κατάσταση. Ειδικά ο δεύτερος, τι υπήρχε – τι δεν υπήρχε στο παρκέ, ήταν το ίδιο πράγμα. Ο κόουτς θεώρησε ωστόσο σκόπιμο να τον παίξει σχεδον σε όλο το τελευταίο δεκάλεπτο, παρότι ο Αμερικανός δε μπορούσε να σταθεί ούτε καν στο αμυντικό κομμάτι, που υποτίθεται πως είναι το δυνατό του σημείο.
Ο Τζόνσον έμεινε μέσα διότι οι "πράσινοι" έπαιζαν με τον Τόμας ως σέντερ, παρόλα αυτά εδώ να κάνω μια παρατήρηση. Πράγματι τα πλάγια βήματα του Παπαγιάννη είναι αργά και το τάιμινγκ στο άλμα του θέλει ακόμα περισσότερη δουλειά. Όλα αυτά είναι όμως πράγματα δεδομένα αυτην την εποχή, και αν ο προπονητής του Παναθηναϊκού δεν μπορεί να τα καμουφλάρει σε παιχνίδι με αντίπαλο τέτοιας δυναμικής, ας πάει να βρει τον Μπλατ στο διπλωματικό σώμα του Ισραήλ, για νέα καριέρα. Θα μου πείτε, κι εκεί θα χρειαστούν τα αγγλικά και κανείς δε μπορεί να είναι σίγουρος ότι ο Τζίμης Κουστένης θα δεχθεί να ακολουθήσει. Η εικόνα του τελευταίου να ακολουθεί τον προπονητή στο παρκέ για να του μεταφράζει αυτά που λένε οι διαιτητές, δεν τιμάει κανέναν και εάν ένας άνθρωπος θέλει να εξελίξει την καριέρα του, οφείλει πρώτα ο ίδιος να επιμορφωθεί με τα προαπαιτούμενα.
Δεν υπάρχει κανένα νόημα να σταθούμε σε φάσεις, ή να προβούμε σε αναλύσεις. Ο Παναθηναϊκός ήταν μια ομάδα που βγήκε να παίξει με το ένστικτο στο τελευταίο δεκάλεπτο, και ο Παναθηναϊκός έχει πάψει εδώ και χρόνια να είναι μια ομάδα με ένστικτο νικητή μακριά από το ΟΑΚΑ. Ειδικά εκτός έδρας, ας είμαστε ειλικρινείς, οι «πράσινοι» είναι τα τελευταία χρόνια μάλλον η πιο «λούζερ» ομάδα της διοργάνωσης κι όποτε καταφεύγουν στο μπάσκετ ενστίκτου, πίνουν νερό.
Στην τελευταία περίοδο είδαμε μια σειρά από απίθανα πράγματα, τα οποία είτε ήταν προϊόντα επιλογών του Πεδουλάκη, είτε αδυναμίες των παικτών, τις οποίες ο κόουτς παρουσιάστηκε παντελώς ανίκανος να διαχειριστεί, και να παρέμβει σε ένα έργο που ακόμα και ο πιο αδαής, έβλεπε πως θα τελειώσει. Είδαμε «σκοτωμένες» επιθέσεις των 8’’ όταν η Βιλερμπάν άρχισε να μυρίζει «ψοφίμι» και να της ανοίγει η όρεξη, είδαμε το σμολ – μπολ με τον Τόμας στο 5, και τον μοναδικό σέντερ του Παναθηναϊκού που μπορεί, όσο μπορεί, να γεμίσει τη ρακέτα και να χαμηλώσει το τέμπο του αγώνα, καθηλωμένο στον πάγκο. Αλήθεια, ποια ήταν η τελευταία φορά που είδαμε ομάδα που χάνει έναν πόντο δεκα-κάτι δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη, να κάνει επαναφορά από την τελική γραμμή και όχι από το κέντρο του γηπέδου;
Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε σήμερα να είχε χάσει όντας απλά κακός. Ο τρόπος που έχασε όμως, φέρνει τον προπονητή κάτω από τους προβολείς, πριν καν παίξει έστω και ένα παιχνίδι υψηλής δυσκολίας. Κάτι τελευταίο, όταν πληρώνεις τόσα χρήματα για να έχεις στο ρόστερ σου τον Φριντέτ, και βρίσκεσαι στη συνθήκη που βρέθηκε ο ΠΑΟ στην τελευταία του επίθεση, είναι «εγκληματικό» η μπάλα να μην πηγαίνει στα δικά του χέρια, αλλά στου Νικ. Δε χρειάζεται να είναι κανείς προπονητής, για να αντιληφθεί το γιατί.
- Γράφει ο Giorgos B.
Για να το δούμε αυτό κάπως εγγύτερα αγαπητέ φίλε του Παναθηναϊκού Πέτρο και αγαπητές υπόλοιπες φίλες.
Σοβαρά, η τελευταία επίθεση είναι μια χαρά. Παρακάτω θα την δείτε σε gif, αλλά δεν την έχω βάλει όλη. Ο λόγος είναι πως προτιμώ να αξιολογώ μία επιλογή από τις συνθήκες που δημιουργεί για το παιχνίδι. Για να δούμε.
O Kαλάθης δέχεται το σκριν και η παράλληλη δράση στην άλλη πλευρά του γηπέδου με υπερφόρτωση και pin down για τον Φρεντέτ πετυχαίνει να κρατήσει την άμυνα απασχολημένη, δημιουργώντας ταυτόχρονα έναν αεροδιάδρομο για τον Νικ. Από εκεί που σταματάει το βίντεο και έπειτα, μπορούν να συμβούν διάφορα ωραία πράγματα. Τελικά δεν συμβαίνουν και ο πλέι μέικερ του Παναθηναϊκού βρίσκει τοίχο. Η συγκυρία ήταν υπέρ του (ψηλός αντίπαλος, άδειος χώρος), αλλά νικητής βγήκε ο αμυνόμενος. Δατ σιμπλ.
Από εκεί και πέρα βέβαια, ο Πέτρος δεν έχει άδικο, υπό την έννοια πως για δύο συνεχόμενες επιθέσεις (το 73-78 έγινε 78-78) οι αντίπαλοι έχουν στοχεύσει ιδανικά τους Τζόνσον και Φρεντέτ. Ο δεύτερος κινήθηκε γενικά σωστά, απλά η άμυνα δεν είναι το φόρτε του, ο πρώτος δεν ήξερε πού παν τα τέσσερα. Το πιο περίεργο από όλα όμως, είναι πως αμέσως μετά ο Καλάθης πήρε ένα βιαστικό τρίποντο, με 10 δευτερόλεπτα να απομένουν στο χρονόμετρο και τον διάδρομο της ρακέτας ολόαδειο. Η επιλογή μπορεί μόνο να δικαιολογηθεί από την τρομερά τραβηγμένη άποψη περί δύο επιθέσεων στο τέλος.
Tι είναι αυτό που κάνει τον Παναθηναϊκό να αποσύρεται και φέτος στο τρύπιο καταφύγιο των τριπόντων του Νικ στην crunch time; Δεν έχω ιδέα, πάντως όταν ο παίκτης απολαμβάνει τέτοιου είδους ελευθερίες, δεν είναι καθόλου απίθανο να κάνει και λίγο του κεφαλιού του. Ο Καλάθης είναι ο τελευταίος υπεύθυνος για αυτή την κατάσταση.
Το φετινό ρόστερ υποτίθεται πως έχει δομηθεί με τέτοιο τρόπο (Ράις, Φρεντέτ, Τζόνσον) , ώστε να αποφευγονται ανάλογες κακοτοπιές. Όπως είναι προφανές λοιπόν, το κείμενο αυτό θα κλείσει κάπως ξενέρωτα. Είναι ακόμη το δεύτερο παιχνίδι, αλλά ο Πέτρος τα λέει καλά.
