Γεννήθηκα το ’81, κρατάω από όπου βρέχεται από νερά Μεσογείου, μεγάλωσα με Γκάλη, Magic, αδερφούς Καρασσαβίδη και παίζοντας subbuteo. Τα χρόνια της εφηβείας ήταν δύσκολα, καθώς όλοι γύρω μου βγαίνανε από τη μονάδα παραγωγής με end product “οπαδοί Ολυμπιακού-ManU-Bulls-Ferrari” και εγώ υποστήριζα Απόλλωνα-Liverpool-Lakers, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την F-1. Είμαι Ορκωτός Ελεγκτής, εξειδικευμένος δηλαδή στα οικονομικά και το excel, με μόνιμη αναζήτησή μου τη σχέση αιτίου και αιτιατού. Κάπως έτσι κατέληξα ακόμα και στο NBA να ασχολούμαι παραπάνω με όλες εκείνες τις διοικητικές και οικονομικές κινήσεις που στήνουν τις ομάδες, ως τις πλέον καθοριστικές για το τι θα παρουσιαστεί στο παρκέ. Τον σκύλο μου τον λένε Ραμόν.
Χρειάστηκαν έξι μήνες (από τον Μάη ως τον Νοέμβρη) και πέντε αναβολές στις συζητήσεις μεταξύ NBA και NBPA (National Basketball Players Association – Ένωση Παικτών), μια γενναία οικονομική παραχώρηση από πλευράς governors/ιδιοκτητών των ομάδων προς τους παίκτες και ενδεχομένως η επιβεβαίωση της εκλογής ενός νέου πρόεδρου στις ΗΠΑ για να συμφωνηθεί η -ξαφνική και απότομη- αλλαγή πλάνου από πλευράς NBAκαι η εσπευσμένη συμφωνία με τους παίκτες για έναρξη της σεζόν της σεζόν 2020 (οριακά!) – 2021 από τον Δεκέμβρη του 2020 και όχι αργότερα. Όμως, παρά τις πλείστες πληροφορίες που κατακλίσαν τις οθόνες και τα pod platformsμας αναφορικά με την συγκεκριμένη συμφωνία, μία έμεινε διαρκώς εκτός: το πλάνο προστασίας της υγείας των παιχτών.
Μετά από μία χρονιά που έκλεισε με την απογοήτευση του σουτ του Kawhi και το τετραπλό γκελ της μπάλας στη στεφάνη, πριν αυτή καταλήξει στο διχτάκι και ένα τεράστιο “whatif” που το συγκεκριμένο παιχνίδι άφησε σαν επίγευση της σεζόν 2018-19, η περσινή (πλέον) σεζόν των Sixers ξεκίνησε –και πάλι- με υψηλές προσδοκίες. Ωστόσο, μετά από μια νερόβραστη διαδρομή ως τα playoffs, εκεί τους περίμεναν οι Celtics και ένα στεγνό καθάρισμα.
To Larry O’Brien Trophy εμφανίστηκε στο γήπεδο (μέσα στην απαράδεκτα κακόγουστη Louis Vuitton θήκη του), οι Lakers φόρεσαν τις -αήττητες ως σήμερα στα Playoffs- Black Mamba εμφανίσεις τους, ο LeBron κάτω από αυτήν φόρεσε και την ισοπεδωτική 40άρα του, που περιμέναμε πως θα μας παρουσιάσει σε τουλάχιστον- ένα παιχνίδι τελικών, όμως πέρα από τον Davis, ουδείς άλλος συμπαίκτης του εμφανίστηκε έτοιμος για την τελετή απονομής. Αντίθετα, μια εφταμελής -όλη κι όλη- ειδική αποστολή καμικάζι από το Miami, προεξάρχοντος ενός -και πάλι- συγκλονιστικού Jimmy Butler, φρόντισε τα κομφετί να μείνουν στη βαλλίστρα τους και το Larry O’Brien Trophy να επιστρέψει στην άσχημη θήκη του και πίσω στην όποια αποθήκη φυλάσσεται για -τουλάχιστον- άλλες δύο μέρες ακόμα.
Σε μία εποχή κυριαρχίας της επίθεσης σε σχέση με την άμυνα στο NBA, με τις όποιες αλλαγές κανονισμών να ευνοούν απόλυτα προς την συγκεκριμένη κατεύθυνση μάλιστα, το Game-4 των Τελικών του 2020 αποτέλεσε μια ωδή στην αμυντική προσήλωση και επανάφερε στα χείλη πολλών το παλιό κλισέ «τα πρωταθλήματα τα φέρνει η άμυνα».
Όσοι και όσες περιμέναμε με αγωνία να ξεκινήσει η σειρά για να δούμε τους δύο καλύτερους παίκτες μπάσκετ σήμερα στον κόσμο, απέναντι στην καλύτερη ομάδα και τον καλύτερο προπονητή σήμερα του κόσμου, μάλλον απογοητευτήκαμε από αρκετά νωρίς.
Με τους μεν Celtics να έχουν πετάξει εκτός συνέχειας τους περσινούς πρωταθλητές Raptors και τους δε Heat να έχουν με τη σειρά τους αποκλείσει την ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ της φετινής σεζόν, τους Bucks, η μάχη στον τελικό της Ανατολής θα έχει για πρώτη φορά από το 1984 -όταν και ξεκίνησαν τα playoffs να έχουν 16 ομάδες- ομάδες που καμία τους δεν είχε κατακτήσει το #1 ή το #2 της περιφέρειας στη regular.
Τα playoffs πέρασαν ήδη το πρώτο μισό τους, συνεπώς πάμε να κάνουμε το δεύτερο "μάζεμα" μέχρι εδώ, ξεκινώντας την περίληψη μας από δύο προπονητές, που αντιμετωπίζουν την αμφιβολία. Ο πρώτος επειδή δεν τα πάει και τόσο καλά και ο δεύτερος επειδή ... μόλις προσλήφθηκε.
Ακριβώς τέσσερα χρόνια μετά το γονάτισμα του Colin Kaepernick, με εκατομμύρια λέξεις να έχουν ειπωθεί και γραφτεί αναφορικά, τόσο για την στάση του και των συναθλητών του, όσο -και κυρίως- για το μέγεθος του προβλήματος του ρατσισμού στις Η.Π.Α., οι παίκτες του NBA, εν μέσω πανδημίας, εν μέσω εγκλεισμού τους επί διμήνου σε ένα bubble στο Orlando, εν μέσω banners, t-shirts και κάθε λογής άλλου τρόπου ειρηνικής (ως «πολύ ήσυχης») προώθησης της κοινωνικής δικαιοσύνης, απηύδησαν από τις δολοφονίες και το συνεχιζόμενο κύμα βίας κατά μαύρων πολιτών από αστυνομικούς και προχώρησαν σε μια πιο δραστική αντίδραση: να μην αγωνιστούν στα παιχνίδια των Playoffs της Τετάρτης. Με άλλα λόγια, να κατέβουν σε απεργία.
Η απόφαση του ΝΒΑ για επανέναρξη της σεζόν 2019-20 στις 30 Ιουλίου 2020, θα έχει δημιουργήσει ένα κενό 139 ημερών μεταξύ του τελευταίου αγώνα πριν τη διακοπή του και τη συνέχιση αυτού, με το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα να είναι μεγαλύτερο από όσο διαρκεί μία τυπική offseason.
Οι Chicago Bulls βρίσκονται εδώ και μερικές εβδομάδες ξανά στο μπασκετικό προσκήνιο, αποτελώντας την κύρια -αν όχι μοναδική- βάση μπασκετοκουβέντας. Αιτία για αυτό αποτελεί ο συνδυασμός της πανδημίας του κορονοϊού, με την παύση κάθε αθλητικής δραστηριότητας ανά τον κόσμο, του NBA συμπεριλαμβανομένου, και της προβολής του ντοκιμαντέρ “The Last Dance” από το ESPN TV και το Netflix. Το “The Last Dance” είναι ένα ντοκιμαντέρ που καταγράφει, με βάση την τελευταία χρονιά του Michael Jordan στους Chicago Bulls και την κατάκτηση του έκτου τίτλου, προσωπικού, αλλά και του franchise συνολικότερα, όλη τη διαδρομή αυτών των έξι κατακτήσεων.