Οι παίκτες των Μπακς παρέμειναν στα αποδυτήρια, όπου είχαν τηλεφωνικές συνομιλίες με τον γενικό εισαγγελέα της πολιτείας Τζος Κάουλ και τον αναπληρωτή κυβερνήτη Μαντέλα Μπαρνς. Με λίγα λόγια, πέρασαν άμεσα σε συνομιλίες με τους θεσμούς της περιοχής, στην οποία συνέβη η στεγνή απόπειρα δολοφονίας. Κατόπιν, εξέδωσαν ανακοίνωση διά στόματος δύο αθλητών και παρουσία όλων των υπολοίπων.

Τα λόγια διάβασαν ο Τζορτζ Χιλ, που τις προηγούμενες μέρες είχε ανοιχτά αμφισβητήσει την απόφαση να συνεχιστεί το ΝΒΑ στο bubble του Ορλάντο και ο Στέρλινγκ Μπράουν, που στις 16 Ιανουαρίου του 2018 είχε υποστεί ξυλοδαρμό από αστυνομικούς, λόγω μίας κλήσης για πάρκινγκ.

Παραθέτω την ανακοίνωση που εξέδωσαν οι Μπακς στα αγγλικά, νομίζω δεν χρειάζεται μετάφραση. Στην κατάληξη της οι παίκτες απαιτούν την τιμωρία των αστυνομικών, την ουσιαστική κινητοποίηση των θεσμών του Γουισκόνσιν προς την διαρκή απόδοση δικαιοσύνης και καλούν τον κόσμο να ψηφίσει στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου.

Χιονοστιβάδα

Η κίνηση των Μπακς είναι πρωτοφανής στο μπάσκετ. Βρίσκει μόνο ένα μικρό αντίστοιχο σε μία ενέργεια του Μπιλ Ράσελ και των Σέλτικς το 1961, όταν δεν αγωνίστηκαν σε αγώνα επίδειξης στο Λέξινγκτον του Κεντάκι, αφότου ένα εστιατόριο της πόλης είχε αρνηθεί να τους σερβίρει.

Τα όσα ακολούθησαν είναι επίσης πρωτοφανή, όχι μόνο στο μπάσκετ, αλλά και στην ιστορία του αθλητισμού ολόκληρη¹ , καθώς οι αναταράξεις απλώθηκαν σε όλο το φάσμα των σπορ στις ΗΠΑ.

• Το ΝΒΑ, υπό την πίεση των παικτών, ανέβαλε όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια της ημέρας.
• Το WNBA, αφότου αμφιταλαντεύτηκε για λίγο μεταξύ των επιλογών, αποφάσισε να ακυρώσει την αγωνιστική δράση του. Σημειωτέον, για τις αθλήτριες που πρωτοστάτησαν διακυβεύονται πολλά περισσότερα σε σχέση με τους άντρες συναθλητές τους, καθώς οι μισθοί τους είναι χαμηλοί και η διοίκηση του πρωταθλήματος έχει κατά καιρούς επιδείξει σκληρότατη στάση απέναντι σε αιτήματα για αύξηση αποδοχών, όπως και σε εκφράσεις πολιτικής διαμαρτυρίας.
• Η MLB, δηλαδή η λίγκα του μπέιζμπολ, επίσης ανέβαλε όλους τους αγώνες. Η αρχική πρωτοβουλία ανήκε σε άλλη μία ομάδα του Γουισκόνσιν, τους Μπρούερς (Brewers). Πρωτοστάτες στην απεργία του αθλήματος υπήρξαν και εδώ οι παίκτες, έχοντας να αντιμετωπίσουν το ιστορικό της υπόθεσης Μπρους Μάξγουελ, νυν αθλητή των Μετς, ο οποίος σιωπηρά αποβλήθηκε για κάποιο διάστημα από τη λίγκα, αφότου είχε γονατίσει σε ανάκρουση του εθνικού ύμνου στα τέλη του 2018. Τότε ήταν μέλος των Athletics.
• Οι αγώνες ποδοσφαίρου (MLS) δεν πραγματοποιήθηκαν, κατόπιν απόφασης των παικτών.
• Τέλος, στο τένις, η κορυφαία Ναόμι Οσάκα (δύο φορές κάτοχος γκραν σλαμ τίτλων) δεν αγωνίστηκε στο όπεν του Σινσινάτι, αποκλειόμενη από τη συνέχεια.

Η διάχυση εξελίχθηκε χειμαρρώδης και η αλληλουποστήριξη μεταξύ του αθλητικού κόσμου ομολογουμένως προξενεί ελπιδοφόρα συναισθήματα. Με βάση το ιστορικό των παραπάνω διοργανώσεων βέβαια, το λογικό είναι πως το ΝΒΑ θα οδηγήσει τις εξελίξεις στον χώρο τον σπορ και τις επόμενες ημέρες.

Οι απόψεις διίστανται

Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, έχει ήδη διεξαχθεί μία συνάντηση μεταξύ των αθλητών των ομάδων, προκειμένου να συναποφασιστεί μία χάραξη κοινής πορείας από μέρους τους. Τα ρεπορτάζ αναφέρουν πως κάτι τέτοιο δεν έχει ακόμη καταστεί εφικτό. Οι δύο ομάδες του Λος Άντζελες (με πρωτοστάτη των Τζέιμς, που αποχώρησε από το μίτινγκ) υποστηρίζουν την πλήρη ακύρωση της σεζόν, ενώ οι υπόλοιπες κλίνουν προς την επιλογή της συνέχισης, με βασικό επιχείρημα την διατήρηση του διαύλου επικοινωνίας που προσφέρει η προβολή του πρωταθλήματος. Αξίζει εδώ να παραθέσω την άποψη του Ντρέιμοντ Γκριν, χάρην σφαιρικότητας.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του Κρις Μάνιξ, καθοριστικό ρόλο στην επίλυση του αδιεξόδου θα παίξει η στάση των ιδιοκτητών, από τους οποίους οι παίκτες αναμένουν μία δυναμική τοποθέτηση, που θα επιτρέπει τη συνέχιση των αγώνων, με μεγαλύτερη όμως δυνατότητα προβολής των αιτημάτων και των δράσεων. Με απλά λόγια, αυτό που φαίνεται να ζητούν οι αθλητές, είναι πλήρη συμπόρευση των δισεκατομμυριούχων αφεντικών, μέχρι το σημείο ανάληψης αντίστοιχα ρηξικέλευθων αποφάσεων από μέρους τους. Ή όλοι μαζί ή φεύγουμε εν ολίγοις.

Το πώς θα πράξουν οι ιδιοκτήτες λοιπόν (αλλά και το επίσημο ΝΒΑ), μένει να φανεί. Προς το παρόν έχουν αρκεστεί σε καθολικές, ανέξοδες ανακοινώσεις υποστήριξης, όμως είναι αβέβαιο το αν θα παραμείνουν σε αυτή την όχθη του ποταμού, εφόσoν η σκληρή στάση των παικτών συνεχιστεί στη γραμμή του LA. Σύμφωνα με το Forbes εξάλλου, η παρούσα συγκυρία βρίσκει 22 δισεκατομμυριούχους να κατέχουν τουλάχιστον ένα 20% κάποιας ομάδας του ΝΒΑ, με διάφορους από αυτούς (βλ. Σίξερς, Ρόκετς) να έχουν εμφανίσει "συμπτώματα" απληστίας κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού. Ο πλουσιότερος όλων όμως, ο Στιβ Μπάλμερ των Κλίπερς, προέβη πριν λίγες ώρες στην ακολουθη δήλωση - ξανά χωρίς μετάφραση από μέρους μου.

I am again angry over the shooting of a black man #JacobBlake @DocRivers and The @Bucks players said it well We need real police accountability. Give citizens data to do so. Let’s have criminal justice reform that keeps all people safe but not senselessly imprisoned or afraid

— Steve Ballmer (@Steven_Ballmer) August 27, 2020

Οι εξελίξεις τρέχουν και ενδεχομένως κάποια από τα παραπάνω να έχουν ήδη ανατραπεί την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Σε κάθε περίπτωση όμως, από εδώ και πέρα η σκυτάλη περνάει εξίσου σε οσους και όσες θα κληθούν να αποδώσουν νοήματα στα όσα συμβαίνουν.

Νοηματοδότηση και κίνδυνοι

Κατά τη γνώμη μου, σε ό,τι αφορά αυτή τη νοηματοδότηση υπάρχουν μέσες άκρες συγκεκριμένες επιλογές, μία εκ των οποίων είναι να αποδώσουμε στην συγκυρία χαρακτηριστικά από την αντιπροσωπευτική πολιτική σκηνή. Ποια είναι άραγε τα συμφέροντα των ιδιοκτητών, τι πολιτικών αποχρώσεων είναι αυτά και πώς επικοινωνούν με ένα μεγάλο μέρος του κομματικού τοπίου των ΗΠΑ, το οποίο δεν επιθυμεί τη συνέχιση της θητείας του Ντόναλντ Τραμπ; Επίσης, ποια γραμμή πρέπει να υποστηριχθεί από εδώ και πέρα όσον αφορά τις δράσεις των παικτών; Μήπως θα ήταν προτιμότερο να συνεχίζουν να παίζουν, χρησιμοποιώντας την κάλυψη των media όσο πιο έξυπνα γίνεται; Τέλος, μήπως η προτροπή για ψήφο την 3η Νοεμβρίου αποκαλύπτει μία ατζέντα υπέρ των Δημοκρατικών;

Είναι χρήσιμες τέτοιες αναλύσεις και φυσικά θα μπούμε σε αυτές τις επόμενες ημέρες. Tαυτόχρονα όμως, δεν γίνεται να κανονικοποιηθεί μία συζήτηση, η οποία δεν πρέπει να είναι κανονική. Η πράξη των Μιλγουόκι Μπακς, όπως και το ντόμινο που ακολούθησε στα άλλα σπορ, αποκαλύπτουν παράλληλες πτυχές, οι οποίες για να αγνοηθούν χρειάζεται ξεκάθαρη πολιτική βούληση ή αν θέλετε πολιτική σκοπιμότητα.

Για όποιαν/όποιον θέλει να βλέπει τα πράγματα καθαρά, τα γεγονότα που έκαναν εφικτή την κίνηση, όπως και την καθολική αποδοχή της, έχουν προηγηθεί εδώ και μήνες στους δρόμους των πόλεων της αμερικάνικης επικράτειας. Εκεί, παρά την σχετικά μειωμένη κάλυψη, οι διαμαρτυρίες, οι πορείες και η εξεγερτική δράση συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, ενσωματώνοντας ξεκάθαρα ταξικά χαρακτηριστικά και μεταφερόμενες πότε στη Μινεάπολις, πότε στο Πόρτλαντ και πότε στο Γουισκόνσιν ή σε όποιο άλλο τόπο επιθυμεί ο οποιοσδήποτε να αναφέρει.

Οι αθλητές δεν έχουν κάνει τίποτε περισσότερο από το να ακολουθήσουν. Δεν έχουν δείξει το δρόμο. Αντίθετα, μέχρι χθες το βράδυ, οι φωνές τους είχαν καταπνιγεί εκ νέου, όταν τον τελευταίο μήνα οι ίδιοι είχαν υποταχθεί στη συμφωνία μεταξύ του σωματείου τους και της διοίκησης του ΝΒΑ για μία τρόπον τινά "κονσερβοποίηση" των εξεγερτικών μηνυμάτων, υπό τους άνισους όρους του θεάματος. Εκείνο δε (το θέαμα), περιείχε ξεκάθαρες, όσο και προσεγμένες πινελιές πατριωτισμου, όπως παρακάτω: Σημαία, εθνικός ύμνος, Black Lives Matter, κάμερες και σκηνοθεσία.

Together. ❤️ #BlackLivesMatter pic.twitter.com/QZ0hCbGUbh

— The Players' Tribune (@PlayersTribune) July 30, 2020

Η συμφωνία αντί να παράξει ρήξεις, παρήγαγε συμβιβασμούς. Mέχρι προχθές, όταν τόσο ο προαναφερθείς Τζορτζ Χιλ, όσο και ο Φρεντ Βαν Φλιτ των Τορόντο Ράπτορς, άνοιξαν γενναία τη συζήτηση που έπρεπε να είχε ανοίξει προ πολλού, την στιγμή που οι παίκτες αποσύρθηκαν από τις μαζικές εκδηλώσεις και εισχώρησαν στην "φούσκα" της Ντίσνεϊ. Εκείνη πλέον έσπασε και διαβάζοντας ξανά τα λόγια του Βαν Φλιτ, ίσως μέχρι και ο Ντεμπόρ να ήταν χαρούμενος, αν επιτρέπεται ο υποθετικός αφορισμός.

"Ξέρω πως δεν είναι τόσο απλό (σ.σ. να κάνουμε απεργία). Όμως στο τέλος της ημέρας, αν θέλουμε να καθόμαστε και να μιλάμε για το πώς θα αλλάξουμε τα πράγματα, τότε θα πρέπει να βάλουμε όσα έχουμε επάνω στη γραμμή και να διακινδυνέψουμε κάτι άλλο. Δεν αρκούν τα λεφτά ή η ορατότητα. Έχω βαρεθεί με τον παράγοντα της κάλυψης των media. Θεαματικοποιεί, μιλάμε για αυτά όλη μέρα, τα βλέπουμε συνεχώς, όμως νιώθω πως τελικά δρα ανασχετικά".

Υ.Γ. Τις επόμενες ημέρες θα ακολουθήσουν και άλλα σχετικά κείμενα, καθώς το σάιτ άνοιξε με σημαία κατεπείγοντος. Ίσως καλό είναι να γράψουμε και για τους δικούς μας, τοπικούς "ηρωες", που βρίσκονται σε άλλο σύμπαν. Αυτά προς το παρόν όμως και θα περιμένουμε τις εξελίξεις, που αναμένονται συνεχείς. Εξαγγελίες και ευχές για τη νέα σεζόν κάπως αργότερα, την επόμενη εβδομάδα.

Σημείωση

1. Να σημειώσουμε ότι φυσικά και έχουν υπάρξει πολιτικές διαμαρτυρίες σε στάδια και γήπεδα στον 20ο και 21ο αιώνα, η απαρίθμηση τους όμως είναι μάλλον δύσκολη αυτή τη στιγμή. Υπάρχει επίσης η απεργία του baseball τη δεκαετία του '90, που δεν εξελίχθηκε καλά για το άθλημα.