Knicks και Clippers έχουν τραβήξει πάνω τους τα βλέμματα και τις φωνές, τρέχοντας μεγάλα σερί μέσα στον Ιανουάριο και ξεσηκώνοντας τους φίλους του ΝΒΑ, που θέλουν δύο ομάδες από τις μεγάλες αγορές να είναι ξανά πρωταγωνιστές στα πράγματα - NY και LA, καταλαβαίνετε, κι εμείς καταλαβαίνουμε δηλαδή, γι’ αυτό τους συζητήσαμε στο χθεσινό πόντκαστ του Basketball Guru. Σε μία άλλη γωνιά της Ανατολής πάντως, αρκετά πιο ήσυχα, χωρίς να το διαφημίζει, μία ακόμη ελπιδοφόρα ομάδα στάθηκε όρθια σαν βράχος στους τραυματισμούς και τις δυσκολίες, έτρεξε αντίστοιχο θετικό σερί, και πλέον παίρνει τη θέση της στα δυνατά χαρτιά για τα επερχόμενα Playoffs.

Σε ρωτούν σε μια παρέα με τι ασχολείσαι εκτός από τη δουλειά, αραδιάζεις 2-3 σιγουράκια όπως θέατρο, μουσική δωματίου, ποίηση (για να μην μας πουν και ακαλλιέργητους) αυτοκίνητα και μηχανές (αν και ακόμη παλεύεις να καταλάβεις αν έχει όντως ταχύτητες το CVT και πόσες) και στο τέλος πετάς και το, «αλλά βασικά μωρέ με χαλαρώνει να βλέπω αγώνες στο NBA». Το κερασάκι, όμως, είναι το βλέμμα απορίας όταν η απάντηση στην ερώτηση ποια ομάδα υποστηρίζεις είναι “Cleveland Cavaliers”, το οποίο πάντα ακολουθείται από την αυτοματοποιημένη ερώτηση «τι είναι αυτό;».

Ο ορισμός της επιτυχίας ενός franchise σε μια κλειστή λίγκα με ένα και μοναδικό έπαθλο, όπως το NBA, αποτελεί δύσκολη υπόθεση. Είναι φυσικά εύκολο να χρησιμοποιήσουμε ως σταθμό την κατάκτηση του πρωταθλήματος ή τη συμμετοχή στους τελικούς, κάτι τέτοιο όμως οδηγεί σε άτοπα συμπεράσματα. Ας πάρουμε ως παράδειγμα την τελευταία δεκαετία. Θα θεωρούσαμε επιτυχημένο franchise τους Toronto Raptors αν δεν είχε κάνει ο Pachulia πράξη την φράση “χαλί να με πατήσεις” κάνοντας closeout στον Kawhi Leonard; Είναι επιτυχημένοι οι Suns, οι οποίοι έφτασαν μια ανάσα από το πρωτάθλημα στην πρώτη τους παρουσία στα playoffs μετά από μια δεκαετία; Οι Blazers πλέον συζητιούνται ως παράδειγμα προβληματικής διαχείρισης, ενώ μιλάμε για μια ομάδα με οκτώ συνεχόμενες παρουσίες στα playoffs, συμπεριλαμβανομένης και μιας παρουσίας σε τελικούς περιφέρειας. 

Λοιπόν το παρακάτω tweet του J.E. Skeets πετυχαίνει ακριβώς το αίσθημα που μου αφήνει η σειρά που παρακολουθούμε ανάμεσα σε Nuggets και Jazz. Στην πιο ‘’Ανατολική’’ post-season της Δύσης τα τελευταία -πολλά- χρόνια, όπου έχουμε ομάδες στηριζόμενες σε μεγάλο βαθμό σε έναν παίκτη με υψηλό δείκτη usage (Lakers, Mavs, Rockets, Blazers) και ‘’σκληρούς’’ contenders όπως οι Clippers και οι Rockets -τώρα που αποφάσισαν να κλείνουν τα πάντα στην άμυνα- χωρίς το γνωστό υψηλό τέμπο δυτικών ομάδων, βρήκαμε την πιο όμορφα δεσμευτική 1v1 κόντρα στα πρόσωπα των Donovan Mitchell και Jamal Murray. Σε δύο ομάδες της Northwest. Ότι πιο διασκεδαστικό.

Τελειώνοντας το mock draft για τη φετινή χρονιά με τον Βασίλη ετοιμαζόμουν να ασχοληθώ με τις μεταγραφές/ανταλλαγές και το summer league του ΝΒΑ. Την ίδια περίοδο το καινούριο μέλος της ομάδας μας ο Δημήτρης, μπήκε φουριόζος με ένα εξαιρετικό κείμενο όπου συνέκρινε τα draft του 2009 και του 2003 και την επιρροή που είχαν στο μπάσκετ γενικότερα. Αμέσως κατάλαβα ότι η ομάδα μόλις απέκτησε ακόμα ένα μέλος με το κόλλημα να παρακολουθεί νεαρούς παίκτες, οπότε η συνεργασία για ένα κοινό κείμενο ήταν θέμα χρόνου.

Στο Twitter (@jbryant3) συστήνεται ως εξής: “Basketball coach. Using God's gift that He gave me to help others. Helping athletes perfect their craft!!”. Πρέπει να ανήκει στο 10% των χρηστών του εν λόγω social network που γράφει στο πλαίσιο κάτω από το όνομα χρήστη την πάσα αλήθεια. Στα 32 του θεωρείται εξπέρ στο να... βγάζει από τους παίκτες ό,τι καλύτερο διαθέτουν. Θα σου πω τρία ονόματα με τα οποία δούλεψε πριν γίνουν All Stars, όταν ακόμα δεν ήξεραν πού πατούν και πού βρίσκονται στο ΝΒΑ και θα βγάζεις τα συμπεράσματα σου: Damian Lillard, Paul Millsap και Gordon Hayward. Το τελευταίο του project είναι ο Donoval Mitchell, ο οποίος μπήκε στη λίγκα ως “ωμό επιθετικό ταλέντο” και πλέον είναι υποψήφιος για το βραβείο του καλύτερου rookie της χρονιάς.

Όλοι όσοι αγαπάμε το μπάσκετ, τη μαγειρική, τον κινηματογράφο ή οποιαδήποτε τελοσπάντων ασχολία, μπορούμε λίγο - πολύ να θυμηθούμε τα ερεθίσματα εκείνα που μας έκαναν να την πρώτο - αγαπήσουμε, τα στοιχεία εκείνα που ως αόρατη δύναμη επέστησαν την, παιδική η όχι, προσοχή μας σε αυτή για πρώτη φορά. Είτε αυτά είναι στιγμές, είτε φυσικά πρόσωπα είμαστε "καταδικασμένοι" να τα κουβαλάμε μαζί μας, όσο φυσικά διατηρούμε τα λογικά μας μέσα σε αυτόν τον γενικευμένο πανζουρλισμό ερεθισμάτων, εν μέσω του οποίου ζούμε και εκφραζόμαστε.