Ένας αδερφός του μακαρίτη του παππού μου (εξίσου μακαρίτης και αυτός πια) μου είχε πει όταν ήμουν μικρός: «η ομάδα και η γυναίκα σε διαλέγει, δεν την διαλέγεις». Εντάξει με σημερινούς όρους είναι λίγο εκτός κλίματος, αλλά ο ίδιος ήταν «Απολλωνιστής» και είχε παντρευτεί μια μάλλον δύσκολη σύντροφο οπότε, στο επτάχρονο μυαλό μου, όλο αυτό έβγαλε νόημα.

Λίγο αργότερα λοιπόν, επειδή τη δεκαετία του ‘90 οι οικογένειες είχαν τη δυνατότητα να κάνουν και το κάτι παραπάνω, μου είπαν: «το κολυμβητήριο δεν σου άρεσε, το σκάκι δεν σου άρεσε, τον Σεπτέμβρη ξεκινάς μπάσκετ». Είχα την τύχη η ομάδα της περιοχής που γεννήθηκα και μεγάλωσα να είναι ο Σπόρτινγκ (οι αναγνώστες του Basketball Guru θα το ξέρετε ήδη άλλωστε ότι κάποτε στην τότε Α1 υπήρχαν ομάδες από γειτονιές της Αθήνας και όλα ήταν λίγο πιο όμορφα στο ελληνικό μπάσκετ) και σε αυτή μετά από λίγα χρόνια να παίζει ο Mitchell Wiggins, πατέρας του Andrew των Golden State Warriors. O δε Mitchell για λίγο δεν είχε συνυπάρξει με τον Jordan στους Bulls, από τους οποίους έφυγε το 1984, και λίγα χρόνια μετά, μέσα από μια πολυετή περιπέτεια, αφού βρέθηκε θετικός σε χρήση κοκαΐνης, γεγονός που του έκλεισε όλες τις πόρτες στο NBA, κατέληξε «στο κλουβί των Πατησίων» να χαρίζει θέαμα. 

Μπαίνοντας στις ακαδημίες της ομάδας, επειδή ήμασταν πολλά παιδιά και στις ακαδημίες οι γονείς πληρώνουν, για να έχει και λίγο τζερτζελέ το πράγμα, μας χώρισαν σε ομάδες ώστε στο σαββατιάτικο αγώνα να παίζουμε όλοι, καθώς είναι μάλλον κακό μάρκετινγκ να έρχεται ο παππούς από το χωριό να δει τον εγγονό του να παίζει μπάσκετ και ο εγγονός να τη βγάζει στον πάγκο να διπλώνει τις πετσέτες.  Χωριστήκαμε οπότε σε ομάδες που είχαν «βαφτιστεί» από αυτές του NBA, και εμένα στην κλήρωση μου έτυχαν οι Cavaliers. Φανταστείτε να ακούς τα άλλα παιδιά να πηγαίνουν στους Bulls (όλοι μικροί Jordan), στους Supersonics, στους Celtics και τους Lakers, ή άντε τους Knicks, και εσύ να είσαι σε κάτι που το λένε «Καβαλίερς» (τα ονόματα των ομάδων στον πίνακα προφανώς ήταν γραμμένα με ελληνικούς χαρακτήρες). Χωρίς να ξέρουμε αν είναι καν ομάδα, υποθέσαμε ότι μάλλον τους τελείωσαν τα ονόματα και το έβγαλαν από το κεφάλι τους.

Κάπως έτσι όμως έμαθα την ομάδα του Ohio State και μέσα από ένα video game που παίζαμε στην Amiga του φίλου μου του Βασίλη έμαθα τους παίκτες της ομάδας και άρχισα να νιώθω σύνδεση μαζί της. Διάβαζα όπου έβρισκα (προφανώς σε εφημερίδες και περιοδικά για μπάσκετ μόνο, δεν είχαμε internet) για τους Cavaliers. Για τον Mark Price, τον Larry Nance (τον πατέρα), τον Brad Daugherty και τον Ron Harper, αλλά και τον John Williams. Οι τρεις τελευταίοι μάλιστα έκαναν μαζί το ντεμπούτο τους γιατί ο «Hot Rod», αν και από το προηγούμενο draft, είχε κάτι μπλεξίματα με το νόμο για απάτη και άργησε να μπει στο NBA. Ήταν μια ομάδα με πολύ όμορφο παιχνίδι που είχε την «ατυχία» να συμπέσει χρονικά στην Ανατολή με τους ”Bad Boys” του Detroit και τους Bulls του Jordan και παρόλα αυτά ήταν σταθερά στην κουβέντα για τον τελικό της περιφέρειας.

Μέσα από τα χρόνια λοιπόν και με τον φυσιολογικό κύκλο με τα πάνω και τα κάτω που κάνουν οι ομάδες, είχαμε στους Cavs τον Ilgauskas να προσπαθεί (περίπου) μόνος του για  14 χρόνια, για να ακολουθήσει η περίοδος LeBron που μας άφησε παρακαταθήκη το πολυπόθητο  Πρωτάθλημα, και πάντα θα τον ευγνωμονούμε για αυτό, αλλά και μια ομάδα διαλυμένη, όπως το συνηθίζει άλλωστε από όπου φεύγει, όταν φεύγει. Αλλά αυτή η ιστορία είναι λίγο ή πολύ γνωστή.

Φτάνουμε έτσι μέσα από φουρτούνες και καταιγίδες στο καλοκαίρι που μας πέρασε με τους Cavaliers να έχουν κάνει πολύ καλή χρονιά μέχρι το μέσο και μετά να μένουν από καύσιμα και έμπνευση, κυρίως λόγω τραυματισμών (Sexton, Rubio, Allen, οι σημαντικότεροι των μακροχρόνια περσινών πεσόντων). Η ομάδα θα μπορούσε να είναι η απόλυτη έκπληξη αν είχε αυτό το κάτι παραπάνω και να εξασφαλίσει την έκτη θέση για τα Playoffs αντί να παλέψει μέσω των play-ins. Αυτό που φάνηκε πως έλειπε ήταν ο παίκτης που θα τραβήξει την ομάδα όταν όλα πάνε στραβά, ή όταν οι αντίπαλοι έχουν μελετήσει τόσο πολύ και καλά τα συστήματα, ώστε κλειδώνουν τους παίκτες που τραβάνε το σκοράρισμα. 

Δεν κρύβω ότι η κατάσταση στους περσινούς Nets μου δημιούργησε μια κρυφή ελπίδα ότι ο Durant (η μεγάλη μου αδυναμία) θα έρθει στην αγαπημένη μου ομάδα, ειδικά όταν έγινε σαφές ότι ήθελε trade. Θα μπορούσε να είναι το Cleveland το ιδανικό σπίτι για τον KD, που θα του έλυνε και το ζήτημα που είχε παρουσιαστεί σε σχετικό άρθρο εδώ στο Guru πριν λίγους μήνες (“Πώς ο Kyrie Irving "γήτεψε" τον Kevin Durant”). Να πάει σε μια ομάδα που δεν χρειάζεται να κάνει όλη τη δουλειά και παράλληλα να πρέπει να διαχειρίζεται τις παραξενιές του Kyrie ή τα νταηλίκια του Draymond Green.

Εν τέλει, λίγες μέρες πριν αρχίσει η χρονιά ανακοινώθηκε το trade του Spida στους Cavaliers. Αντιμετώπισα τo trade του Donovan Mitchell (του οποίου το όνομα μου θύμιζε τον παιδικό μου ήρωα, Mitchell Wiggins) κάπως χλιαρά, κυρίως γιατί δεν είχα δει πολύ τους Jazz, αλλά και γιατί ήμουν biased. Δεν κρύβω ότι στην αρχή κρίντζαρα λίγο που είχε πει ότι οι Cavs ήταν η ομάδα που υποστήριζε ως παιδί και ότι έπεισε την μητέρα του και τελικά ήταν μέσα στο live του LeBron (“The Decision”) όταν ανακοίνωσε ότι θα πάει στους Heat, γιατί θεώρησα ότι ήταν  marketing των ατζέντηδων.

Πόσο λίγα ήξερα… Η χρονιά ξεκίνησε στραβά για τους Cavaliers, ο Garland, περσινός all star και βασικός playmaker της ομάδας, τραυματίστηκε στον πρώτο αγώνα και μένει εκτός μέχρι σήμερα, ο δεύτερος point guard, Ricky Rubio, έχει πια τα χρονάκια του αλλά είναι και αυτός τραυματίας και μάλιστα δύσκολα θα γυρίσει πριν το 2023. Kαι εντάξει ο Raul Neto καλός είναι για να μπαίνει αλλαγή, να κατεβάζει αξιόπιστα την μπάλα και να μοιράζει το παιχνίδι, αλλά έχει φανεί ότι δεν μπορεί να είναι η βασική λύση στη θέση. 

Έτσι τη θέση πήρε ο Donovan Mitchell έχοντας πάντα δίπλα του κάποιον να τον βοηθάει όταν αυξάνεται η πίεση, αλλά και να του δίνει ανάσες μέσα στη διάρκεια του αγώνα. Η βοήθεια ήταν απαραίτητη, όχι επειδή είναι κακός χειριστής, αλλά γιατί μετά από έναν-δύο αγώνες οι αντίπαλες άμυνες κατάλαβαν ότι δεν είναι και πολύ σοφό να έχει ο Donovan την μπάλα στα χέρια του, καθώς, μα με τρίποντο, μα με midrange, μα με contact layup, μα με posterize κάρφωμα σε πολύ ψηλότερους από αυτόν παίκτες (μόλις 1,87 αλλά τόση δύναμη και θράσος), θα σου κάνει ζημιά. Χαρακτηριστικά,  οι Knicks στον αγώνα της Κυριακής άρχισαν να πιέζουν full court από τη δεύτερη περίοδο, πότε με τον Quickley, πότε με τον Fournier. Και ο κύριος αυτός με το βραχύσωμο σουλούπι και τα μακριά χέρια (2,08 wingspan) απέδειξε γρήγορα ότι δεν τον νοιάζει μόνο να μπαίνει ο μισθός, θέλει να οδηγήσει την ομάδα όσο πιο ψηλά μπορεί. Αρκεί να τον δει κανείς πως ζητά από τους fans να βοηθήσουν την ομάδα στα εντός έδρας παιχνίδια, πως μιλάει και βοηθάει τους συμπαίκτες του, αλλά και πως παίρνει την κατάσταση στα χέρια του όταν χρειάζεται. Πως παίζει 39 λεπτά κατά μέσο όρο και τρέχει μέχρι το τελευταίο λεπτό. Είμαστε ακόμα στις δύο πρώτες βδομάδες της σεζόν και ήδη σκέφτομαι να βγάλω μπλουζάκι με τη φάτσα του που θα γράφει από κάτω «ποιος KD;».

Στις πρώτες 13 μέρες της σεζόν οι Cavaliers, χωρίς τον βασικό τους point guard, έχουν πέντε νίκες και μία ήττα, έχοντας σκοράρει 88 στα 206 τρίποντα (42,7%). Και το μακρινό σουτ ήταν αυτό που φαινομενικά κέρδισε τους περισσότερους αγώνες, αλλά με μια διαφορά σε σχέση με τις περισσότερες ομάδες της Λίγκας: πέρα από τον Mitchell, που ήταν η σταθερή απειλή, υπάρχουν στην ομάδα πολλοί που θα σουτάρουν με αξιοπιστία. Απέναντι στους Wizards ήταν ο Osman, με τους Bulls ο Love και ο Osman, με τους Celtics ο LeVert, με τους Knicks o Wade και ο Love. Με λίγα λόγια, αυτό που κάνει τη διαφορά φέτος (ή τουλάχιστον “δείχνει να κάνει”, σε αυτά τα πρώτα δείγματα) είναι ότι βρέθηκε ο άξονας γύρω από τον οποίο γυρίζει η ομάδα στο πρόσωπο του Donovan. Έρχονται λύσεις από τον πάγκο, που σε πολλές ομάδες θα ήταν βασικοί, αλλά δεν υπάρχει γκρίνια που δεν είναι στο starting line-up, και αυτό είναι το μεγάλο κατόρθωμα του Bickerstaff. Έχει πείσει τους παίκτες του ότι όλοι θα πάρουν ρόλο όταν χρειαστεί, αλλά το πρώτο μέλημα είναι η νίκη. Συνηγορεί σε αυτό άλλωστε και κάτι που δήλωσε ο LeVert, ο οποίος έφαγε πολύ «ξύλο» από τους fans την περσινή χρονιά αλλά, αντί να τους κρατήσει μούτρα, είπε ότι θέλει «να είναι εδώ και θα δουλέψει για να μείνει, γιατί είναι η πρώτη φορά που στα αποδυτήρια βλέπει ότι νοιάζεται ένας για τον άλλον και συμπεριφέρονται σαν οικογένεια». Αξίζει βέβαια να δει κανείς και τον Kevin Love ο οποίος στο τέλος του παιχνιδιού με τους NYK, και ενώ έχει γυρίσει o ίδιος το παιχνίδι, ακούγεται η κόρνα της γραμματείας για αλλαγή και ενστικτωδώς πάει προς τον πάγκο. Γιατί έχει το mentality, «έκανα αυτό που χρειαζόταν η ομάδα, τώρα θα μπει άλλος», χωρίς γκρίνια, ούτε καν μειδίαμα, ανεξάρτητα αν τελικά για άλλον προοριζόταν η αλλαγή του coach την συγκεκριμένη στιγμή.

Βοηθά, βέβαια, στη χημεία της ομάδας και ο θεσμός του “The (Junkyard Dog) Chain” που έχουν καθιερώσει οι Cavaliers, στο τέλος κάθε αγώνα αποφασίζουν οι παίκτες ποιος από όλους τους έκανε τη διαφορά για να νικήσει η ομάδα. Kαι αυτό τους δένει γιατί η αλυσίδα (του μαντρόσκυλου) δεν θα πάει κάθε φορά στον Mitchell. Θα πάει στον LeVert, που ήταν συγκλονιστικός με τους Celtics, στον Wade, που σούταρε από όπου ήθελε κόντρα στους Knicks (με 6/8 τρίποντα), θα πάει σε Allen και Mobley, που μαζί έκρυψαν το καλάθι και συνεργάστηκαν άψογα στην επίθεση κόντρα στους Magic, ακόμη και στον Robin Lopez, που με 13 πόντους και ένα από τα πιο αστεία καλάθια των πρώτων ημερών (στην δεύτερη περίοδο του ματς με τους Bulls με 6:15 να απομένουν) χωρίς να κάνει κάτι το εξαιρετικό βοήθησε την ομάδα.  

Τα δυνατά σημεία λοιπόν των Cavs νομίζω είναι προφανή: έχουν χημεία, έχουν έναν προπονητή που έχει βελτιωθεί και αυτός σε όλους τους τομείς τα τελευταία δύο χρόνια, έχουν πια έναν παίκτη που μπορεί να κάνει τη διαφορά. Έχουν όμως και ένα second unit (Rubio, LeVert, Osman, Love, Lopez) που θα μπορούσε να είναι μια ομάδα starters με αξίωση για το play-in (σημείωση του editor: υπερβολή, αλλά συμπαραστεκόμαστε στον πρώτο ενθουσιασμό χωρίς LeBron τα τελευταία 30 χρόνια) ή, τέλος πάντων, για μια καλή πορεία σίγουρα μέχρι το μέσο της χρονιάς, καθώς κάποια από τα παλικάρια είναι λίγο «κουρασμένα» για να βγάλουν φουλ σεζόν. Με τον LeVert όμως να ξεχωρίζει και να βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για τον έκτο παίκτη της χρονιάς. Δεν είναι τόσο η καταπληκτική επίδοση στον αγώνα με τους Celtics με τους 41 πόντους και το 75% στα τρίποντα (6/8), που ήταν και λίγο συγκυριακό -και ξέρουμε και εμείς και ο ίδιος ότι δεν θα ξανακάνει εύκολα τέτοιο ματς-, ούτε καν οι 14,7 πόντοι ανά αγώνα. Είναι οι 6,7 assists και το γεγονός ότι κυνηγά κάθε φάση είτε στην άμυνα, είτε στην επίθεση, είναι ότι παίζει με (τον καθόλα δόκιμο και μπασκετικό όρο) «τσαγανό».

Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποια highlights από τα ως τώρα παιχνίδια της ομάδας, θα τόνιζα το παιχνίδι με τους Bulls, την τελευταία περίοδο και την παράταση κόντρα στους Celtics, την πρώτη και την τελευταία περίοδο κόντρα στους Knicks. Η ομάδα παίζει ωραίο μπάσκετ, κινεί συνεχώς την μπάλα όταν κυνηγάει σκορ μέχρι να βρει σουτ και έχει γυρίσει ήδη τρία παιχνίδια στην τελευταία περίοδο με τον τρόπο αυτό. Μέχρι στιγμής φαίνεται ότι για να καταφέρει κάποιος αντίπαλος να κερδίσει τους Cavs πρέπει να μην τους αφήσει περιθώριο να ανοίξουν το παιχνίδι και να γυρίσουν την μπάλα μέχρι να βρουν το ελεύθερο (ή και contested, αλλά επιθυμητό) σουτ. Πράγμα που δεν μπόρεσαν να κάνουν οι Celtics και οι Wizards στην παράταση, ούτε οι Knicks στην τέταρτη περίοδο. Μόνο οι Raptors στην πρεμιέρα το έκαναν με επιτυχία, αλλά εκεί μπορεί να έπαιξε ρόλο και ο τραυματισμός του Garland από τον Gary Trent Jr., ο οποίος καλό θα ήταν να κόβει τα νύχια του από εδώ κι εμπρός.

Με μόλις έξι παιχνίδια στο κοντέρ είναι προφανώς πολύ νωρίς, ωστόσο εκτιμώ ότι αν αμά τη επιστροφή του ο Garland δέσει με τον Mitchell, τότε ένα καλό 25λεπτο με την αρχική πεντάδα στο παρκέ, θα μπορέσει να καταστήσει το Cleveland ως μια από τις πιο dominant ομάδες της Ανατολής, τόσο αμυντικά, όσο και επιθετικά. Ο μόνος παίκτης που προς ώρας δείχνει να μην έχει θέση στο rotation -αν και έχει πάρει λεπτά συμμετοχής- είναι ο Isaac Okoro, ο οποίος είναι και το μόνο pick των τελευταίων χρόνων που δεν έχει βγει. Φαίνεται ότι τόσο ο Wade, όσο και ο Osman, θα παίζουν στη θέση “3”, μέχρι τουλάχιστον να επιστρέψει ο Garland και να αποδεσμευτεί ο LeVert από shooting guard, αν και τα ως τώρα σχετικά δείγματά του είναι εξαιρετικά, οπότε μπορεί να μείνει στο backcourt, κάτι που φαίνεται να αρέσει και στον ίδιο περισσότερο. Γενικά στο περιφερειακό παιχνίδι, τα πράγματα φαντάζουν εξαιρετικά για το Cleveland.

Η όποια αδυναμία μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως παρουσιάζεται στους ψηλούς, καθώς o Lauri Markkanen αποτέλεσε μέρος του πακέτου για να έρθει ο Mitchell, ενώ στην εξίσωση πρέπει να υπολογιστεί και το γεγονός πως οι Allen και Mobley είναι αρκετά physical και τα κάνουν τα φάουλ τους, ενώ ο Kevin Love, όσο παραγωγικός και αν είναι, έφτασε ήδη 34 και μεγαλώνει, από την άλλη ο Lopez, ωραίος τύπος και θα την κάνει τη δουλειά του για ένα σκάρτο εικοσάλεπτο, αλλά πιο πολύ είναι η φιγούρα που ενθαρρύνει την ομάδα, παρά που θα την πάρει στην πλάτη του. Οπότε αν υπάρξει τραυματισμός ίσως να υπάρξει αντίστοιχο του περσινού πρόβλημα, με μια τρύπα να δημιουργείται αμά τη απουσία του Allen. 

Υπάρχει όμως και μια επιπλέον ανησυχία, η οποία βέβαια προς το παρόν είναι σε επίπεδο υποψίας, χωρίς στοιχεία, παρά μόνο με ενδείξεις: Ο Evan Mobley ξέρει ότι έχει τη δυνατότητα να είναι στα επόμενα χρόνια σε επίπεδο superstar, ξέρει ότι χρειάζεται να δουλεύει αργά και σταθερά, αλλά μεθοδικά, για να φτάσει εκεί. Προς ώρας φαίνεται ότι φέτος είναι ελαφρώς χειρότερος αμυντικά, τουλάχιστον σε αυτό το μικρό δείγμα αγώνων. Με τα ίδια λεπτά συμμετοχής σε σχέση με πέρσι, περίπου 35 ανα αγώνα, έχει κατά μέσο όρο μόλις έξι rebounds (-2,1 σε σχέση με πέρσι) και 1,2 blocks (-0,4 αντίστοιχα), το πιο ανησυχητικό όμως είναι το ότι σε πολλές φάσεις φαίνεται σα να βαριέται να κάνει block out. Στη μόλις δεύτερη χρονιά του κι ενώ είναι το στυλ ψηλού που ξεχωρίζει για τις σωστές του τοποθετήσεις. Δεν είναι μόνο ότι μειώνονται οι πιθανότητες να πάρει το rebound έτσι, αλλά πως αυξάνονται επιπλέον και εκείνες που τον αναγκάζουν να κάνει φάουλ στη συνέχεια, προσπαθώντας να αποτρέψει το καλάθι από τον επιτιθέμενο. Πρέπει το προπονητικό team να τον εμπνεύσει και να του δείξει εμπιστοσύνη, γιατί πρόκειται για έναν παίκτη με εξαιρετικά υψηλό potential. Η σεζόν είναι μακρά και ίσως προφανώς είναι νωρίς για τελεσίδικα συμπεράσματα, όμως τα πρώτα δείγματα φέτος δεν είναι ως τώρα τα αναμενόμενα (πόσο δε τα προσδοκώμενα). Ευτυχώς υπάρχουν ξεσπάσματα στα οποία κάνει τον τερματοφύλακα, όπως στο ακόλουθο, και η αισιοδοξία του φαν επιστρέφει στα επιθυμητά της επίπεδα: 

Κλείνοντας, η γενική εικόνα είναι πως τα πράγματα είναι μάλλον καλά εκεί στο Ohio, ή τουλάχιστον σε αυτήν την αρχική αποτίμηση. Στο κάτω-κάτω, επειδή όταν συζητάω για τους Cavaliers σκέφτομαι πρώτα ως fanboy και μετά ως μπασκετόφιλος, δεν βλέπω ως τώρα μια ομάδα, πέρα από τους Bucks, που να μπορεί να στερήσει μια από τις δύο πρώτες θέσεις της Ανατολής για την κανονική περίοδο. Ίσως οι φίλοι των Celtics να δυσανασχετούν, ωστόσο νιώθω πως η ομάδα του Cleveland έχει περισσότερο βάθος και υγεία (εντός και εκτός παρκέ) για να πάει ακλυδώνιστη σε αυτόν τον μαραθώνιο φέτος. 

Στην δε σύγκριση με τις παιδικές μου αναμνήσεις, η φετινή βασική πεντάδα, με Garland, Mitchell, Wade (ή LeVert), Mobley, Allen, μοιάζει καλύτερη από την αντίστοιχη του (μακρινού) 1992 που πήγε τους Bulls στο Game-6 στους τελικούς της περιφέρειας. Το σημαντικότερο από όλα όμως, είναι πως η τρέχουσα σύνθεση της ομάδας είναι κάτι που χαίρεσαι να βλέπεις: είναι μια ομάδα  νεανική, δυναμική, γρήγορη, με έμπνευση στην επίθεση. 

Τελικά μάλλον καλό είναι αυτό το “Καβαλίερς”!