Μία ωδή στη σταθερότητα
Κάθε φορά που ξεκινά η χρονιά, σκέφτομαι ότι έχει έρθει η ώρα για έναν νέο διάδοχο στον θρόνο του MVP. Η φωναχτή εκκίνηση του Ja Morant (και η ασύλληπτη μοναχικότητα στους πόντους που προσθέτει στο σύνολο των Grizzlies) ή ο Jayson Tatum, ίσως ο πιο πλήρης forward εκεί έξω, που έχει ποδοπατήσει τις ανησυχίες για τη σταθερότητα των Celtics, μετά τους τραυματισμούς και την αντικατάσταση του coach Udoka. Πραγματικά, κάθε φορά, παίρνω την ίδια απάντηση:
Η άμυνα των Nets σαφώς είναι ακόμη προβληματική και μάλλον θα παραμείνει, όσο τα χαμηλά τους σχήματα επιτρέπουν στον αντίπαλο να παίζει βόλεϊ μέσα στη ρακέτα. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ωστόσο, πέρασε πραγματικά από πάνω τους, με 43p/14r/5a/3bl, ελάχιστες ημέρες μετά τους 44 πόντους απέναντι στους νεανικούς Rockets, σε 28 λεπτά. Bully-ball απέναντι σε κάθε κορμί, είτε πρόκειται για center, είτε για τους Ben Simmons και Kevin Durant, που κλήθηκαν να τον αντιμετωπίσουν προς το φινάλε του αγώνα. Δεν αποτελεί κάποιο ιδιαίτερο νέο, καλό είναι όμως να μην παίρνουμε ως αυτονόητο το αδιανόητο all-around επίπεδο στο οποίο βρίσκεται ο -μάλλον- κορυφαίος αθλητής στο ΝΒΑ. Συνολικά, η επίθεση των Bucks δεν ρολάρει ακόμη όπως πρέπει, ειδικά με την απουσία του Middleton και του σουτέρ Pat Connaughton, που μπορούν να απλώσουν το γήπεδο ακόμη περισσότερο. Από την άλλη πλευρά, το Defensive Rating (97,9 πόντοι ανά 100 κατοχές) είναι πιθανότατα εξωφρενικό και θα έρθει σε πιο γήινο σημείο, όμως φωτογραφίζει ακόμη μία τοπ-5 άμυνα στημένη πάνω στις δυνατότητες του Γιάννη να παίζει ως δευτερεύοντας προστάτης στο ζωγραφιστό, μαζί με τους Brook Lopez και Bobby Portis.
Πολύ ωραία όλα αυτά, θα τα δούμε και στην πορεία της σεζόν όπου κατα πάσα πιθανότητα οι Bucks θα είναι μίνιμουμ στην πρώτη τετράδα της Ανατολής, αν όχι στην κορυφή της. Για την ώρα, δύο βήματα πίσω: Ο Giannis, με δύο τίτλους MVP κι ένα πρωτάθλημα στο όνομά του, με τους Bucks να έχουν αποδείξει πως μπορούν να βάζουν την regular season στον αυτόματο, βγαίνει πάλι μπροστά και φωνάζει ‘’Εγώ, πατήστε πάνω μου, πάμε’’. Σταθερότητα αξιοζήλευτη, όχι απλά διεκδικητή για τον τίτλο του κορυφαίου στη σεζόν, αλλά Hall of Famer. Από εκείνους που μετριούνται σε παλάμες δύο ανθρώπων, αν όχι ενός. Κάθε φορά.
The Knicks are fun
Τα γράφω τώρα που μου δίνεται η ευκαιρία, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να προκληθεί το απόλυτο χάος στη Νέα Υόρκη: Οι Knicks είναι διασκεδαστικοί. Αυξημένες κατοχές και προσπάθεια για περισσότερο transition, παιχνίδι στο οποίο βοηθά πολύ το 2nd unit (Rose, Quickley, Reddish, Toppin, Hartenstein) που αποτελείται από εξαιρετικούς αθλητές και την τελευταία βερσιόν του D-Rose, που επικεντρώνεται στο να δίνει τέμπο στην επίθεση, με λίγες προσωπικές εκτελέσεις και κυρίως από την περιφέρεια. Η άμυνα φαίνεται να λειτουργεί ξανά αποδοτικά, κατευθύνοντας τα αντίπαλα guards πάνω στο αμυντικό σκιάχτρο Mitchell Robinson (6 blocks απέναντι στη Charlotte) και η επίθεση μοιάζει πιο ‘’δημοκρατική’’ από ποτέ, με αρκετές επαφές στους τρεις αριστερόχειρες stars (Randle, Barrett, Brunson), που λειτουργούν ως το μπασκετικό ανάλογο των Ντάλτονς από το Λούκι Λουκ. Ίδια κοψιά και γεμάτο κορμί, ίδιες προσποιήσεις, αλλά διαφορετικό ύψος. Η εποχή της απελευθέρωσης; Ναι, αλλά και όχι:
Πρώτον, το 3-1 ρεκόρ έχει έρθει με όμορφο παιχνίδι από τη μία, απέναντι σε αντιπάλους στο φάσμα του rebuilding από την άλλη (Pistons, Magic, Hornets), οπότε μικρό καλάθι όσον αφορά την μετατροπή του σε winning basketball. Δεύτερον, αυτό που επί της ουσίας έχει συμβεί είναι η απελευθέρωση του Julius Randle απ’ το έξτρα βάρος του κεντρικού δημιουργού, που τον μετέτρεψε πέρυσι σε αναποτελεσματικό ball-hog, μόλις μία σεζόν μετά από την ανάδειξή του ως Most Improved. Αυτό το βάρος έχει περάσει στον Jalen Brunson. Από την περσινή πορεία με τους Mavericks μέχρι τους τελικούς περιφέρειας, δίπλα στον Luka Doncic, αντιληφθήκαμε ότι μπορεί να φτιάξει το δικό του σουτ με συνέπεια. Σε αυξημενες κατοχές κεντρικού χειριστή πλέον, ρόλο που ο Thibodeau λατρεύει να δίνει στον point guard (και μαζί με αυτόν 38-40’ στο παρκέ), έχει 20p/8,5a μέσο όρο και όπως φαίνεται και στο παραπάνω βίντεο, είναι ο βασικός λόγος που η επίθεση των Knicks έχει πιάσει την αποδοτική ροή που διέφυγε στα προηγούμενα χρόνια, ειδικά στο κλείσιμο των αγώνων.
Μπορεί να φτιάξει για τον εαυτό του, αλλά ξέρει και που βολεύεται ο κάθε συμπαίκτης του λες και παίζει καιρό μαζί τους. Ταυτόχρονα πετυχαίνει με πολύ λογικό usage (25,8%, 48th percentile ανάμεσα στους point guards σύμφωνα με το Cleaning The Glass) και με ελάχιστα λάθη, μόλις έξι σε τέσσερις αγώνες. Εκείνος είναι που δίνει την ευκαιρία στους Randle και Barrett να λειτουργούν καθαρά ως big και wing initiators αντίστοιχα. Η τράπουλα μοιράζεται καλύτερα, ο ίδιος ετοιμάζεται να ζήσει τις δόξες που κάποτε έλαβε το σουρεάλ δίμηνο του Jeremy Lin, και τι περιμένουμε πλέον; Τη σταθεροποίηση, επιτέλους που να πάρει, του Cam Reddish ως πέμπτο μέλος στο φινάλε των αγώνων, δίπλα στους Brunson / Barrett / Randle / Robinson, γεμίζοντας τα φτερά και προσθέτοντας έξτρα απειλή στις close-out άμυνες. Πάμε λίγο καλέ μου.
Το πείραμα της Atlanta
‘’Μπορώ πλέον να έχω δύο απ’ αυτούς; Τέλειο’’, θα μπορούσε να φωνάζει από τα αποδυτήρια των Hawks ο John Collins, o οποίος προς τιμήν του κάνει ένα σωρό δουλειές πάνω στο παρκέ, ενώ θα μπορούσε απλά να τρέχει κάθετα και να σκοράρει ό,τι κινείται πάνω απ’ το στεφάνι, above the rim που λέμε, με τις δημιουργίες των Trae Young και Dejounte Murray, σε ένα μοτίβο που λογικά θα του έδινε 25-27 πόντους μέσο όρο ανα παιχνίδι.
Το πείραμα στην Atlanta σε πρώτη φάση ,αν κι εκείνοι, όπως και οι Knicks, έχουν φτάσει σε ρεκόρ 3-1 αντιμετωπίζοντας ευκολότερους αντιπάλους (Rockets, Magic, Hornets, Pistons). Το σημείο κρίσης είναι η εικόνα, τουλάχιστον σε αυτή τη ρόδινη περίοδο της εκκίνησης, που έχουν οι δύο βασικοί δημιουργοί. Το μεγαλύτερο μέρος των ευθυνών παραμένει στα ικανά χέρια του Trae, χωρίς μεγάλες μεταβολές όπως συχνά παρουσιάζεται (39% usage, όσο και πέρυσι, καλησπέρα), όμως ο Dejounte λειτουργεί σαν ασφαλιστική δικλείδα για τα λίγα λεπτά που ο πρώτος απουσιάζει απ’ το παρκέ, ενώ αρκετές φορές εκείνος ξεκινά τη δράση, με τον Young να κινείται λίγο πιο συχνά μακριά απ’ την μπάλα και να εκτελεί από τις γωνίες, σε μία επιθετική ποικιλία που εφ’ όσον σταθεροποιηθεί, θα είναι μόνιμος πονοκέφαλος για τον απέναντι. Τα νούμερά τους παραμένουν για την ώρα σταθερά (27,8p/10,3a ο Trae, 18,3p/8,3a/7,5r o Dejounte) και μπορώ να πω ότι το σύνολο γύρω τους μου θυμίζει κάπως την Lob City των Clippers, απλά με διαφορετική κατανομή ρόλων: Προσπάθεια για ρυθμό απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο, διασκεδαστικό στο μάτι παιχνίδι και με αρκετά highlight plays, δύο όμως περιφερειακοί δημιουργοί αντί του απόλυτου ενός (Chris Paul) και δύο rim-runners (Collins-Capela), οι οποίοι σε συνδυασμό με τον Hunter στα φτερά, αλλά και την πίεση στην μπάλα που δίνει ο Murray, μπορούν επιτέλους να καλύπτουν καλύτερα τις αδυναμίες του Trae, τουλάχιστον στο βασικό σχήμα που ξεκινά και κλείνει τους αγώνες.
Σημαντική υποσημείωση: Το eye test λέει ναι, οι δείκτες ωστόσο έχουν τη δική τους ιστορία. Μικρό δείγμα τεσσάρων αγώνων, όμως δεν ξεχωρίζουν ιδιαίτερα σε καμία κατηγορία. Eίναι λίγο ανησυχητική η επίδοσή τους ως rebounding team, ενώ παρ’ ότι τρέχουν μεγάλο μέρος των επιθέσεών τους στο transition (πάνω από 20%, δεύτεροι στη λίγκα πίσω απ’ τους Raptors που προσπαθούν να καλύψουν την έλλειψη shot creation με την ικανότητα στο ανοιχτό γήπεδο), δεν ξεφεύγει η παραγωγικότητα, όπως θα περίμενε κανείς με Trae & Dejounte, ώστε ν’ ανοίγουν σημαντικές διαφορές στα παιχνίδια. Μπορούν πάντα βέβαια να τρέξουν μία επίθεση σε τέσσερα δευτερόλεπτα:
Το πρόγραμμα έχει σύντομα Bucks (x2), Raptors, Knicks και Pelicans, ομάδες που μπορούν κατα κύριο λόγο να τους χτυπήσουν σε αδυναμίες στα φτερά και να στείλουν μεγαλόσωμους αμυντικούς πάνω στους δύο χειριστές. Εκεί μάλλον θα τους μετρήσουμε με μεγαλύτερη ασφάλεια.
Ο νέος ήρωας στην Indiana (και ο πιστός συνοδοιπόρος)
Μέσα σ’ ένα βράδυ, οι Pacers φαίνεται να απέκτησαν περιφερειακό δίδυμο για την επόμενη δεκαετία, αν φυσικά τα παιδιά μείνουν υγιείς και ενωμένοι. Οι υπεύθυνοι του franchise κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, παρατήρησαν τους Tyrese Haliburton και Bennedict Mathurin να συνεργάζονται και να εναλλάσσονται ως εκφραστές των επιθέσεων, λογικά ξανακοιτάχτηκαν με νόημα του στυλ ‘’τι είναι αυτοί ρε’’.
Ας ξεκινήσουμε με τον rookie, που έχει και τα περισσότερα φώτα πάνω του, κυρίως λόγω του στοιχείου της έκπληξης. O Mathurin είναι απλά άφοβος. Έρχεται από τον πάγκο λίγο πριν οι πρώτες πεντάδες αποχωρήσουν στο σύνολό τους, βάζει την μπάλα στο παρκέ, ντριμπλάρει και εφορμά στο καλάθι. 19 πόντους απέναντι στους Wizards, 26 απέναντι στους Spurs, 27 στη νίκη με το Detroit, με συνολικό ποσοστό ευστοχίας κοντά στο 50%. Ναι, η παρουσία του στο κολέγιο της Arizona για μία γεμάτη διετία έχει λειάνει αρκετά τις γωνίες του παιχνιδιού του, όμως ο τρόπος που μπαίνει στο επαγγελματικό επίπεδο είναι οριακά παράλογος, με συνδυασμό νοοτροπίας ‘’εγώ απέναντι στον πλανήτη’’ και κοντρολαρισμένη παρουσία μεγαλύτερου αθλητή. Το αγαπημένο μου δείγμα ήταν στο παιχνίδι απέναντι στους Sixers, εκεί που ο ίδιος έγινε highlight από την ανάποδη, επειδή ο Harden τον ξάπλωσε στο παρκέ μετά από σταυρωτή. O Mathurin είχε στο ημίχρονο εκείνου του αγώνα 0/7 σουτ και κακές επιλογές. Η αντίδρασή του;
Συνεχής επίθεση στον χώρο που κάλυπτε (και) ο Embiid, 6/6 και 17 πόντοι στο σύνολο. Τα χαρίσματα του είναι απαραίτητα στη μελλοντική λειτουργία της Indiana και εναρμονίζονται απόλυτα με εκείνα του δημιουργού Tyrese Haliburton.
Πρόσφατα έπεσα πάνω σ’ ένα κείμενο του The Athletic για τον τελευταίο και πώς καλείται, ίσως για πρώτη φορά στην μπασκετική του πορεία, να δρα ως το πρόσωπο ενός franchise, χωρίς να έχει μεγαλώσει/προβληθεί ως κάτι τέτοιο. Για την ώρα το καταφέρνει μια χαρά, δείχνοντας στους Kings πως η ανταλλαγή του ίσως δεν ήταν η σωστότερη κίνηση. Έξυπνη διαχείριση του τέμπο ενός αγώνα, μετρημένες επιλογές, γκάζι όπου του επιτρέπεται και πλέον ικανή επίθεση κοντά στο καλάθι, να συνοδεύει το -περίεργο μεν, αποτελεσματικό δε- περιφερειακό σουτ. Σε πέντε παιχνίδια έχει 22,8p/10a/4,2r με ευστοχίες 50 FG% / 41 3P% / 92 FT%. Συγγνώμη, αλλά αυτά είναι νούμερα all-star, ακόμη και αν πρόκειται για την rebuilding Indiana. Στην πραγματικότητα εκείνος είναι ο νέος ήρωας, με άξιο συμπαραστάτη τον νεαρό Mathurin, όμως και αντίθετα να το δει κανείς, το συμπέρασμα παραμένει ίδιο. Πρόκειται για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα backcourt παντρέματα στη λίγκα, σε μία ομάδα που δε βιάζεται καθόλου και πρόκειται να μπει στο περίεργο παιχνίδι απόκτησης του Victor Wembanyama. Με κάποιον τρόπο, επί σειρά ετών, οι Pacers ανακαλύπτουν ταλέντο και γίνονται γρήγορα ανταγωνιστικοί, τουλάχιστον σε επίπεδο διεκδίκησης των playoffs.
Το plan B
Oι Sixers δεν έχουν ξεκινήσει τη σεζόν όπως θα περίμενε κανείς από την contending φύση τους, με ρεκόρ 1-4, μπλεγμένοι ανάμεσα στο Harden-ball, που φέτος εξοπλίστηκε έξτρα με τους PJ Tucker και Danuel House, και το κυριαρχικό post παιχνίδι του Joel Embiid. Στο χαρτί λειτουργεί και μπορούν να παρουσιάζουν διαφορετικά μοτίβα επίθεσης σε όλο το 48λεπτο, Ηarden και Embiid είναι άλλωστε μάστορες του αργού τέμπο και της φθοράς στην αντίπαλη άμυνα με φάουλ και ελεύθερες βολές. Όμως για την ώρα κανείς από τους δύο σταρ δεν είναι στην απαραίτητη κατάσταση ώστε να το υποστηρίξει. O Harden ψιλο-ξεγέλασε στην αρχή ότι είναι πιο ελαφρύς και μπορούσε επιτέλους να κινηθεί και σε mid-range εκτελέσεις απελευθερωμένα, όμως ακόμη έχει μπρος-πίσω, ενώ ο Joel εμφανώς δεν είναι στην απόλυτη υγεία που θα του επιτρέψει να κουβαλήσει το σύνολο στις πλάτες του ξανά σε αποκλειστικό βαθμό.
Δεν πειράζει και τόσο ίσως. Το ζήτημα είναι να βρεθούν υγιείς στα playoffs. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα είναι στην εξάδα που οδηγεί στην postseason, ενώ τρεις από τις ήττες ήρθαν απέναντι σε Bucks, Raptors και Celtics. Είναι οκ να χάνεις από τους συνδιεκδικητές της Ανατολής; Μάλλον όχι, τουλάχιστον όμως οι Sixers δεν είχαν αντιπάλους ‘’φίλους και μνηστήρες του #1 στο draft του 2023’’ όπως ομάδες που συζητήσαμε παραπάνω. Και αν έχουν να κρατήσουν ένα θετικό σημείο από ένα τραγικό ξεκίνημα, αυτό είναι η σταθεροποίηση του Maxey σε τοπ επίπεδο και ο πιθανός συνδυασμός του με τον De’Anthony Melton:
O Melton δεν έχει σπέσιαλ στατιστική (7,4p/1,4a/2,6r σε 19’ ανα παιχνίδι) όμως δείχνει πάνω-κάτω όσα μάθαμε για εκείνον από την παρουσία του στο Memphis. Ένας smooth χειριστής, με ικανότητα τόσο σε drives όσο και από την περιφέρεια, που δεν απαιτεί να κολλάει η μπάλα πάνω του για να φτιάξει σκορ και ταιριάζει απόλυτα με ένα πυραυλοκίνητο guard δίπλα του. Όπως ο Morant στο Memphis, όπως ο Maxey τώρα. Οι δύο τους, με τον Maxey να παίζει οριακά σε all-star επίπεδο, νομίζω πως μπορούν να διατηρούν ψηλά την παραγωγικότητα των Sixers, ακόμη και σε λεπτά που ούτε ο Harden (κυρίως) ούτε ο Embiid είναι στο παρκέ, σ’ ένα απαραίτητο plan b ώστε να ισορροπήσουν εκ νέου. Τρομερά επισφαλές στατιστικό, καθώς μιλάμε για μόλις πέντε αγώνες, όμως ο Melton βελτιώνει την επίθεση της Philly κατά 7,6 πόντους ανα 100 κατοχές. Μάλλον δεν είναι διατηρήσιμο σε τέτοια επίπεδα, μπορεί ωστόσο να φανερώσει σχήματα που μπορεί να εκμεταλλευτεί ο coach Rivers και το επιτελείο του, ώστε να διαχειριστούν ένα πρόγραμμα που παραμένει δύσκολο μέχρι τα τέλη Νοέμβρη. Αν συνεχίσει φυσικά να είναι προπονητής των Sixers μέχρι τότε.
