Ξεκινώντας, ας δούμε τις επιλογές του κάθε συντάκτη:

Tier 1: Μάχη για την κορυφή της Περιφέρειας

1. Brooklyn Nets

Οι Nets ξεκινούν τη σεζόν ως το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του Larry O’Brien Trophy. Ένα roster γεμάτο μέχρι και τον τελευταίο παίκτη, μια πεντάδα που μπορεί να κάνει τα πάντα στο μέρος του παρκέ που επιτίθεται. Αν υπάρχουν εμπόδια ικανά να τους αποτρέψουν από το να φτάσουν “all the way” αυτά δεν είναι άλλα από την υγεία τους, την αντιεμβολιαστική εμμονή του Kyrie και την άμυνά τους, παρότι αυτή στα περσινά playoffs εμφανίστηκε εξαιρετικά δεμένη, έστω και σε μικρό σχετικό δείγμα (και πάντα σε περίπτωση που κάποιος θεωρεί πως δεν μπορούν να βάλουν παραπάνω πόντους από όσους φάνε για τέσσερα βράδια στα εφτά).

Βάζοντας τα παραπάνω σε μια σειρά, στην φονική επιθετικά πεντάδα των Harden, Kyrie, Harris, Durant και του αναγεννημένου στο Brooklyn Griffin, πλέον οι Nets διαθέτουν στον πάγκο τους βετεράνους Mills, Millsap, James Johnson και τον επιστρέψαντα μετά την προηγούμενη ολιγοήμερη παρουσία του στη Νέα Υόρκη, Aldridge. Δίπλα σε αυτούς ήρθαν και οι Bembry, Jevon Carter, καθώς και οι Cam Thomas και Day’Ron Sharpe από το draft. Παρέμειναν, πέραν των βασικών τους, οι δείξαντες πολύ καλά στοιχεία πέρσι, Bruce Brown και Nic Claxton. Όλους τους παραπάνω θα πρέπει να διαχειριστεί ο Steve Nash, χωρίς όμως τον μέντορά του D’Antoni ως whisperer πια, στη θέση του οποίο προσελήφθη ο Steve Clifford, για να δέσει όσο μπορεί την άμυνα.

Κοντολογίς το roster έχει όσο βάθος χρειάζεται για να ξεκουράζει εδώ και εκεί τους superstars της ομάδας και να βγει αναίμακτα και χαλαρά η regular, ενώ είναι τόσο καλοί οι Durant και Harden που μπορούν να οδηγήσουν τους Nets στην πρώτη θέση της Ανατολής ακόμα και αν ο Irving δεν αγωνιστεί καθόλου μες στη χρονιά (αν αυτός δηλαδή δεν κάνει απλά τον Φάνη Χριστοδούλου του 2021, που περιμένει να βγει η προετοιμασία για να ενσωματωθεί στην ομάδα και όντως επιλέξει να μην εμβολιαστεί).

Για τον Απρίλη και ύστερα όμως, ξεκινάει νέος γύρος ερωτημάτων: ναι μεν είναι πολλοί στο roster που μπορούν να παίξουν στο “C” αλλά κανείς που να μπορεί να μαρκάρει αποτελεσματικά έναν Jokic ή έναν Davis. Όπως επίσης και κανείς ικανός να σταματήσει του Lakers ή τους Bucks από το να παίζουν βόλεϊ κάτω από αμφότερες τις μπασκέτες. Απέναντι δε σε LeBron ή Kawhi ποιος θα σταθεί; Πάλι ο Durant ως -και- ο καλύτερος αμυντικός τους;

Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν θα έχουν καμία σημασία αν οι Nets καταφέρουν να παρασιαστούν υγιείς στα playoffs. Με τους τρεις superstars τους ταυτόχρονα στο παρκέ πέρσι, έστω και στο μικρό δείγμα των 13 αγώνων όλων κι όλων, κατάφεραν ένα offensive rating της τάξης του 121,6, ενώ ήταν top-5 στη Λίγκα σε εύστοχα δίποντα και τρίποντα και κερδισμένα fouls. Ε, αν οι τρεις συνυπάρξουν υγιείς λοιπόν, μάλλον δεν θα έχει και πολύ πλάκα για τους υπόλοιπους. 

(Νίκος Ραδικόπουλος)

2. Milwaukee Bucks

Aν υπάρχει μπασκετικό ισοδύναμο του γουντιαλλενικού “Match Point”, πως τις ζωές των ανθρώπων τις καθορίζει περισσότερο (αν όχι κυρίως) η τύχη, παρά η όποια μοίρα, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από τους περσινούς Bucks. Για όλη τη δουλειά του Giannis, το πείσμα του να περάσει μέσα από τοίχους, διαλύοντάς τους στο περάσμά του, είναι εκείνος ο ένας, μα κρίσιμος, πόντος του παπουτσιου του Durant που πάταγε τη γραμμή που αλλάζει τη μοίρα της ομάδας του Milwaukee. Που κάνει το παρόν κείμενο να τους προλογίζει ως Defending World Champions και όχι ως “μια ομάδα στο όριο, που υπό τις οδηγίες του νέου τους προπονητή, Rick Carlisle και το ολικό rebuild γύρω από τον Antetokounmpo θα προσπαθήσουν αυτή τη φορά να ξορκίσουν τους δαίμονές τους στην postseason”. 

Αντ’αυτών ο Budenholzer ανανέωσε, η ομάδα απέκτησε αυτό το έξτρα μέταλλο που μόνο αν φτάσεις μέχρι την κατάκτηση του Πρωταθλήματος ξεκλειδώνεις, ο Giannis είναι ήδη top-20 all time παίκτης, μετά και τα κατορθώματά του στα περσινά playoffs. Οι δύο stars που τον πλαισιώνουν, οι Holiday και Middleton, μπορεί να μην έχουν τη λάμψη των Harden και Irving, αλλά όταν οι τρεις τους πέρσι ήταν στο παρκέ κέρδιζαν με 11 πόντους ανά 100 κατοχές τους αντιπάλους τους, αριθμός που στα playoffs ανέβαινε στους 13. Η απώλεια του Tucker (για οικονομικούς λόγους…) στοιχίζει τον κύριο αμυντικό πάνω στον Durant, ρόλο που δύσκολα θα καλύψει με επιτυχία ο Ojeleye που λέγεται πως ήρθε για να γεμίσει τα παπούτσια του PJ. Ωστόσο η τρομακτικά καλή για την ομάδα ανανέωση του Portis ($9 εκατ./2 χρόνια), και το trade για τον Allen από τους Grizzlies είναι σημαντικές κινήσεις του front office. Αντίθετα, George Hill και Rodney Hood είναι αμφίβολο αν έχουν στο παρόν σημείο της καριέρας τους κάτι σημαντικό να προσφέρουν, ενώ η απόκτηση του Καλαϊτζάκη -ό,τι και να γράφουν τα ελληνικά γραφικά αθλητικά sites- έγινε αποκλειστικά για cost saving λόγους. Ο τραυματισμός του DiVincenzo, που θα επιστρέψει το 2022, θα είναι πρόβλημα για τους Bucks στην αρχή της χρονιάς, ωστόσο Thanasis και Connaughton θα συνεχίσουν να προσφέρουν από τον πάγκο. 

Κακά τα ψέματα, οι Bucks μας έχουν συνηθίσει να πηγαίνουν στον αυτόματο στις regular και δεν νομίζω πως κάτι διαφορετικό θα δούμε και φέτος από αυτούς, όπου στο ρελαντί θα ξεπεράσουν τις 52 νίκες. Όλο το σκηνικό είναι στημένο για την επανάληψη της αναμέτρησής τους με τους Nets στους τελικούς της Ανατολής, με τις δύο ομάδες πιο υγιείς αυτή τη φορά. Εκεί και θα κριθεί η σεζόν τους.  

(Νίκος Ραδικόπουλος)

Tier 2: Playoffs Locks

3. Atlanta Hawks

Οι Hawks ήταν η έκπληξη της περσινής postseason με την πορεία τους να τερματίζει μόνο όταν συνάντησαν τους πρωταθλητές Bucks στους τελικούς περιφέρειας, οπότε αυτή εδώ η γωνιά στηρίζει μία ακόμη breakout σεζόν που θα τους φέρει κοντά (ή μέσα) στο πλεονέκτημα έδρας, για το σύνολο που κάνει τα πάντα -ή τέλος πάντων τα περισσότερα- σωστά γύρω από τον star-guard Trae Young. 

Ο νεανικός πυρήνας έχει διατηρηθεί ακέραιος μετά την ανανέωση του John Collins, του αθλητικού forward-big δηλαδή που δένει όλα τα σχήματα στη frontline και ταιριάζει απόλυτα πάνω στις δημιουργίες του Trae, ενώ φέτος θα έχουμε από το ξεκίνημα της σεζόν τους forwards DeAndre Hunter και Cam Reddish, περιμένοντας ίσως για πρώτη φορά με αξιώσεις ένα small-ball σχήμα με Trae-Bogi-Reddish-Hunter-Collins που θα πατά το γκάζι σε ξέφρενους ρυθμούς για σημεία του αγώνα. Η παρουσία των Bogdanovic και Huerter δίνει το έξτρα δικαίωμα στην Atlanta να ενεργοποιεί τον off-ball Trae περισσότερο, διατηρώντας σε καλά επίπεδα τον επιθετικό ρυθμό, στο roster παραμένουν οι βετεράνοι σκόρερ Lou Williams και Danilo Galinari και ο two-way Clint Capela, ενώ σε αυτούς προστέθηκαν οι, επίσης βετεράνοι, Delon Wright και Gorgui Dieng, όπως και οι rookies Sharife Cooper (aka η καλύτερη dribbling αφάνα κατω του 1,85) και Jalen Johnson (στο ενδεχομένως steal του draft).

Οι Hawks έχουν έναν από τους καλύτερους συνδυασμούς νεανικού ταλέντου και χρήσιμων βετεράνων, μπορούν να επιτεθούν σε πολύ υψηλό τέμπο και να καθαρίζουν τα παιχνίδια από νωρίς και μένει να δούμε δύο πράγματα: πρώτον, πόσο βελτιωμένη μπορεί να είναι η άμυνά τους, με τον βασικό κορμό να έχει παραμείνει αναλλοίωτος και με τον Nate McMillan, σχετικά μάστορα σε defensive units, να είναι από την αρχή της σεζόν στο ρόλο του head coach. Η επίθεση μπορεί να πιάσει άνετα επίπεδο τοπ-5 σε OffRtg σε ολόκληρη τη Λίγκα, αν και η άμυνα ανέβει έστω στο top-10, έχουμε ένα σαφή διεκδικητή στα χέρια μας. Δεύτερον, πόσο μπορούν να καβαλήσουν το περσινό momentum και να μην τους λυγίσει το γεγονός πως φέτος τους περιμένουν όλοι από την εκκίνηση. Η Atlanta παραμένει ομάδα αρκετά μπροστά από το αρχικό timetable και ένα μικρό μπρος-πίσω δεν θα ήταν περίεργο. Εμείς ωστόσο στηρίζουμε αρμάδα Trae Young, όχι μόνο για παρουσία στην εξάδα, αλλά και πλεονέκτημα έδρας.

(Δημήτρης Χ.)

4. Boston Celtics

Μετά από μια αποτυχημένη χρόνια, οι Celtics προχώρησαν σε ριζικές αλλαγές εκτός παρκέ. Ο Danny Ainge αποχώρησε από τη θέση του GM, τη θέση του πήρε ο προπονητής της ομάδας (!), Brad Stevens και το παζλ ολοκληρώθηκε με την πρόσληψη του Ime Udoka στη θέση του τελευταίου, ο οποίος έγινε μόλις ο 18ος διαφορετικός προπονητής στην ιστορία του οργανισμού και θα προσπαθήσει να φέρει το 18ο πρωτάθλημα στο franchise της Βοστώνης. Εκτός από ένα παλαβό καλοκαίρι στα διοικητικά, οι Celtics είχαν και μια γεμάτη offseason και στο αγωνιστικό κομμάτι. 

Η αποχώρηση του Kemba Walker, μετά από δύο μέτριες χρονιές, και η ταυτόχρονη επιστροφή του Al Horford στην Βοστώνη ανακάτεψαν κάπως το μισθολόγιο, με νέα συμβόλαια στον star Jayson Tatum, στον βασικό guard Marcus Smart και στον βασικό ψηλό, Robert Williams. Ταυτόχρονα, έδωσαν κάποια οικονομικά συμβόλαια σε ρολίστες πολυτελείας, όπως οι Dennis Schroeder και Josh Richardson, και πρόσθεσαν ευελιξία σε ένα payroll που στο τελείωμα της περσινής σεζόν έμοιαζε δύστροπο.

Το εκθαμβωτικό δίπολο των Tatum-Brown αναμένεται να μονοπωλήσει και φέτος το ενδιαφέρον, μαζί με την οποία πρόοδο των μικρών Nesmith, Pritchard, Langford και φυσικά των δύο Williams. Οι ελλείψεις στο roster είναι μικρότερες σε σχέση με τις περασμένες σεζόν, όμως και φέτος οι Celtics είναι λιγότερο ποιοτικοί από τους βασικούς διεκδικητές της πρωτιάς στην Ανατολή. Παρόλα αυτά, θα είναι για ακόμη μια χρονιά κοντά στην κορυφογραμμή. Η τουλάχιστον έτσι ελπίζω. Βασικά έτσι θα γίνει. Μάλλον. Σίγουρα. 

(Δημήτρης Βούρδας)

5. Miami Heat

Μετά από αρκετά χρόνια στο ηλιόλουστο Miami σχηματίζουν μία νέα τρόπον τινά big-3, με τους Jimmy Butler, Bam Adebayo και Kyle Lowry να έχουν ως σκοπό τη διεκδίκηση ενός ακόμα δαχτυλιδιού δύο σεζόν μετά τη «φούσκα» του Orlando. Μπορεί να μην έχουν την αίγλη της προηγούμενης «αγίας τριάδας» αλλά ο συνδυασμός αυτών, της τεχνογνωσίας ολόκληρου του οργανισμού υπό την αιγίδα του Pat Riley και του Εric Spoelstra, μπορούν να ξαναφέρουν σε τροχιά τελικών τους Heat. Αρκεί φυσικά να ξεπεραστεί ο μεγάλος σκόπελος που ονομάζεται “Γιάννης Αντετοκούνμπο”. Για αυτό τον σκοπό προστέθηκαν δύο έμπειροι παίκτες, οι Tucker και Markieff Morris, οι οποίοι θα δώσουν έξτρα λύσεις στις θέσεις των forwards. O Victor Oladipo είναι το ερωτηματικό, καθώς τα προβλήματα τραυματισμού που τον ταλανίζουν είναι σημαντικά και ουδείς γνωρίζει εάν μπορεί να παρουσιαστεί σύντομα όπως ήταν στα χρόνια του στην Indiana.

Ο Jimmy “Buckets” θα συνεχίσει να είναι ο ηγέτης, ο σκληρός τύπος που θα βγει μπροστά με συνοδοιπόρο έναν εκ των κορυφαίων center-playmakers, αν μπορώ να χαρακτηρίσω έτσι τον Adebayo και το ιδιαίτερο παιχνίδι του. Στο πλαίσιο της επίθεσης του Spoelstra με τους εξαιρετικούς σουτέρ-όπως οι Herro, Robinson, αλλά και Struss- με αρκετές handoff συνεργασίες, η ικανότητα του 24χρονου ψηλού σε δημιουργία κρίνεται απαραίτητη. O Bam μάλιστα μπήκε στο νέο του πενταετές συμβόλαιο, ύψους $163 εκατ, χρήματα ξεκάθαρα superstar. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως φέτος είχαν περισσότερο πραγματικό χρόνο για ξεκούραση και όχι περί τις 70 ημέρες της προηγούμενηες offseason (όπως και οι Lakers που πήραν το δαχτυλίδι) κάτι που ενδεχομένως είχε αντίκτυπο στην μέτρια πορεία τους. 

(Pete Σεΐζης)

6. Philadelphia 76ers

Μετά από πολύ καιρό και πολλές προσπάθειες, ο οργανισμός των Sixers στρέφεται γύρω από τον Ben Simmons. Δυστυχώς όμως για την ομάδα της Philadelphia, αυτό γίνεται για όλους τους λάθος λόγους, με την άρνηση του Αυστραλού να εμφανιστεί στο training camp και την απαίτησή του για ανταλλαγή που υπέβαλε στους ιθύνοντες της ομάδας.

Είναι γεγονός ότι η παρουσία του Simmons έμοιαζε με βαρίδι όσο περνούσε ο καιρός και παρά τα τρομερά προσόντα του, ο πρόωρος αποκλεισμός από τους Hawks στον δεύτερο γύρο και η πολύ κακή εικόνα στα κρίσιμα παιχνίδια φάνηκε να κατεβάζει κάπως τους ρυθμούς με τους οποίους διήρκεσε η απολαυστική περσινή κανονική περίοδος, που έφερε τους Sixers στην κορυφή της περιφέρειας. Σε κάθε περίπτωση όμως, εξαιρουμένου του Simmons, η ομάδα έχει μείνει πρακτικά απαράλλαχτη. 

Ο Joel Embiid θα είναι -αν παραμείνει υγιής- ένας από τους κορυφαίους παίκτες της Λίγκας, περιτριγυρισμένος από σημαντικές μονάδες όπως ο Tobias Harris, o Seth Curry και ο Matisse Thybulle. Ο Dwight Howard αντικαταστάθηκε από τον Andre Drummond, ο οποίος αποφάσισε πως αφού δεν μπορούσε να κερδίσει την κόντρα του (lol) με τον Embiid, να πάει στην ομάδα του άσπονδου εχθρού του, ενώ μια σειρά από υποσχόμενους παίκτες (Tyrese Maxey, Isaiah Joe, Paul Reed) ίσως δώσει ένα έξτρα αγωνιστικό ενδιαφέρον μέχρις ότου λήξει το περίεργο -και ξεκαρδιστικό για τους ουδέτερους- σήριαλ με τον Simmons.

(Δημήτρης Βούρδας)

Tier 3: Στη Μάχη των Play-ins

7. Chicago Bulls

Πολλά έχουν αλλάξει για τους Chicago Bulls τα τελευταία χρόνια, τόσα πολλά που ο μακροβιότερος παίκτης στο ρόστερ είναι ο Zach LaVine, εκείνος ο τύπος με το #8 που ήρθε ως μπόνους στην ανταλλαγή του Butler για το pick που έφερε τον Markkanen, και τελικά κατέληξε να κουβαλά την επίθεσή τους για μία διετία. Η εποχή που οι Bulls ήταν μια από τις δυναμικότερες παρουσίες της ανατολικής περιφέρειας μοιάζει αιώνες μακριά, και όμως ήταν η περίοδος 2010-15. Αυτό εξηγεί κατά πολύ τη φούρια του front office να ξαναφτάσει έστω στη μετριότητα μετά το κωμικό δεύτερο μισό της δεκαετίας, καταλήγοντας στην δαπανηρή απόκτηση ίσως των δύο καλύτερων “ναι μεν, αλλά” stars του NBA. Δίχως αμφιβολία, Nikola Vucevic και DeMar DeRozan βρίσκονται ανάμεσα στους συνεπέστερους σκόρερ της τελευταίας δεκαετίας στις θέσεις τους, ωστόσο οι αμυντικές προκλήσεις που συνεπάγεται η παρουσία του πρώτου και το status του δεύτερου ως βασικού χειριστή χωρίς σουτ από τα 7,25 είναι οι βασικοί λόγοι που οι ομάδες τους δεν έφτασαν ποτέ πολύ μακριά στα playoffs.

Το αν αυτή η βουτιά στη χοάνη του μέσου όρου ήταν ό,τι χρειάζονται οι Bulls είναι αμφισβητήσιμο, ιδίως με το βλέμμα πέρα από τον ορίζοντα της φετινής σεζόν, όμως ο Billy Donovan έχει την ευκαιρία να παρατάξει την πιο λειτουργική - επιθετικά τουλάχιστον - ομάδα της τελευταίας επταετίας. Η προσθήκη του Lonzo Ball βάζει στην εξίσωση έναν καλό σουτέρ και ball mover και αυτή του DeRozan έναν ολοένα και πιο αξιόπιστο δημιουργό όσο περνάνε τα χρόνια. Το 38% του Lonzo σε σουτ από την περιφέρεια δεν εντυπωσιάζει, αλλά συνοδεύεται με ένα -πλέον- πολύ γρήγορο release και μεγαλύτερο όγκο προσπαθειών, ενώ ο DeRozan πέρσι είχε πάνω από τρεις assists για κάθε λάθος, νούμερο σχεδόν ανήκουστο εκτός αν μιλάμε για elite point guards. Όλα αυτά περιγράφουν το πλαίσιο υποστήριξης του all-star Zach LaVine, μήπως και καταφέρει να μπει για πρώτη φορά στην καριέρα του στα playoffs (μεταξύ των εν ενεργεία παικτών έχει τα περισσότερα παιχνίδια χωρίς συμμετοχή στα playoffs με 411). Αν δεν τα καταφέρει φέτος, το πιθανότερο είναι ότι θα ανέβει στην πέμπτη θέση της ιστορίας πίσω από τον Omri Casspi και μπροστά από τον Sebastian Telfair, σε μία μάλλον ζοφερή λίστα αθλητών. Σε κάθε περίπτωση και παρά τις αλλεπάλληλες ευκαιρίες παραμένει ανεπαρκής στο διάβασμα του παιχνιδιού και την κεφαλαιοποίηση της προσωπικής του απειλής για να δημιουργήσει ευκολότερα σουτ για τους συμπαίκτες του.

Ο παίκτης-κλειδί παρά την πασαρέλα ημι-αστέρων είναι ο Patrick Williams, γιατί κάποιος πρέπει να σταματήσει τις ορδές του Αττίλα που ξερογλείφονται βλέποντας μπροστά τους LaVine, DeRozan και VuCevic (έτσι, για τη συμμετρία). Τι του ‘μελλε κι αυτού στα 20 του... 

Έξω από την πλάγια γραμμή βρίσκεται ο Billy Donovan, από τον οποίο φέτος υπάρχουν απαιτήσεις που, φαντάζομαι, ξεπερνούν τον πρώτο γύρο των playoffs, πράγμα που προσωπικά βρίσκω από δύσκολο έως απίθανο. Παρεμπιπτόντως, έχετε παρατηρήσει ότι οι Bulls εναλλάσσουν νερόβραστους και εκρηκτικούς προπονητές; Πηγαίνοντας προς τα πίσω έχουμε το ζοχαδιασμένο καρτούν Boylen, τον Hoiberg, τον Thibodeau, τον Vinnie Del Negro, τον Scott Skiles και τον ευγενή γίγαντα Bill Cartwright. Έχει καμία σημασία; Όχι, αλλά λέμε τώρα. 

Η κουλή πρόβλεψη της χρονιάς: Αν οι συνθήκες αναγκάσουν τον Alize Johnson να παίξει 30’ λεπτά σε κάποιο παιχνίδι, θα κατεβάσει ισάριθμα rebounds.

(Γιάννης Χάτσιος)

8. New York Knicks

Ας μη γελιόμαστε, οι Knicks πέρυσι εκμεταλλεύτηκαν σε μεγάλο βαθμό την αστάθεια της ανατολικής περιφέρειας, με Heat, Celtics και Raptors να κάνουν άσχημο ξεκίνημα, και τρύπωσαν στην τέταρτη θέση κερδίζοντας και το πλεονέκτημα έδρας. Αυτό φέτος δεν πρόκειται να επαναληφθεί, η διεκδίκηση της εξάδας είναι οριακά γρίφος για τους περισσότερους που δεν ονομάζονται Nets και Bucks. Τουλάχιστον οι Νεοϋορκέζοι εξοπλίστηκαν όσο το δυνατόν καλύτερα. 

Η έλευση του Kemba Walker δίνει τη δυνατότητα στον Thibodeau να συνεχίσει να ακολουθεί το αγαπημένο του μοτίβο με τον κεντρικό χειριστή να παίρνει όλες τις αποφάσεις, όσο οι υπόλοιποι τον κρύβουν επιτυχώς στην άμυνα. Η παρουσία του Derrick Rose δίνει την απαραίτητη ασφαλιστική δικλείδα σε αυτό (που φτάσαμε, ο Rose να θεωρείται μικρότερο ρίσκο για τραυματισμούς από τον Kemba), ενώ με την προσθήκη του Evan Fournier και τη sophomore σεζόν του Immanuel Quickley, η περιφέρεια γεμίζει σε ποσότητα και σταθερή ποιότητα πάνω στην μπάλα με αρκετό προσωπικό σκορ. Οι Knicks αναμένονται και φέτος δυνατοί στην άμυνα (top-5 σε DefRtg πέρυσι) και περιμένουμε να δούμε πόσο μπορεί να ανεβάσει την επιθετική ζυγαριά το παιχνίδι με ντρίμπλα του Kemba, σε συνδυασμό με την all-star παρουσία του Julius Randle στη frontline. Εάν το two-man game των δύο λειτουργήσει, με τον κακομοίρη τον Mitchell Robinson να πρέπει να σκρινάρει για εκείνους δίχως αύριο και να μαζεύει ό,τι κινείται πάνω από το στεφάνι, δημιουργείται αρκετός χώρος για τα φτερά και εκεί, εκτός από τους βετεράνους Fournier-Burks, υπάρχει και η μεγάλη ελπίδα του franchise. 

Η διατήρηση των Knicks εντός της εξάδας θα κριθεί σε σημαντικό βαθμό και από την εξέλιξη του R.J. Barrett. O νεαρός Καναδός έχει την ευκαιρία να πάρει τον ρόλο που του ταιριάζει, εκείνου του wing-forward δηλαδή, που είναι επιδραστικός σε όλα τα σημεία του παρκέ χωρίς να χρειάζεται να κουβαλά επάνω του όλο το σκοράρισμα, καθώς υπάρχουν οι προαναφερθέντες Kemba-Randle για αυτό το σκοπό. Αν η ανοδική του πορεία τον φέρει σε borderline all-star επίπεδο, οι Knicks έχουν όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να διεκδικήσουν την εξάδα. Μιλώντας στο πλαίσιο της λογικής, εκεί που δεν πηγαίνουν όλα υπέροχα όπως στον φαντασιακό αυτόματο, Barrett και Knicks θα πρέπει να διεκδικήσουν την postseason μέσω των play-ins, με ισχυρό όπλο το Madison Square Garden εφόσον αυτό χρειαστεί. 

(Δημήτρης Χ.)

9. Indiana Pacers

Ο τίτλος της επερχόμενης σεζόν για το franchise της Indiana μάλλον είναι ‘’απλά μείνετε υγιείς για να περάσουμε καλά’’. Κορμός με Brogdon, LeVert, Warren, Sabonis, Turner, χωρίς τον ξεκάθαρο star, αλλά με συνολική ικανότητα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Brogdon και LeVert αλληλοσυμπληρώνονται εξαιρετικά, με κρυφή ελπίδα ο δεύτερος να έχει σημαντικότερες αποφάσεις επάνω του σε σχέση με το Brooklyn, Sabonis και Turner επίσης δένουν σε ένα δίδυμο frontline που μπορεί να αμυνθεί στα πάντα και να βασιστεί στο -άπειρα βελτιωμένο- on-ball παιχνίδι του Λιθουανού ψηλού και την ικανότητα του Turner να απλώνει το γήπεδο ώστε να δημιουργούν χάος στις αντίπαλες άμυνες, ενώ η παρουσία του Warren δίνει το απαραίτητο σκορ ώστε να μένουν οι Pacers στα παιχνίδια μέχρι το φινάλε. 

Το ρόστερ είναι λίγο ‘’κοντό’’ (όχι σε ύψος, αλλά σε ποσότητα) με τους McConnell-Lamb-Duarte-Craig-Bitadze να έρχονται ως second unit, όχι ακριβώς πρωταθληματικός πάγκος δηλαδή, τα πάντα όμως εξαρτώνται από τη σημαντικότερη προσθήκη της Indiana φέτος, που δεν είναι άλλη από τον head coach Rick Carlisle. Μετά το πείραμα Bjorkgren (που είχε τραγικά αποτελέσματα) το franchise κινήθηκε σε πιο σίγουρη λύση και σε έναν από τους top προπονητές ολόκληρης της Λίγκας, ο οποίος μπορεί να διαχειριστεί -και να απογειώσει- τον Domantas Sabonis ως έναν από τους καλύτερους δημιουργικούς ψηλούς, απλώνοντας γύρω του πεντάδες που μπορούν με άνεση να παίξουν σε 5-out καταστάσεις και παράλληλα να αμυνθούν σε top-10 επίπεδο. Μεγάλα κορμιά στα φτερά, οι Brogdon-McConnell μπορούν να αμυνθούν στο σύνολο των αντίπαλων χειριστών, Turner-Sabonis απλά εξαφανίζουν την ρακέτα, ενώ ο rookie (μεν, αλλά 24 ετών δε) Chris Duarte μπορεί να πάρει το ρόλο του προσωπικού defensive stopper, κάτι σαν τον Tony Allen άλλων εποχών.

Όλα είναι στο χέρι του Carlisle ώστε να βρει καλύτερη επιθετική ισορροπία σε σχέση με πέρυσι και εκεί θα κριθεί αν οι Pacers είναι ομάδα για τα playoffs ή όχι. Το σύνολο είναι ‘’υβριδικό’’, κάθε αθλητής της βασικής πεντάδας προσφέρει σε όλα τα σημεία του παρκέ και κάπως έτσι περιμένουμε και το επιθετικό πλάνο, υβριδικό. Οι Pacers μπορούν να τρέξουν, μπορούν να κοντρολάρουν τον ρυθμό μέσω του υπολογιστή Brogdon, να απλώσουν το γήπεδο με τον Sabonis να ελέγχει τη δημιουργία και όταν χρειαστεί να δίνουν την μπάλα σε LeVert-Warren, να κάνουν τους υπόλοιπους στην άκρη και να πάνε το παιχνίδι στο 1v1. Ο Carlisle είναι μάλλον ο καταλληλότερος για τα παραπάνω εργαλεία και πότε να τα χρησιμοποιεί σε κάθε αγώνα.

Μόνο και μόνο βάσει ταλέντου του ρόστερ θα βρεθούν στις θέσεις για τα play-ins, αν μείνουν υγιείς και δεν έχουμε τα περσινά βάσανα (κυρίως με Warren-Levert) ελπίζουν βάσιμα για postseason. Εκεί θα είναι κακός μπελάς για όποιον σταυρώσει μαζί τους. 

(Δημήτρης Χ.)

10. Toronto Raptors

Όταν μιλάμε για το περίφημο “παράθυρο” που έχει μια ομάδα για να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα, είναι πολύ δύσκολο να οριοθετήσουμε που ακριβώς αυτό αρχίζει και πότε τελειώνει. Πάντως ο Masai Ujiri φέρνοντας από το πουθενά και χωρίς εγγυήσεις τον Kawhi Leonard με αντάλλαγμα τον fan favorite DeRozan το άνοιξε όσο χρειαζόταν για να περάσουν οι Raptors στην άλλη πλευρά, την ίδια που οι Warriors σκόνταψαν στο τελευταίο βήμα.

Κάπως έτσι, με τον Kawhi να φεύγει για το Los Angeles, οι Raptors κατέληξαν εν μια νυκτί μια ομάδα χειρότερη μετά το κερδισμένο πρωτάθλημα σε σχέση με ό,τι ήταν πριν από αυτό, μέρος του ρίσκου που αποδέχτηκε ο Masai Ujiri. Το καλό για εκείνους και την πόλη που σύσσωμη τους υποστηρίζει είναι ότι παρά τις περί του αντιθέτου φήμες, ο Masai Ujiri ανανέωσε το συμβόλαιό του για να σχεδιάσει την επόμενη επιδρομή των Raptors προς την κορυφή. 

Αυτή πάντως θα ξεκινήσει χωρίς τον σημαντικότερο παίκτη του franchise για πρώτη φορά τα τελευταία εννιά χρόνια, καθώς ο Kyle Lowry θα βρίσκεται στο θερμότερο κλίμα της Florida και όχι στο παγωμένο Toronto, όπου οι Raptors επιστρέφουν μετά από μια αμήχανη σεζόν στην Tampa. 

Την σκυτάλη καλούνται να πάρουν οι Fred Van Vleet και Pascal Siakam, οι οποίοι στην σκιά του Lowry είχαν την ευκαιρία να εξελιχθούν σε stars χωρίς ωστόσο την ευθύνη να ηγηθούν, ένας ρόλος στον οποίο το μεταδοτικό χαμόγελο και η αβέρτη προσωπικότητα του Lowry προστάτευε τo σύνολο και μάλιστα ελάφρυνε τον Kawhi Leonard από αυτό το βάρος, όταν χρειάστηκε. 

Η νουβέλ βαγκ (καλησπέρα Δημήτρη Χατζηγεωργίου) του Toronto αποτελείται από τους Gary Trent Jr. και αυτόν τον πάρα πολύ ευχάριστο και πολυτάλαντο τύπο που λέγεται Scottie Barnes, για τον οποίο νομίζω πως μόνο η προϊσταμένη του β’ τμήματος εφορίας Toronto δεν έχει κάνει δηλώσεις για το πόσο καλό παιδί είναι. 

Ο Nick Nurse έχει αποδείξει ότι μπορεί να βοηθήσει το σύνολο να αποδίδει ψηλότερα από το άθροισμα των μερών του και η κουλτούρα εμπιστοσύνης και βελτίωσης χρονολογείται πίσω στις μέρες του Dwane Casey, οπότε από όλους αυτούς τους αθλητικούς και πρόθυμους που έχουν μαζέψει για τον πάγκο, όλο και κάποιος θα βγει. 

Στα playoffs πιθανότατα δεν θα μπουν, αλλά θα παίζουν ωραίο μπάσκετ και θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε παίκτες να ξύνουν το ταβάνι τους, όλα καλά. 

(Γιάννης Χάτσιος)

11. Charlotte Hornets

Ένας πολύ συμπαθητικός κορμός νέων παικτών, μαζί με τον ίσως πιο υποτιμημένο προπονητή της Λίγκας, τον James Borrego, δημιούργησαν πέρσι μια από τις πιο διασκεδαστικές ομάδες, η οποία όμως έχασε κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια της την πρόκριση στα playoffs της Ανατολής. Ένας συνδυασμός ατυχιών, τραυματισμών και απειρίας, υποχρέωσαν τους Hornets να μείνουν εκτός καν των play-ins από την Indiana και, το χειρότερο όλων, τη θέση τους πήραν, εχμ, οι Wizards. Δηλαδή κάπου ώπα.

Με τους βασικούς να παραμένουν, την τριάδα Lonzo Ball, Miles Bridges και Gordon Hayward να είναι επιτέλους καθαρή από τραυματισμούς και την αναζωογόνηση που ελπίζουν ότι θα φέρει ο James Bouknight, οι Hornets θα είναι περίπου στα ίδια με πέρυσι. Πιο συγκεκριμένα ως site στηρίζουμε τον rookie J.T. Thor. Για την ακρίβεια, εγώ πήρα την πρωτοβουλία να ξεκινήσω την στήριξη από μόνος μου γιατι είδα το όνομα και ενθουσιάστηκα. Πιστεύω κι οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν αθλητή με “Thor” στο ονοματεπώνυμο.

Στα πιο σοβαρά, η προσθήκη παικτών με περισσότερη εμπειρία, όπως οι Kelly Oubre και Ish Smith, προσφέρει κάποιες παραπάνω ελπίδες στους Hornets, ώστε να μπορέσουν να εκμεταλλευτούν οποιοδήποτε στραβοπάτημα εκείνων που έχουν -θεωρητικά- περισσότερη ποιότητα από την ταπεινή ομάδα του James Borrego με έδρα τη Charlotte και να βρεθούν στη διεκδίκηση των θέσεων για τα play-ins.  

(Δημήτρης Βούρδας)

12. Washington Wizards

Όταν οι Washington Wizards αντάλλαξαν προβλήματα με τους Rockets (Wall-Westbrook) πήραν τον δύο χρόνια μεγαλύτερο παίκτη, με περισσότερα μίλια, αλλά λιγότερο σοβαρούς τραυματισμούς, ο οποίος όμως ταυτόχρονα έφερνε μαζί του μεγαλύτερες προκλήσεις σε ό,τι αφορά την προσαρμογή του στην ομάδα. Όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με τον Westbrook, υπάρχουν διάφορα πρίσματα για να ειδωθεί η σεζόν. Το πρώτο διάστημα όπου δεν δούλευε τίποτα, το διάστημα μετά τον Απρίλιο, όπου δούλευαν όλα και το δίδυμο Brodie & Beal ήταν ίσως το παραγωγικότερο backcourt του NBA, και, τέλος, η επιστροφή στην πραγματικότητα στα playoffs όπου εκτέθηκαν οι περιορισμοί της όλης προσέγγισης. 

Ωστόσο, το κλειδί αυτού του trade δεν ήταν το αγωνιστικό άθροισμα, αλλά το γεγονός πως οι Wizards πήραν μαζί με τον Westbrook και το brand name του, δηλαδή έναν MVP που έχει κάνει το μεγαλύτερο στατιστικό επίτευγμα της ιστορίας να μοιάζει δεδομένο. Γεγονός που δεν σημαίνει ότι κέρδισαν το trade, καθώς οι Rockets είχαν τελείως διαφορετικές βλέψεις και ακόμη κι αν δεν κέρδισαν κάτι άμεσα, έχουν οπλίσει τη φαρέτρα τους με αρκετά βέλη, κάποια εκ των οποίων θα βρουν στόχο -σε τελική ανάλυση ένα περίεργο trade, στο οποίο καμία ομάδα δεν πήρε σοβαρή θετική αξία από τους παίκτες, αντίθετα πήρε ένα μειονέκτημα το οποίο μπορούσε να φέρει στο σημείο που ήθελε. Σε κάθε περίπτωση, υπήρξε για τους Wizards διπλό όφελος: σε πρώτο επίπεδο ικανοποίησαν τον Bradley Beal, ο οποίος, παρότι αποτελεί το μήλον της έριδος για τη μισή Λίγκα παραμένει η σημαία των Wizards, και σε δεύτερο επίπεδο, το ειδικό βάρος του Westbrook τον έκανε εκλεκτό των Lakers, που έδωσαν σαν αντάλλαγμα ένα σακί καλούς παίκτες σε καλή ηλικία -για τους οποίους μιλήσαμε πριν λίγες ημέρες.

O Bradley Beal δεν φαίνεται να περνάει άσχημα λοιπόν, ως το απόλυτο icon της πρωτεύουσας, και μέσα από ένα τελείως αντι-Wizards καλοκαίρι βρίσκεται πλαισιωμένος από έναν κορμό που του ταιριάζει ηλικιακά. Bertans, Dinwiddie, Kuzma, KCP, Harrell είναι όλοι μεταξύ 27 και 29 ετών και όλοι πλήρεις εμπειριών από τα playoffs ή -κάποιοι εξ αυτών- Πρωταθλητές. Μια σειρά από νεότερους παίκτες θα έρθει να καθορίσει το πάτωμα αυτής της ομάδας, με τους Holiday, Bryant, Gafford, Hachimura και Avdija να έχουν πολλά να αποδείξουν -κάτι που ισχύει και για το πρώτο γκρουπ παικτών, με εξαίρεση τον πιο βολεμένο οικονομικά -και σε νοοτροπία- Bertans.

Είναι αυτό championship ρόστερ; Όχι, ας μην γελιόμαστε. Αντικατοπτρίζει όμως την προσπάθεια να εμφανιστεί η ομάδα ανταγωνιστική στα playoffs, να πορευτεί με τον Beal ως franchise icon και να έχει την ευελιξία να αναβαθμίσει το υλικό της μέσω trades, αν μέχρι τότε ο Unseld μετατρέψει το υλικό που έχει στα χέρια του σε σύνολο με συνοχή. 

(Γιάννης Χάτσιος)

Tier 4: Στον Πάτο της Περιφέρειας, στη Μάχη του Lottery

13. Cleveland Cavaliers

Μπαίνουμε στην τέταρτη σεζόν της (δεύτερης) post-LeBron Cavs era και το franchise του Cleveland έχει καταφέρει να συλλέξει εφτά first rounders από το draft του 2017 και ύστερα), εκ των οποίων μάλιστα τρεις top-5 και δύο top-10: Sexton (#8 το 2018), Garland (#5 το 2019), Okoro (#5 το 2020), Mobley (#3 το 2021), Allen (#22 το 2017), Markkanen (#7 το 2017), Windler (#26 το 2019. Aν σε αυτούς προσθέσουμε τους Rubio και Love, που επανασυνδέονται εφτά σεζόν και 1.000 μίλια νοτιοανατολικότερα από τη Minnesota, τους Osman, Valentine, Pangos και Wade, θεωρητικά μιλάμε για ένα αξιοπρεπέστατο ρόστερ. Πρακτικά ωστόσο, ακόμα μιλάμε για σύνολο που δεν έχει ξεκάθαρους ρόλους. Τo backcourt των “SexLand” περισσότερο συγκρούεται επιθετικά, παρά αλληλοσυμπληρώνεται, την ίδια στιγμή που πίσω οριακά μπορεί να σταματήσει βαλσαμωμένο λαγό. Ο Okoro έδειξε κάποια καλά αμυντικά χαρακτηριστικά πέρσι, αλλά όχι κάτι παραπάνω, ο Allen πληρώθηκε πολλά περισσότερα από όσα έπρεπε ($20 εκατ. τον χρόνο), ο Markkanen κανείς δεν κατάλαβε γιατί αποκτήθηκε, με ακριβότερο μάλιστα συμβόλαιο, έναντι του -σαφώς καλύτερου του παίκτη- Larry Nance Jr. Ο Love είναι για να φεύγει εδώ και δύο χρόνια, αλλά κανείς δεν τον θέλει, ο Windler είναι περισσότερο τραυματίας παρά υγιής. Το γεγονός πως το παραπάνω, μάλλον ανορθολογικό ρόστερ, πρέπει να κοουτσάρει ο μετριότατος σε όσα ως τώρα μας έχει δείξει J.B. Bickerstaff, μεγαλώνει σημαντικά τις όποιες προϋπάρχουσες αμφιβολίες για αυτούς. 

Θεωρητικά, τα δύο εν δυνάμει αστέρια της ομάδας είναι οι Garland και Mobley, μα στις θέσεις τους έχουν μαζευτεί αρκετοί που ζητάνε χρόνο και μπάλες. Επίσης θεωρητικά, φέτος θα έπρεπε να είναι η χρονιά που το παραπάνω, το σαφές χτίσιμο του όποιου μελλοντικού κορμού γύρω από τους συγκεκριμένους δύο, θα λάμβανε χώρα. Η παραμονή Sexton, η έλευση Markkanen, η αδυναμία εύρεσης trade (ή συμφωνίας για buy-out) με τον Love, o Bickerstaff στην άκρη του πάγκου, περισσότερο δείχνουν τον δρόμο προς μια ακόμα χαμένη χρονιά, παρά για την έναρξη κάτι ωραίου, όπως αρκετοί προβλέπουν πως θα είναι η φετινή σεζόν για τους Cavaliers. Όπως φαντάζομαι ήδη καταλάβατε, δεν συμμερίζομαι την όποια αισιοδοξία γύρω από αυτούς για φέτος. 

(Νίκος Ραδικόπουλος)

14. Detroit Pistons

Μετά από καιρό οι φίλοι των Pistons έχουν λόγο να κοιτούν το μέλλον με αισιοδοξία. Η επιλογή του Cade Cunningham στο φετινό draft, όχι μόνο τους βελτιώνει άμεσα, αλλά τους βάζει και σε μια λίστα ‘’fun to watch’’ ομάδων για τη φετινή χρονιά. Το Detroit διαθέτει έναν γοητευτικό αγωνιστικό κορμό νεαρών παικτών, με τον προαναφερθέντα Cunningham να πλαισιώνει τους Jerami Grant, Isaiah Stewart, Killian Hayes και Saddiq Bey, σε μια τετράδα που μπορεί να βγάλει τεράστιο pace στο παιχνίδι της. Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν εννοούμε με αυτά πως οι Pistons ξαφνικά θα πρωταγωνιστήσουν. Πέρυσι ήταν μία από τις χειρότερες επιθέσεις της Λίγκας, με τα ποσοστά εντός πεδιάς και τριπόντων να βρίσκονται εντός της τελευταίας δεκάδας στις σχετικές λίστες. Το ενθαρρυντικό στοιχείο είναι η περσινή επίδοση της ομάδας του Dwane Casey στην άμυνα. Μπορεί η 16η θέση στο defensive rating αυτή καθ’ αυτή, να μην είναι κάτι το εντυπωσιακό, όμως αν αναλογιστούμε το νεαρό ρόστερ που έχει στη διάθεσή του ο 64χρονος προπονητής είναι κάτι θετικό. Μιλώντας για τον Casey, θα πρέπει να του δοθούν εύσημα για την περίπτωση του Josh Jackson, ο οποίος φλέρταρε νωρίς στην καριέρα του με την απαξίωση. Σε κάθε περίπτωση, έχουμε κάθε λόγο να παρακολουθήσουμε σε μεγάλο βαθμό φέτος τους Pistons και το αν ο Cunningham θα αποδειχθεί αυτό που περιμένουμε να είναι: Ένας έτοιμος star, που θα ηγηθεί της ομάδας του. Το Detroit δεν μοιάζει να είναι τόσο καλό ώστε να διεκδικήσει μια θέση στα play-ins, αλλά η περσινή κακή εικόνα μάλλον θα βελτιωθεί και αυτό είναι ένα πρώτο σημαντικό βήμα για την επιστροφή σε υψηλότερες βλέψεις στο άμεσο μέλλον.  

(Gus Χρυσοχού)

15. Orlando Magic

Χάρη στη μαγική ικανότητα του Steve Clifford να βελτιώνει κατά πολύ την άμυνα όποιας ομάδας προπονεί, οι Orlando Magic, με ένα μέτριο roster, κατόρθωσαν να μπουν στα playoffs δύο φορές στα τελευταία τρία χρόνια, παρά τους αλλεπάλληλους τραυματισμους του Isaac και του Fultz, αλλά παράλληλα να υποσκάπτουν τις ελπίδες τους για σημαντική βελτίωση μέσω του draft, αφού πάντα επέλεγαν είτε στο τέλος της λοταρίας είτε στις θέσεις #15-#18. 

Προκείμενου να μην συνεχίζουν να βρίσκονται μέσα στη μετριότητα, μετά και τον τραυματισμό του Fultz, αποφάσισαν να ανταλλάξουν όσους παίκτες είχαν ακόμα αξία (Vucevic, Gordon, Fournier) και να ξεκινήσουν από την αρχή τη δημιουργία μιας καινούργιας ομάδας. Στο draft που πέρασε βρέθηκαν να έχουν δύο επιλογές στην πρώτη δεκάδα, με τις οποίες διάλεξαν τους Jalen Suggs και Franz Wagner. Οι δύο παραπάνω προστίθενται στον νεανικό κορμό των Fultz, Okeke, Isaac, Wendel Carter, Bamba, Anthony Cole, Hampton και έτσι έχουμε πλέον εννιά νεαρούς παίκτες που θα πάρουν πολλές ευκαιρίες προκειμένου να δείξουν ποιοι από αυτούς θα έχουν μια καλή καριέρα στο ΝΒΑ. Παράλληλα, άλλαξαν και τον προπονητή, φέρνοντας τον Jamahl Mosley προκειμένου να ηγηθεί του νέου project. Πρόκειται για πρώην βοηθό προπονητή των Dallas Mavericks, ο οποίος θα αναλάβει να εξελίξει τους νεαρούς παίκτες και μαζί με το front office να διαλέξει το πως θα προχωρήσουν στο μέλλον. 

Μιλώντας για το μέλλον ο παίκτης που φαίνεται ότι γύρω του θα χτιστούν οι Magic, είναι ο Jalen Suggs. Ο guard από το Gonzaga ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες στο NCAA, παρότι πρωτοετής. Πρόκειται για guard που είναι εξαιρετικός αμυντικός, σκοράρει με πολύ καλά ποσοστά και φημίζεται για την ικανότητα στην πάσα και ειδικά στο transition. Ο λόγος που έπεσε “χαμηλά”, στο #5, είναι η αμφιβολία γύρω από τα αθλητικά του προσόντα και κατά πόσο αυτά είναι αρκετά για να είναι ένας εξαιρετικός δημιουργός και σκόρερ στο ΝΒΑ. Οι Jonathan Isaac, Chuma Okeke και Franz Wagner είναι μια τρίπλετα forwards με έφεση στην άμυνα και με διαφορετικά προσόντα στην επίθεση. Στη θέση του center οι Carter Jr και Mo Bamba θα έχουν την ευκαιρία να δείξουν ποιος αξίζει να είναι ο βασικός. Είναι ενδιαφέρον πάντως ότι ο Bamba επιλέχθηκε από τους Magic μια θέση πριν το Carter στο draft του 2018, αλλά για την ώρα φαίνεται ο δεύτερος να κερδίζει τη θέση του βασικού. Τέλος, οι Hampton, Anthony και ο Fultz όταν θα γυρίσει, θα παλέψουν για τη θέση του δεύτερου guard δίπλα στον Suggs. Μπορεί για τον πολύ κόσμο να μην έχουν ενδιαφέρον τα παιχνίδια των Magic φέτος, αλλά για εμάς που γραφουμε την στήλη “The Prodigy Report”, θα είναι μια από τις ομάδες στην οποία θα επικεντρωθούμε. 

(Leon T.)