Ξεκινώντας, ας δούμε τις επιλογές του κάθε συντάκτη:
Γράφουν οι Δημήτρης Χρυσικός και Pete Seizis
Tier 1: Μάχη για την κορυφή της Περιφέρειας
1. Milwaukee Bucks
Καλώς ή κακώς, η περσινή σεζόν στην Ανατολή σημαδεύτηκε από το εξωφρενικό μάζεμα που έκαναν οι Celtics από τον Γενάρη και έπειτα, με ένα καθολικό στυλ μπάσκετ που τους οδήγησε μέσα από έναν πολύ δύσκολο δρόμο (Nets, Bucks, Heat) στους Τελικούς ου ΝΒΑ. Αξίζει να θυμηθούμε σε αυτό το σημείο ωστόσο, πως οι Bucks, χωρίς τον Khris Middleton μάλιστα, τους οδήγησαν στο απόλυτο όριο του 4-3, ερχόμενοι από την τρίτη θέση της regular season.
Ζούμε στην εποχή που οι Bucks είναι μόνιμα contenders. Ένα σύνολο βετεράνων υπό την καθοδήγηση του coach Budenholzer που πάντα κάνει εξαιρετική διαχείριση στην κανονική διάρκεια της σεζόν, με ελάχιστα πάρε-δώσε που εξασφαλίζουν την ισορροπία στους ρόλους και τα λεπτά στο rotation, αλλά και με μία επίθεση σταθερά στο top-5, άσχετα με τις συνθήκες που προκύπτουν (τραυματισμοί σε ρολίστες, ξεκούραση των stars κ.λπ.). Αν υπάρχει ένα ζητούμενο, είναι η εκ νέου άνοδος της άμυνας γύρω από τις ικανότητες του Giannis, κατεύθυνση στην οποία θα παίξει μεγάλο ρόλο η παρουσία του Brook Lopez από το ξεκίνημα της σεζόν, όπως και εκείνη του Serge Ibaka, έστω σε πιο περιορισμένο ρόλο από ό,τι στο παρελθόν. Όσον αφορά την επίθεση, οι σουτέρ που φέρνουν το σύνολο στις υψηλότερες eFG% θέσεις της Λίγκας και οι αποφάσεις του Jrue Holiday είναι εκεί, μαζί με την έξτρα σταθερότητα που δίνει ο George Hill, αλλά και ο Devon Carter, στους χειριστές. Και ο Middleton; ‘’Σήμερα ήταν η πρώτη φορά μετά την εγχείρηση στον καρπό που προστέθηκε στο πρόγραμμα ο χειρισμός μπάλας’’, δήλωσε πριν ελάχιστες ημέρες στο ESPN. Όσο λείψει λοιπόν, γιατί το Milwaukee δεν έχει λόγο να πιέσει την επιστροφή του από το ξεκίνημα, θα πρέπει ο Giannis να βρεθεί σε μία σούπερ ηγετική κατάσταση, ειδικά αφού οι Bucks έκαναν μία preseason γεμάτη με δοκιμές στο rotation και ρεκόρ 0-5:
Ναι ok, μπορούμε βάσιμα να ποντάρουμε πάνω στην ετοιμότητα και την μπασκετική του ορμή. The kids are alright.
2. Philadelphia 76ers
Οι Sixers απέτυχαν παταγωδώς την περασμένη σεζόν, όταν και αποκλείστηκαν στα ημιτελικά της ανατολικής περιφέρειας από τους Heat. Απέτυχαν διότι μετά το οριστικό τέλος του ‘’The Process, έθεσαν ως απόλυτο στόχο τη διεκδίκηση του Tίτλου. Κάτι που θα προσπαθήσουν εκ νέου φέτος και προς αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε το front office στην offseason, με τον Daryl Morey να προσπαθεί να καλύψει τα περσινά κενά. Αποκτήθηκαν οι PJ Tucker, Danuel House στις θέσεις των forwards, οι οποίοι θα έχουν σημαντικό ρόλο όσον αφορά τόσο την άμυνα, όσο και την επίθεση, καθώς θα μπορούν να ανοίγουν τους χώρους με τα ξαφνικά γωνιαία τρίποντά τους, όπως θα έλεγε και ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου. Παρακάτω παραθέτουμε τα στατιστικά τους από το Cleaning The Glass για την περσινή χρονιά. Πάνω ο Tucker, κάτω ο House (και, όπως πάντα, όσο πιο πορτοκαλί, τόσο καλύτερα):
Ακόμα, αποκτήθηκε o Melton για τις θέσεις των guards, που ψιλο-ύπουλα δένει σε όλα τα σχήματα, όπως και ο Harrell στη θέση του αναπληρωματικού center, ο οποίος είναι πραγματικά elit ψηλός όσον αφορά τις pick ‘n roll συνεργασίες.
Μιας και πιάσαμε το pick ‘n roll, παραδόξως δεν έπαιρναν αρκετούς πόντους μέσω τέτοιων συνεργασιών πέρυσι, και ας είχαν έναν κατεξοχήν master του είδους, όπως ο Harden -μεταξύ άλλων. O Harden, με την απόφασή του να κόψει χρήματα από το συμβόλαιό του, έδειξε τις προθέσεις του για την ομάδα, καθώς γνωρίζει και ο ίδιος πως τα χρονικά περιθώρια στενεύουν ώστε να μπορέσει να διεκδικήσει ένα δαχτυλίδι, ενώ ήδη τα πρώτα ερωτηματικά όσον αφορά το αν βρίσκεται σε κάμψη ή όχι έχουν βγει -κάποιον καιρό τώρα- στην επιφάνεια.
Μαζί με τον Embiid πάντως είναι ένα αχτύπητο δίδυμο, που όταν μοιράζονται το παρκέ διαλύουν κάθε αντίπαλη άμυνα. Με εκείνους ταυτόχρονα στο γήπεδο, οι Sixers σκοράρουν 124,1 πόντους ανά 100 κατοχές, νούμερο που ανήκει στο υψηλότερο εκατοστημόριο σύμφωνα με το Cleaning The Glass. Φυσικά, οι πολλές -σε κουραστικό σημείο- βολές είναι άμεσο επακόλουθο, το αρκετό post παιχνίδι επίσης, ενώ παραδόξως κάνουν λίγα λάθη. Ο Μaxey θα αποτελέσει και φέτος τον τρίτο πόλο της ομάδας, μετά την περσινή του αγωνιστική έκρηξη, ενώ ο Doc Rivers θα πρέπει να δείξει -μετά από πάρα πολλά χρόνια και πάρα πολλές αποτυχίες- ότι μπορεί να οδηγήσει μια ομάδα στον Τίτλο. Αλλιώς ο Stanley Sugerman, aka Adam Sandler στο Hustle, θα τον αφήσει εκτός σίκουελ. Ξεκάθαρα ο στόχος τους είναι ο Τίτλος.
3. Boston Celtics
Αν αυτό το Power Ranking γινόταν κάπου τον Ιούλιο, οι Celtics μάλλον θα ήταν στην κορυφή της λίστας, με την πεποίθηση πως εκείνοι θα μεταφέρουν μέσα στη σεζόν την ενέργεια από μία σειρά χαμένων Τελικών, αυτό το mentality του ‘’να αποδείξουμε ότι ανήκουμε’’. Το σπιράλ ατυχίας που τους κυνηγά ωστόσο το τελευταίο δίμηνο, από το σκηνικό με τον Ime Udoka μέχρι τον τραυματισμό του Danilo Gallinari και του Rob Williams, έχει γειώσει κάπως την αισιοδοξία.
Αν κάνουμε πάντως δύο έξτρα βήματα πίσω, θα παρατηρήσουμε ότι στη Βοστώνη είναι ακόμη ενεργοί οι πολύ σημαντικοί πυρήνες. Το δίδυμο superstars Jayson Tatum και Jaylen Brown (με τον πρώτο να φαίνεται πως βρίσκεται στο πιο μεστό σημείο της καριέρας του), ο νεανικός κορμός που τους πλαισιώνει και όλοι μαζί σχηματίζουν ίσως το καλύτερο αμυντικό σύνολο στη Λίγκα, με σημεία αιχμής τον DPOY Marcus Smart (γελάκι Steph Curry κάπου εδώ - κακιούλα) και το φόβητρο κάτω από τη ρακέτα Robert Williams, καθώς και οι χειριστές Malcolm Brogdon και Derrick White, οι οποίοι θα βρίσκονται στο rotation της ομάδας από το ξεκίνημα και θα δώσουν τις λύσεις σε σκορ και δημιουργία που έλειψαν στο περσινό πρώτο μισό. Ακόμη και οι προσθήκες βετεράνων, όπως οι Blake Griffin, με ό,τι έχει απομείνει στα κάποτε ελατήρια που είχε για πόδια τέλος πάντων, και Noah Vonleh έρχονται να γεμίσουν μία ήδη ‘’μπόλικη’’ frontline (οι δύο Williams, Grant και Robert, μαζί με τον Al Horford), ενώ ο interim head coach Joe Mazzulla ‘’θέλει να παίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο ρυθμό, ειδικά στο επιθετικό κομμάτι’’ σύμφωνα με τον πνευματικό ηγέτη αυτού του συνόλου, τον Al Horford.
Οι Celtics με το περσινό τους ντεμαράζ έφτασαν στο 51-31 μέσα στη σεζόν, είχαν τη καλύτερη άμυνα ανα 100 κατοχές (106,9 points allowed) σε όλο το πρωτάθλημα και μία top-10 επίθεση που φέτος σκοπεύουν ν’ ανεβάσουν, ειδικά τους δείκτες στο περιφερειακό σουτ και ακόμη περισσότερο κοντά στο καλάθι (μόλις 30,6% πέρυσι), με ένα ρόστερ ακόμη πιο ψημένο στον πρωταθλητισμό. Πόσες είναι οι πιθανότητες να χάσουν την τετράδα που δίνει πλεονέκτημα έδρας δηλαδή; Μάλλον όχι πολλές.
4. Miami Heat
Οι Miami Heat ξεκινούν με στόχο την επιστροφή στους Τελικούς του πρωταθλήματος. Η συνταγή παραμένει ίδια, όπως την θέλουν άλλωστε οι δύο βασικοί πυλώνες του οργανισμού, οι Pat Riley και Eric Spoelstra. Πολύ καλή άμυνα (τέταρτη πέρυσι με 109,2 πόντους ανα 100 κατοχές), είτε ατομικά, είτε με εκείνες τις ωραίες ζώνες, στις οποίες αρέσκεται ο προπονητής τους. Ταυτόχρονα, επίθεση με ροή, read and react καταστάσεις, γενικότερα μία από τις πιο όμορφες ομάδες που μπορεί να παρακολουθήσει ένας θεατής. Τρέξιμο, κίνηση χωρίς τη μπάλα, αρκετές off-ball δράσεις, handoff συνεργασίες για παίκτες που θα σουτάρουν από μακριά ή θα εφορμήσουν στη ρακέτα. Εξάλλου, διαθέτουν ορισμένους από τους κορυφαίους σουτέρ της Λίγκας, έχουν τρόπο να τους αξιοποιούν (και σε ορισμένες περιπτώσεις να τους πληρώνουν αδρά για αυτό), όπως συνέβη άλλωστε με τον Tyler Herro, που πέρυσι εκτόξευσε την απόδοσή του και επιβραβεύτηκε με $120 εγγυημένα εκατ. για τέσσερα χρόνια.
Ο Jimmy Butler παραμένει “ο σκληρός καργιόλης” της ομάδας, ο Bam Adebayo ο ψηλός που θα πασάρει σωστά και θα βοηθήσει τη ροή της επίθεσης με τις συνεργασίες του, ενώ φυσικά θα παίξει εξαιρετική άμυνα, όντας ένας εκ των καλύτερων σε όλο το ΝΒΑ. Την περσινή σεζόν έφτασαν ένα σουτ μακριά από το να βρεθούν στους Τελικούς για δεύτερη φορά τα τελευταία τρία χρόνια. Ταλαιπωρήθηκαν αρκετά από τραυματισμούς, κάτι που ελπίζουν να αποφύγουν φέτος, ώστε να διεκδικήσουν πάλι κάτι καλό.
Η off-season κύλησε ήρεμα, με την πιο αξιοσημείωτη κίνηση να είναι αυτή της ανανέωσης της συνεργασίας με τον Oladipo, κίνηση που μπορεί να αποδειχθεί κλειδί για την μετέπειτα πορεία τους. Στο draft επέλεξαν τον Nikola Jovic, ενώ όλο και κάποιος θα ξεπεταχτεί έξω από το προπονητικό τους κέντρο, όπως κάνουν άλλωστε κάθε χρόνο με περιπτώσεις όπως οι Duncan Robinson και Max Strus. Ίσως αυτός φέτος να είναι ο Highsmith.
H άμυνα πάντως θα είναι και πάλι το άρμα μάχης τους, και δη η περιφερειακή. Οι αντίπαλες ομάδες όταν αντιμετωπίζουν το Miami σουτάρουν με 34,1% τρίποντο, το οποίο και είναι το χειρότερο ποσοστό στη Λίγκα. Είναι όμως ικανή συνθήκη να τους πάει ψηλά; Ο Butler χάνει κάποια παιχνίδια μέσα στη σεζόν, λύση πίσω από τον Adebayo σημαντική δεν υπάρχει, ενώ άξιος αντικαταστάτης του Tucker στη θέση του power forward δεν φαίνεται να έχει βρεθεί (δεν είναι τέτοιος ο Martin επουδενί).
Σίγουρα πάντως θα είναι στην πεντάδα της Ανατολής και ένας μόνιμος μπελάς για οποιονδήποτε ομάδα θέλει να φτάσει στους Τελικούς.
Tier 2: Playoffs Locks
5. Brooklyn Nets
H offseason στο Brooklyn θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει έναν κύκλο επεισοδίων από κάποια μέτρια τηλεοπτική σειρά, που προσπαθεί με διάφορα cliffhangers να ανεβάσει τη θεαματικότητα. Το σίριαλ της φυγής ή όχι του superstar του franchise πλανιόταν για αρκετό καιρό, όμως τελικά ο Κevin Durant παρέμεινε μέλος της ομάδας, άγνωστο ωστόσο το για πόσο ακόμη. Ο Kyrie Irving θα δίνει πλέον κανονικά το παρόν και στους εντός Νέας Υόρκης αγώνες, μέχρι να αποφασίσει τελικά ότι δεν του αρέσει και τόσο το μπάσκετ τέλος πάντων, ενώ ο Simmons θα επανεμφανιστεί στα παρκέ με την προσδοκία όλων πως, στην τρυφερή ηλικία των 26 ετών, θα συνειδητοποιήσει πως στο συγκεκριμένο άθλημα καλό είναι κάποιος να μπορεί να σκοράρει πετώντας την μπάλα από κάποια απόσταση στο καλάθι. Ή έστω από τη γραμμή των βολών με τον χρόνο σταματημένο και χωρίς κάποιον αντίπαλο μπροστά του.
Μέχρι να υπάρξει ένα νέο επεισόδιο που θα διαταράξει τον οργανισμό, οι Nets μπαίνουν στη σεζόν πλήρεις, έτοιμοι να διεκδικήσουν την κορυφή της Ανατολής για αρχή. Οι δύο superstars είναι εκ των αρτιότερων σκόρερ, έχουν έναν φανταστικό all around αμυντικό και δημιουργό δίπλα τους,στον Simmons, ενώ έχουν πλαισιωθεί από ικανούς ρολίστες και έμπειρους παίχτες όπως οι Mills, O’Neale, Curry, Harris και αξιόλογες περιπτώσεις νέων σαν τους Thomas και Claxton, με τον τελευταίο να αναμένεται να είναι ο βασικός center της ομάδας.
Το πιο σημαντικό κομμάτι είναι ο τρόπος με τον οποίο θα αξιοποιηθεί ο Simmons και πιθανολογώ πως εκείνος θα μπορέσει να τους ‘’εκτοξεύσει’’ ή να τους ‘’γειώσει’’. Είτε ως ο βασικός δημιουργός, είτε -το πιο πιθανό- ως ένας point forward που θα κινείται και κοντά στο ζωγραφιστό, θα έχει ρόλο screener σε επιθέσεις και θα δημιουργεί (και) από χαμηλά. Επιπρόσθετα, είναι ο καλύτερος αμυντικός σε μία φύση επιθετικογενή ομάδα, οπότε τον περιμένουμε απόλυτα κομβικό. Η 20η άμυνα του περσινού πρωταθλήματος χρήζει άμεσης βελτίωσης για να μπορέσει να σταθεί ως διεκδικήτρια Τίτλου. Αναμένεται να τρέξουν περισσότερο φέτος, ενώ παράλληλα να ανεβάσουν και την επιθετική παραγωγικότητα σε σχέση με τους 114,7 πόντους ανά 100 κατοχές που είχαν πέρυσι.
Ζητούμενο πάντως παραμένει και η διαχείριση του Steve Nash, που μετά την περσινή φυγή του μέντορά του Mike D’Antoni, έδειξε αδυναμία διαχείρισης καταστάσεων. Αν θέσουμε ως υπόθεση εργασίας πως θα σταματήσουν τα παρατράγουδα, έχουν τη δυνατότητα να φτάσουν ψηλά και όταν λέμε ψηλά, να διεκδικήσουν την είσοδο στους Τελικούς. Ωστόσο κανείς μας δεν θα πόνταρε πως θα έχουν μια ιδανική χρονιά, χωρίς νέα παρατράγουδα.
6. Cleveland Cavaliers
Το φετινό καλοκαίρι μπορεί να μην είχε όλο τον ορυμαγδό μετακινήσεων που μας υποσχέθηκε εκείνο το αρχικό αίτημα για ανταλλαγή από τον Kevin Durant, κάτι έγινε ωστόσο και σε αυτό το ‘’κάτι’’ ξεχωριστή θέση έχει η άφιξη του Donovan Mitchell στο Cleveland.
Η περσινή έκπληξη των Cavaliers, που έπιασε στο ξεκίνημα ολόκληρη τη Λίγκα απροετοίμαστη, με το ταλέντο του Mobley, το κούμπωμα του Jarrett Allen και το breakout του εκπληκτικού χειριστή guard Darius Garland, κουτούλησε σε έναν συγκεκριμένο τοίχο, όταν οι υπόλοιποι βρήκαν επιτέλους τη λύση στον κεντρικό τρόπο δράσης: Την έλλειψη ενός έξτρα δημιουργού. Τραυματίας ο Sexton από το ξεκίνημα, τραυματίας και ο Rubio λίγο αργότερα, o LeVert που προστέθηκε στην ομάδα δεν πρόλαβε να δέσει έγκαιρα. Φέτος λοιπόν προσθέτουν έναν σκόρερ των 24 πόντων καριέρας κατά μέσο όρο, με πολύ προσωπικό παιχνίδι, ντρίμπλα, καλό τρίποντο (κοντά στο 36%) και ικανότητα να κουβαλά σημαντικό μέρος των επιθέσεων, ώστε να φέρουν μία έξτρα διάσταση στο παιχνίδι τους όταν ο Garland είτε είναι μακριά από την μπάλα, είτε ξεκουράζεται στον πάγκο. Βασικά, scratch that: Προσθέτουν έναν παίκτη all-star, υπό συνθήκες all-NBA επιπέδου.
O LeVert παρέμεινε, υπάρχει πάντα οι έμπειροι Kevin Love και Robin Lopez, ώστε να δέσει ένα ικανό rotation στη frontline, ενώ κάποια στιγμή ο Rubio (που επέστρεψε) θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο την δημιουργική ικανότητα στην περιφέρεια. Βάλτε και τη βελτίωση της δεύτερης σεζόν που -βάσει λογικής- θα ακολουθήσει τον σούπερ ταλαντούχο Evan Mobley (15/8,3/2,5 σε πόντους/rebs/ast πέρυσι) και υπάρχει ένα ενδιαφέρον μείγμα που μπορεί να φέρει την επίθεση του συνόλου στο top-10, αρκετά πιο πάνω από την μέτρια περσινή 19η θέση στο offensive rating.
Και η άμυνα; Πρώτα απ’ όλα, μπορούν να ελπίζουν ότι ο Mitchell ξεκουράστηκε αρκετά μία διετία τώρα στη Utah, ώστε να επιστρέψει στα αρχικά standard ικανότητας να αμυνθεί πάνω στην μπάλα. Ακόμη και αν αυτό δεν συμβεί, δεν έχασαν κάποιο αμυντικό υπερόπλο ή ιδιαίτερη συνοχή στο trade για αυτόν, και περιμένουμε να δούμε ξανά το μοτίβο των δύο πύργων (Mobley και Allen) που πέρυσι έκρυψε τον ήλιο και προστάτευσε με συνέπεια τα guards (με τη βοήθεια φτερών όπως ο Okoro), οδηγώντας τους Cavs σε μία από τις αποτελεσματικότερες άμυνες στο ΝΒΑ.
Περισσότεροι δημιουργοί, μόνιμα ένα απειλητικό σχήμα στο παρκέ, μία top άμυνα και μία επίθεση που κυνηγά και εκείνη τις υψηλές κορυφές της Λίγκας. Στα χαρτιά τουλάχιστον, οι Cavs μπορούν να κάνουν ένα έξτρα βήμα από το σημείο που του άφησε το περσινό άλμα, κλειδώνοντας έστω την τελευταία θέση της πρώτης εξάδας που οδηγεί κατευθείαν στην postseason, σε μία γεμάτη Ανατολή.
7. Toronto Raptors
H συμπαθής ομάδα από τον Καναδά ψάχνεται τα τελευταία χρόνια (μετά το πρωτάθλημα του 2019) ώστε να ξαναβρεθεί στα υψηλότερα επίπεδα της Ανατολικής Περιφέρειας. Η φετινή μορφή που έχει πάρει το ρόστερ μοιάζει μία από τις πιο ενδιαφέρουσες σε ολόκληρη τη Λίγκα. Ένα ρόστερ το οποίο φωνάζει "positionless basketball", καθώς οι μόνοι που μπορούν να λογιστούν ως ‘’κοντοί’’ είναι οι VanVleet και Trent Jr, τουλάχιστον από τους παίκτες του βασικού rotation. Κάτι που φαίνεται και από την παρακάτω εικόνα:
The Raptors have the most length of any team in the NBA. Collectively +73 inches (!!!) in wingspan compared to height.
— NBA University (@NBA_University) October 7, 2022
Absolutely terrifying—forced the 2nd most TOs in the NBA for a reason. Looks like a 50 win squad to me. pic.twitter.com/AkWpsmntUJ
Τρομακτικό μέγεθος και μακριά άκρα, που κάνουν το γήπεδο για τους αντιπάλους να μικραίνει κατά πολύ, ιδίως με τις πεντάδες που παρατάσσει ο coach Nurse. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός πως πέρυσι ανάγκασαν τους αντιπάλους στα περισσότερα λάθη, ήτοι 16,4% των κατοχών τους, το καλύτερο νούμερο στη Λίγκα. Πώς να μπορέσεις να διεισδύσεις στη ρακέτα, να βρεις καλή γωνία πάσας, να σουτάρεις με καλές συνθήκες όταν ένα δάσος από χέρια κλείνουν την οπτική και κάθε διάδρομο;
Προς αυτή την κατεύθυνση ήταν και η κίνηση της offseason με τον Otto Porter Jr, που συνδυάζει άμυνα και σουτ. Το σουτ μάλιστα ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα για το σύνολο, κάτι που θα πρέπει να λυθεί άμεσα, ώστε να μπορέσει να είναι περισσότερο ανταγωνιστική η ομάδα στα Playoffs. Με ποσοστό στη σταθμισμένη ευστοχία στο 51,2%, είχαν την τέταρτη χειρότερη επίδοση πέρυσι. Άμεση συνέπεια ήταν μία μέτρια επίθεση με 112,9 πόντους ανά 100 κατοχές (16η). Πρόβλημα που θα λυθεί εάν βελτιώσουν τα ποσοστά οι υπάρχοντες πρωταγωνιστές, κυρίως όμως τις επιλογές σε αυτά.. Ήταν πάντως η κορυφαία ομάδα στον τομέα των επιθετικών rebounds και με αυτόν τον τρόπο αντισταθμιζόταν η δυσκολία στο σετ παιχνίδι. Ένα ακόμα πρόβλημα είναι η απουσία ενός center που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τα μεγάλα κορμιά στην Ανατολική Περιφέρεια.
Οι Siakam και Barnes αναμένεται να συνεχίσουν να έχουν ρόλο δημιουργών, initiators από ψηλά με τον πρώτο να είναι πια παίκτης επιπέδου Αll-NBA, ενώ ο κορυφαίος νέος του περσινού πρωταθλήματος θα είναι η ατραξιόν των "Βελισοράπτορων", το βαρόμετρο τους και που μπορεί να τους εκτοξεύσει εάν ανεβάσει και άλλο τα νούμερά του. Πέρυσι είχε 15,3 πόντους, 7,5 rebounds, 3,5 assists με 30% ποσοστό ευστοχίας από το τρίποντο. Στηρίζουμε Raptors, στηρίζουμε Scottie.
Tier 3: Στη Μάχη των Play-ins
8. Atlanta Hawks
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα περιφερειακά πειράματα/δίδυμα για φέτος θα παίζει στην Atlanta και μιλάμε φυσικά για τους Trae Young και Dejounte Murray. Το περσινό πισωγύρισμα για την ομάδα της Georgia, με τον αποκλεισμό στον πρώτο γύρο των Playoffs (το ‘21 είχαν παίξει τελικούς περιφέρειας απέναντι στους Bucks), σε συνέχεια μιας μέτριας σεζόν, που κάπως κρύφτηκε πίσω από τη λειτουργικότητα της δεύτερης καλύτερης επίθεσης (μετάφραση: ο Trae Young είναι από τους κορυφαίους on-ball δημιουργούς στο ΝΒΑ), ώθησε στην ενίσχυση της περιφερειακής γραμμής με έναν έξτρα δημιουργό όπως ο Dejounte, που έτρεξε σεζόν 2021-22 με 21,1/9,2/8,3 σε πόντους/assists/rebounds, κερδίζοντας την πρώτη του παρουσία σε All-Star Game.
Στη θεωρία το δίδυμο μπορεί να είναι εξίσου λειτουργικό με εκείνο των Cavaliers, αν και μεγάλο μέρος της πιθανής αρμονίας στηρίζεται στην ικανότητα του Trae Young μακριά από την μπάλα. Ο ίδιος έχει την ικανότητα, είναι άλλωστε πολύ καλός σουτέρ ακόμη και σε catch and shoot καταστάσεις, οι Hawks όμως για την ώρα δεν δουλεύουν πολύ σε αυτή την κατεύθυνση. Σε κάθε περίπτωση, πλέον η κατάσταση στους Hawks λέει "δύο πολύ εφευρετικοί δημιουργοί σκορ, προστατευμένοι από μεγάλα κορμιά σε φτερά και frontline, όπως εκείνα των Hunter, Collins και Capela". Ερωτηματικά στη σεζόν είναι το επίπεδο στο οποίο μπορεί να παίξει ο Hunter, που ακόμη δεν έχει σταθεροποιηθεί, όπως και εκείνο των Okongwu και Jalen Johnson, που πρέπει σιγά-σιγά να προσφέρουν με μεγαλύτερη συνέπεια στα λεπτά που παίρνουν ως μέλη της frontline. Ύπουλα καλές προσθήκες εκείνες των Armoni Brooks και Aaron & Justin Holiday στην περιφέρεια, που μπορούν να καλύψουν το κενό του Kevin Huerter, όπως φυσικά και η παραμονή του Bogdan Bogdanovic, ο οποίος αναμένεται να βρεθεί τόσο σε σχήματα μαζί με τους Trae και Dejounte, όσο και με τον καθένα εναλλάξ, σε ρόλο shooting guard.
Μέσες άκρες, οι Hawks αύξησαν τη γραμμή πυρός στην περιφέρεια και σε ποιότητα και σε ποσότητα, πλέον ελπίζουν στην ταυτόχρονη -και λογική- βελτίωση του νεανικού πυρήνα γύρω από τον Young, πλάνο που ακολουθούν με συνέπεια εδώ και μία τριετία -και η προσθήκη του 26χρονου Dejounte δεν πληγώνει το εγχείρημα, μάλλον το αντίθετο. Τους περιμένουμε πιο στιβαρούς, όμως και η Ανατολή συνολικά δεν χαρίζει πια εύκολη παρουσία στα Playoffs. Τους τοποθετούμε το #8 με την ελπίδα να μας βάλουν τα γυαλιά.
9. Chicago Bulls
Και τι να κάνουμε εμείς που μείνατε ολόιδοι; Οι Bulls πέρυσι εντυπωσίασαν τους πάντες στους πρώτους μήνες της σεζόν, ιδίως με την ικανότητα του Billy Donovan να κρύβει τις προσωπικές αδυναμίες όλων των stars μέσα από την αμυντική στόχευση και προσήλωση του συνόλου. Οι Bulls του DeRozan, του LaVine, του Vucevic, αλλά και των Lonzo Ball και Caruso, ήταν μία από τις αποτελεσματικότερες άμυνες και, ταυτόχρονα, εκμεταλλευόμενοι (ανάμεσα σε άλλα) την ικανότητα των stars της ομάδας από το midrange, μία από τις πιο εύστοχες ομάδες στη Λίγκα με 54,5 eFG%.
Πριν καν πιάσουμε ελαφρύ καλοκαίρι, ίσως και άνοιξη, το στόρι μας είχε αφήσει. Ο Vucevic έμοιαζε βαρύς για όλο αυτό, Ball και Caruso είχαν ζόρια με τραυματισμούς, εν τέλει η σεζόν πήγε από ένα σύνολο πραγματικών ταύρων, σε ένα πλήρες revenge story του DeMar. Όταν έσκασε και αυτός, οι Bulls χαιρέτησαν όμορφα και ωραία, με υποσχέσεις για του χρόνου. Μόνο που στην πορεία η υπόλοιπη Ανατολή δυνάμωσε επιπλέον, ενώ στο Chicago ο Lonzo μάλλον θα λείψει για καιρό, αφαιρώντας από τo τραπέζι έναν ακόμη initiator επιθέσεων, που μάλιστα μεταφέρει το transition παιχνίδι τους σε ελίτ επίπεδα. Ο Billy Donovan προσπαθεί να μετατρέψει τον Ayo Dosunmu σε starter -και καλά κάνει, διότι μιλάμε για πραγματικό two-way guard με ικανότητα να έρθει απέναντι ακόμη και σε πιο ψηλά φτερά, όμως πρέπει ταυτόχρονα να ελπίζει στην ικανότητα του Ayo να διαχειριστεί τον αυξημένο ρόλο, στη σταθεροποίηση του Coby White, έστω σε ρόλο scoring guard, στο ξεκλείδωμα της πρώτης πόρτας του potential του Patrick Williams, αλλά και στο πόσο μπορούν να επηρεάζουν τους αγώνες οι βετεράνοι Vuc και Drummond στη γραμμή ψηλών, αλλά και ο πολύ βετεράνος Goran Dragic στην περιφέρεια. Όλα αυτά μαζί, έχοντας σαν δεδομένο πως DeRozan και LaVine θα συνεχίσουν στα υψηλά τους standards. Γίνεται;
Ίσως και ναι. Εμείς εδώ είμαστε υπέρμαχοι των ομάδων που δεν αλλάζουν συνεχώς πρόσωπα και στοχεύσεις, αλλά μένουν πιστοί σε εκείνους που έχουν, στον δικό τους τρόπο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση πάντως, πιθανόν όλα τα παραπάνω να μην αρκούν φέτος στους "Ταύρους" καν για παρουσία στα Playoffs.
10. Charlotte Hornets
Πέρυσι τέτοια εποχή γράφαμε για τον αστερισμό του LaMelo Ball και ουσιαστικά την επιλογή των Hornets να δουλέψουν σε ‘’addition by subtraction’’ μοντέλο, αφαιρώντας δηλαδή τους περισσότερους δημιουργούς από το ρόστερ και δίνοντας στον LaMelo την μπαγκέτα της επίθεσης, ποντάροντας στο αυξημένο pace και την ικανότητά του να βρίσκει σε σωστό timing τις κινήσεις των σούπερ αθλητών που έχουν στα φτερά.
Ο ίδιος ο Ball αύξησε τους προσωπικούς του μέσους όρους (20,1/7,6/6,7 έγραψε πέρσι σε πόντους/ast/rebs, με 39% από την περιφέρεια, έναντι του αντίστοιχου 15,7/6,1/5,9 την προηγούμενη σεζόν και 35% τρίποντο) σε ένα λογικό ξέσπασμα δευτεροετούς, η Charlotte είχε όντως μία αποδοτική high tempo επίθεση, το μέτριο μοίρασμα των υπόλοιπων ρόλων ωστόσο, συν τις χαμηλές αμυντικές επιδόσεις, έφερε το σύνολο στη δέκατη θέση και τελικά εκτός Playoffs με συνοπτικές διαδικασίες, μετά την ήττα στο πρώτο παιχνίδι των Play-ins. Μέσες άκρες κάτι τέτοιο περιμένουμε και φέτος, με τους Hornets να έχουν στηρίξει και πάλι τα πάντα πάνω στην ευφυΐα του LaMelo (και χωρίς Miles Bridges, τον οποίον θα μας επιτρέψετε νa αναφέρουμε απλά επιγραμματικά και τίποτα παραπάνω), ελπίζοντας φυσικά στο να μείνει υγιής ο Gordon Hayward (κάτι που μάλλον θα παραμείνει και φέτος απλά μια ευχή) ως ball initiator από τα φτερά και όταν η ομάδα χρειάζεται να ελέγξει το τέμπο, αλλά και στο πιθανό breakout του James Bouknight ως σκόρερ, ο οποίος έδειξε στην preseason τουλάχιστον να πατά καλύτερα.
Υπάρχει φυσικά πάντα η πιθανότητα οι Terry Rozier και Kelly Oubre να πιάσουν στάνταρ απόδοσης που έχουμε να δούμε από τις μέρες τους σε Boston και Phoenix αντίστοιχα, και σε συνδυασμό με τη frontline των Washington και Plumlee, την υγεία του Hayward και τον LaMelo Ball με την μπάλα στα χέρια κάθε ώρα και στιγμή, να σκοράρουν 140 πόντους μέσο όρο ανα παιχνίδι ας πούμε, οπότε και να διαλύσουν στην πορεία όλες τις προβλέψεις για την Ανατολή. Στην περίπτωση που κάτι τέτοιο δεν συμβεί, που μάλλον είναι και το πιθανότερο, οι Hornets θα είναι πάνω-κάτω στο ίδιο μέτριο σημείο.
11. Detroit Pistons
Το Basketball Guru στηρίζει την αρμάδα του Cade Cunningham, ώστε αυτή να διεκδικήσει ανοιχτά την παρουσία στα Play-ins από τη δεύτερη κιόλας σεζόν του νεαρού star guard. Ξέρετε, δεν είναι εύκολο να κάνουν τέτοια σεζόν οι Barnes και Mobley στο κυνήγι του βραβείου για τον rookie της χρονιάς, αλλά και πάλι το επίπεδο του Cade να αναγκάζει τους περισσότερους να πουν πως ‘’ναι οκ, άσχετα με το βραβείο, παραμένει στην κορυφή των prospects της συγκεκριμένης φουρνιάς’’.
Η επίθεση του Detroit κινήθηκε σε άσχημα επίπεδα πέρυσι -και λογικό, καθώς μιλάμε για ένα franchise σε πλήρες rebuilding mode, όσο όμως ο Cunningham των 17,4/5,6/5,5 πόντων/ast/rebs έτρεχε τις επιθέσεις, οι Pistons έπαιζαν με καλύτερο ρυθμό, σούταραν πιο εύστοχα κατα 2% στον δείκτη eFG (η διαφορά είναι σημαντική, κάπου εκεί ξεχωρίζεις μία καλή και εύστοχη ομάδα από μία που δεν πατά τόσο γερά στις επιλογές της) και γενικά φάνηκε πως δίκαια ακουμπά την πλειονότητα των κατοχών επάνω του, με εκείνον να τους ανταμείβει με ένα 28,2 ast%, ποσοστό εξαιρετικό για rookie χειριστή. Πλέον θα τον πλαισιώνει ο εκρηκτικός Jaden Ivey στην περιφέρεια, όπως φυσικά και ο Saddiq Bey, που έδειξε χαρίσματα πληρέστατου forward από την πρώτη του σεζόν στη Λίγκα ακόμα-ακόμα, πρόπερσι. Μαζί τους ο Killian Hayes, ο ταλαντούχος combo guard που μπορεί να δέσει σχήματα, τόσο με τον Cunningham, όσο και με τον Ivey, αλλά και οι Isaiah Stewart, Marvin Bagley και Jalen Duren στη γραμμή ψηλών, μία αθλητική τριάδα που μπορεί να ακολουθήσει τις επιλογές του Cade (συν το "bonus" Nerlens Noel στη θέση). Στο ρόστερ προστέθηκε ο βετεράνος Alec Burks και φυσικά ο Bojan Bogdanovic, ο οποίος μπορεί να εγγυηθεί σκορ από τα φτερά και ακόμη μεγαλύτερη συνέπεια στο περιφερειακό σουτ, εφόσον φυσικά παραμείνει στο ρόστερ και δεν ζητήσει ανταλλαγή για κάποιον διεκδικητή.
Οι Pistons είναι νεανικοί, μπορούν να τρέξουν με συνέπεια, η παρουσία του (κάπως old school, στα όρια του παρωχημένου) coach Casey σημαίνει προσπάθεια για στιβαρή άμυνα και όσο καλύτερη παρουσία στη regular season γίνεται. Η Ανατολή είναι πολύ δυνατή στις θέσεις #1 ως #8, από εκεί και κάτω ωστόσο υπάρχουν ομάδες με αρκετά ερωτήματα. Δεν θα είναι εύκολο, στην τελική δεν σημαίνει και κάτι αν για μία χρονιά (ακόμη και δύο) δεν διεκδικήσουν παρουσία στην postseason. Ας κρατήσουμε τουλάχιστον το αίσθημα πως στο Detroit χτίζεται κάτι διασκεδαστικό και με πολύ ενδιαφέρουσα προοπτική.
12. New York Knicks
Preseason για τους Knicks σημαίνει ελπίδα. H περίοδος που όλα μοιάζουν καλύτερα και οι παίκτες είναι έτοιμοι να ‘’βάλουν κάτω το εγώ τους για το κοινό καλό’’. Να, όπως ο Julius Randle που παίρνει τον τίτλο του εν δυνάμει unselfish, καθώς σε αυτά τα τρία φιλικά είναι τέταρτος σε usage rate και προσπάθειες ανά αγώνα.
Βέβαια, το γεγονός πως μιλάμε ήδη για έναν πολύ καλό big δημιουργό την τελευταία τριετία τουλάχιστον, με υψηλό assist rate, μάλλον το προσπερνάμε. Όπως και ότι, ok, εκεί που η νίκη όντως μετράει, ο Randle πιστεύει τόσο στις δυνατότητές του που μπορεί να σπρώξει όλο το γήπεδο για να φτάσει στο καλάθι. Τέλος πάντων, πάμε λίγο σοβαρά. Οι Knicks έχουν κινηθεί πιο ορθολογικά στο φετινό τους χτίσιμο. Αγόρασαν όσα έδειξε ο Brunson δίπλα στον Luka Doncic με τους Knicks και του δίνουν τα κλειδιά μιας προβληματικής επίθεσης, που χρειάζεται όσο τίποτα έναν κεντρικό χειριστή, αυξάνουν τα λεπτά των Quickley και Quentin Grimes, ως απόλυτα συμπληρώματα του Derrick Rose στο second unit, και πλέον περιμένουν. Τι ακριβώς;
1. Το πραγματικό ξέσπασμα του R.J. Barrett σε all-star επίπεδο, που ήδη έχει ανέβει από πέρυσι (20/3/5,8 σε πόντους/ast/rebs) και μπορεί να αποτελέσει μία ιδιαίτερη περίπτωση ηγέτη, καθώς λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος των πάντων, χωρίς να είναι το πρώτο επιθετικό βιολί, με επιρροή σε κάθε σημείο που παίζεται το παιχνίδι.
2. Την επιστροφή του Randle στην εικόνα που είχε τη σεζόν 2020-21, όταν και πήρε το βραβείο του Most Improved Player.
3. Τον Obi Toppin, που φαίνεται επιτέλους να μπορεί να λειτουργήσει στα σχήματα της frontline, είτε με καθαρό center (Robinson, Hartenstein) είτε με τον Randle, αλλά και τον Cam Reddish σε ρόλο scoring wing από τον πάγκο (στην μάλλον τελευταία του ευκαιρία να σώσει κάπως την πορεία της καριέρας του στο NBA).
Τα παραπάνω ίσως είναι η preseason ελπίδα του συντάκτη, που μάλλον πέφτει στην ίδια παγίδα με το franchise. Η λογική λέει πως είναι σπάνιο να συμβούν όλα ταυτόχρονα, όσο αναζητείται πραγματικό δέσιμο ανάμεσα στους Brunson, Barrett και Randle και ποιοτικές επιλογές σουτ, από μία ομάδα που κινήθηκε αρκετά χαμηλά στους δείκτες πέρυσι και επί της ουσίας απάντησε μόνο με την προσθήκη του tough shot maker Brunson και λίγο παραπάνω χώρο στους νεαρούς του ρόστερ. H επικρατούσα άποψη του site πάντως τους έχει δωδέκατους, μάλλον όχι άδικα. Οι Knicks θα είναι κοντά στις θέσεις των Play-ins, ίσως και εντός αυτών, αλλά η τέταρτη θέση της σεζόν 2020-21 πλέον φαντάζει πολύ-πολύ μακριά.
Tier 4: Στον Πάτο της Περιφέρειας, στη Μάχη του Lottery
13. Washington Wizards
Η offseason των "Πρωτευουσιάνων" χαρακτηρίστηκε από την υπογραφή του supermax συμβολαίου του Bradley Beal, δείγμα της πίστης τους στις υπηρεσίες του αθλητή που διάλεξαν στο draft του 2012. Ο guard και ηγέτης τους θα λάβει περί τα $ 251 εκατ. τα επόμενα πέντε χρόνια, έχοντας μάλιστα πια στο συμβόλαιό του και "no trade" clause. Το ζήτημα είναι να επανέλθει και στα επίπεδα που ήταν την προπέρσινη χρονιά, καθώς πέρυσι (πριν τον τραυματισμό του) δεν απέδιδε σύμφωνα με τα προσδοκώμενα. Για την ακρίβεια, είχε κατακόρυφη πτώση, ειδικά στο σκοράρισμα, καθώς είχε αναλάβει περισσότερες οργανωτικές αρμοδιότητες. Από τους σχεδόν 31 πόντους μέσο όρο τη διετία 2019-21, έπεσε στους μόλις 23, ενώ σούταρε με το χειρότερο ποσοστό της καριέρας του από το τρίποντο, με 30%.
Οπότε το πρώτο μέλημα είναι να μπορέσει να επανέλθει στα κανονικά του επίπεδα ο Beal. Ύστερα, να μπορέσει να παίξει πάνω από 60 παιχνίδια ο πάλαι ποτέ "μονόκερος" του ΝΒΑ, Kristaps Porzingis. Εντάξει, καταλαβαίνω πως αυτό ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, όπως άλλωστε και οι μονόκεροι γενικότερα. Στα 17 παιχνίδια πάντως που αγωνίστηκε με τους Wizards, έδειξε πως, αν είναι υγιής μπορεί να ανεβάσει επίπεδο το σύνολο. Μαζί με τον Kuzma θα αποτελέσουν τους πρώτους συμπαραστάτες του Beal, στην προσπάθεια που θα κάνουν υπό τις οδηγίες του Wes Unseld Jr να διεκδικήσουν είσοδο στα Play-ins. Για αυτό τον σκοπό προσπάθησαν να αποφορτίσουν τον Beal από οργανωτικά καθήκοντα, υπογράφοντας το καλοκαίρι τους Monte Morris και Delon Wright για τη θέση του point guard, ενώ με τον Will Barton θέλησαν να προσθέσουν μία έξτρα λύση στα φτερά.
Είναι όμως, το παραπάνω μείγμα ικανό να τους ξεκολλήσει από τις τελευταίες θέσεις; Σωστότερη απάντηση φαντάζει το "όχι". Ο πάγκος τους παραμένει σε επίπεδο EuroLeague, μία μετριότητα για το ΝΒΑ, ενώ ο Λετονός γίγαντας παραμένει ‘’γυάλινος’’ και δεν έχει ξεπεράσει ποτέ τα 57 παιχνίδια εδώ και τέσσερις σεζόν. Και καθώς "ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη", θεωρούμε πιο πιθανό να τους δούμε στον δρόμο για τον Wenbanyama και αυτούς, αρκεί να και είναι τυχεροί στο draft.
14. Orlando Magic
Η ομάδα από τη Florida βολοδέρνει εδώ και χρόνια στις τελευταίες θέσεις της Λίγκας, πλην της περιόδου 2018-2020 όταν και κατάφεραν να μπουν στα Playoffs, και το μόνο που έχουν να προσφέρουν στο φιλοθεάμον κοινό είναι η παρουσία ορισμένων νεαρών που επιλέγουν στη διαδικασία του draft. Η προσδοκία του οργανισμού (εικάζουμε πως) είναι κάποια στιγμή εκείνοι να ωριμάσουν και να βελτιωθούν τόσο, ώστε να ξεκολλήσουν το franchise από τη μετριότητα.
Ο νεαρός κορμός που χτίζουν αυτή την στιγμή μοιάζει -στη θεωρία τουλάχιστον- εξαιρετικός. Οι Suggs, Wagner, Bamba, Carter Jr, Anthony, Banchero είναι μία υπέροχη βάση για να βασίσουν το μέλλον τους. Το πρόβλημα την περασμένη σεζόν ήταν στην επίθεση, καθώς χρειάζονταν επειγόντως έναν βασικό επιθετικό πόλο, κάποιον που θα αποτελέσει την αιχμή του δόρατος των "Μάγων". Καλωσορίζουμε στον συγκεκριμένο πρωταγωνιστικό ρόλο τον Paolo Banchero, το #1 του draft της τάξης του ’22. Και τούτο καθώς η επίθεσή τους, για την ακρίβεια, δεν ήταν απλά προβληματική, αλλά κάκιστη, καθώς είχαν τον χαμηλότερο δείκτη στο offensive rating (πόντοι ανά 100 κατοχές) και ήταν η τρίτη χειρότερη ομάδα στα ποσοστά σταθμισμένης ευστοχίας. Ο Αμερικανοιταλός forward, κατα πάσα πιθανότητα, θα αναλάβει και χρέη δημιουργού σε σετ επιθέσεις, τρέχοντας αρκετά pick ‘n rolls σε διάφορους ρόλους και θα προσπαθήσει να δώσει κατεύθυνση σε μία δυσλειτουργική ομάδα, κάνοντας τουλάχιστον πιο ευχάριστη την παρακολούθησή της. Ίσως να είναι εκείνος που θα τραβήξει και τους υπόλοιπους νεαρούς -αν και μεγαλύτεροι από τον ίδιο ηλικιακά- προς τα πάνω. Βάσει λογικής θα είναι και ο rookie της χρονιάς.
Το ενδιαφέρον πάντως στους Magic είναι η τριάδα των Banchero, Wagner, Carter Jr που μπορούν να εναλλάσσονται σε ρόλο initiator επιθέσεων, καθώς είναι εξαιρετικοί με την μπάλα στα χέρια και δεν περιορίζονται μόνο σε εκτελεστικούς ρόλους. Δείτε την επόμενη φάση από το φιλικό προετοιμασίας εναντίον των Grizzlies για του λόγου το αληθές. Τέτοιες θα είναι σύνηθες φαινόμενο στους αγώνες τους.
Την περασμένη αγωνιστική περίοδο είδαμε και ορισμένα πειράματα του προπονητή της ομάδας, όπως το πάντρεμα των Bamba και Wendell στις θέσεις των ψηλών, ενώ στα φιλικά προετοιμασίας αρκετό χρόνο παίρνει και ο Βοl Bol. Κομβικός πάντως για την πρόοδο της ομάδας αναμένεται να είναι ο Jalen Suggs, ο οποίος παρότι δεν έλαμψε με την παρουσία του κατά την πρώτη του επαγγελματική χρονιά, έχει τα στοιχεία που θα τον κάνουν βασικό μέλος του οργανισμού. Αρκεί να μην ταλαιπωρείται και από τραυματισμούς. Κλείνουν πάντως και στο Orlando με τον τρόπο τους το μάτι στον Wembanyama; Μάλλον ναι.
15. Indiana Pacers
Η Indiana βρίσκεται από την περασμένη σεζόν σε διαδικασία ολικής αναδόμησης, μετά την αποχώρηση πρωτοκλασάτων παικτών όπως οι Sabonis, LeVert και Brogdon, με τον Τyrese Haliburton να γίνεται το franchise cornerstone. Rick Carlisle βρίσκεται για δεύτερη σεζόν στο προπονητικό τιμόνι, οπότε περιμένουμε να δούμε μια αρκετά ηλιοκεντρική προσέγγιση στην αγωνιστική κατεύθυνση που θα δώσει, με τον 22χρονο point guard να λειτουργεί ως το βασικό αστέρι του συστήματος. Ο Carlisle άλλωστε, είχε στήσει μία εξαιρετικά αποδοτική επίθεση στους Mavericks, βασισμένη στον Doncic, οπότε γιατί να μην συμβεί και εδώ το αντίστοιχο, χωρίς φυσικά να υπονοώ πως είναι ίδιες οι συνθήκες ή το επίπεδο των δύο αθλητών. Ο Haliburton πέρυσι είχε σε 26 παιχνίδια με τους Pacers 17,5/9,6/4,3 πόντους/ast/rebs, με ποσοστά ευστοχίας της τάξης των 50/42/85 σε δίποντα, τρίποντα και βολές αντίστοιχα. Το supporting cast είναι ικανοποιητικό, έχουν παίκτες που μπορούν να σουτάρουν καλά, να αμυνθούν συμπαθητικά, απλά το μεγάλο ερωτηματικό στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι το εξής: Ποιος είναι ο πραγματικός τους στόχος;
Οι Chris Duarte, Jalen Smith και ειδικά ο Benedict Mathurin, είναι παίκτες που μπορούν να εξελιχθούν και να προσφέρουν μακροπρόθεσμα. Ειδικά ο τελευταίος, που ήταν η επιλογή τους στο #6 του draft, είναι ένας πολύ καλός πλάγιος που μπορεί να ταιριάξει περίφημα με τον Haliburton, καθώς είναι αθλητικός, μπορεί να τραβήξει το σκορ στην επίθεση και να παίξει τόσο με την μπάλα, όσο και χωρίς εκείνη. Από την άλλη, ο Ηield, και ειδικά ο Myles Turner, είναι καλές περιπτώσεις για ενδεχόμενες ανταλλαγές. Γιατί το δέλεαρ του Wenbanyama δεν θα αφήσει καμία ομάδα ασυγκίνητη καθώς θα πλησιάζει το τέλος της σεζόν.
Δύσκολα θα ξεφύγουν από τις τελευταίες θέσεις, ακόμα και, αν παρ’ ελπίδα βρεθούν να βολοδέρνουν σχετικά κοντά στις θέσεις των Play-ins. Το ενδεχόμενο κέρδος από την παρουσία τους στη λοταρία του ερχόμενου draft άλλωστε είναι μεγαλύτερο.
Σημειώσεις:
Στατιστικά και πίνακες από τα Cleaning The Glass, NBA.com και Basketball Reference
