Για αρχή, ας βγάλουμε τα σημειωματάρια. 4580 κατοχές έχουν τρέξει φέτος σαν σύνολο οι Cleveland Cavaliers. Aπ’ αυτές, οι 2333 είναι χωρίς τους Darius Garland και Evan Mobley -τυχαία έρευνα ε, μόνα τους πατήθηκαν αυτά τα ονόμα τα στο πληκτρολόγιο, παρακαλώ να με πιστέψετε. Οι δύο τους έχουν ζητήματα τραυματισμών όλη τη σεζόν, ειδικά τον Ιανουάριο ωστόσο έπαιξαν μόλις ένα και δύο παιχνίδια αντίστοιχα. Χμ. Θα πρέπει να ζορίστηκαν οι Cavaliers αυτή την περίοδο.
Το ρεκόρ του Cleveland λοιπόν σε αυτό το διάστημα ήταν...10-2. Αν μάλιστα προσθέσουμε τα παιχνίδια του Φεβρουαρίου, στα οποία βέβαια έχουν (ψιλο)επιστρέψει οι Garland και Mobley, οι Cavs είναι στο σαρωτικό 15-2. Ε ρε, έτσι και είχαν καταγωγή από τη Νέα Υόρκη, θα μιλούσαμε για εκείνους μέχρι και στον ύπνο μας. Επιστρέφοντας μάλιστα σ’ εκείνες τις 2+ χιλιάδες κατοχές χωρίς τους δύο νεαρούς σταρ, βλέπουμε πως διατηρείται μία αρκετά παραγωγική επίθεση (120,1 πόντους / 100 κατοχές) και ταυτόχρονα μία από τις πιο δυνατές άμυνες στη λίγκα (109,9 πόντους / 100 κατοχές, 91ο εκατοστημόριο σύμφωνα με το Cleaning the Glass). Να ο coach Bickerstaff ! Στα λόγια τα δικά του, ‘’ναι, αυτά είναι μ@λακίες, απλά για να ξέρετε’’. Βέβαια εκείνος το έλεγε στον άτυχο διαιτητή της βραδιάς απέναντι στους Spurs, θα μπορούσε ωστόσο ν’ απευθύνεται και στους επικριτές του όλον αυτόν τον καιρό. Εντούτοις, πώς καταφέρνει το Cleveland και διατηρείται σε αυτό το επίπεδο;
Πρώτη στάση, για να δούμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο, ή καλύτερα την αράχνη. Είναι σπέσιαλ η σεζόν που τρέχει ο Donovan Mitchell. 28,5 πόντοι ανά αγώνα, στα περσινά επίπεδα δηλαδή, σχεδόν με χειρουργική ακρίβεια, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο την ικανότητά του να επιτίθεται στο καλάθι (29% των προσπαθειών του και 69% ευστοχία) και με μοναδικό μέτριο σημείο το 35,8% από το τρίποντο, σε περισσότερες από εννιά προσπάθειες ανά αγώνα. Τα παραπάνω νούμερα είναι περίπου και οι μέσοι όροι που εμφάνισε στο μεγάλο σερί του Ιανουαρίου, εκεί που απουσίαζαν οι δύο έτεροι σταρ του συνόλου δηλαδή, κι εκείνος έπρεπε να κουβαλήσει. Αυτή η σταθερότητα στην παραγωγή είναι το πρώτο σημείο που κράτησε το Cleveland στην επιφάνεια -και η αλήθεια είναι πως οι περισσότερες αποφάσεις στα δικά του χέρια, ελλείψει των Garland και Mobley, είναι μία κατάσταση με διπλή ανάγνωση. Περισσότερες ευκαιρίες, ναι, αλλά και μία άμυνα απόλυτα προσαρμοσμένη επάνω του.
Θα περιμένετε τώρα εσείς πως, σε αυτό το απόλυτα ‘’I’m the Captain now’’ μόουντ, ο Mitchell δεν πάσαρε ούτε στο αριστερό του χέρι και να σας πω και κάτι, μερικές φορές κάτι τέτοιο όντως συνέβη:
Η πραγματικότητα ωστόσο είναι πως: α. Στην παραπάνω φάση στέλνει την μπάλα στο ταμπλό με το αριστερό, οπότε το αστείο γυρίζει μπούμερανγκ επάνω μου και β. Αποφάσισε να τρέξει την πιο μεστή δημιουργικά και σε αποφάσεις σεζόν του. 6,4 ασίστ και κυρίως 28,4 AST%, το ποσοστό δηλαδή των εύστοχων προσπαθειών από συμπαίκτες του, που ξεκίνησαν από δικά του χέρια, νούμερο μεγαλύτερο και από εκείνα των ημερών του στη Utah και την πιο γεμάτη επίθεση του coach Snyder. O Mitchell δεν επιδίδεται σε εκτελεστικό mexican standoff, παρ’ ότι ζούμε στην εποχή που το ταλέντο στη λίγκα και το στυλ παιχνιδιού σπρώχνουν τους σταρ σε σεζόν με 30+ πόντους μ.ό. Ψάχνει με μεγάλη συχνότητα τους σουτέρ του ρόστερ, αλλά και τον Jarrett Allen χαμηλά, ο οποίος επίσης είναι ένας από τους καλύτερους screener εκεί έξω και του δίνει εύκολο 2-man game. Αρκετές φορές μάλιστα, ο Mitchell εκμεταλλεύεται την ικανότητα του Allen προς όφελος μιας περιφερειακής εκτέλεσης στα φτερά. Οι αθλητικές ικανότητες του χαρίζουν απλόχερα τη δυνατότητα να είναι κορυφαίος kick-out πασέρ, ακόμη και στο τελευταίο κλάσμα του δευτερολέπτου, ενώ πού και πού προσφέρει και καμιά μαγεία για όλους εμάς:
Ταυτόχρονα, έχει επιστρέψει η αμυντική του προσήλωση, τουλάχιστον σε 1v1 επίπεδο. Οι πεντάδες στις οποίες συμμετέχει δέχονται μόλις 104,1 πόντους / 100 κατοχές, ακόμη κι όταν καλείται να μαρκάρει εκείνος το απέναντι περιφερειακό point of attack, και μαζί με το επιθετικό του κρεσέντο εμφανίζει θετικούς δείκτες σε όλα τα σχήματα που βρίσκονται για σημαντική ώρα στο παρκέ. Βέβαια αν βαριέστε και τους πολλούς δείκτες και τα ‘’ανα 100 κατοχές’’ κάθε δύο προτάσεις, μαζί σας, θυμίζω απλά το ρεκόρ των Cavaliers μ’ εκείνον βασικό χειριστή. 15-2, και 33-16 συνολικά. Αν έχει πάρει το αυτί σας τη φασαρία για το ότι ο Jalen Brunson δεν ξεκινά βασικός στο All-Star Game (φασαρία στην οποία συμμετέχω, για την ακρίβεια κρατάω το μεγάφωνο), οφείλω να σας πω ότι ο Donovan Mitchell δικαιούται να φωνάζει αντίστοιχα. Και σαν έξτρα σημείωση, έχει την πλάκα του πως και εκείνος και ο Rudy Gobert, αμφότεροι μακριά από τη Utah πλέον, είναι βασικοί λόγοι που τα σύνολά τους πιάνουν κορυφές και αποδίδουν σε winning basketball. Αργά ή γρήγορα, αξίζει μία ρεβιζιονιστική επίσκεψη σ’ εκείνους τους Jazz. Ναι ξέρω, ‘’θα τους δούμε και τους δύο, στα Playoffs τι θα κάνουν’’.
Ο Mitchell όμως δεν αγωνίζεται μόνος του, όπως και κανένας μπασκετμπολίστας ή αθλητής οποιουδήποτε ομαδικού σπορ εδώ που τα λέμε, αντίθετα συμμετέχει σ’ ένα σύνολο το οποίο λειτουργεί εξαιρετικά…(παρακαλώ κλείστε τ’ αυτιά σας οι θιασώτες της αφήγησης ‘’το ΝΒΑ είναι ένα επιθετικό τσίρκο’’)...στην άμυνα! Και ναι, σόρι που επιστρέφω στους δείκτες τόσο γρήγορα, αλλά εκεί μέσα υπάρχει ένα νούμερο που τραβά το βλέμμα και γίνεται το εφαλτήριο για αναζήτηση: 111.
Tόσοι είναι οι πόντοι που δέχονται οι Cavs ανά 100 κατοχές, η δεύτερη καλύτερη επίδοση σ’ ολόκληρο το ΝΒΑ, πίσω μόνο από τους Minnesota Timberwolves -ναι, του Rudy του Gobert. Παρά την απουσία του Mobley για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, ο οποίος πέρυσι έκανε ένα σούπερ δίδυμο με τον Allen και που μαζί δεν επέτρεπαν ούτε πτήση μύγας γύρω από το ζωγραφιστό, έχουν καταφέρει να διατηρήσουν χαμηλά το ποσοστό ευστοχίας των αντιπάλων κοντά στο καλάθι (61,4%). Βασικός λόγος είναι ασφαλώς η παρουσία του Jarrett Allen, ο οποίος ακόμη και μόνος του προστατεύει εξαιρετικά με τα μακριά του άκρα, συν ότι χρόνο με το χρόνο διαβάζει το παιχνίδι (και κατ’ επέκταση τις τοποθετήσεις του) όλο και καλύτερα. Καμιά φορά μάλιστα, γίνεται και ο ίδιος μέρος της πίεσης στην μπάλα που ωθεί τον αντίπαλο σε πιεσμένο ντράιβ -το οποίο εξουδετερώνει ο ίδιος!
Η ασφάλεια που προσφέρει ο (οικονομικός σε όλα) Allen και η επιθετική μαεστρία του Μitchell, δίνουν τη δυνατότητα στους ρολίστες του συνόλου, όχι μόνο να συνεισφέρουν επιθετικά με τις ελάχιστες απαιτήσεις (όπως πχ ο Max Strus, που έχει 12 πόντους ανα αγώνα σε περίπου 11 προσπάθειες), αλλά και να γίνουν μέρος μιας απόλυτα λειτουργικής άμυνας, που ξέρει ότι ακόμη και τα λάθη…τα διορθώνει το θηρίο χαμηλά. Οι LeVert, Strus και Niang συμμετέχουν σε πεντάδες που έχουν θετικούς αμυντικούς δείκτες, o Okoro βρίσκει ξανά τον ρόλο του και περισσότερα από 25 λεπτά μ.ό, όλοι μαζί συμμετέχουν σε μία άμυνα που αναγκάζει τον αντίπαλο σε πολλά λάθη, χαμηλό eFG% και που ταυτόχρονα δέχεται ελάχιστους πόντους στο transition, συγκριτικά πάντα με τις υπόλοιπες ομάδες της λίγκας -ξανά, όπως μάλλον γίνεται αντιληπτό από το δεύτερο σκέλος του παραπάνω βίντεο, ο Allen έχει βάλει παντού το χεράκι του σ’ αυτό.
Οι Cavs έχουν συντονιστεί για τα καλά, η επιστροφή του Mobley μόνο θετικά αποτελέσματα θα φέρει προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ η συγκέντρωση του Mitchell τούς δίνει τη δυνατότητα για έναν μόνο πονοκέφαλο -πώς θα κρυφτεί ο Darius Garland. Κατά τη γνώμη μου, με όλα αυτά που προσφέρει ο συγκεκριμένος επιθετικά και με το πώς εξισορροπεί τη ζυγαριά ανάμεσα σε δημιουργία για το σύνολο και προσωπικό σκορ, σιγά το πρόβλημα. Ή τέλος πάντων, δεν είναι ζήτημα για να τα βάψουν μαύρα. Πολλοί διεκδικητές του τίτλου αντιμετωπίζουν κάτι αντίστοιχο με τον κεντρικό χειριστή, o Garland μάλιστα είναι και από τους φιλότιμους.
Τελευταία σημείωση για τους λόγους επιτυχίας των Cavaliers, σε αυτό το διάστημα με τις απουσίες; Το πρόγραμμα. Στις αρχές του Ιανουαρίου, εκεί πάνω που θα έβγαιναν στο φως τα ζόρια δηλαδή, έτρεξαν ένα stretch έξι εντός έδρας αγώνων. Σε αυτό το 15-2, έχουν παίξει τρεις φορές με την Washington, δύο με το San Antonio, μία με το Detroit, μία με το διαλυμένο Memphis, δύο εντός με Brooklyn και Chicago, που ορισμένες φορές νιώθεις πως παρακαλάνε να χάσουν, και μία με την Atalanta εκτός -που έχετε δει την άμυνά της, είναι στα όρια της ανυπαρξίας, εκείνοι φτιάχνουν το κακό όνομα σε όλους. Υπήρξαν ασφαλώς και ζόρικες στάσεις, πχ αντιμετώπισαν το Milwaukee τρεις φορές και κέρδισαν τις δύο, κατά βάση ωστόσο το πρόγραμμα ήταν ευνοϊκό, ώστε να διαχειριστούν τους τραυματισμούς και να μη χάσουν έδαφος. Η επιτυχία των Cavaliers φυσικά είναι πως το πήγαν ένα βήμα παρακάτω, βάζοντας μέχρι και σήμερα από κάτω την εξαιρετική Νέα Υόρκη και αφήνοντας πίσω τους Sixers, που πλέον πρέπει να σκεφτούν τους επόμενους μήνες χωρίς Embiid.
Τώρα λοιπόν, που οι Garland και Mobley έχουν επιστρέψει, οι Cavs μπαίνουν στο υπόλοιπο -πιο μοιρασμένο- πρόγραμμα (που μέσα στις δυσκολίες του παραμένει ευνοϊκό, πχ έπαιξαν ξανά με Wizards πριν λίγες ώρες και τα εκτός έδρας παιχνίδια που ακολουθούν είναι με Nets και Raptors) πατώντας γερά εντός τετράδας, μ’ ένα σύνολο που δουλεύει αρμονικά και με τους περισσότερους ρόλους μοιρασμένους για τη συνέχεια. Η άμυνα με τους δύο πύργους θα τραβήξει τον δικό της ανοδικό δρόμο (ρωτήστε και τους άμοιρους τους Kings) και ο μοναδικός πραγματικός αστερίσκος είναι το επαναμοίρασμα των επιθετικών καρτών, τώρα που ο Mitchell δε χρειάζεται να παίρνει όλες τις αποφάσεις, όπως και η μεγαλύτερη ενεργοποίηση του Mobley, που -μοιάζει να- περιορίζει αρκετά από τα δικά του χαρίσματα, στη συνύπαρξη με τους Garland και Mitchell. Αυτό το τελευταίο, είναι όντως ένα ερωτηματικό για τον coach Bickerstaff, που πέρυσι βρήκε σε αντίστοιχο τοίχο, κι ενώ ταυτόχρονα βλέπει πως τα σχήματα με ένα ψηλό αποδίδουν εξαιρετικά -όπως πχ το Garland / Mitchell / Strus / Wade / Allen, που σε 103 κατοχές έχει +28,1 net rating. Tα “staggered’’ λεπτά άλλωστε, ο τρόπος δηλαδή που χειρίζεσαι έτσι το rotation ώστε να υπάρχει πάντα ένας-δύο εκ των επιδραστικότερων παικτών σου στο παρκέ, δεν βρίσκει εφαρμογή μόνο στους χειριστές και τα φτερά (όπως γινόταν κάποτε στους Rockets με τον Harden, ή στους φετινούς Clippers, πάλι με τον Harden) αλλά και στους παίκτες της frontline. Cheers.
Σημειώσεις
Στατιστικά και δείκτες από το επίσημο σάιτ του NBA και το Cleaning The Glass, όπως αυτά ίσχυαν μέχρι την Τετάρτη, 7 Φεβρουαρίου
