Η Salt Lake Tribune1 ρώτησε τον Mitchell τι κάνει ιδιαίτερο τον προπονητή του. Είπε πως “είναι πολύ έντονος και έχει πάντα κάτι να πει. Δουλεύω όσο πιο σκληρά μπορώ, για να τον κάνω... να σκάσει”.
Το κύριο ταλέντο του Bryant είναι πως “σπρώχνει τους παίκτες πιο μακριά από το σημείο που εκείνοι πιστεύουν ότι μπορούν να φτάσουν”. Εκείνος εξηγεί πως τον βοηθά το γεγονός ότι μπορεί να καταλάβει την απόσταση μεταξύ του τι νιώθει ένας παίκτης ότι μπορεί να κάνει και του σημείου που ο κόουτς βλέπει πως μπορεί να τον σπρώξει. Αυτή η γνώση ήταν εμπειρική. Την απέκτησε όταν ήταν ο ίδιος παίκτης.
Η ιστορία του ξεκίνησε στο ιδιωτικό Bishop O’Dowd high school, όπου ήταν ένα τσουπωτό παιδί, με πολύ ταλέντο, αλλά καμία διάθεση να προσπαθήσει. Ώσπου... πήρε απόφαση να προσπαθήσει. Του είχαν πει οι προπονητές του ότι αν ήθελε θέση σε ομάδα, θα έπρεπε να τη διεκδικήσει, με ό,τι μέσο είχε. Τα καλοκαίρια έκανε προπονήσεις και στο Berkeley Adult School, το οποίο βρίσκεται στο Berkeley της California, μεταξύ της Virginia Street και της Francisco Street. Στο γυμναστήριο (το οποίο έχει σε φωτογραφία ως screensaver στο κινητό του μέχρι σήμερα, εκεί όπου έκανε προπονήσεις και ο Lillard) υπήρχε κυρίως σκόνη, σπασμένα τζάμια, παλιές ρακέτες και αυτό που δεν υπήρχε ήταν εξαερισμός. Τα πρωινά έκανε κρύο και τα απογεύματα ζέστη, που εντεινόταν από τις εκγυμνάσεις με τούβλα στα χέρια ή με σακιά με άμμο στην πλάτη, όπως τα παιδιά έτρεχαν γύρω, γύρω.
Ο προπονητής του, Raymond Young, είχε καταλήξει στο ότι αυτός ήταν ο τρόπος που οι μαθητές του θα έβρισκαν υποτροφίες στα κολέγια. Σε αυτό το παρκέ ήταν γνωστός ως “Pops” και ως “ο τύπος που δεν παραιτείται ποτέ”. Ο ίδιος έχει εξηγήσει ότι “το θέμα ήταν κυρίως στο μυαλό. Έπρεπε να φτάσω στα όρια μου και να τα ξεπεράσω”.
Το πιο σημαντικό μάθημα - όλων
Ο κόουτς Young έβαλε τους παίκτες του στη διαδικασία εξοντωτικής προπόνησης, με burpees, με σκοινάκια, με ό,τι διαθέτει η... τέχνη της αεροβικής. Ο Johnnie έμαθε να τα αγαπά όλα. Όπως ο Lou Richie, ο προπονητής που είχε στο high school, του έμαθε να επιδιώκει την αλλαγή -στο σώμα του, την τεχνική του. “Έχασε” μια χρονιά, λόγω κακών βαθμών. Ο Richie ζήτησε να τον δει. Του είπε “θα διαβάζουμε μαζί, για λίγη ώρα”. Τα πέντε λεπτά έγιναν 20, τα 20 έγιναν 30 και τελικά, διάβαζαν για 40 λεπτά κάθε μέρα. Ο μικρός βελτίωσε τους βαθμούς του και το 2003 έγινε μέλος της ομάδας που αναδείχθηκε η τρίτη καλύτερη στην πολιτεία.
Μέσω αυτών που έκανε εκείνη τη σεζόν, έλαβε την πρόσκληση του San Francisco City College. Μετά πήγε στο Utes - κρατά ακόμα το ρεκόρ ευστοχίας σε τρίποντα, με 44%. Για τους προπονητές του, το πιο σημαντικό ήταν άλλο: έφυγε από το πανεπιστήμιο με δυο πτυχία.
Σε αυτά που αποκάλυψε εκείνος, χρόνια μετά, ήταν πως οι κόουτς ήταν μεν απαιτητικοί, αλλά τον στήριξαν και πάρα πολύ. Τον πηγαινοέφερναν στο γήπεδο, όταν η οικογένεια του μετακόμισε πολύ μακριά από το σχολείο, του αγόραζαν γεύματα μετά τις προπονήσεις και τον άκουγαν να μιλά για τη μέρα του. Είχε αποκτήσει μια νέα οικογένεια και τον έκαναν να καταλάβει ενδεχομένως το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθε ποτέ: δεν μπορείς να ζητήσεις από τους παίκτες σου να δίνουν τα πάντα, αν εσύ δεν τους δίνεις κάτι. “Δεν μπορείς να κυνηγάς κάποιον, να του φωνάζεις, εκτός αν τους μαθαίνεις κάτι. Δεν μπορείς να τους νικήσεις στο γήπεδο, αν δεν ξέρουν πως νοιάζεσαι”.
Το 2009 διεκδίκησε το δικαίωμα της καριέρας στην Ευρώπη. Πήγε στη Γερμανία. Όλοι είχαν να πουν τα καλύτερα. Τότε όμως, αρρώστησε η μητέρα του. Ήθελε να είναι κοντά της. Κοντά και στην αρραβωνιαστικιά του, που ζούσε στη Utah. “Όταν είσαι εκτός συνόρων, απομονωμένος από τους δικούς σου ανθρώπους, έχεις πάρα πολύ χρόνο να σκεφτείς τα πάντα. Βγαίνεις από όσα σε κάνουν να αισθάνεσαι άνετα. Είχα καταλάβει πως δεν θα έκανε τεράστια καριέρα ως παίκτης”. Τα μάζεψε και επέστρεψε στη Salt Lake City.
Έπιασε δουλειά σε μια εταιρία ενοικιάσεων αυτοκινήτων και άρχισε την Bryant Sports Academy. Στην αρχή είχε τέσσερις μαθητές. Απέκτησε πολλούς περισσότερους πολύ γρήγορα. Μεταξύ τους ήταν και ο Damian Lillard. Ο Bryant ήταν εκείνος που συνόδευσε τον superstar των Blazers στην πρώτη του επίσκεψη σε ματς του ΝΒΑ. Τους είχε δώσει εισιτήρια ο Price.
Ο πρώτος NBAer που έγινε πελάτης του Bryant ήταν ο Ronnie Price. Ένας τύπος που έπαιζε φοβερή άμυνα, αλλά δεν “είχε” σουτ. Αναζητούσε τρόπους που θα του επέτρεπαν να συνεχίζει να αγωνίζεται στην καλύτερη λίγκα. Είχε κάνει την έρευνα του και είχε καταλήξει στο ότι ο Bryant μπορεί να τον βοηθήσει. Στην πρώτη συνάντηση, ο Price επιχείρησε να επιβληθεί. Ο Bryant δεν... ένιωσε και αυτό εντυπωσίασε τον παίκτη. Στην πρώτη προπόνηση ο κόουτς είχε άγχος. Ήταν σίγουρος για το πόσο μπορεί να βοηθήσει μαθητές δημοτικού και γυμνασίου, αλλά δεν είχε ιδέα τι μπορεί να επιτύχει με έναν επαγγελματία. Κάπου στο μέσο της διαδικασίας σκέφτηκε “λες να με δοκιμάζει ο Price; Να δει αν έχω ό,τι χρειάζεται για να τον πιέσω να υπερβεί τα όρια του;”. Και τότε άρχισε η κανονική προπόνηση. Στο τέλος, ο NBAer δεν έκανε κάποιο σχόλιο. Πήρε την τσάντα του και έφυγε. Αργότερα τηλεφώνησε στον Bryant. Τον κάλεσε σπίτι του. Η γυναίκα του είπε τα μαντάτα στον κόουτς. “Μου είπε πως ο Ronnie λάτρεψε ό,τι είχαμε κάνει. Ένιωσα σαν να πέταξα τους σάκους με την άμμο από τις πλάτες μου”.
Συνέχισε να διατηρεί την ακαδημία και ναι, εμφανίστηκε ο Lillard. Πήγαν σε ματς των Jazz και στην έξοδο, άκουσε τον μικρό να λέει “μπορώ να παίξω εδώ. Ξέρω ότι μπορώ να τα καταφέρω σε αυτό το επίπεδο”.
Ήταν η περίοδος που ο νυν All Star ήταν μεν, ο ηγέτης του σχολείου του (Weber State), αλλά αυτό ήταν πολύ μικρό για να μπει στην ίδια σύγκριση με άλλους, κολοσσούς του είδους. Ως συμπατριώτες (τα καλοκαίρια γυμνάζονταν επί των ίδιων εδαφών), μοιράστηκαν πολλά περισσότερα από μια συνεργασία. Για αυτό και τώρα ο Lillard αποκαλεί τον Bryant “μεγάλο μου αδελφό. Θυμάμαι ήμουν στο γυμνάσιο και ετοιμαζόμουν για ένα τουρνουά ερασιτεχνών. Εκείνος ήταν στο κολέγιο, στη Utah και παρ' όλα αυτά δεν παρέλειπε να βρεθεί κοντά μας και να μας βοηθήσει να είμαστε η καλύτερη έκδοση του εαυτού μας, στο τουρνουά”.
Μετά τον Price, τον προσέγγισαν οι Paul και Elijah Millsap. Ακολούθησαν πολλοί άλλοι. Σε μια προπόνηση του 2012, με τους Millsaps είδε έναν τύπο να παρακολουθεί από τις εξέδρες ό,τι γινόταν στο παρκέ. Ήταν ο νέος GM των Jazz, ο Dennis Lindsey. Δίπλα του ήταν ο Marvin Williams. Ο Lindsey είχε ενημερωθεί από πολλούς για τον Bryant και αποφάσισε να δει μόνος του περί τίνος επρόκειτο. Τον κάλεσε στις εγκαταστάσεις της ομάδας. Τέσσερις ημέρες μετά, οι “Μορμόνοι” του πρότειναν δουλειά: να αναλάβει τη βελτίωση των παικτών.
Αυτό που κάνει είναι να φτιάχνει ειδικά προγράμματα, προσαρμοσμένα 100% στις ανάγκες του κάθε παίκτη. Το ένα ουδεμία σχέση έχει με το άλλο. Όλοι ωστόσο, βλέπουν τις εμφανίσεις τους από τα καλά, αλλά κυρίως από τα κακά παιχνίδια τους. Και μετά ακούν τα σχόλια του ειδικού, πριν περάσουν στο παρκέ να διορθώσουν τα κακώς κείμενα. Όταν χωρίζουν, περιμένουν πως ο Bryant θα τους στείλει ουκ ολίγα γραπτά μηνύματα - με videos που θα συνοδεύονται από σχόλια. Όλοι ξέρουν ότι θα είναι δίπλα τους, όποτε τον χρειαστούν, ακόμα και αν τον θέλουν για να του πουν τον καημό τους. “Αν δεν έχεις κάποιον που να μπορείς να εμπιστεύεσαι είναι δύσκολη η επιβίωση σε αυτήν τη λίγκα” λέει ο Price, “χρειάζεσαι κάποιον στον οποίον μπορείς να ομολογήσεις ό,τι αισθάνεσαι και που ξέρεις ότι νοιάζεται για το καλό σου, μαζί και ότι θα προσπαθήσει να βρει λύση για το όποιο πρόβλημα σου”.
Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τους head coach. Ξέρει πως πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, για να μπορεί να κάνει τη δουλειά του. Και vice versa. Εκείνος μαθαίνει από τους πρώτους προπονητές (“κάθε μέρα”) και αυτοί από τον Johnnie που πολλοί βάζουν στοίχημα ότι θα καθίσει μια μέρα -σύντομα- στην πρώτη καρέκλα του πάγκου. “Είναι μοναδικό μπασκετικό μυαλό και ακόμα υπάρχουν πολλά που θα δούμε από εκείνον” λέει ο Price και μάλλον ξέρει τι.
Σημειώσεις
