Οι μουσικές επιρροές

Μεγαλωμένος σε ένα σπίτι στο οποίο έπαιζε πάντα μουσική, ο Λούις Γουίλιαμς λάτρεψε από μικρός καλλιτέχνες όπως ο Marvin Gaye, οι Boyz II Men, η Toni Braxton και η Whitney Houston. Tην περίοδο που οι συνομήλικοί του έβρισκαν μουσικό καταφύγιο στο στυλ που αργότερα ονομάστηκε ''gangsta rap'', εκ μέρους του οποίου τότε μεσουρανούσαν θρυλικές μορφές όπως ο Tupac και οι N.W.A, εκείνος αγάπησε την soul hip-hop. Η παράδοση της Ιντιανάπολης στην soul μουσική, οι μουσικές επιρροές της περιοχής από τους Ιρλανδούς και Γερμανούς μετανάστες και τα τραγούδια τους για τον έρωτα και την ξενιτιά τις δεκαετίες του '20 και του '30 , ίσως εξηγούν την αγάπη του μικρού Λούις για τα τραγούδια με ρυθμούς μπαλάντας. Η μουσική (συν)διαμορφώνει προσωπικότητες στις παιδικές ηλικίες και πιθανόν τα παραπάνω να έπαιξαν τον ρόλο τους στην καλλιέργεια μιας ιδιοσυγκρασίας που έτεινε πολύ περισσότερο προς το "γλυκός" και "πράος", παρά προς το "σκληρός".

Ήδη από τότε, έγραφε τα δικά του τραγούδια, τα οποία δεν έδειχνε σχεδόν σε κανέναν. Η λατρεία του αυτή για την μουσική, τον έφερε κοντά σε γνωστούς καλλιτέχνες αργότερα στη ζωή του, όταν έγινε και ο ίδιος διάσημος. Ένας τέτοιος, ο Drake (συγχωρείστε μου την συνύπαρξη των λέξεων "καλλιτέχνης και "Drake'' στo ίδιο κείμενο), έγραψε μάλιστα για πάρτη του ένα κομμάτι, όσο ο Γουίλιαμς έπαιζε στο Τορόντο, το οποίο δε θα μπορούσε να έχει άλλον τίτλο, από αυτόν που του δόθηκε: Six Man. Το γελοίο της υπόθεσης είναι πως ο λόγος που ο Drake του έγραψε το τραγούδι, δεν είχε να κάνει με το μπάσκετ, αλλά με το ότι ο Γουίλιαμς εκείνη την περίοδο έβγαινε με δύο γυναίκες, η κάθε μία από τις οποίες γνώριζε και είχε αποδεχτεί την άλλη. Όλο αυτό μου χαλάει λίγο την ιστορία αλλά είπαμε, για τον Drake μιλάμε.

Πριν εισαχθεί στο κολέγιο και παρ'ότι ο "θρύλος" τον θέλει να είχε συμφωνήσει με το πανεπιστήμιο της Τζόρτζια, ο ίδιος δήλωσε ότι "η δομή του κολεγιακού μπάσκετ μου φαίνεται ακατανόητη, ο προπονητής είναι ο σταρ και οι παίκτες πρέπει να σηκώνονται για τρέξιμο στις 5 τα ξημερώματα, πριν πάνε στο μάθημα", δίνοντας την εικόνα φυγόπονου χαρακτήρα στις ομάδες που τον παρακολουθούσαν. Η παραπάνω δήλωση και η απογοητευτική εμφάνισή του στα work outs για το ντραφτ του '05, έριξαν δραματικά τις μετοχές του και απώθησαν τους ενδιαφερόμενους, με αποτέλεσμα να κατρακυλήσει στον δεύτερο γύρο του ντραφτ (45), παρότι στο High School είχε κερδίσει ήδη τη φήμη ενός παίκτη που αναμενόταν να κυριαρχήσει σε εθνικό επίπεδο. Προορισμός, η απόλυτα ''one man army" ομάδα, οι Σίξερς του μεγάλου A.I. Ο Άιβερσον "λάτρεψε" τον Sweet Lou, με τον οποίο μπορούσε να μοιραστεί την αγάπη του για την χιπ χοπ και τον "κυκλοφορούσε" παντού μαζί του, ακόμα και στα καζίνο, όπου τον "παρκαρε" στο λόμπι (δεν έπιανε ακόμα το ηλικιακό όριο) όσο εκείνος τζόγαρε στα ενδότερα. Ο τεμπελάκος γκαρντ από την Ιντιάνα είχε πετύχει τον στόχο, δεν θα χρειαζόταν να ξυπνάει στις 5:30 πμ, αντιθέτως, εκείνη την ώρα θα συνήθιζε να πηγαίνει για ύπνο, γυρνώντας από τις βόλτες με το ίνδαλμά του.

Από μπάσκετ, λίγα πράγματα τα πρώτα χρόνια. Το highlight της επτάχρονης παρουσίας του στην Φιλαδέλφεια ήταν το βραβείο του runner up καλύτερου 6ου παίκτη της χρονιάς, το 2012. Tη σεζόν εκείνη ήταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας με 14.9 πόντους, χωρίς να ξεκινήσει ούτε σε ένα παιχνίδι. Αργότερα θα ερχόταν και ένα βραβείο καλύτερου 6ου παίκτη με τη φανέλα του Τορόντο, γεγονός που πολλοί ερμήνευσαν τότε ως το peak της καριέρας του. Mέχρι που βρέθηκαν στο δρόμο του οι Κλίπερς.

Έπρεπε να βρεθεί για δεύτερη φορά στο δέκατο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας για να καταφέρει να ρίξει άγκυρα. Τα χρόνια περνούσαν και ο Λού κουράστηκε ν'αλλάζει περιβάλλον κάθε λίγο και λιγάκι. Οι δύο κορούλες που εν τω μεταξύ μπήκαν στη ζωή του, έπαιξαν το ρόλο τους: "Καταλαβαίνω ότι είναι μπίζνες, όμως τα παιδιά μου δεν ξέρουν που να νιώσουν "σπίτι". Είναι μπερδεμένες, κυκλοφορούν με σορτσάκι των Ρόκετς και φανέλα των Λέικερς, δε μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει". Ο φίλος μου ο Νίκος μου το είχε ζητήσει καιρό, όμως αυτή ήταν η ατάκα που με έπεισε να γράψω δυο κουβέντες για τον Γουίλιαμς. Όταν ένας άνθρωπος επικαλείται με τέτοιο τρόπο τα παιδιά του για ένα τέτοιο θέμα, συνήθως εκφράζεται ειλικρινά και πράγματι, ποιο κίνητρο είναι πιο αγνό από αυτό;

Ο Λούις Τάιρον Γουίλιαμς θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί σε έναν ακόμα σπουδαιότερο παίκτη. Ο ίδιος ακόμα αναρωτιέται γιατί άλλαξε τόσες ομάδες, "Οι ποιοτικοί παίκτες δε μετακινούνται συχνά και εγώ θεωρώ τον εαυτό μου τέτοιον", λέει. Θα μπορούσε να είχε βγάλει περισσότερα χρήματα, ο Πολ Πιρς αναρωτιόταν πρόσφατα πώς γίνεται κάποιος να δεχθεί ένα τόσο χαμηλό, για την ποιότητα του, ντιλ, πριν αφεθεί ελεύθερος να διαπραγματευτεί το τελευταίο του μεγάλο συμβόλαιο. Αυτό που "χάνει" ο Πολ, είναι ότι ακόμα και μεταξύ των αθλητών του ΝΒΑ, οι προτεραιότητες μπορεί να διαφέρουν. Θα μπορούσε εύκολα να είχε γίνει All Star (ας όψεται το φετινό κάμωμα, στα όρια του unfair, του Τζίμι). Εξίσου εύκολα μπορεί να υποθέσει κανείς ότι ο Γουίλιαμς δεν είχε ποτέ σκοπό της ζωής του να γίνει ο καλύτερος όλων. Του αρκούσε αυτός που ήταν, ένας bucket getter που λατρεύει τη μουσική και αυτό ακριβώς παραμένει ως σήμερα. Θα μπορούσε να είναι ένας MC που βγαίνοντας στην σκηνή σαν δεύτερο όνομα, θα επισκίαζε σε κάθε εμφάνιση το πρώτο.

Αντ' αυτών, είναι ένας 6ος παίκτης που κάνει μεγαλύτερο σαματά από τους στάρτερς, σκοράροντας 22.9 ανά παιχνίδι. Τα τραγούδια που τον μεγάλωσαν δε μιλούσαν για πουτάνες και χρυσαφικά, αλλά για αγάπη και αφοσίωση και η ιστορία θα έχει ωραίο τέλος, αρκεί στη διάρκεια της τελευταίας ίσως διαδρομής, οι Κλίπερς να μη χαλάσουν τη "ζαχαρένια" του "Γλυκού Λου", ο οποίος για πρώτη φορά νιώθει πραγματικά πολύτιμος στο περιβάλλον του.