Το δεύτερο ζευγάρι που θα σχολιάσουμε σήμερα είναι αυτό μεταξύ της Εφές και της Ρεάλ Μαδρίτης. Στον δρόμο για τη διεκδίκηση του τροπαίου που της στέρησε πρόπερσι η ΤΣΣΚΑ στη Βιτόρια και ο covid19 πέρυσι, η Εφές βρίσκει την αποδυναμωμένη Ρεάλ, που για πρώτη φορά εδώ και χρόνια θα έχει τον ρόλο του αουτσάιντερ σε προημιτελική σειρά. Ο Αταμάν θα θελήσει να στεφτεί αυτοκράτορας της Ευρώπης, ενώ ο Λάσο θα προσπαθήσει να βγάλει ξανά «λαγό από το καπέλο», μετά και την πρόσφατη αποχώρηση του Γκάμπριελ Ντεκ για τον ΝΒΑ και την Οκλαχόμα.

Στο θεωρητικά πιο αμιφίρροπο ζευγάρι από τα τέσσερα των πλέι οφ της Ευρωλίγκα, Μιλάνο και Μπάγερν αναμετρώνται σε μία "μάχη φιλοσοφίας". Οι δυο Ιταλοί προπονητές, Μεσίνα και Τρινκιέρι, έχουν δομήσει τα σύνολα τους γύρω από την ομαδικότητα, στρέφοντας τα όμως σε ξεχωριστούς αγωνιστικούς δρόμους, οι οποίοι εν πολλοίς καθορίζονται από το διαθέσιμο υλικό. Επιθετική και εύστοχη η Μιλάνο, αμυντικά στιβαρή και μαχητική η Μπάγερν, κατέληξαν στην κανονική περίοδο με το ίδιο ρεκόρ, αλλά με διαφορετικές εντυπώσεις. Οι Μιλανέζοι έπραξαν το αναμενόμενο βάσει της στελέχωσης, οι δε Βαυαροί έφτασαν ομολογουμένως σε υπέρβαση. Θα μπορέσουν άραγε να φανούν ανταγωνιστικοί οι τελευταίοι, απέναντι σε ένα σύνολο που κέρδισε τις μεταξύ τους μονομαχίες στην κανονική περίοδο; Για να το καταφέρουν, θα πρέπει να υπερβάλλουν εαυτό για μία ακόμη φορά.

Η δεύτερη αγωνιστική των playoffs μας επιφύλαξε πολλές εκπλήξεις. Σε αντίθεση με τους πρώτους αγώνες που τα αποτελέσματα κύλησαν φυσιολογικά και οι γηπεδούχοι πήραν εύκολες νίκες, με εξαίρεση τη Ρεάλ, η συνέχεια έκρυβε παγίδες. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι καλύτερα για μια ομάδα να χάνει εύκολα το παιχνίδι της όταν στραβώνει και να επικεντρώνεται στο επόμενο, για να δει τα λάθη της και να τα διορθώσει.

Είδαμε ομάδες όπως η Ζάλγκιρις, η Μπασκόνια, η Μπαρτσελόνα, που ηττήθηκαν κατά κράτος στα πρώτα παιχνίδια να παρουσιάζουν τελείως διαφορετικό πρόσωπο και να εμφανίζονται απόλυτα συγκεντρωμένες στο στόχο τους, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό, που οι συζητήσεις γύρω από τη διαιτησία κυριαρχούσαν συνεχώς. Εδώ ίσως ήταν το μεγαλύτερο λάθος του Πιτίνο, που δεν προετοίμασε πνευματικά την ομάδα του και τους παίχτες του, που στις δηλώσεις τους στάθηκαν σε ένα-δύο αμφισβητούμενα σφυρίγματα. Ας δούμε λοιπόν πρώτα τους πράσινους και θα επεκταθούμε και στα υπόλοιπα παιχνίδια.

Οπου "Ν", Νικ Καλάθης, για να μην σας κρατάω σε αγωνία. Ο σταρ του Παναθηναϊκού ήταν ο πρωταγωνιστής της πρώτης ημέρας των πλέι οφ της Ευρωλίγκα, καθώς γύρω από την δική του παρουσία περιστράφηκε η εξέλιξη του μοναδικού συναρπαστικού παιχνιδιού. Τα υπόλοιπα τρία ήταν μάλλον νερόβραστα, με τους γηπεδούχους να επικρατούν από βαρετά (Εφές) και προβλέψιμα (ΤΣΣΚΑ), εώς γελοιοδώς εύκολα (Φενέρ). Η ματσάρα έγινε στη Μαδρίτη και το το στόρι της πιθανώς να είναι ενδεικτικό της συνέχειας, από άποψη προσαρμογών. Ας δούμε λοιπόν κυρίως τους πράσινους και αν η δεύτερη αγωνιστική έχει περισσότερα ντέρμπι, τότε θα ασχοληθούμε εκτενέστερα και με τα άλλα ζευγάρια.

To πιο αμφίρροπο ίσως ζευγάρι των προημιτελικών της εφετινής διοργάνωσης είναι αυτό που βρίσκει αντιμέτωπους δύο συλλόγους που «διψούν» για την επάνοδό τους σε φάιναλ φορ. Αποτελεί μία σύγκρουση δύο διαφορετικών, ως προς τη φιλοσοφία, ομάδων. Η αγωνιστική προσέγγιση που παρουσίασαν στα περισσότερα παιχνίδια μοιάζει με τον «εκρηκτικο» χαρακτήρα των δύο προπονητών, οι οποίοι επίσης θέλουν να επανέλθουν στην τελική φάση της Ευρωλίγκα ύστερα από αρκετά χρόνια. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως και οι δύο είχαν βρεθεί για τελευταία φορά σε φάιναλ φορ το 2003 στη Βαρκελώνη, με τον Σβέτισλαβ Πέσιτς να κατακτά το τρόπαιο με τη νυν ομάδα του, ενώ ο Εργκίν Αταμάν ήταν τότε προπονητής της Μοντεπάσκι Σιένα, με την οποία κατέκτησε την τρίτη θέση, χωρίς όμως να βρεθούν αντίπαλοι στον ημιτελικό. Μπαρτσελόνα και Εφές λοιπόν, έτοιμες για το δικό τους τραγούδι της φωτιάς και του πάγου.

Από την θέσπιση των πλέι οφς στους οκτώ της διοργάνωσης το 2004-05, η Ρεάλ Μαδρίτης μετράει δέκα παρουσίες σε αυτά, εκ των οποίων στις έξι προκρίθηκε στο φάιναλ φορ, για να πάρει το τρόπαιο τις δύο από αυτές. Δύο φορές ηττήθηκε στον ημιτελικό και άλλες δύο στον τελικό. Τα τελευταία έξι χρόνια ωστόσο, έχει βρεθεί στο φάιναλ φορ πέντε φορές και έχει επανεδραιωθεί ως μία από τις τρεις υπερδυνάμεις της σημερινής Ευρωλίγκα, αφήνοντας πίσω της τις ημέρες της παρακμής (για τα δεδομένα της) της προηγούμενης δεκαετίας. Αποτελεί την ομάδα με τις περισσότερες κατακτήσεις του τροπαίου, το οποίο έχει κερδίσει 10 φορές, έστω και αν οι επτά από αυτές ήταν πριν το 1980. Η Ρεάλ θα διασταυρωθεί στα πλει οφς για δεύτερη σερί χρονιά με τον Παναθηναϊκό, και έχει λόγους και για να αισιοδοξεί, αλλά και για να απαισιοδοξεί, ανάλογα τα γούστα του καθενός.

Δαυίδ εναντίον Γολιάθ. Τι πιο χιλιοειπωμένο, όταν βλέπεις να έρχονται αντιμέτωποι ένας ισχυρός απέναντι σε έναν πιο αδύναμο;  Στην περίπτωση μας έχουμε το μεγάλο φαβορί της φετινής Euroleague (ή αν θέλετε την ομάδα που έπαιξε το κατά τεκμήριο σταθερότερο μπάσκετ τη σεζόν που διανύουμε) και από την άλλη την ομάδα που ανέτρεψε όλα τα προγνωστικά και με εκπληκτικό ντεμαράζ κατάφερε να προλάβει την τελευταία προνομιούχο θέση για τη μάχη των play offs. Στη μια πλευρά των πάγκων ο μεγάλος Ομπράντοβιτς και στην άλλη πλευρά ο επόμενος μεγάλος προπονητής της Γηραιάς Ηπείρου (όσο φυσικά τον απολαύσουμε στα μέρη μας, γιατί πιθανολογώ ότι το ΝΒΑ θα τον καλέσει σύντομα κοντά του). Τα διάφορα τρικ που επιφυλάσσουν αναμένονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από κάθε άποψη.

Ο θάνατος. Οι φόροι. Η ΤΣΣΚΑ που δεν χάνει σειρά πλέι-οφ. Ξέρω, δεν πρωτοτύπησα αλλά αυτή είναι η μία και μόνη αλήθεια. Όταν καλείται κάποιος να σχολιάσει το «ζευγάρωμα» της ΤΣΣΚΑ με (όποια) άλλη ομάδα στα πλέι-οφ της Ευρωλίγκα ξεκινάει από κάτι δεδομένο. Κάτι που δεν έχει αλλάξει σχεδόν δύο δεκαετίες πλέον. Και αυτό είναι η πρόκριση της «ομάδας του στρατού», όπως την αποκαλούσαμε εμείς οι old school πριν τρεις δεκαετίες, στα φάιναλ-φορ.

Καλησπέρα σας! Τα τέταρτα παιχνίδια των σειρών των πλέι οφς ολοκληρώθηκαν και το βασικό συμπέρασμα είναι, φυσικά, ένα: ότι οι ομάδες μας θα παρακολουθήσουν το φάιναλ φορ από τα σπίτια τους. Η εικόνα του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού ως προς το πώς τελικά "παραδόθηκαν" μπορεί να ήταν διαφορετική, όμως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Στην επιστημονική γλώσσα του μπάσκετ η προκύπτουσα συνθήκη αναφέρεται συνοπτικά και ως "καναπές", το πολύ καθισιό στον οποίο φέρνει το λεγόμενο "τσούξιμο", το οποίο λιγότερο η περισσότερο νιώθουμε όλοι οι Παναθηναϊκοί, σε αντίθεση με τους Ολυμπιακούς, οι οποίοι ίσως και να είναι ολίγον περισσότερο ενοχλημένοι από την εικόνα της ομάδας τους, παρά από τον αποκλεισμό. Κακά τα ψέμματα, οι ερυθρόλευκοι ουσιαστικά δεν κατάφεραν ούτε να κοντράρουν τους "διψασμένους" Λιθουανούς. Οι νίκες των Ζαλγκίρις και Ρεάλ, συνοδεύτηκαν και από τη νίκη - πρόκριση της ΤΣΣΚΑ στο φάιναλ φορ στην έδρα της Χίμκι και εκείνη της Φενέρ μέσα στην Βασκονία.

Σκούρα τα πράγματα. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός βρίσκονται στο 1-2, έχοντας να σπάσουν έδρες ομάδων που δείχνουν να βελτιώνονται. Οι πράσινοι μοιάζουν πιο ικανοί, όμως ο Γιουλ πήρε ήδη το παιχνίδι που ήθελε για να ξεσκουριάσει. Οι ερυθρόλευκοι σίγουρα έχουν τις δυνατότητες, όμως οι δυνάμεις και το μυαλό τους φάνηκε να τους εγκαταλείπουν. Την ίδια στιγμή, Χίμκι και Μπασκόνια αντιστάθηκαν σθεναρά στα δύο μεγάλα φαβορί, με το 2-2 να μη μοιάζει απίθανο στις σειρές που δεν μας αφορούν. Ας δούμε τις κατηγορίες ενός "γρήγορου" ριμπάουντ.