Ο Παναθηναϊκός (και η Ρεάλ)
Ήταν περίπου αναμενόμενο και το είχαν γράψει ο Πέτρος με τον Δημήτρη στο pre game. Ο Λάσο θα έριχνε το βάρος στην "αποκάλυψη" της μίας και μοναδικής αδυναμίας του Καλάθη, δηλαδή το σουτ. Οποιαδήποτε ομάδα το ρισκάρει, ταυτόχρονα πρέπει να έχει τα (αμυντικά) εργαλεία για να κλείσει όλους τους υπόλοιπους και να κρύψει την θέα του Νικ, όταν επιχειρεί drive ή διείσδυση. Η Ρεάλ τα έχει, αποτελεί άλλωστε την καλύτερη αμυντική ομάδα της διοργάνωσης. Ο Καμπάτσο πιέζει τον πιο επικίνδυνο γκαρντ, ο Ρούντι και ο Τέιλορ είναι εξαιρετικοί πλάγιοι αμυντικοί, ο Ταβάρες κλείνει το οπτικό πεδίο στα mid range, ο Ράντολφ είναι μακρύς. Ο,τι ακριβώς απαιτείται για να εφαρμοστεί στην εντέλεια η τακτική, η οποία αποδιοργάνωσε πλήρως τον Παναθηναϊκό στο πρώτο ημίχρονο, κατά το οποίο οι παίκτες του Πιτίνο έφτασαν σε μόλις τρεις τελικές πάσες. Το σκεπτικό ήταν ή να υποχρεωθεί ο Καλάθης να κερδίσει μόνος του ή να αναγκαστεί ο προπονητής να αλλάξει άρδην την τακτική του, βρίσκοντας διαφορετικά σημεία αναφοράς στην επίθεση.
Ο Πιτίνο το έκανε στην τρίτη περίοδο, όταν ακούμπησε τη μπάλα στα χέρια του Λάνγκφορντ και "πέταξε" τον Νικ στο πλάι, προκειμένου να τελειώσει φάσεις με drive, αν δεν μπορούσαν οι υπόλοιποι. Η Ρεάλ έδειξε μερικώς προετοιμασμένη για το ενδεχόμενο και έτσι το τριφύλλι ισορρόπησε, καθώς το δικό του αμυντικό σχέδιο δεν της είχε επιτρέψει να ξεφύγει με διαφορά μεγαλύτερη των 12 πόντων. Tι έκαναν στην άμυνα οι πράσινοι; Πακ δε πέιντ (pack the paint) και οσο καλύτερα close out γίνεται στους ελεύθερους σουτέρ, με την εξαίρεση φυσικά του Κάρολ, που όμως αγωνίστηκε λίγο. Οι ψηλοί των Μαδριλένων δεν έγιναν ποτέ ουσιαστικά απειλητικοί και οι συμπαίκτες τους επίσης ποτέ ουσιαστικά εύστοχοι, τελειώνοντας με 10/35 τρίποντα. Ο αριθμός των προσπαθειών ήταν στοχευμένη επιλογή του Πιτίνο, που πιθανολογώ πως από την άλλη δεν υπολόγιζε σε τέτοια αστοχία, όπως δεν υπολόγιζε άλλωστε και στην κατάρρευση του επιθετικού πλάνου του Παναθηναϊκού.
Το τελευταίο φαίνεται και από το πώς αγωνίστηκαν οι πράσινοι στο τελευταίο δεκάλεπτο, όταν ο Καλάθης επανήλθε μετά τον τραυματισμό του καλού Λεκαβίτσιους. Αυτό που άλλαξε ήταν ότι τα σκριν στήθηκαν πιο μέσα από το τρίποντο, ώστε να βγουν κάποια floaters και να αναγκαστεί η άμυνα της Ρεάλ να κλείσει λίγο πιο μέσα, με παράπλευρο όφελος την ρυθμό που βρήκε ο Τόμας. Δείτε πού στήνεται ο Βουγιούκας και σε τι γωνία.
Το θέμα είναι ότι παράλληλα με τα παραπάνω, συνέβη και το εξής: o Καλάθης ευστόχησε σε δύο τρίποντα, το δεύτερο μάλιστα για το 66 - 72. Ήταν οι τελευταίοι πόντοι του Παναθηναϊκού και ήρθαν περίπου 4 λεπτά πριν το τέλος. Από εκεί και έπειτα η ομάδα εγκλωβίστηκε στην πίστη ότι θα καθαρίσει ο ηγέτης της, ο οποίος όμως αστόχησε σε άλλα δύο τρίποντα και έδωσε δύο ακόμη φορές την μπάλα στους αντιπάλους. Προφανώς, η επιρροή του στην crunch time ήταν τεράστια και αρνητική μαζί.
Τελικά το κοντέρ έγραψε 6/19 σουτ, με πολύ ενδιαφέρουσα μάλιστα κατανομή. Συμφωνήσαμε με τον Παναγιώτη να την απεικονίσουμε κάπως διαφορετικά, έτσι για να ελαφρύνουμε κάπως την διάθεση. Ιδού - από το μαγικό χέρι του φίλου και συνεργάτη.
Kάτω από τις τρεις βόμβες του κέντρου κρύβονται έξι (!) τούβλα, τα οποία δεν φαίνονται καλά, διότι ο Καλάθης πήρε στο σύνολο εννιά προσπάθειες από εκείνο το σημείο. Είναι η καλύτερη ένδειξη του πόσο πετυχημένα τον αντιμετώπισε ο Λάσο. Δεν τον ανάγκασε μόνο να αστοχήσει, αλλά ουσιαστικά καθοδήγησε όλη την εκτέλεση του στους χώρους που ήθελε. Παρεμπιπτόντως, το μαμούνι Καμπάτσο κόλλησε πάνω στον Λάνγκφορντ σαν βδέλλα, αναχαιτίζοντας την μοναδική πιθανή εναλλακτική. Και έτσι βέβαια, ο Παναθηναϊκός διεκδίκησε την νίκη μέχρι τέλους, πράγμα που επιτρέπει στους φίλους του μία λογική αισιοδοξία. Ο Παπαπέτρου άλλωστε ήταν πολύ καλός, ο Τόμας το ίδιο, η άμυνα λειτούργησε σωστά.
Άραγε αν ανέβει ο Καλάθης στο επόμενο παιχνίδι, μήπως θα έρθει και το πολυπόθητο break; Αρονθίκσο (I don't think so). Η αντιμετώπιση του Παναθηναϊκού απέναντι στην under άμυνα της Ρεάλ πιθανώς να είναι κυρίαρχο μέρος του στόρι όλης της σειράς, όμως ελάχιστα εξαρτάται από τον ίδιο τον παίκτη. Εξαρτάται κυρίως από την ομάδα, η οποία θα πρέπει μάλλον να αναζητήσει εναλλακτικές: Περισσότερα rescreens (χμ...), καλύτερο τρέξιμο (χμ...), πιο επίμονο "ακούμπημα" της μπάλας στο χαμηλό ποστ (yes), εμπιστοσύνη σε άλλους χειριστές και στο τρίποντο (yes).
Aν προσπαθούσα να περιγράψω σε δύο προτάσεις τις συνθήκες του δεύτερου ματς, εκείνες θα ήταν μάλλον οι ακόλουθες: Απεναντι στο αμυντικό σχέδιο του Παναθηναϊκού η Ρεάλ πρέπει να ευστοχήσει. Απέναντι στο αμυντικό σχέδιο της Ρεάλ, ο Παναθηναϊκός πρέπει να αλλάξει το πλάνο του. Το πρωτο ακούγεται ως πιο πιθανό. Ομως μπορεί να συμβούν και τα δύο, κάτι που θα μας οδηγήσει σε μία ακόμη παιχνιδάρα.
Οι τέσσερις MVP
1. Bασίλιε Μίτσιτς. Η απόλυτη αντίθεση με τον Ερτέλ (σε αυτό το ματς), ο Μίτσιτς συντόνισε στην εντέλεια την απλωμένη pick n roll επίθεση της Εφές, οδηγώντας του Τούρκους σε καλό ξεκίνημα, το οποίο έβαλε τις βάσεις για μια άνετη και σχετικά βαρετή επικράτηση. Ο πλέι μέικερ του Αταμάν είχε 21 πόντους με ποσοστά του διαόλου και 7 ασίστ. Τα τρία λάθη του κρίνονται ελάχιστα για 31 λεπτά συμμετοχής. Σε ο,τι αφορά την συνολικότερη εικόνα, φαίνεται πως για αυτή τη σειρά το βασικό ερώτημα περιστρέφεται γύρω από το πώς η Μπαρτσελόνα θα καταφέρει να αμυνθεί στον άξονα με τους αργούς ψηλούς της. Είναι μια πολύ καλή αμυντική ομάδα στο σύνολο, όμως πιθανώς δεν της ταιριάζει το είδος του παιχνιδιού της Εφές. Χθες, οι καλύτερες αμυντικές στιγμές της ήρθαν με τον Οριόλα στη θέση 5.
2. Η ΤΣΣΚΑ είναι κατά τη γνώμη μου η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης, νομίζω σας το έχω ξαναπεί. Θα την διάλεγα για πρωταθλήτρια με κλειστά μάτια, κρατήστε το αν θέλετε και το πολύ πολύ μου το χτυπάτε αργότερα. Εχει βρει τρόπους να παίρνει παιχνίδια μέσα από την άμυνα (12 πόντους η Μπασκόνια στο τρίτο δεκάλεπτο, o Kλάιμπερν ξεκίνησε τον αγώνα στη θέση 4 και εκεί εμεινε) και η συγκεκριμένη αντίπαλος της ταιριάζει γάντι, παρά το μειονέκτημα σε κορμιά. Στην περιφέρεια τα δύο σύνολα είναι πραγματικά "μέρα με τη νύχτα", την ζημιά θα την κάνει κάποιος ΤΣΣΚαίος έτσι κι αλλιώς. Αυτή την φορά ήταν ο Σέρχι, με 5/6 τρίποντα, όχι ότι υστέρησαν οι άλλοι. Η Μπασκόνια καλείται να κάνει κάτι ξένο προς αυτήν, να ρίξει τον ρυθμό. Σε αυτή την φρενίτιδα, οι Ρώσοι θα σκοράρουν κατά ριπάς και θα βγάζουν τις απαραίτητες άμυνες.
3. Ο Φαμπιέν Κοζέρ ήταν τρομερά συνεπής στον ρόλο του πικ εν ρολ δημιουργού, ελλείψει Γιουλ. Μόλις 12 πόντοι χωρίς ασίστ, θα μου πείτε, όμως δημιουργία αποτελούν και οι πόντοι. Ήταν ένας παράγοντας που έδωσε στη Ρεάλ ώθηση σε διάφορα μέρη του παιχνιδιού. Παρόλα αυτά, ο καλύτερος γκαρντ των Μαδριλένων ήταν ο Καμπάτσο, καθώς η άμυνα που έπαιξε στην crunch time ήταν καθοριστική. Εκανε τρία κλεψίματα και έβγαλε έξι ασίστ, ευστοχώντας και στις βολές για το 71-72.
4. Οκ, ο Καλινιτς (16 πόντοι) ήταν ο κορυφαίος της Φενέρ, αλλά MVP για το παιχνίδι αυτό ήταν συνολικά η άμυνα των Τούρκων. Κάτι εντυπωσιακό τώρα. Με κοτζάμ Βέσελι και ένα σωρό μεγάλα, ιδρωμένα κορμιά (Ντουβερίογλου, Μέλι), οι Τούρκοι πήραν δυο όλα κι όλα επιθετικά ριμπάουντ. Η φιλοσοφία του Ζοτς είναι απλή. Βγάζουμε το καλύτερο δυνατό σουτ, με προτεραιότητα στις επιστροφές. Το πιθανότερο άλλωστε είναι να μπει, άρα τι να προσπαθούμε τζάμπα. Ετσι, οι παίκτες του είναι πάντα σε ετοιμότητα και όταν βρουν απέναντι τους σύνολα με μικρή προσωπίκή δημιουργία, τους δίνουν και καταλαβαίνει.
Τhe X Factor
Λοιπόν παιδιά ηρεμία. Ο Ρούντι είναι. Πρώτον γιατί ευστόχησε στο τρίποντο που κράτησε ζωντανή τη Ρεάλ για το 69 - 72, δεύτερον γιατί κέρδισε τις βολές που της έδωσαν τη νίκη. Τι είπατε; Δεν τις εκτέλεσε αυτός; Καταλαβαίνω τις θεωρίες συνωμοσίας και τα (καθιερωμένα) μπινελίκια, αλλά σας καλώ να σκεφτείτε τα παρακάτω: Πρώτον, πως όσο έξυπνος κι αν είναι, ο Ρούντι είναι εγωιστής και ψοφάει να παίρνει παιχνίδια εκείνος. Δεύτερον, πως είναι φέτος ο καλύτερος clutch παίκτης της Ρεάλ, όχι αστεία, με ποσοστό βολών 81%. Το πιθανότερο ήταν να τις έβαζε και τις δυο. Δεν είναι σαν το 95% του Κάρολ φυσικά, αλλά εδώ πάμε στο point 3.
Η παρουσία του αναιμικού Κάρολ στην αμέσως επόμενη άμυνα ήταν ένα τεράστιο ρίσκο. Σε όλη την κατοχή ο Παπαπέτρου είναι απομονωμένος μαζί του, σε ένα "miss match for the ages". Ο Παναθηναϊκός δεν τον είδε ποτέ και πήγε σε play απελπισίας, όταν από εκεί θα έβγαζε εξαιρετικές συνθήκες για σουτ ή κυκλοφορία. Αν ήμουν ο Λάσο θα έπαιρνα το 81% του Ρούντι και την άμυνα, από το 95% του Κάρολ και την τρύπα. Ακόμη και αν δεν αποφάσιζε έτσι ο οποιοσδήποτε Λάσο της εξέδρας, η απόφαση "να-βγω-εγώ-για-να-σουτάρει-ο-Κάρολ" δεν είναι no brainer. Και ο Ρούντι δεν ήταν ποτέ ο τύπος που αποφασίζει αντί για τον κόουτς. Το αντίθετο θα έλεγα. Πολύ κακό για το τίποτα.
Το play
Πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Ρικ Πιτίνο τον σχεδιασμό του τελευταίου play, όπου το πρώτο off ball screen λειτουργεί ως αντιπερισπασμός (misdirection) για το δεύτερο. Κρίμα που δεν μπήκε το σουτ.
