Μετά από έξι παιχνίδια, η σειρά ανάμεσα στους Boston Celtics και τους Toronto Raptors δεν έχει αναδείξει νικητή. Η χθεσινή εμφάνιση των δυο ομάδων στο συγκλονιστικό Game 6 που κρίθηκε στη δεύτερη παράταση, θύμιζε αγώνα πυγμαχίας, όπου οι αντίπαλοι ανταλλάσσουν βαριά χτυπήματα με το ένα μάτι τους κλειστό, την μύτη τους πρησμένη από το αίμα και τα γάντια τους να έχουν χάσει κάθε είδος προστατευτικής επένδυσης. Αυτή την φορά ήταν η σειρά των Raptors να πανηγυρίσουν και να στείλουν τη σειρά στο τελευταίο καθοριστικό παιχνίδι.

Στις 26 Μαρτίου του 1979 ο Larry Bird και ο Magic Johnson αναμετρήθηκαν στον τελικό του κολλεγιακού πρωταθλήματος, με το Michigan State να επικρατεί του Indiana State και τον Magic να ανακυρήσσεται σε πολυτιμότερο παίκτη του Final 4. Το παιχνίδι αυτό, πέρα από πιθανότατα το καλύτερο στην ιστορία του NCAA basketball, αποτέλεσε την απαρχή της μεγάλης κόντρας μεταξύ των δύο παικτών που από το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς μεταφέρθηκε στο NBA και θα άλλαζε το τοπίο της λίγκας για πάντα.

Ήταν το 2013 όταν ο GM των Celtics, Danny Ainge, έβλεπε πως οι Big-3 της ομάδας της Βοστόνης, Paul Pierce, Kevin Garnett και Ray Allen, οι που είχαν οδηγήσει το franchise σε δύο τελικούς, το 2008 και το 2010 και μία κατάκτηση τίτλου το 2008, είτε μεγάλωσαν σε βαθμό που δεν θύμιζαν τον παλιό εαυτό τους, είτε είχαν ήδη αποχωρήσει (ο τελευταίος, για Miami), με αποτέλεσμα να προχωρήσει στο trade που σημάδεψε - μαζί με αυτό του Harden στους Rockets- την τρέχουσα δεκαετία του NBA, όσο κανένα έτερο. Και προφανώς αναφερόμαστε σε αυτό με τους Nets, όπου Pierce, KG και Jason “Jet” Terry, πήγαν στην ομάδα του -ακόμα τότε- New Jersey, με αντάλλαγμα τους Gerald Wallace, Kris Humphries, Tornike Shengelia, Reggie Evans, Keith Bogans, μαζί με τα unprotected first-round picks των Nets για τα drafts των ετών 2014, 2016 και 2018, καθώς και το δικαίωμα να ανταλλάξουν οι Celtics τα picks των δύο ομάδων το 2017.

Στο ξεκίνημα της χρονιάς όλα έδειχναν ρόδινα για τους Celtics. Διαθέτοντας ένα από τα πιο γεμάτα ρόστερ της λίγκας, άπαντες ξεκινούσαν τη χρονιά με βασικό στόχο την κατάκτηση του τροπαίου. Σχεδόν τρεις μήνες μετά, η Βοστώνη βρίσκεται μόλις στην πέμπτη θέση της Ανατολικής Περιφέρειας, αρκετά μακριά από τους Bucks και Raptors που είναι επικεφαλείς κι έχει χάσει 15 ματς, ενώ ακολουθούσε ένα από τα πιο εύκολα προγράμματα στην λίγκα.  Σαν να μην έφτανε αυτό, μετά από κακές εμφανίσεις και ήττες, εμφανίστηκαν τριγμοί στα αποδυτήρια της ομάδας, με τον Kyrie Irving να εκφράζει αρκετές φορές δημόσια, τη δυσαρέσκεια του με τον τρόπο παιχνιδιού και συμπεριφοράς μερικών συμπαικτών του.

17 Οκτωβρίου 2017. Οι παίκτες των Boston Celtics βρίσκονται στις θέσεις του πάγκου κατά τη διάρκεια του εναρκτήριου αγώνα της σεζόν με τους Cleveland Cavaliers. Όμως δεν υπάρχει απαρτία. Το μεγάλο απόκτημα της ομάδας στην περασμένη free agency δεν βρίσκεται στην νότια πλευρά της Quicken Loans Arena. O Gordon Hayward βρίσκεται στο παρκέ, δέχεται τις πρώτες βοήθειες από τους γιατρούς της ομάδας και τοποθετείται στο φορείο για να οδηγηθεί στο νοσοκομείο. Λίγες στιγμές πριν έχει δει τον αριστερό του αστράγαλο να κρέμεται σαν άκρο μαριονέτας και τους υπόλοιπους παίκτες να αποστρέφονται σοκαρισμένοι από το θέαμα. Ο Hayward μεταφέρεται στα αποδυτήρια της ομάδας και λίγο αργότερα πετάει για την Βοστώνη, όπου θα υποβληθεί στις απαραίτητες εξετάσεις.

Υπάρχει μια έκφραση που λέει πως όταν είσαι ο εξυπνότερος άνθρωπος μέσα σε ένα δωμάτιο, τότε βρίσκεσαι στο λάθος δωμάτιο. Τι συμβαίνει όμως όταν πλέον φτάσεις να είσαι ο εξυπνότερος άνθρωπος σε ένα δωμάτιο γεμάτο με την “αφρόκρεμα” ; Γιατί ακριβώς έτσι πρέπει να νιώθει ο Brad Stevens στο “δωμάτιο” των προπονητών του ΝΒΑ. Και αυτή δεν είναι μία δική μου υπερβολή. Ακριβώς αυτό δήλωσε ο Steve Kerr τον Νοέμβρη της φετινής σεζόν, σε μία συνέντευξη πριν από τη μονομαχία των Κελτών με τους Πολεμιστές μέσα στη Βοστώνη.

Πριν από μερικές μέρες η φετινή παραμυθένια πορεία των αγαπημένων μου Philadelphia 76ers έφτασε στο τέλος της. Το ταξίδι ολοκληρώθηκε στο πέμπτο παιχνίδι των ημιτελικών της Ανατολής μέσα σε έναν κυκεώνα ανάμεικτων συναισθημάτων. Είναι γεγονός πως η ομάδα κατάφερε με την εικόνα που παρουσίασε μέσα στην χρονιά, να ξεπεράσει τις προσδοκίες ακόμα και του πιο φανατικού και ονειροπόλου οπαδού της. Τίποτα και κανένας δεν μπορεί να της στερήσει αυτήν την επιτυχία. Από την άλλη ο (μάλλον) εύκολος αποκλεισμός της από τους Celtics, προσγείωσε κάπως απότομα ολόκληρο τον οργανισμό της Φιλαδέλφεια πίσω στην σκληρή πραγματικότητα. Άλλωστε η τελευταία εντύπωση είναι αυτή που μένει. Θεωρώ την σειρά με την Βοστώνη άκρως διδακτική για όλους μας. Ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά σε αυτές τις πέντε αναμετρήσεις, μπορούμε να εξάγουμε ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα σχετικά με την επιρροή των analytics στο άθλημα, τον ρόλο των ελάχιστων back to the basket ψηλών που έχουν απομείνει στην λίγκα, αλλά και την συνολική αγωνιστική κατεύθυνση του οικοδομήματος των Sixers. Η εποχή άλλωστε προσφέρεται για σκέψη και περισυλλογή.

Οι Boston Celtics έκαναν το 1-0 στη σειρά με τους Bucks καθοδηγούμενοι από έναν καταπληκτικό Al Horford σε άμυνα και επίθεση. Η πεντάδα Rozier-Brown-Tatum-Horford-Baynes δεν μοιάζει με σύνολο φτιαγμένο για να πάει μακριά στα πλέι-οφ, αφού ενδεχομένως ακόμη και από τους Bucks υπολείπονται σε ατομικό ταλέντο. Το βαρύ χαρτί της ομάδας όμως, όπως έχει τονιστεί πολλάκις, είναι ο Brad Stevens, κάτι το οποίο φάνηκε από το Game 1 της Κυριακής. Η μεγαλύτερη πρόκληση για τους Irving-less Celtics είναι το πως θα δημιουργήσουν καταστάσεις στην επίθεσή τους χωρίς την παρουσία του Kyrie, που θα αποτελούσε μια elite επιλογή σε καταστάσεις ένας εναντίον ενός. Στο πρώτο ματς της σειράς η (υποδειγματική αρκετές φορές) ομαδική λειτουργία των Κελτών βοήθησε ώστε να βγουν πολλά καλά ελεύθερα σουτ και σε συνδυασμό με την εξαιρετική αμυντική απόδοση έγειρε η πλάστιγγα υπέρ της Βοστώνης. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο επίθεσης ο Jayson Tatum μπορεί να παίξει σπουδαίο ρόλο και να αποδειχθεί κομβικός για τη συνέχεια. Στον πρώτο αγώνα πλέι-οφ της καριέρας του ο ρούκι των Celtics έγραψε 19 πόντους, 10 ριμπάουντ, 4 ασίστ, 3 κλεψίματα και μία τάπα.

Όπως τελικά αποδεικνύεται είναι πολύ δύσκολο να κάνεις προβλέψεις για τον ‘’μαγικό πλανήτη’’ του ΝΒΑ. Φέτος έχουμε την τύχη να παρακολουθούμε μια από τις πιο συναρπαστικές και αμφίρροπες σεζόν των τελευταίων χρόνων, με ένα πλήθος ομάδων να παλεύουν μέχρι τελευταία στιγμή για την είσοδο τους στα playoffs και την ευκαιρία να αποκαθηλώσουν τους πρωταθλητές Warriors. Καθώς λοιπόν πλησιάζουμε σιγά σιγά στο νήμα του τερματισμού της κανονικής διάρκειας και με το μεγαλύτερο μέρος των αγώνων ήδη συμπληρωμένο, είμαστε πλέον σε θέση να εξάγουμε ορισμένα ασφαλή συμπεράσματα σχετικά με την δυναμικότητα των ομάδων, μελετώντας τον τρόπο που συμπεριφέρονται εντός του παρκέ.

Γεια σας! Το μενού για σήμερα έχει Τζέιλεν Μπράουν και η αφορμή που του εξασφάλισε αυτήν την ομολογουμένως σημαντική τιμή, δεν είναι οι συμπαθέστατες αγωνιστικές του επιδόσεις με τους Μπόστον Σέλτικς, αλλά η μόνιμη τάση του να βλέπει τον εαυτό του ως μέρος του κοινωνικού συνόλου και η επιμονή του να συμπεριφέρεται και να εκφράζεται ως τέτοιο. Θα πει κάποιος, γιατί να επαινούμε το αυτονόητο; Αφενός το κείμενο αυτό δεν είναι (μόνο) ένας έπαινος στον Μπράουν, αλλά δράττει από τις κουβέντες του "τροφή" για σκέψη και συζήτηση και αφετέρου, τίποτα δεν είναι αυτονόητο όταν συζητάμε για τη στάση των εκατομμυριούχων αθλητών απέναντι σε κοινωνικά ζητήματα, ακόμα κι όταν μιλάμε για τους μαύρους αθλητές του NBA, που συχνά μπαίνουν στο "μαγικό κόσμο" προερχόμενοι από έναν άλλον, όχι και τόσο μαγικό. Συχνά μάλιστα η μετάβαση από τον έναν κόσμο στον άλλον γίνεται απολύτως τελεσίδικα και οι παίκτες κλείνουν στην προηγούμενη ζωή τους την πόρτα, ώστε να μην ακούν όσα συμβαίνουν έξω απ' αυτήν.