Την ίδια στιγμή οι Celtics βλέπουν τους Kyrie Irving και Marcus Morris να κάνουν τις πιο γεμάτες σεζόν της καριέρας τους, την ομάδα να διατηρεί τις πολύ καλές της επιδόσεις στην άμυνα και να κερδίζει την πλειονότητα των κλειστών αγώνων (10 νίκες σε 16 ματς που η διαφορά ήταν μικρότερη των 5 πόντων στα 4 τελευταία λεπτά του αγώνα). Ακόμη και βοηθούμενη από το χαμηλό επίπεδο των ομάδων της Ανατολής, οι Celtics θα μπουν εκτός συγκλονιστικού απροόπτου στα πλέι-οφ. Γιατί όμως δεν  ικανοποιούνται από αυτό;

Starman

Εάν βγαίνει κάποιο πρόχειρο συμπέρασμα μελετώντας τους αγώνες και τα στατιστικά που προκύπτουν, πίσω από τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη της ομάδας οι υπόλοιποι παίκτες δεν έχουν σταθερή απόδοση. Ο Irving κάνει μέχρι στιγμής μια σπουδαία σεζόν, βοηθώντας πολύπλευρα την ομάδα του, όχι μόνο επιθετικά και δημιουργικά, αλλά και αμυντικά. Έτσι είναι λογικό ο καλύτερος δημιουργός κι εκτελεστής της ομάδας να αναλαμβάνει το μεγαλύτερο ποσοστό των επιθέσεων, όπως και συμβαίνει (28,9% συγκεκριμένα).

Το παράλογο είναι όμως πως όσο περισσότερες είναι οι επιθέσεις που παίρνει ο Irving σε ένα ματς, τόσο καλύτερα είναι τα αποτελέσματα της ομάδας. Πιο συγκεκριμένα, στα 18 ματς όπου το λεγόμενο usage rate του Kyrie είναι πάνω από το 30% η Βοστώνη έχει πάρει τη νίκη στα 12 από αυτά. Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι στις 14 ήττες που συμμετείχε, ο αριθμός των assist του είναι μεγαλύτερος (7,0 αντί για 6,2). Με λίγα λόγια όταν ο Irving σουτάρει περισσότερο η ομάδα έχει ανάλογα υψηλότερο ρυθμό και στόχευση κι ειδικά όταν το κάνει καλά, η ομάδα κερδίζει. Απλά πράγματα.

Μετά όμως, υπάρχει θέμα. Μπορεί ο καλύτερος παίκτης της ομάδας να είναι εξαιρετικός, όμως όταν οι υπόλοιποι δεν είναι σταθερά καλοί υπάρχει θέμα. Δείτε το παρακάτω shotchart:

Πρόκειται για τα σουτ που επιχείρησαν οι υπόλοιποι Celtics εκτός του Irving, στο χριστουγεννιάτικο ματς με τους Σίξερς. Το αποτέλεσμα δεν είναι καλό, αντίθετα είναι κάκιστο. Πολλά σουτ μέσης απόστασης, περισσότερα τρίποντα απ’ότι προσπάθειες μέσα στο ζωγραφιστό και γενική αστοχία, συμπληρώνουν μια εικόνα η οποία φαίνεται να ακολουθεί την ομάδα σε όλο το πρώτο μισό της σεζόν.

Day in, Day out

Το δεύτερο στοιχείο που διαμορφώνει την φετινή πορεία των Celtics είναι το περιβόητο βάθος στο ρόστερ. Πράγματι όταν μπορούν να έρθουν από τον πάγκο μονάδες όπως ο Terry Rozier, o Gordon Hayward κι ο Aron Baynes, αποκτάται μια σπάνια ποικιλία παικτών που μπορούν να καθορίσουν ένα παιχνίδι. Οι Celtics έχουν 11 παίκτες με διψήφιο αριθμό λεπτών ανά αγώνα και την ίδια στιγμή μόλις δύο που ξεπερνούν τα 30. Ο χρόνος συμμετοχής μοιράζεται ανάμεσα σε πολλούς παίκτες κι αυτό καταλήγει σε δυο ερμηνείες.

Ανά πάσα στιγμή, μπορεί να βρεθεί ένας παίκτης που θα έρθει από τον πάγκο και θα βάλει την αντίπαλη ομάδα στα καλάθια. Μέχρι στιγμής, υπάρχουν 9 αγώνες στους οποίους ο πρώτος σκόρερ των Celtics δεν ξεκίνησε τον αγώνα στην βασική πεντάδα. Σιγά το πράγμα, δεν είναι απίθανο να γίνει αυτό στο σύγχρονο ΝΒΑ, άλλωστε παίκτες όπως ο Lou Williams ή ο Will Barton συνηθίζουν σε επιδόσεις από τον πάγκο. Το διαφορετικό με τους Κέλτες είναι ότι αυτό το έχουν επιτύχει πέντε (Morris, Rozier, Hayward, Brown και Baynes) διαφορετικοί παίκτες. Καμία άλλη ομάδα στο ΝΒΑ δεν μπορεί να πλησιάσει σε αυτή την επίδοση.

Η άλλη όψη είναι σχετική με μια αρχαία κινέζικη παροιμία που λέει πως, όσους παίκτες και να έχεις στον πάγκο, στο παρκέ πάντα θα παίζουν πέντε. Ενώ λοιπόν η ποικιλία που έχουν οι Celtics τους επιτρέπει να είναι ανταγωνιστικοί ανά πάσα στιγμή και να διαθέτουν ποιότητα παιχνιδιού με οποιαδήποτε πεντάδα, η σκληρή αλήθεια λέει ότι ακόμη οι ρόλοι δεν έχουν βρεθεί. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Hayward στην κοπιαστική προσπάθεια επιστροφής του έχουν οδηγήσει σε κακά ματς, ενώ οι τραυματισμοί των Baynes, Horford έχουν περιορίσει αρκετά τους αριθμούς των Celtics στα ριμπάουντ, με τους αντιπάλους τους να παίρνουν τον τρίτο μεγαλύτερο αριθμό ριμπάουντ στη λίγκα.

Because You’re Young

Ταυτόχρονα τα δυο νεότερα “assets” (ιχ) των Celtics πραγματοποιούν φέτος μέτριες χρονιές. Ο Jaylen Brown έχει ματς στα οποία είναι απλά ασταμάτητος, αλλά συνολικά τα νούμερα του είναι μέτρια. Να περάσει το shotchart παρακαλώ:

Αυτό δεν είναι καλό. Το 28% στα τρίποντα είναι πολύ χαμηλό για έναν παίκτη που στα περσινά πλέι-οφ έφτασε το 40% και δημιουργούσε κάθε είδους διπλή ή και τριπλή απειλή με την ικανότητα του στις διεισδύσεις. Ο Brown δείχνει να έχει υποστεί τα μεγαλύτερα κόστη από την επιστροφή του Hayward, ενώ μετά από το κακό ξεκίνημά του είδε να χάνει τη θέση στην βασική πεντάδα από τον Marcus Smart, ο οποίος εξαργυρώνει την πολύ καλή αμυντική του επίδοση δίπλα στον Irving

Αν κι όχι τόσο ασταθής, με προβλήματα είναι κι η απόδοση του Jayson Tatum. Στην δεύτερη του χρονιά το λαχείο της περσινής ανταλλαγής του ντραφτ με τους Sixers, δεν έχει συνεχίσει την εκθαμβωτική εικόνα που παρουσίασε στην πρώτη του σεζόν. Παρά την εμφανή του βελτίωση από τον απογοητευτικό πρώτο μήνα και τις προπονήσεις με τον Kobe Bryant, ο Tatum δείχνει με τη σειρά του μπερδεμένος, προσπαθώντας να διαχειριστεί τις συνεχώς αυξανόμενες προσδοκίες προς το πρόσωπο του.

Under Pressure

Οι ψυχραιμότεροι ή οι αισιόδοξοι θα πουν πως ακόμη και με αυτές τις εμφανίσεις, οι Celtics θα είναι το απόλυτο φόβητρο στα πλέι-οφ, ακόμη και με μειονέκτημα έδρας. Άλλωστε στο φετινό ΝΒΑ, τα σκαμπανεβάσματα στις πορείες των ομάδων είναι συνεχή και θολώνουν την εικόνα, ενώ σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια ο δυνάστης της Ανατολής, Lebron James, βρίσκεται στην άλλη πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών. Για αυτούς ο δρόμος για τους τελικούς παραμένει ανοιχτός, ειδικά από τη στιγμή που καμία ομάδα δεν δείχνει να έχει επιβληθεί απόλυτα στην περιφέρεια.

Συμπερασματικά, εάν κάποιος μπορεί να συμπυκνώσει τα προβλήματα των Celtics σε μία λέξη, αυτή θα είναι η πίεση. Μετά από μία καταπληκτική πορεία στα πλέι-οφ, όλοι περίμεναν πως με την επιστροφή των τραυματιών, την αναμενόμενη βελτίωση των νέων και την φυγή του Lebron, πως η πορεία για την κατάκτηση του 18ου τίτλου στην ιστορία της ομάδας θα ήταν πιο πιθανή από ποτέ. Αυτό άυξησε κατακόρυφα και την πίεση που βρέθηκε στις πλάτες των παικτών. Σαν συμπλήρωμα η Βοστώνη είδε αρκετούς από αυτούς να μην βρίσκονται στο επιθυμητό επίπεδο κι έτσι μοιραία η πίεση μεγαλώνει ακόμη περισσότερο. Με λίγα λόγια το πρόβλημα είναι πως οι Celtics, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, δεν καταφέρνουν να παίξουν όπως θέλουν για όσο θέλουν.