Και ενώ οι αρχικές «αποτιμήσεις» του trade έβγαζαν τους Nets ως κερδισμένους, δεν άργησε να φανεί πως οι Celtics και ο Ainge είχαν προχωρήσει σε μία από τις μεγαλύτερες «ληστείες» στην ιστορία της Λίγκας. Μία ληστεία που τους έβαζε από την σεζόν 2014-15 στη θέση του «εν δυνάμει» διεκδικητή του τίτλου, σε ένα από τα, όπως τότε διαφαινόταν, πιο αποτελεσματικά και πιο γρήγορα rebuilds στην ιστορία.

Fast forward στο 2019, και παρά τους δύο χαμένους τελικούς ανατολικής περιφέρειας για τους Celtics, το 2017 και το 2018 (αμφότερους από τους Cavaliers του LeBron), οι Nets, η ομάδα που χλευάστηκε όσο καμία την περίοδο 2014-2017, βρίσκεται πια σε θέση διεκδικητή του τίτλου μπροστά από τους Celtics, έχοντας πλέον στη σύνθεσή της τον –τραυματία μεν, έναν από τους καλύτερους παίχτες όλων των εποχών δε- Kevin Durant και τον –μέχρι πρόσφατα «Κέλτη»- Kyrie Irving, διαθέτοντας δίπλα σε αυτούς και έναν νεανικό κορμό αντίστοιχης ποιότητας με αυτόν των Celtics. Και αυτό, παρά το γεγονός πως το σύνολο των δικών τους picks ήταν στα χέρια των Celtics για τέσσερα χρόνια.

Μάλιστα, τα picks των Nets δεν ήταν τα μόνα που οι Celtics διαχειρίστηκαν αυτά τα χρόνια. To 2014 πήραν ένα πρώτο pick από το Cleveland¹. Το 2015 πήραν ένα pick πρώτου γύρου από τους Mavericks, μαζί με τον Crowder (και τους Brandan Wright και Jameer Nelson), για τους Rondo και Powell. Στη συνέχεια πήραν ένα πρώτο pick από τους Suns για τον Brandan Wright², αλλά και ένα πρώτου από το Memphis για τον Jeff Green. Το 2016 πήραν ένα ακόμα πρώτο pick από το Memphis, για τους Deyonta Davis και Rade Zagorac (και όμως!), ενώ το 2017 έλαβαν ένα ακόμα πρώτο pick, αυτό των Kings του 2019, από τους Sixers, για να κάνουν trade down, από το #1 στο #3, αφήνοντας στην ομάδα της Philadelphia το δικαίωμα να την πατήσουν με τον Fultz, επιλέγοντας εκείνοι τον Tatum³. Η αρχή όλου αυτού του ακραία επιθετικού rebuild είχε γίνει με την ανταλλαγή ακόμα του ίδιου του προπονητή που τους οδήγησε στους δύο πιο πρόσφατους τελικούς της ιστορίας τους και τον τελευταίο τους Τίτλο, τον Doc Rivers, τον οποίον επίσης «αντάλλαξαν» στους Clippers το 2013 έναντι ενός pick πρώτου γύρου των τελευταίων!

Άρα, από το 2013 ως και το 2019, από τα χέρια των Celtics πέρασαν, για τα έξι drafts από το 2014 ως το 2019, τέσσερα picks των Nets, εφτά άλλων ομάδων, τα πέντε δικά τους και ένα δικαίωμα για pick swap με τους Nets: συνολικά 17 picks πρώτου γύρου –πέρα τα όποια, πάμπολλα, δεύτερου!

Πλέον των ανωτέρω, στο μεσοδιάστημα οι Celtics κατάφεραν να draftάραν έναν εν δυνάμει Αll NBA Team παίχτη, τον Tatum, έναν εν δυνάμει All Star, τον Brown, υπέγραψαν ως ελεύθερους δύο ακόμα All Stars, τους Horford και Hayward, και αντάλλαξαν για έναν ακόμα All NBA Team παίχτη, τον Irving.

Πως γίνεται συνεπως, με τόσα assets, με τέτοιο υλικό, αλλά και τον ως πρόσφατα πολυδιαφημισμένο ως ένας από τους καλύτερους προπονητές της Λίγκας, τον «Σατανά των Πάγκων», τον Brad Stevens, όχι μόνο να μην κατάφεραν κάτι παραπάνω από δύο παρουσίες σε τελικούς περιφέρειας, αλλά να έχουν μάλιστα υποχωρήσει στη συνολική κατάταξη των διεκδικητών του τίτλου, και δη κάτω από τους -ληστεμένους από τους ίδιους- Nets και Sixers;

Μία πρώτη απάντηση είναι «από επιλογή».

Εμμονές και Αλαζονεία

Ο GM της ομάδας, ο Danny Ainge, είχε αφήσει να φανεί –αλλά και ευρέως να διαδίδεται- πως πηγαίνει βάσει ενός πολύ συγκεκριμένου σχεδίου: Ήθελε να αποκτήσει τον Horford ως ελεύθερο, τον Hayward –αγαπημένο παιδί του coach Stevens από τις κοινές τους μέρες στο κολέγιο του Butler- ως ελεύθερο, να εξελίξει τους rookies που θα έμεναν στην ομάδα ως top tier παίχτες, να αντικαταστήσει τον Horford –ή έστω το συμβόλαιο αυτού, με τον ίδιο να παραμένει στην ομάδα με ένα φιλικότερο προς τον οργανισμό- με έναν super star και να ανταλλάξει τα assets που είχε σε αφθονία συγκεκριμένα για τον Anthony Davis. Η δομή των συμβολαίων που έστηνε και των rookies που διάλεγε ήταν τέτοια, που έκαναν εφικτή οικονομικά και από πλευρά salary cap κάτι τέτοιο: 2016 με 2019 Horford σε ακριβό συμβόλαιο, μετά, ιδανικά φτηνότερο, αλλά και αν όχι, έχοντας τα bird rights του, θα μπορούσε να τον κρατήσει ακόμα και over the cap, 2017 max σε Hayward, 2017 προέκυψε η ευκαιρία για τον τρίτο superstar, τον Kyrie, και μάλιστα με χρονοδιάγραμμα συμβολαίου που βόλευε, ως το 2019, το οποίο 2019 θα πήγαινε η ομάδα “all in” και για τον Anthony Davis, έναν χρόνο πριν τη λήξη του συμβολαίου του τελευταίου. Ενώ το 2020 θα δινόταν μεγάλο συμβόλαιο σε Jaylen Brown και το 2021 max σε Tatum, αμφότερα ως rookie extensions που μπορούσαν να υπερβούν το cap. Όλα έδειχναν λοιπόν ιδανικά τοποθετημένα τόσο χρονικά, όσο και οικονομικά.

Γιατί δεν έλαβε χώρα, όμως, το συγκεκριμένο σενάριο και αυτός ο σχεδιασμός;

Επειδή ο Danny Ainge υποτίμησε δύο βασικότατες παραμέτρους της Λίγκας: Πρώτον το ότι δεν παίζει μόνος του. Και δεύτερον, πως παίζει και ανταγωνίζεται σε μία τρομερά ανταγωνιστική, αλλά και ταχύτατα μεταβαλλόμενη Λίγκα. Μία Λίγκα που μεταβάλλεται τόσο ως προς το επίπεδο ανταγωνισμού και τις κινήσεις των υπόλοιπων ομάδων, όσο και -πλέον κυρίως- από τις αποφάσεις και τις διαθέσεις των ίδιων των πρωταγωνιστών του παιχνιδιού, των παιχτών αυτής.

Και το πλάνο του Ainge φάνηκε να βασίζεται χρονικά στον φόβο του να πάει “all in” απέναντι στις Δυναστείες του μεν LeBron, των οχτώ συνεχόμενων παρουσιών σε τελικούς ΝΒΑ στην Ανατολή, και των δε Warriors, των πέντε συνεχόμενων παρουσιών σε τελικούς αντίστοιχα, στη Λίγκα συνολικότερα. Προτίμησε να «περιμένει» ο LeBron να γεράσει και οι Warriors να διαλυθούν –ενδεχομένως από το οικονομικό βάρος της δυσκολίας να διατηρείς τέσσερα max συμβόλαια στην ίδια ομάδα, κάτι που θα έκανε το συνολικό κόστος της να φτάνει και να ξεπερνά τα $300 εκατ. 

Όμως, επιτρέψτε μου να πω πως η συγκεκριμένη ανάγνωση αποδείχθηκε στην πράξη λανθασμένη. Μπορεί να θεωρούμε πως βρισκόμαστε στη δεκαετία των «Μεγάλων Δυναστειών», των Heat, του LeBron και των Warriors, όμως κάθε άλλο παρά «σάρωσαν τα πάντα» οι προαναφερθέντες στο διάβα τους. Οι Heat έπαιξαν σε τέσσερις τελικούς και κέρδισαν τους μισούς, ο LeBron σε οχτώ και κέρδισε τους τρεις, ενώ άλλους τρεις κέρδισαν οι Warriors σε πέντε παρουσίες ως τους Τελικούς. Δεν είναι δηλαδή πως υπήρχε ο «απόλυτος Δυνάστης», ο «αήττητος» στην πράξη, παρά τα περί αντιθέτου στα χαρτιά διαφαινόμενα.

Μάλιστα, προς επίρρωση των ανωτέρω, ενδεικτική είναι μία πρόσφατη παρουσίαση του Jared Dubin στο Fansided, που παρουσιάζει το ποιες ομάδες, πότε και για πόσο, μπορούσαν να θεωρηθούν «διεκδικήτριες του Τίτλου» την τρέχουσα χιλιετία:

Τη δεκαετία 2010-2019 μάλιστα, όπως ο παραπάνω πίνακας δείχνει, μόλις τρεις ομάδες χαρακτηρίζονται «διεκδικήτριες» για πάνω από τα μισά χρόνια (πάνω από τέσσερα): οι Warriors, οι Spurs και οι Thunder.

Για λόγους που μόνο ο Ainge γνωρίζει, παρότι την τελευταία πενταετία διέθετε όλα τα απαραίτητα assets για να είναι οι Celtics μέλος αυτής της κλειστής κάστας διεκδικητών, επέλεξε να μην ανοίξει το δικό τους παράθυρο νωρίτερα ή να μην το διευρύνει περισσότερο, όταν η ομάδα άρχιζε να παίρνει σχήμα και στοιχεία διεκδικητή, το 2017 και 2018.

Και αυτή ήταν μία ένσταση που μοιραζόμασταν όλα αυτά τα χρόνια με τον Giorgos B.: Πως δεν καταλαβαίνουμε σε ένα sport τη λογική να μπορείς να είσαι ανταγωνιστικός άμεσα και εσύ να επιλέγεις να μην το κάνεις. Πως αυτό αποτελεί μία ύβρι ουσιαστικά απέναντι στο ίδιο το άθλημα.

Η στάση του Ainge και των Celtics έρχονται μάλιστα σε πλήρη αντιδιαστολή με αυτή του συναδέλφου του στους Rockets, Daryl Morey, και της ομάδας του Houston που αυτός τρέχει, που με πολύ πενιχρότερα μέσα από όσα ο Ainge διέθετε, επιλέγει κάθε -μα κάθε- χρόνο να τα δίνει όλα για να διεκδικήσει το Πρωτάθλημα. Ακόμα και αν δεν έχει καταφέρει κάτι παραπάνω από έναν τελικό περιφέρειας, αποτελεί σεβασμό προς το άθλημα το ότι παλεύει κάθε χρόνο να αποκαθηλώσει τους καλύτερους που έχει απέναντί του, αντί να κλωτσάει τις χρονιές σαν χαρτόκουτο στον δρόμο, μεταθέτοντας τις όποιες μάχες του διαρκώς για αργότερα. Μα πιο χαρακτητιστικά, έρχεται σε αντίθεση με την ίδια την σύγχρονη λογική του ΝΒΑ, του ακραίου και απόλυτου οπορτουνισμού, την πλήρη εκμετάλλευση κάθε παρουσιαζόμενης ευκαιρίας. Και χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τους Πρωταθλητές Raptors και το πώς κινήθηκε ο GM τους Ujiri, δεν υπάρχει. Ένα μονοπάτι και μία λογική άλλωστε, που και ο ίδιος ο Ainge είχε ακολουθήσει, στην απόλυτα κυνική, μα και απόλυτα ορθή, ανταλλαγή του Thomas στο peak της αγωνιστικής του αξίας, για έναν παίχτη σαφώς καλύτερο από αυτόν, τον Irving.   

Οι Ατυχίες και ο Αντίλογος σε αυτές

Φυσικά, στα παραπάνω υπάρχει αντίλογος: «Οι Celtics θα τα είχαν καταφέρει αν δεν ήταν άτυχοι». Και λέγοντας «άτυχοι», όλοι/ες καταλαβαίνουμε και εννοούμε δύο πολύ κομβικά γεγονότα: Πρώτο και κύριο, τον τραυματισμό του Gordon Hayward στο πρώτο του επίσημο πεντάλεπτο αγώνα με τη φανέλα των Celtics. Ένας τραυματισμός που του στέρησε, όχι μόνο τη σεζόν 2017-18, μα και -ως και το τέλος της σεζόν 2018-19 τουλάχιστον- σχεδόν κάθε στοιχείο του παλιού, εξωπραγματικού εαυτού του, των Jazz ημερών του⁴. Και αυτό το γεγονός έλαβε χώρα όταν οι Cavaliers ήταν πιο δυσλειτουργικοί από ποτέ και μόλις οι Celtics είχαν στήσει τους δικούς τους νέους Big-3, με τους Irving, Hayward και Horford.

Ένα δεύτερο στοιχείο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «ατυχία» ήταν μία συνθήκη της 2011 CBA, που ενώ είχε επικαιροποιηθεί με την επόμενη, την 2017 CBA, εξακολουθούσε να βρίσκεται σε ισχύ. Και αναφέρομαι στον περίφημο “Rose Rule”, βάσει του οποίου αν μία ομάδα πάρει μέσω trade παίχτη που έχει υπογράψει πενταετή ανανέωση συμβολαίου με αυτόν τον κανόνα, δεν μπορεί να ανταλλάξει και για δεύτερο, παρά μόνο αν δώσει τον πρώτο στο ίδιο ή σε άλλο trade. Έτσι, έχοντας ανταλλάξει για το συμβόλαιο του Irving, που είχε υπογραφεί με τον Rose Rule, οι Celtics δεν μπορούσαν να ανταλλάξουν και για τον Davis, ο οποίος είχε υπογράψει ίδια επέκταση συμβολαίου, τουλάχιστον ωσότου να λήξει το συγκεκριμένο συμβόλαιο του Irving, το καλοκαίρι του 2019.

Ωστόσο, στα δύο ανωτέρω γεγονότα υπάρχουν σοβαρές ενστάσεις. Όπως περίτρανα η free agency του 2019 απέδειξε, δεν υπάρχει στη Λίγκα συμβόλαιο που δεν ανταλλάζεται. Συνεπώς, αν στον προγραμματισμό των Celtics ο τραυματισμός του Hayward ήταν ένα μη ανατρέψιμο γεγονός, ακόμα και ως αρνητική αξία o ίδιος και το max συμβόλαιό του θα μπορούσε να έχει «ντυθεί» με picks (μόνο στο draft του 2019 είχαν τρία οι Celtics: το δικό τους, των Kings και των Clippers) και να έχει ανταλλαχθεί για άλλον παίχτη, ίσως με χαμηλότερο ταβάνι, αλλά με δεδομένα καλύτερο παρόν. Ήταν επιλογή να μην γίνει αυτό, και αντίθετα να επιλεχθούν τρία –εν τέλει- χαμηλά picks πρώτου γύρου το 2019 (στο #14, #20 και #22).

Επιπρόσθετα, αν κάποιος/α θέλει να μιλήσει για τραυματισμούς ως «ατυχία», ας δει τους Sixers πρώτα, την ομάδα που είδε τον καλύτερο της παίχτη, τον Embiid, να χάνει δύο σεζόν τραυματισμένος, τον δεύτερο καλύτερο της παίχτη, τον Simmons, να χάνει μία, και τον παίχτη που θα συμπλήρωνε ιδανικά τους προαναφερθέντες, σχηματίζοντας τους Big-3 της ομάδας, το #1 pick του draft του 2017, για το οποίο είχαν δώσει και το πρώτο pick των Kings για το ’19 στους Celtics πέρα από το #3 του draft της συγκεκριμένης χρονιάς, πλέον να βρίσκεται στο «μαγευτικό» Orlando, με ανταλλάγματα μηδενικής αξίας πίσω, και έχοντας αγωνιστεί όλα κι όλα 680 λεπτά στο NBA. Παρόλα αυτά οι Sixers θεωρούνται πλέον μεγαλύτερο φαβορί από τους Celtics για τον τίτλο, ενώ στη σύνθεσή τους έχουν και τον Al Horford, που τους προτίμησε από το –ενδεχομένως δυσλειτουργικό;- περιβάλλον της Βοστόνης.

Άλλωστε, η ατυχία και οι τραυματισμοί αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του παιχνιδιού. Δεν υπάρχει ομάδα που δεν είχε ατυχίες ή τραυματισμούς. Επιπρόσθετα, κάθε επιχειρησιακός σχεδιασμός επιτάσσει να μην λαμβάνονται υπόψιν τα βέλτιστα και τα χείριστα σενάρια. Μα ακόμα κι έτσι, ένας σοβαρός τραυματισμός αθλητή επ ουδενί δεν μπορεί να θεωρηθεί στον αθλητισμό ως κάτι αναπάντεχο ή ως ενδεχόμενο γεγονός που δεν θα έπρεπε να υπάρχει σαν σενάριο και να μην συνυπολογίζεται. Και σε κάθε περίπτωση, κάθε σοβαρός οργανισμός έχει ακόμα και για το χειρότερο σενάριο disaster recovery plan (DRS). Και ο Ainge φάνηκε να μην διέθετε το παραμικρό plan B πέρα του αρχικού σχεδιασμού του, με τον οποίον πορεύτηκε ανεξαρτήτως του πως ή πόσο άλλαζαν τα δεδομένα στην ομάδα των Cs ή γύρω του στη Λίγκα.

Επιπλέον, για να περάσω και στο δεύτερο σημείο, ένα σοβαρό front office, και αυτό των Celtics θεωρείται ένα πλήρως καταρτισμένο τέτοιο, οφείλει να γνωρίζει και την παραμικρή λεπτομέρεια του νομικού πλαισίου που διέπει τη λειτουργία της λίγκας. Συνεπώς και κάθε λεπτομέρεια, κάθε εν ισχύ CBA: Τόσο της τρέχουσας του 2017, όσο και τις παραγράφους της προηγούμενης, του 2011, που παραμένουν σε ισχύ. Άρα όταν αντάλλαζαν τον Thomas για τον Irving, όφειλαν να γνωρίζουν πως δεν μπορούν να αποκτήσουν τον Davis όσο θα είναι στο ρόστερ τους ο Irving με το τότε τρέχον συμβόλαιό του. Συνεπώς, δεν μπορεί το γεγονός πως αυτοαποκλείστηκαν για δύο χρόνια από τη διεκδίκηση του Davis, του πλέον σημαντικού στόχου τους τα τελευταία πέντε χρόνια, να θεωρηθεί «ατυχία». Ακριβώς επειδή ήταν συνειδητή επιλογή να υποτιμήσουν κάθε έτερο πιθανό διεκδικητή του παίχτη στην συγκεκριμένη διετία, μα και να θεωρήσουν δεδομένη την επιθυμία του παίχτη να αγωνιστεί για αυτούς. Φευ.

Αδυναμία ανάγνωσης των δομικών αλλαγών της Λίγκας

Αν κάτι πρέπει να τονιστεί είναι πως εμείς, σαν σχολιαστές των NBAικών δρώμενων και πεπραγμένων, έχουμε την πολυτέλεια να μην χρειάζεται να σχεδιάζουμε για το μέλλον των ομάδων ή της Λίγκας συνολικότερα, και οι όποιες προτάσεις μας να είναι τεκμηριωμένες μεν, αλλά απλή παράθεση σκέψεων δε.  Αντίθετα, ο κάθε GM πρέπει όχι απλά να σχεδιάσει, αλλά και να υλοποιεί έναν σχεδιασμό που θα επιτυγχάνει τους στόχους της ομάδας του, μεγιστοποιώντας κάθε αξία που έχει στα χέρια του, τόσο αγωνιστικά, όσο και οικονομικά. Και από τα αποτελέσματα αυτά είναι που θα κρίνεται κάθε φορά. Από τους ιδιοκτήτες της ομάδας, όσο και κάθε NBAικό γραφιά, όπως εν προκειμένω ο γράφων.

Μετά από μία εξαετία πάμπολλων assets, draft picks, trades, επιλογών και ενεργειών, η ώρα να κριθεί η διαχείριση του Danny Ainge αναφορικά με αυτά έχει έρθει. Και στην δικιά μου κρίση, το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά ικανοποιητικό είναι. Όχι γιατί οι Celtics δεν έχουν καλό παρόν ή ακόμα καλύτερο μέλλον. Όχι. Αλλά γιατί δεν κατάφερε να αποδώσει στον οργανισμό τα μέγιστα, βάσει όλων των αξιών και εργαλείων που είχε στα χέρια του. Αντίθετα, τα εργαλεία και οι αξίες που διαχειρίστηκε, με ελάχιστες εξαιρέσεις (trade Τhomas, trade για Tatum), είτε απαξιώθηκαν, είτε σε κάθε περίπτωση δεν μεγιστοποιήθηκαν.

Για αυτή την αποτυχία η ευθύνη που βαραίνει περισσότερο κατ’ εμέ τον Ainge είναι ακριβώς η αδυναμία του να διαβάσει τις αλλαγές που έτσι κι αλλιώς φαίνονταν πως ερχόντουσαν. Με την έννοια, εγώ που γράφω για το NBA σαν χόμπι, είχα γράψει αμέσως μετά την υπογραφή της 2017 CBA στα συμπεράσματα των αλλαγών που αυτή επέφερε, πως αν κάτι μεγιστοποιείται, αυτό είναι το player empowerment. Δεν γίνεται να μην μπορεί να το διαβάσει αυτό ένα front office ομάδας NBA και να προετοιμαστεί έναντι των αλλαγών που τις τελευταιές δύο offseason είδαμε να λαμβάνουν χώρα. Και αν μπορεί να το διαβάσει, δεν γίνεται να μην καταλαβαίνει πως αυτό σημαίνει μεγαλύτερη ρευστότητα, περισσότερες αλλαγές, συνεπώς μεγαλύτερη δυσκολία απόλυτης επιτυχίας ενός ανελαστικού μεσομακροπρόθεσμου πενταετούς πλάνου.

Ένα δεύτερο σημείο το οποίο χρεώνεται κατ’ εμέ ο Ainge είναι η απαξίωση από τον ίδιο μέρους των assets που είχε συλλέξει. Σε μία κλειστή Λίγκα όπως το NBA, κεντρικού σχεδιασμού και μίας σειράς περιορισμών, μεταξύ των οποίων και το roster 15 παιχτών, όταν καταλήγει μία ομάδα να έχει 10 παίχτες που θέλει να κρατήσει και 10 picks που έχει να draftάρει, όλοι οι ανταγωνιστές της αντιλαμβάνονται πως τα assets που διαθέτει πια δεν τα χωράει. Με αποτέλεσμα αυτά να χάνουν την αξία τους.  

Τις σχετικές ενστάσεις μου μάλιστα τις είχα διατυπώσει και στον (ομόσταβλο πια) Leon T., σε έναν διάλογο που είχε ξεκινήσει από το facebook group “The Greek NBA Fantasy Community (powered by The Ball Hog) ” και είχε καταλήξει να δημοσιευτεί, εδώ, στο Basketball Guru, υπό τον τίτλο «Ένας Διάλογος για τους Celtics» τον Μάρτη του 2017.

Κάπως έτσι, τρία picks πρώτου γύρου των Celtics της τελευταίας εξαετίας πετάχτηκαν ουσιαστικά στα σκουπίδια, με τους James Young να επιλέγεται στο #17 το 2014 και να αφήνεται το 2017 ελεύθερος, τον R.J. Hunter να επιλέγεται τo 2015 αργότερα στο #28 και να αφήνεται και αυτός ελεύθερος, ενώ το ίδιο συνέβη και μόλις πρόσφατα με τον Yabusele, #16 pick του 2016, που αφέθηκε επίσης ελεύθερος⁵.

Η παραπάνω λογική του να «κρατάω assets ακόμα και αν υποτιμούνται», είναι σε πλήρη αντίθεση με την στρατηγική που ακολούθησαν, τόσο οι Sixers, όσο και οι Clippers, ομάδες που έχουν καταφέρει να διαθέτουν superstars και νεανικό κορμό, και που πλέον βρίσκονται σε καλύτερη (θεωρητικά και βάσει των εκτιμήσεων, δικών μας και αναλυτών στο US) θέση ως προς τη διεκδίκηση του τίτλου από τους «Κέλτες», έχοντας κάνει “all in”, προκειμένου να αποκτήσουν εκείνους τους παίχτες που θεωρούσαν πως θα τους έκαναν άμεσα διεκδικητές της Λίγκας.

Αν κάτι δε κάνει την εμμονή του Ainge στον Davis και στο πλάνο που αρχικά είχε σχεδιάσει και από το οποίο ποτέ δεν παρέκκλινε, να φαντάζει ακόμα πιο λανθασμένη, είναι το ίδιο το Πρωτάθλημα των Raptors, ή η νέα σύνθεση των Clippers ή των Sixers, σύνθεση που τους κάνει στα μάτια του περισσότερου κόσμου να φαντάζουν ως το πρώτο φαβορί για το Πρωτάθλημα του 2020. Και αυτό ακριβώς επειδή ο Ainge είχε τη δυνατότητα να δώσει μέρος των assets που διέθετε, για να αποκτήσει είτε τον Paul George, πριν αυτός ανταλλαχθεί στους Thunder, είτε/και τον Kawhi Leonard (για τον οποίο αρνήθηκε να δώσει τον Jaylen Brown) πριν αυτός πάει στους Raptors.

Με όλα τα παραπάνω συνεπώς, μπορούμε να πούμε πως το αποτέλεσμα του Ainge στη διοίκηση των Celtics και στη διαχείριση των assets αυτών (που ο ίδιος σε κάθε περίπτωση μάζεψε, κάτι που σαφώς του πιστώνεται) είναι μεν καλό, αλλά είναι πολύ κατώτερο των δυνατοτήτων και του δυνητικού ταβανιού που αυτά είχαν. Κοντολογίς και περιγραφικά, ο Ainge διαχειρίστηκε assets που θα μπορούσαν να του αποφέρουν Ferrari. Kαι αντ’ αυτής κατέληξε με ομάδα που είναι μια πανέμορφη Alfa Romeo Giulia. Πανέμορφη μεν, όχι Ferrari δε. Και το πρόβλημα είναι ακριβώς στο πως θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να έχει (πλέον) Ferrari. Αυτή είναι η μπασκετική αντιστοιχία του μπορούσα να έχω Kyrie, PG13, Kawhi, αλλά στην εμμονή μου για το Kyrie, Tatum, Hayward, Davis, Horford, κατέληξα με Kemba, Tatum, Hayward (μακριά από τον παλιό, καλό εαυτό του) και Kanter.

Συμπερασματικά

Aυτή την στιγμή το Vegas δίνει τους Celitcs σε γραμμή 44,5 νικών, λιγότερες ακόμα και από τις περσινές τους 47. Τις θεωρώ λίγες. Το πιθανότερο είναι πως θα κάνουν παραπάνω. Ωστόσο, ακόμα και αν βρουν καλύτερη χημεία από τη σεζόν 2018-19, ξεπεράσουν τις, σαφώς περιορισμένες πια, προσδοκίες, δεν παύει να μην αναιρείται το γεγονός πως σε μία περίοδο που είχαν τα assets να πάνε “all-in”, ο GM τους επέλεξε “fold”. Και μιλάμε για μία περίοδο που ο ανταγωνισμός ήταν πολύ πιο περιορισμένος, με τις ομάδες-σκιάχτρα να είναι μόλις δύο, οι Warriors και οι Cavs. Ομάδες που είτε από τύχη, είτε από ικανότητα, θα μπορούσαν οι Celtics να έχουν χτυπήσει με τις κατάλληλες κινήσεις, κινήσεις για τις οποίες διέθεταν τα assets για να κάνουν.

Και παρότι η τρέχουσα ομάδα τους διαθέτει αναντίρρητα μία πάρα πολύ καλή βάση για να είναι relevant και να συμπεριλαμβάνεται στις «καλές ομάδες της Λίγκας», αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως φτάσαμε στο 2019, έξι χρόνια μετά από τη «μία από τις μεγαλύτερες ληστείες στην ιστορία», με τον κύκλο του συγκεκριμένου trade να κλείνει με τους Nets να έχουν καταφέρει να ανταπεξέλθουν στη ληστεία του μέλλοντός τους από τους Celtics, έχοντας κατορθώσει να «κλέψουν» πια αυτοί με τη σειρά τους, όχι μόνο τον Irving από τους «Κέλτες», αλλά και το προβάδισμα για το “compete/win now”.

Συνεπώς για εμένα, όσο βαρύ και αν ακούγεται ενδεχομένως, αυτό συνέβη ακριβώς λόγω της αλαζονείας του Ainge. Γιατί μόνο ως αλαζονική μπορώ να χαρακτηρίσω την στάση του να περιμένεις πέντε χρόνια για να εφαρμόσεις ένα πλάνο, και μάλιστα απόλυτα ανελαστικά. Ένα πλάνο μάλιστα που σε όλον τον ανταγωνισμό σου ειναι γνωστό, σε ένα περιβάλλον/Λίγκα μηδενικού αθροίσματος και με ταχύτατους ρυθμούς μεταβαλλόμενο. Ειδικά όταν αυτή η αναμονή το μόνο που «κατάφερε» ήταν η απαξίωση σημαντικού μέρους των assets που η ομάδα διέθετε σε –προκλητική- αφθονία.

Η αλαζονεία πληρώνεται. Εν προκειμένω, με την χαμένη ευκαιρία της δημιουργίας ενός πραγματικού διεκδικητή, και την –αντ’ αυτής- παραμονή όλα αυτά τα χρόνια, στο από κάτω ράφι, αυτό του «εν δυνάμει», με αποτέλεσμα να φέρουν πλέον τον τίτλο του outsider. Έναν τίτλο που ενδεχομένως, όπως απέδειξαν στα Playoffs του 2018, να τους ταιριάζει αγωνιστικά. Όμως είναι ένας τίτλος που επ ουδενί δεν συνάδει με τα assets που είχαν στη διάθεσή τους, τις ευκαιρίες που άφησαν –προκλητικά- να περάσουν. Είναι, εν τέλει, ένας τίτλος-αποτέλεσμα των εμμονών του διοικητικού ηγέτη τους σε ένα αποκλειστικό και μόνο πλάνο, σε μία εποχή που όπως, σε πρόσφατο άρθρο του Howard Beck στο Bleacher Report ένας executive της Λίγκας δήλωνε:

"What you need to do is focus on building an elastic, opportunistic franchise that is able to function successfully in the landscape. […] Can you see into the future and make the big decision necessary?"

Με έναν ατζέντη παιχτών να συμπληρώνει στο ίδιο άρθρο:

“What has the modern GM to do? Have a Plan B".

Αμφότερες οι δηλώσεις περιγράφουν το σύγχρονο διαμορφωμένο σκηνικό του NBA και τον καλό GM μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Περιγράφουν, δηλαδή, ό,τι ακριβώς ο Danny Ainge δεν ήταν και ό,τι ακριβώς δεν έκανε τα τελευταία χρόνια.

Σημειώσεις

1. Σε τριπλό trade και με τους Nets, με τους Jarret Jack, Tyler Zeller και Marcus Thornton σαν κύρια εμπλεκόμενα ονόματα - πακέτο που έναν χρόνο αργότερα έδωσαν στους Suns για τον Isaiah Thomas.

2. Έγινε δύο picks δεύτερου γύρου στην πράξη.

3. Αναλυτικά όλες οι κινήσεις του GM Ainge στους Celtics εδώ.

4. Σε πάρα πολλά μας κείμενα, τόσο ο Leon T., όσο και εγώ, συνηθίζαμε να αναφερόμαστε στον Hayward ως τον «καλύτερο ‘μη εξωγήινο’ forward, όπου «εξωγήινοι» οι LeBron, Durant, Kawhi και George.

5. Αναλυτικά όλα τα draft picks των Celtics εδώ.