O στόχος των Dallas Mavericks μετά την κίνηση αυτή είναι ξεκάθαρος. Να πρωταγωνιστήσουν ξανά στη δυτική περιφέρεια και, γιατί όχι, να επαναλάβουν την περσινή πορεία τους μέχρι τους τελικούς. Το τρέχον κείμενο στοχεύει να περιγράψει την εικόνα που η -μόνη καλή πλέον- ομάδα του Τέξας παρουσιάζει μέχρι στιγμής στη σεζόν και στο κατά πόσο η προσθήκη του πρωταθλητή με τους Cavaliers το 2016 είναι ικανή να αλλάξει τις ισορροπίες, προς το θετικό αυτή τη φορά, κάτι που δε συνέβη στην προηγούμενη ομάδα του.

Στην πραγματικότητα, οι Mavericks δεν είναι από τις ομάδες που έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για έναν θεατή, κάποιον που θα θελήσει να παρακολουθήσει μία ομάδα να αποδίδει ωραίο μπάσκετ ή να έχει κάτι αξιομνημόνευτο στο παιχνίδι της, κάτι που θα την κάνει να ξεχωρίζει. Πιο λογικό είναι κάποιος να έβλεπε έως τώρα την -συμπαθέστατη κατά τ’ άλλα- ομάδα από το Dallas λόγω της αδυναμίας του για τον Luka Doncic και την προσπάθεια που έκανε να την οδηγήσει ψηλά και να διεκδικήσει και το βραβείο του πολυτιμότερου παίχτη. Eγώ προσωπικά ανήκω σε αυτή την κατηγορία από την ημέρα που πήραν τα δικαιώματά του οι Τεξανοί.

Τώρα, προστίθεται ένας έξτρα λόγος. Το πάντρεμα αυτού με τον Irving. Το προπονητικό επιτελείο έχει το δύσκολο έργο στο να μπορέσει να μεγιστοποιήσει τα ταλέντα τους και την επίδραση που θα έχουν στη συνέχεια της πορείας του οργανισμού. Γιατί αυτή είναι μία κίνηση που θα καθορίσει πρακτικά το μέλλον των Mavericks, όπως και δυνητικά το μέλλον του παίχτη που επέλεξαν στο draft του 2018. Ίσως ήρθε η ώρα οι Mavs να ξεχάσουν την ιδέα που πριν περίπου μισή χιλιετία είχε προτείνει ο Πολωνός αστροφυσικός, Νικόλαος Κοπέρνικος, όταν και απέρριψε το γεωκεντρικό μοντέλο του ηλιακού συστήματος και έφερε τον Ήλιο ως το κυρίαρχο ουράνιο σώμα, γύρω από το οποίο περιστρέφονται οι πλανήτες.

Το ηλιοκεντρικό pick n roll

Ο ηλιοκεντρισμός τα τελευταία χρόνια έχει βρει πρόσφορο έδαφος στον αθλητισμό και δη στο μπάσκετ και στο ΝΒΑ. Οι αστέρες είναι τόσο λαμπεροί, που βρίσκονται στο επίκεντρο και γύρω τους ολόκληροι οργανισμοί περιστρέφονται. Η πιο ηλιοκεντρική επίθεση της Λίγκας, με τον κεντρικό αστέρα του συστήματος να ανήκει στους μεγαλύτερους του ΝΒΑικού σύμπαντος, ήρθε η ώρα να αποκτήσει έναν δεύτερο αστέρα. Τέτοια διαστρικά συστήματα περιστρέφονται γύρω από ένα κοινό κέντρο μάζας λόγω της βαρύτητάς τους, με τον μεγαλύτερο εξ αυτών να ονομάζεται πρωτεύοντας και ο άλλος συνοδός. Βέβαια, ανάλογα με το τέλος που θα έχουν, μπορούν να προκαλέσουν τεράστιες διαταραχές στον χωροχρόνο εάν για παράδειγμα καταλήξουν ως αστέρες νετρονίων. Μία σύγκρουση που επουδενί δεν θέλουν να συμβεί στο Dallas μετά από αυτό το εκρηκτικό πάντρεμα των Doncic, Irving.

Ο προηγούμενος προπονητής των Mavs, Rick Carlisle είχε δημιουργήσει μία καλοκουρδισμένη επιθετική λειτουργία στην κανονική περίοδο, που όμως δεν μπορούσε να ξεπεράσει τον σκόπελο των Clippers στα playoffs -και δη δις βασιζόμενη στον Σλοβένο, κατεύθυνση που συνεχίστηκε και με τον Jason Kidd στον πάγκο, με βελτίωση της αμυντικής λειτουργίας. Ενδεικτικά αναφέρω πως το ποσοστό των κατοχών που διαχειρίζεται και τελειώνει ο Doncic είτε με σουτ, είτε με προσπάθεια που τον οδηγεί στη «γραμμή της φιλανθρωπίας», είτε με λάθος, ανέρχεται στο 42,7%, σύμφωνα με το Cleaning The Glass, που δεν υπολογίζει την garbage time.Το usage αυτό είναι το υψηλότερο στο ΝΒΑ και τον τοποθετεί στο 100ο εκατοστημόριο μεταξύ των παιχτών, μαζί με τους Γιάννη Αντετοκούνμπο, Devin Booker, Jason Tatum, Russell Westbrook. Νούμερο που ξεκίνησε από το 32,9% στην πρώτη του χρονιά και συνέχισε ανοδικά και σταθερά υψηλά τις επόμενες σεζόν. Ένα άλλο ποσοστό που δείχνει επίσης αυτή την εξάρτηση του συνόλου από τον έναν, είναι η δημιουργία προς τους συμπαίχτες του, που ανέρχεται στο 42,7%. Πόσο είναι το αντίστοιχο του Irving στα 40 παιχνίδια που πάτησε το παρκέ του Barclays Center φέτος; 30,9%.

Δεν θα είναι ψευδές άλλωστε εάν σχολιάσω πως ο Doncic πρόκειται για έναν εκ των κορυφαίων χειριστών, δημιουργών στο pick ‘n roll σε όλη τη Λίγκα. Δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχουν παίχτες που είναι καλύτεροι στη λήψη αποφάσεων, όταν χρειαστεί να δημιουργήσουν για τους συμπαίχτες μετά από τέτοιες συνεργασίες. Το παράδοξο πάντως είναι πως παρότι οι Mavericks μοιάζουν μία κατεξοχήν pick ‘n roll ομάδα, δεν είναι το «όπλο» που τους δίνει τους περισσότερους πόντους, αν και διάφορα στατιστικά στοιχεία που αναρτούν κατά καιρούς διάφοροι αρθρογράφοι σε δίκτυα των Ηνωμένων Πολιτειών για τα δίδυμα που «κυριαρχούν» σε pick ‘n roll και παίχτες των Mavs, βρίσκονται στα πιο αποτελεσματικά.

The NBA's most efficient pick-and-roll duos:

1. Doncic-Wood
2. Dinwiddie-Wood
3. Doncic-Powell
4. Mitchell-Allen
5. Mitchell-Mobley
6. Curry-Looney
7. Herro-Adebayo
8. Morris-Porzingis
9. Brunson-Randle
10. Beal-Porzingis

Top 10 of the 50 most used combos, via @SecondSpectrum.

— Kevin O'Connor (@KevinOConnorNBA) January 3, 2023

Δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό βέβαια, όταν βασικός χειριστής είναι ο Σλοβένος. Οι Mavericks δεν είναι από τις ομάδες που θα βγάλουν περίπλοκα plays και βασίζονται αρκετά σε συγκεκριμένα πράγματα, όπως ένα pick ‘n roll ψηλά με τους πλάγιους σουτέρ να απλώνονται στις άκρες του γηπέδου, τεντώνοντας τις αποστάσεις. Ένα απλό σκριν είναι ικανό για να δημιουργήσει διαταραχή στην αντίπαλη άμυνα, η οποία είναι αναγκασμένη να επιλέξει το δηλητήριο με το οποίο «θα πεθάνει ή θα ζήσει». Θα επιλέξει drop με τον ψηλό; Θα προσπαθήσει να κάνει παγίδα ώστε να φύγει η μπάλα γρήγορα από τα χέρια του χειριστή και δη του Doncic; Ένα , δύο βήματα προς τα πίσω θα κάνει αυτός, θα σκανάρει γρήγορα το γήπεδο και θα πασάρει στους ελεύθερους συμπαίχτες, η ευστοχία των οποίων θα καθορίσει και την αντιμετώπιση στο υπόλοιπο ματς.

Το supporting cast πάντως, είναι το πιο ευτυχισμένο σε όλο το ΝΒΑ, καθώς είναι η ομάδα που παράγει τα περισσότερα ελεύθερα τρίποντα (είναι πρώτη ομάδα σε συχνότητα open 3s και τρίτη σε wide open 3s σύμφωνα με τα στατιστικά του ΝΒΑ). Το ισχυρό βαρυτικό πεδίο, που λέγαμε, του Σλοβένου. Επομένως, στην εποχή που το τρίποντο αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των επιθέσεων, οι Τεξανοί του δίνουν και καταλαβαίνει. Τρίτη ομάδα σε εκτελεσμένα τρίποντα ανά παιχνίδι με 40,5, με ποσοστό στο 36,1% το οποίο είναι στη μέση της Λίγκας. Αυτά τα σουτ αντιστοιχούν σχεδόν στο 49% των προσπαθειών που παίρνουν που είναι, με τη σειρά του, και το υψηλότερο σε όλο το ΝΒΑ. Σχεδόν ένα στα δύο σουτ που παίρνουν είναι για τρεις. To ζήτημα εδώ είναι ένα: πως οι παίχτες που λάμβαναν τα περισσότερα στατικά σουτ στην ομάδα σούταραν με μέτρια ποσοστά, όπως οι Finney-Smith και Tim Hardaway Jr., που είχαν 35% σε συνδυαστικά 11 ανά αγώνα. Τουλάχιστον ο Reggie Bullock σουτάρει σαφώς καλύτερα, με 38% σε 4,5 προσπάθειες, και ο Josh Green 44% σε δύο.

Ο Finney-Smith δεν θα βρίσκεται πλέον εκεί, καθώς αποτέλεσε μέρος της ανταλλαγής με τους Nets. Μπορεί να υποστηρίξει ένα τέτοιο μοντέλο ο Irving, όπου δεν θα είναι αυτός ο κυρίαρχος χειριστής; Ίσως έχει και εδώ ρόλο «αντίστοιχο» με τον Dinwiddie, όταν δεν μετείχε σε pick ‘n roll καταστάσεις και βρισκόταν σε απόσταση μίας πάσας από τον χειριστή, έτοιμος για κάποιο στατικό σουτ ή για close out επίθεση. Στους Nets ο Kyrie είχε μόλις 6 κατοχές ανά παιχνίδι που τέλειωνε μέσω pick ‘n roll, ενώ σούταρε με 38% σε περίπου 3,4 στατικά τρίποντα. Αφήστε που στο pick ‘n roll οι Dallas χρησιμοποιούσαν τον Dinwiddie και ως screener. Αν αυτό δεν σας θυμίζει κάτι, αρκεί να κάνουμε μία αναδρομή στο παρελθόν και στα χρόνια του Κyrie στο Cleveland, όπου με τέτοιες συνεργασίες μεταξύ αυτού και έναν εκ των LeBron, J.R Smith είχαν «διαλύσει» τους Warriors, χτυπώντας ανελέητα τον Steph Curry.

Old school στοιχεία

Το Dallas προτιμά να παίζει σε σετ παιχνίδι, με εκ των χαμηλότερων κατοχών και το λιγότερο transition. Δεν θα γοητεύσει με το στυλ που αγωνίζεται, καθώς δεν πασάρει πολύ και η μπάλα μένει αρκετά στα χέρια των δημιουργών. Επομένως, οι παίχτες θα πρέπει να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να γίνουν απειλητικοί με την μπάλα, είτε με το σουτ, είτε με close out¹ επιθέσεις. Στους χώρους που δημιουργούνται να μπορούν, δηλαδή, να επιτεθούν άμεσα με ντρίμπλα, βρίσκοντας σε ανισορροπία τον προσωπικό τους αντίπαλο. Αν υπάρχει ένας παίχτης που μπορεί να το κάνει αυτό εξαιρετικά, σίγουρα είναι ο Kyrie Irving.

Τι άλλο κάνουν, όμως, πραγματικά καλά και βρίσκονται -την στιγμή που γράφεται το κείμενο- στην πρώτη εξάδα; Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω τον τρόπο παιχνιδιού τους, πέρα από ολίγον τι βαρετό και μονότονο, θα ήταν και «παλαιομοδίτικος». Το βάζω σε εισαγωγικά, καθώς υπάρχει πάντα η εξάρτηση από το τρίποντο, που μόνο old school δεν είναι. Και τι εννοώ με αυτό; Aρκετό παιχνίδι απομόνωσης από τους δύο βασικούς χειριστές/δημιουργούς/σκόρερ. Χωρίς πολλά και περίπλοκα plays, χωρίς μετακίνηση της μπάλας. Ένα σκριν στη μπάλα αρκεί, είτε από κάποιον «ψηλό», είτε ακόμα και μεταξύ αυτών των δύο, ώστε να πάρουν την αλλαγή που επιθυμούν. To 13% των προσπαθειών της ομάδας είναι με isolation, ενώ ταυτόχρονα λαμβάνουν 14,2 πόντους από τέτοιες καταστάσεις, νούμερα που είναι τα κορυφαία στο ΝΒΑ (με εξαιρετικά νούμερα σε πόντους ανά κατοχή και σταθμισμένη ευστοχία). Αντίστοιχα, οι Dinwiddie και Doncic είναι στην πρώτη τριάδα με τους παίχτες με τη μεγαλύτερη συχνότητα στο να απομονώνουν τον αντίπαλο για να σκοράρουν, πίσω αποκλειστικά από τον James Harden. Ο Doncic δε είναι πρώτος στο ΝΒΑ με 8,7 πόντους σε iso καταστάσεις ανά παιχνίδι.

Το iso στοιχεία που προσέθετε ο Dinwiddie λοιπόν, δεν πρόκειται να λείψει. Τουναντίον, ίσως ενισχυθεί, καθώς οι 1,28 πόντοι ανά isolation του Irving είναι με διαφορά η καλύτερη επίδοση από παίχτες που παίρνουν μίνιμουμ τρεις τέτοιες επιθέσεις ανά αγώνα. Η ικανότητά του στη ντρίμπλα, οι προσποιήσεις του και το εξαιρετικό του σουτ είναι ταμάμ για την ομάδα του Jason Kidd, όπως και η θέληση του να κρίνει ένα παιχνίδι.

Η έτερη “old school” προσέγγιση που χρησιμοποιεί το τεχνικό επιτελείο, είναι το post παιχνίδι του Σλοβένου, το οποίο θυμίζει πραγματικά περασμένες δεκαετίες. Μόνο που εδώ, εν αντιθέσει με το παρελθόν, το spacing και οι χώροι δράσης είναι σαφώς περισσότεροι και μεγαλύτεροι, γεγονός που ευνοεί αυτό το ταλέντο του παίχτη. Τα early posts χρησιμοποιούνται κατά κόρον σε πολλές επιθέσεις, για να αξιοποιήσει ο Λούκα το μεγάλο πλεονέκτημα που έχει απέναντι σχεδόν σε όλους τους ομοιοθεσίτες της Λίγκας, που δεν μπορούν να τον ματσάρουν σε όγκο, τεχνική, μέγεθος. Τα διάφορα screens που θα στηθούν, θα τον οδηγήσουν στην αλλαγή με τον αμυντικό που επιζητεί, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούν τις συνθήκες εκείνες, ώστε να υπάρξει ελεύθερο σουτ από κάποιον συμπαίχτη του.

To κομμάτι αυτό του παιχνιδιού του δεν μοιάζει με κανενός άλλου guard/forward –ως προς τη συχνότητα και την αποτελεσματικότητα- και είναι πραγματικά ένα έξτρα όπλο στη φαρέτρα του. Σαν να έχει σπάσει το «μοτίβο» των δημιουργών/σκόρερ. Δείτε την παρακάτω εικόνα από τα στατιστικά του site του ΝΒΑ. Ανάμεσα στους centers, να και ο Σλοβένος.

Όλο αυτό το πακέτο θα χρειαστεί αναθεώρηση από τον Jason Kidd και το τεχνικό του επιτελείο, ώστε να παραμείνει το ίδιο αποτελεσματικός ο Doncic, έχοντας περισσότερους χώρους. Σκεφτείτε μόνο τον παίχτη να ποστάρει και να έχει επιλογή να βγάλει τη μπάλα έξω στον Ιrving ή να ζητάει τη μπάλα από αυτόν και την άμυνα να μην ξέρει αν θα χρειαστεί να δώσει βοήθεια ή όχι στο post.

Το πρόβλημα που λύνεται και εκείνο που δεν λύνεται

Γενικότερα, τα βασικά προβλήματα που έδειξαν ότι αντιμετώπισαν οι Mavericks στη σεζόν έως τώρα ήταν δύο. Το κενό που δημιουργήθηκε στην περιφέρεια μετά την φυγή του Brunson και την εξαιρετική εικόνα που αυτός παρουσίασε την περασμένη σεζόν. Χρειαζόταν ένας έξτρα δημιουργός που θα μπορούσε να τρέξει μία επίθεση, χωρίς να παραλείπει τα εκτελεστικά καθήκοντα. Παρά την τίμια προσπάθεια του Dinwiddie και την έλλειψη ενός τρίτου πόλου, η ομάδα προτίμησε να επενδύσει σε έναν εκ των καλύτερων σκόρερ στη λίγκα, αντί να κυνηγήσει να βρει μία άλλη λύση, όπως προσπάθησε να κάνει, προφανώς ανεπιτυχώς, με τον Kemba Walker. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο Irving κατά το παρελθόν είχε βρεθεί με μεγάλη επιτυχία στο πλάι ενός τόσο κυρίαρχου παίχτη με τη μπάλα, όπως ήταν ο LeBron James στους Cavaliers.

Το δεύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν, αφορά το κομμάτι εκείνο που έκανε τη διαφορά πέρυσι. Αυτό της άμυνας, η οποία κρίνεται κάκιστη, καθώς βρίσκεται στις δέκα χειρότερες της Λίγκας, ενώ την περασμένη χρονιά ήταν η έβδομη καλύτερη. Πού εντοπίζεται; Λίγο πολύ παντού. Ο Βrunson ήταν καλύτερος στην πίεση πάνω στη μπάλα από ό,τι ήταν ο Dinwiddie, ενώ ο Irving, οκ, δεν θα προσφέρει καμία βελτίωση σε αυτό το κομμάτι. Και μέσα σε όλα αυτά οι Mavs έχασαν τον μοναδικό ικανό παίχτη που είχαν αμυντικά, τον Finney-Smith. Απώλεια που θα πρέπει να αναπληρώσουν εκ των έσω, με μεγαλύτερη αναβάθμιση του ρόλου του Josh Green.

Πρόβλημα αμυντικό υπάρχει και στη ρακέτα, καθώς ο Kleber, που παραμένει ο καλύτερος αμυντικός ψηλός τους, είναι εκτός λόγω τραυματισμού, ο Wood έκανε φιλότιμες προσπάθειες να βελτιωθεί, αλλά παραμένει απλά ένας ψηλός που μπορεί να βοηθήσει περισσότερο ως δεύτερος rim protector, δίνοντας βοήθεια από την αδύνατη πλευρά, ενώ ο Powell προσπαθεί πρακτικά μόνος, αν και ρολίστας στην πραγματικότητα. Το πρόβλημα έγκειται και στην αντιμετώπιση των pick ‘n roll , κομμάτι που είχαν βελτιώσει πέρυσι και ιδιαίτερα στο μαρκάρισμα τον χειριστή. Δεν έχουν κάποιον που θα πιέσει αποτελεσματικά τον παίχτη που παίρνει το σκριν. Οι ψηλοί μένουν αρκετά πίσω, προστατεύοντας-πολύ καλά η αλήθεια είναι- τον roller, όμως δέχονται αρκετούς πόντους από τον χειριστή, όντας αρκετά χαμηλά στους δείκτες των καλαθιών που δέχονται στο short midrange.

Το πορτοκαλί χρώμα δείχνει το πόσο ψηλά ήταν αμυντικά σε αυτά τα σουτ. Τεράστια διαφορά με πέρυσι. Επομένως, θα βοηθήσει η άμυνα του Kyrie σε αυτό το κομμάτι; Προφανώς και όχι. Η αλήθεια είναι πως, προσωπικά, περίμενα να κινηθούν για κάποιον ψηλό, που θα μπορούσε να αμυνθεί καλά ή κάποιον καλό περιφερειακό αμυντικό.

Η απόκτηση λοιπόν του Kyrie Irving δεν πρόκειται κατά τη γνώμη μου να αλλάξει «μαγικά» την ηλιοκεντρική προσέγγιση των Mavericks, καθώς τώρα θα υπάρχουν δύο ήλιοι που θα λάμπουν. Το θέμα είναι πόσο θα μπορέσει αυτή η κίνηση να τους κάνει διεκδικητές του τίτλου. Η απάντηση είναι δύσκολη, παρόλο που η λίγκα τα τελευταία χρόνια ευνοεί τις επιθετικογενείς ομάδες. Το ζητούμενο είναι πώς θα καταφέρει ο οργανισμός να κρατήσει ασφαλισμένη τη βόμβα που ονομάζεται Kyrie Irving, κάτι που το πρόσφατο παρελθόν (Cavaliers, Celtics, Nets) έχει δείξει ότι είναι απλά θέμα χρόνου να εκραγεί. Και αν γίνει αυτό, τα αποτελέσματα ίσως αποδειχτούν καταστροφικά.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

¹Στο κανάλι του Ben Taylor υπάρχει μία εξαιρετική ανάλυση για τέτοιους είδους επιθέσεις από παίχτες που δεν είναι καλοί σουτέρ. Μπορείτε να το δείτε εδώ.

Τα στατιστικά είναι από το σάιτ του ΝΒΑ και το Cleaning The Glass.