Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις, οι Knicks έχουν το μεγαλύτερο σερί νικών στο ΝΒΑ. Μοιάζει με αστείο, όμως δεν είναι καθόλου. Γύρισαν την κατάσταση από τον κακό προηγούμενο μήνα, παίζουν αποδοτικά και είχαν απέναντι στους Warriors την ευκαιρία για όγδοη συνεχόμενη νίκη, φτάνοντας το ρεκόρ τους στο 18-13. Σε μία γεμάτη Ανατολή, με τους Nets και τους Sixers να επιστρέφουν στην -αναμενόμενη- δυναμική τους, πίσω από τους παντοδύναμους Bucks και Celtics, αλλά και τους νεανικούς Cavaliers, οι Knicks είναι για την ώρα εντός των θέσεων που οδηγούν στα playoffs. Πώς το καταφέρνουν;
Κοντό rotation και ‘’Defense, Defense’’
Η πρώτη κίνηση του Thibs, ώστε να επιστρέψει το σύνολο στο λειτουργικό μπάσκετ, ήταν να επαναφέρει το γνωστό του ‘’siege mentality’’, το οποίο εδώ που τα λέμε δεν ήταν και το πιο παράλογο πράγμα στον κόσμο, καθώς εκείνος (όπως μάλλον και το front office) είχε αρχίσει να παίζει τη δουλειά του, παιχνίδι με το παιχνίδι. Σφιχτό rotation, μέσα σ’ εκείνο μόνο όσοι μπορούσαν να ανταπεξέλθουν σε πολλά λεπτά, και άμυνα. Έξω ο Rose, έξω ο Fournier και ο Reddish (σε πίστεψα ρε διάολε, αλλά πάλι τα ίδια πάνω-κάτω), μέσα ο Deuce McBride που λειτουργεί σα ‘’μύγα’’ πάνω στην μπάλα και ενεργοποίηση του ψηλού σχήματος με Hartenstein και Sims (δύο πεντάρια μαζί, για όσους πολύ φυσιολογικά δεν ξέρετε κάθε τυχαίο ρολίστα που φορά τη φανέλα της Νέας Υόρκης), τώρα που λείπει με τραυματισμό ο Toppin. Πάνω απ’ όλα ωστόσο, first and foremost που λένε και στο χωριό μου, υπάρχει ο Mitchell Robinson και όσα προσφέρει κοντά στο καλάθι.
Τίποτα περίτεχνο, όμως ο Robinson κάνει ακριβώς τα δύο πράγματα που δεν προσφέρει ο Julius Randle. Προστασία χαμηλά ως αμυντικό σκιάχτρο, που απαγορεύει τα πολλά ντράιβ και σκορ κοντά στο καλάθι, συνήθως από ριμπάουντ ή επιθέσεις που κόλλησαν. Όσον αφορά το πρώτο, το στοιχείο δηλαδή που μας χρησιμεύει σε αυτό το σημείο της συζήτησης για την άμυνα, οι Knicks έχουν ξαναβρεί την ευκαιρία να εμπιστευτούν το πεντάρι τους χαμηλά, στέλνοντας όλες τις εφορμήσεις επάνω του, όσο εκείνος απαντά με βελτίωση του αμυντικού συνόλου κατα 4 πόντους/100 κατοχές, με την υπόλοιπη τετράδα να επικεντρώνεται στην άμυνα πάνω στους χειριστές και, όσο γίνεται, τα περιφερειακά σουτ. Ο Barrett είναι ούτως ή άλλως ένα πολύ δυνατό κορμί και καλός αμυντικός 1v1, ο Grimes ακόμη έχει την ενέργεια αθλητή που προσπαθεί με κάθε τρόπο να μονιμοποιηθεί στο βασικό σχήμα, οι Brunson και Randle είναι ενεργοί σε κάθε σημείο που μπορεί να τους φέρει ένα βήμα πιο κοντά στο all-star επίπεδο, εδώ που τα λέμε. Κάπως έτσι, με το πιο αδύνατο σημείο του rotation στην άμυνα να είναι ο….Quickley, που μια χαρά στέκεται και πιέζει, οι Knicks έχουν τη δεύτερη πιο αποδοτική άμυνα τις τελευταίες δύο εβδομάδες, πίσω μόνο από το Memphis. Δέχονται 101,5 πόντους ανά 100 κατοχές, με την αρχική τους 5αδα (Brunson-Grimes-Barrett-Randle-Robinson) να βρίσκει -επιτέλους- δυναμική μέσα από τη συντονισμένη αμυντική προσπάθεια ώστε να μπορεί να αντέξει την πιο στατική, ‘’προσωπική’’ επίθεση που παρουσιάζει στην άλλη μεριά του παρκέ γιατί οκ, είπαμε ότι αποδίδουν την τελευταία περίοδο και κερδίζουν, αλλά δεν έγιναν και η επιτομή του όμορφου μπάσκετ. Βήμα-βήμα.
Τα ερωτηματικά φυσικά είναι δύο: α. Πόσο θα παραμείνει υγιής ο Robinson, που συνήθως χάνει δύο και τρεις εβδομάδες ανα διαστήματα και επηρεάζει τη συνολική λειτουργία και β. πόσο θα αντέξουν οι βασικοί σε μεγάλα λεπτά, γιατί μερικοί από εκείνους *γκουχ, Barrett, γκουχ* χτυπάνε 40αρια. ‘’Κλασικός καταστροφέας ποδιών νεαρών αθλητών ο Tom Thibodeau’’ ακούω να φωνάζετε. Ε ναι, δεν είναι και mastermind σαν τον Nick Nurse, που πήγε από το καλύτερο bench unit του πρωταθλήματος του ‘19 με τους Raptors στο ‘’παιδιά αυτοί οι πέντε είστε, ό,τι πετύχετε’’ του σήμερα, ή σαν τους Nets, που έχουν τον Durant με τα περισσότερα λεπτά στη λίγκα, λες και δεν έχει τικάρει κάθε διαθέσιμο τραυματισμό και πλέον στα 34 του. Σταυρώνοντας τα δάχτυλα ώστε να μη χτυπήσει κανείς και ιδιαίτερα ο Robinson, θα πω πως, αυτή τη στιγμή, το rotation του Thibs είναι το απαραίτητο, ώστε οι Knicks να αγοράσουν λίγο χρόνο για τη συνέχεια.
Επίθεση γύρω από τον Jalen Brunson
Πριν από λίγο καιρό, εξετάζοντας τις πρώτες ιστορίες που ξεπετάγονταν από την Ανατολική Περιφέρεια, μου φαινόταν πως η εικόνα του ‘’δημοκρατικού μπάσκετ’’ των Knicks, των ίσων ευκαιριών στους τρεις αστέρες, είναι λίγο πλασματική και στην πραγματικότητα αυτό που ξεκλειδώνει τα πάντα είναι τα πράγματα που κάνει ο Brunson με την μπάλα στα χέρια. Πλέον είμαι σίγουρος, όσο πιο σίγουρος γίνεται δηλαδή. Όλα λειτουργούν, γιατί εκείνος δουλεύει στο τοπ επίπεδο. Μπορεί να δημιουργήσει με συνέπεια μετά από ντρίμπλα, να σετάρει 2v2 παιχνίδι πάνω στις δυναμικές του Randle και να αναγκάσει την άμυνα να σκέφτεται διαρκώς πώς θα αντιμετωπίσει τα μεταξύ τους πικ, να ψάξει τους σουτέρ στη γωνία. Στην τελική, είναι μάλλον και ο μόνος χειριστής (πλην ίσως από μερικές alley-oop πάσες του Barrett πάνω στην κίνηση), που μπορεί να βρει το timing στα βυθίσματα του Robinson και να μην τον αναγκάζει στο παιχνίδι που τον ωθούν οι υπόλοιποι, το γνωστό ‘’έλα ρε, κάναμε μαλακία, σπρώξε εκεί κάτω, μάζεψε την μπάλα και βαλ’το’’. Όλα τα παραπάνω είναι τα στοιχεία που ψάχνει ο Thibs από τον point guard μιας επίθεσης στηριγμένης περισσότερο στην προσωπική ικανότητα και ένα παλιομοδίτικο bully-ball, παρά στη συνεχή κίνηση γύρω από την μπάλα. Δείτε το σαν ένα καλό old-fashioned, ευχάριστο διάλειμμα από τα μοριακά κοκτέιλ της εποχής, που καλώς κυριαρχούν. Γιορτές έχουμε, ρίξτε το μπέρμπον του Brunson στο μπασκετικό ποτήρι.
Επαναλαμβάνω, οι Knicks δεν παίζουν διαστημικό μπάσκετ. Ούτε τρέχουν μετά από κλεψίματα, η άμυνά τους άλλωστε δεν οδηγείται σε αυτά, όσο στο να παγώνει τις δράσεις των αντιπάλων, ούτε έχουν αυξήσει την περιφερειακή απειλή πέραν των απαραίτητων γωνιακών τριπόντων (στα οποία ωστόσο είναι στο τοπ-10 της λίγκας όσον αφορά τη συχνότητα, σύμφωνα με το Cleaning the Glass). Δημιουργούν mismatches, σπρώχνουν, περνάνε την μπάλα είτε κοντά στη γωνία, είτε στο καλάθι και αφήνουν τους σταρ σε 1v1 καταστάσεις στο mid-range. Όλα φωτογραφίζονται στον Brunson. Η επίθεση παίρνει έξι πόντους περισσότερους στα σχήματα που αγωνίζεται, κυρίως με το βασικό σχήμα να δημιουργεί ένα +13,6 και με τους Knicks να έχουν την όγδοη καλύτερη επίθεση τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Όπως αντιλαμβάνεστε, σε σφιχτό rotation που βασίζεται στην άμυνα για να περάσει στην επίθεση, είναι αρκετά χρήσιμο η πρώτη πεντάδα να έχει υψηλούς δείκτες και ο βασικός χειριστής να προσφέρει στο σύνολο 20,8 πόντους και 6,2 ασίστ κατα μέσο όρο, με ευστοχίες 47/37/90. Στην πρώτη του χρονιά ως κεντρική επιλογή ενός franchise, o Brunson φλερτάρει ανοιχτά με το πρώτο του All-Star Game.
Quentin Grimes
Υπάρχει όμως κι ένας κρυφός ήρωας στη φετινή προσπάθεια, εκείνος που αποτέλεσε το σημείο τριβής στις τότε συζητήσεις με τη Utah για την ανταλλαγή του Donovan Mitchell. Μήνες μετά, επιμένω πως οι Knicks έκαναν μπούρδα που δεν προχώρησαν στην απόκτηση του μοναδικού πραγματικού σταρ που ήθελε σαν τρελός να παίξει στη Νέα Υόρκη. Όσα έβλεπαν όμως εντός franchise στον Quentin Grimes, είναι μάλλον αλήθεια. Μ’ έναν περίεργο τρόπο, σε ένα ανομοιογενές και μάλλον κακοχτισμένο ρόστερ, τουλάχιστον στο μάτι και με τους γερασμένους Fournier και Rose να παίρνουν αρκετά από τα λεπτά στην περιφέρεια, ο Grimes γύρισε από τον τραυματισμό στο πόδι και τα προβλήματα πήγαν στην άκρη, μαζί βέβαια με τους δύο προαναφερθέντες. Όπως και στην περίπτωση του Mitchell Robinson, o Grimes δεν κάνει παραπάνω από δύο πράγματα στο παρκέ, κυρίως στο επιθετικό τμήμα δηλαδή. Κίνηση μακριά από την μπάλα και άμεση εκτέλεση από την περιφέρεια, χωρίς ντρίμπλα. Έλα που αυτά τα στοιχεία όμως δεν τα προσφέρει κανείς άλλος στο ρόστερ.
Σε μία ομάδα ερωτευμένη με το μπάσκετ ντρίμπλας, που το παρκέ πολλές φορές βουλιάζει, ο Grimes είναι αποδοτικός με τις ελάχιστες επαφές. Θα μείνει στη γωνία, θα είναι σε ιδανική απόσταση στις περιπτώσεις που ο Randle θα ποστάρει και θα ψάξει οποιαδήποτε απειλή. Θα επιτεθεί στις close-out άμυνες, που πλέον σέβονται το σουτ του, άμεσα και χωρίς να ψάξει κάτι περιττό. 12 υπερ-απαραίτητοι πόντοι κατα μέσο όρο μέσα στον Δεκέμβριο, 44% από το τρίποντο σε 5 προσπάθειες ανα αγώνα, λιτός και ουσιαστικός.
Και από άμυνα πώς πάμε; E τα έβαλα και στο βίντεο πιο πάνω, ύπουλα, κι ας έφαγαν το καλάθι τελικά. O Grimes είναι φοβερά ενεργός, αλλάζει με ευκολία στα περισσότερα σκριν, δεν τσιμπάει όταν βρίσκει απέναντί του εκτελεστές, που συνήθως φέρνουν οι αντίπαλοι στο ‘’2’’, όπως ο Hield παραπάνω. Σύμφωνα με το BBall Index, ανάμεσα στους αθλητές που έχουν παίξει περισσότερα από 250 λεπτά, ο Grimes είναι εκείνος που προηγείται στη λίστα των αμυντικών που βρίσκονται πιο συχνά ανάμεσα στους ελίτ αντιπάλους των απέναντι, πάνω από τους σπεσιαλίστες OG Anunoby, Jrue Holiday και Lu Dort, πάνω από τον RJ Barrett που μέχρι τώρα είχε αυτή την αποστολή στο δικό του σύνολο. Δε λέω πως ο Grimes έχει τις ικανότητες των παραπάνω, όμως οι Knicks τον έχουν επιλέξει γι’ αυτή την αποστολή κι εκείνος ανταπεξέρχεται, με τα σχήματα που αγωνίζεται να δέχονται 4,3 πόντους λιγότερους ανα 100 κατοχές. Οικονομικός στην επίθεση, αποτελεσματικός από το τρίποντο, στιβαρός αμυντικός, συμβόλαιο κοντά στα 3 εκατομμύρια κάθε χρόνο, για την επόμενη τριετία. Δώρο. Σα να ανοίγεις κουτί που περιμένεις να έχει μέτρια βουτήματα και να βρίσκεις ξαφνικά μέσα τα καλύτερα μελομακάρονα της αγοράς.
Πρόγραμμα και συμβόλαια
Μιλώντας για συμβόλαια, οι Knicks έχουν αυτή τη στιγμή παρκαρισμένα 18+14+6 εκατομμύρια, στους Fournier, Rose και Reddish αντίστοιχα. Για να φτάσουν στις οκτώ σερί νίκες εκμεταλλεύτηκαν (και) το ευνοϊκό πρόγραμμα, αν και το να κερδίζεις Cavs, Hawks και τους Bulls δύο σερί φορές μέσα στο Chicago δεν είναι ακριβώς περίπατος, και μάλλον θα μάθουμε ακόμη περισσότερα για εκείνους στα επτά επερχόμενα παιχνίδια, με Raptors, Bulls και Sixers εντός (το τελευταίο Κυριακή απόγευμα, Χριστούγεννα, ό,τι καλύτερο) κι ένα μίνι τουρ στο μακρινό Τέξας (όπου παίζουν και τους τρεις κατοίκους της περιοχής, Mavs, Spurs και Rockets), για να ανοίξουν τη νέα χρονιά απέναντι στο δυναμικό Phoenix.
Προσωπικά πιστεύω πως η δυναμική των Knicks είναι μάλλον αυτό που βλέπουμε το τελευταίο διάστημα, όχι φυσικά με αντίστοιχο σερί νικών, οπότε περιμένω να βρίσκονται στο ίδιο σημείο πάνω-κάτω, εντός της πρώτης εξάδας που οδηγεί απευθείας στην postseason. Άντε να στραβώσουν λίγο τα πράγματα, in typical Knicks fashion, και να πέσουν στο 7-10 των Play-ins; Κάπου εκεί.
Τα συμβόλαια που ανέφερα παραπάνω μπορούν να λειτουργήσουν ανεξάρτητα σε μία ανταλλαγή, πασπαλισμένα με κάποιο από τα πολλά διαθέσιμα πικ που διατηρεί η Νέα Υόρκη, είτε δικά της είτε εκείνα που απέκτησε μέσω ανταλλαγών, ή να αναμειχθούν σε διάφορους συνδυασμούς και να δώσουν ένα οικονομικό αντάλλαγμα από 24-38 εκατομμύρια που, αν προσθέσεις και παραπάνω από ένα πικ πρώτου γύρου στο trade, μπορούν να σου επιστρέψουν έναν ‘’αστέρα’’ που ψάχνεται για κάτι διαφορετικό. Δεν ξέρω αν θα μπουν στο κυνήγι του DeRozan ή του LaVine, στην περίπτωση που το Chicago αποφασίσει να το διαλύσει. Ούτε αν θα πατήσουν μανιακά το κουμπί της κλήσης για τον OG Anunoby, αν τελικά το Toronto αποφασίσει πως ‘’όλοι οι ΄(forwards) μαζί (δεν) μπορούμε’’. Ίσως να ασχοληθούν με μία περίπτωση ασφαλούς προσθήκης, όπως αυτή του Eric Gordon, απλά για να προσθέσουν έξτρα σουτ από την περιφέρεια. Αυτό που όντως ξέρω είναι πως, από τη στιγμή που κρατήθηκαν για την απασφάλιση της βόμβας Mitchell, έχουν αυτή τη στιγμή τη δυνατότητα να είναι αγοραστές, σε αυτό το δίμηνο παράνοιας μέχρι την trade deadline του Φλεβάρη. Παράλληλα με την αγοραστική ικανότητα, έχουν μία ομάδα που όντως παίζει μπάσκετ και αξίζει ένα ακόμη κομμάτι, είτε πρόκειται για ρολίστα είτε για έναν ακόμη all-star, ώστε να μπορεί να τσεκάρει πραγματικά το ύψος του ταβανιού της.
Είναι ωραίο για τη δημόσια συζήτηση και τον χαβαλέ οι Knicks να είναι απόλυτα δυσλειτουργικοί. Tο αναγνωρίζω, περνάμε καλά. Τον συγκεκριμένο Δεκέμβριο πάντως το πλάνο τους δουλεύει μια χαρά.
