Τελικά όμως, Zion ή Ja; Ποιος (δείχνει να) συνδυάζει το ταβάνι του με τα αποτελέσματα καλύτερα, ποιος έχει τις περισσότερες πιθανότητες να γίνει ένα από τα πρόσωπα της λίγκας σύντομα, τι προτιμάμε στην τελική;
Οι Pelicans είναι πρώτη στη Δύση…
Είμαστε ήδη σε αυτή την ενθουσιώδη πραγματικότητα. Το περσινό διασκεδαστικό σύνολο, με τα μακριά άκρα των Herb Jones και Trey Murphy, τον ‘’Grand Theft’’ Alvarado να κολλά σαν ενοχλητική μύγα πάνω στα αντίπαλα guards και τον all-star σκόρερ Brandon Ingram (και φυσικά τον έμπειρο χειριστή CJ McCollum δίπλα του), που εμφανίστηκε στα playoffs και πίεσε τους φιναλίστ του 2021 Suns στον πρώτο γύρο, είναι στην κορυφή της δυτικής περιφέρειας. Ο Ζion τους πήρε από το χεράκι, ακόμη και στην τελευταία περίοδο που ο Ingram λείπει, τους οδήγησε σε επτά σερί νίκες, μέχρι τη χθεσινή ήττα από τη Utah, και σε ρεκόρ 18-9.
Με κάποιον τρόπο είναι τέτοια η εικόνα του Williamson, η δυναμική στο παιχνίδι του, που ένα σύνολο πηγαίνει από το up-and-coming στο -εν δυνάμει- contending μέσα σε δύο μήνες. Έχω γράψει ξανά τον προηγούμενο καιρό, πως περίμενα με την παρουσία του ν’ ανεβάσει τις προσπάθειες των Pelicans κοντά στο ζωγραφιστό, όπως και το παιχνίδι τους στο transition. Πράγματι, σύμφωνα με το Cleaning the Glass, οι Pelicans είναι στο νο.3 της συχνότητας σε προσπάθειες κοντά στο καλάθι, με ποσοστό κοντά στο 40%, ενώ προσθέτουν και με μεγάλη συνέπεια ανα 100 κατοχές, πόντους στον αιφνιδιασμό και κυρίως μετά από κλεψίματα, πιέζοντας δηλαδή την αντίπαλη επίθεση για το λάθος που θα φέρει έναν συνδυασμό φυσικής δύναμης (Zion) και καλού τρίποντου σουτ (Murphy, McCollum) στο ανοιχτό γήπεδο. Καμιά φορά βέβαια, οι ρόλοι ανακατεύονται όμορφα.
Μια χαρά δηλαδή. Well, that’s an understatement. Δύο γεμάτους μήνες μέσα στη σεζόν και η Νέα Ορλεάνη έχει το έκτο καλύτερο OffRtg στη λίγκα, με 115,8 πόντους ανα 100 κατοχές, καθώς και το τρίτο καλύτερο DefRtg με 109,9. Δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνεστε, αλλά συνήθως αυτοί οι δύο δείκτες φωτογραφίζουν διεκδικητή του τίτλου. Είναι νούμερα που πιάνει η Βοστώνη. Οκ, εκείνοι έχουν κωμικά λειτουργική επίθεση που γράφει ιστορία, αλλά καταλαβαίνετε. Οι Bucks του Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι αμυντική τρομοκρατία, όμως επιθετικά ψάχνονται και περιμένουν τη σταθεροποίηση του Middleton να τους ανεβάσει κοντά στο top-10. Οι Pelicans είναι μαζί τους. Διεκδικητές λοιπόν; Είναι ακόμη νωρίς, όμως παίζουν ως τέτοιοι, είναι στην κορυφή της περιφέρειάς τους και ο Zion είναι το ξεκάθαρο σημείο αναφοράς.
…αλλά και οι Grizzlies είναι ακριβώς δίπλα τους
Κάπου εκεί ηρεμείς λίγο από το hype που έχει δημιουργηθεί (δίκαια) γύρω απ’ τον Zion, κοιτάς τη βαθμολογία και βλέπεις πως μία ακόμη ομάδα στη Δύση φιγουράρει με ρεκόρ 18-9. Ναι, οι Grizzlies του Ja Morant. Επίθεση κοντά στο καλάθι και άπλωμα με σουτέρ; To Memphis ζει (και) γι΄αυτό, έχει μόνιμη επιθετική λειτουργία παρ’ ότι συχνά-πυκνά οι πρωταγωνιστές της ομάδας απουσιάζουν εναλλάξ με μικροτραυματισμούς, ο δε Morant έχει 42% των προσπαθειών του μέσα απ’ το ζωγραφιστό, λες και είναι πεντάρι ξέρω γω. Μόνιμες εφορμήσεις, μόνιμη ιδιοφυία στα τελειώματα, αρκετά floaters που τον γλιτώνουν από συνεχή τρακαρίσματα με ψηλούς και ταυτόχρονα μετατρέπουν τους Grizzlies σε υψηλά λειτουργικούς από το short mid-range. Έξι σερί νίκες και 8-2 στα τελευταία δέκα παιχνίδια, για ένα σύνολο που αντίστοιχα φιγουράρει στο top-10 σε OffRtg (7η θέση, 115,3/100 κατοχές) και DefRtg (4η θέση, 110,1/100 κατοχές).
Σε προσωπικό επίπεδο, ο Ja έχει 27,7 πόντους και 7,8 ασίστ μέσο όρο σε 22 παιχνίδια, με 50 eFG%. All-star. Superstar, που καθοδηγεί την ομάδα του, στην τέταρτη χρονιά του στο ΝΒΑ, με τρόπο που ‘’απαιτείται’’ από όλους τους μεγάλους, με συνέπεια και με οδηγό το δικό του παράδειγμα. Kαθόλου παράλογα, και με τον ίδιο να είναι αρκετά συγκεντρωμένος φέτος και στο αμυντικό κομμάτι (με αρκετή βοήθεια από τους υπόλοιπους, ώστε να μην πρέπει να βρίσκεται συνέχεια πάνω στον ball-handler και να σπάει σκριν), τα σχήματα που τον συμπεριλαμβάνουν βρίσκονται στο +10,7 σε on/off δείκτες. Οι Grizzlies έχουν αποχωρήσει καιρό από το γκρουπ των ‘’νεανικών & διασκεδαστικών’’ ομάδων, είναι μάλλον εδώ για να διεκδικήσουν τον τίτλο.
O Zion είναι όμορφος στο μπασκετικό μάτι…
Ρε φίλε…(έστω ότι μιλάω απευθείαν με τον Zion τώρα, προσποιηθείτε ότι συμβαίνει)...είσαι 1,98 και 130 κιλά. Πώς είναι δυνατόν να στρίβεις με τέτοια χάρη, αρκετά κοντύτερου παίκτη, να πηγαίνεις σε σταυρωτές και τα τελειώματα κοντά στο καλάθι να έχουν ταυτόχρονα και ωμή δύναμη και χάρη;
Θα μπορούσε ασφαλώς να μπει οποιοδήποτε βίντεο παραπάνω. Έχει φορτώσει άλλωστε όλα τα αντίπαλα καλάθια μέχρι αυτό το σημείο, είτε με poster dunks, είτε χρησιμοποιώντας τον όγκο του, ώστε ο αμυντικός να μην μπορεί να φέρει το χέρι κοντά στο δικό του, έκανε και το κάρφωμα για διαγωνισμό στη λήξη του αγώνα με τους Suns, που έφερε θύελλα διαφωνίας στα social media για το αν έπρεπε να παίξει την τελευταία επίθεση ή όχι.
Βασισμένο σε γκρίνια των Suns τώρα... Της ομάδας του Chris Paul, αν πρέπει να κάνουμε την τελευταία επίθεση...
Τέλος πάντων, ας μην ξεφύγω. Μου φαίνεται εντυπωσιακή η αρμονία με την οποία επιτίθεται ο Ζion και ειδικά αυτά τα χαρισματικά αριστερά λει-απ, τα οποία τα βάζει, σε αντίθεση με επιφανές μέλος του ελληνικού μπάσκετμπολ. Ακόμη περισσότερο προσδίδει στην ομορφιά το γεγονός πως ‘’μόνο από εκεί μπορεί’’. Είναι τέτοια η συνέπειά του στην επίθεση με το αριστερό χέρι, που οποιοδήποτε ντράιβ από τον δεξιό διάδρομο μοιάζει παραφυσικό.
Και καλά, οι αντίπαλοι το ξέρουν, δεν κάνουν scouting; ‘’Δεν πέφτει το βίντεο;’’ αναρωτιέται το καφενείο εδώ πιο κάτω. Καλή τύχη στο να μαρκάρεις ένα θηρίο της φύσης, με κινήσεις μπαλέτου και ελατήρια την ώρα του άλματος θα πω εγώ, κι ας πηγαίνει μόνο αριστερά. Ο συνδυασμός δεν αντιμετωπίζεται και με κάποιον τρόπο, όταν το βλέπεις ξανά και ξανά, σα να πατάει Control + C και Control + V, η μαγεία ενισχύεται μέσα από την επανάληψη. Εδώ συνέβαινε με τον Άριεν Ρόμπεν που είχε γυάλινα πόδια. Ναι, άλλο άθλημα, αλλά η χάρη είναι χάρη.
…και είναι αυτό ένα σημείο που μπορεί να κερδίσει τον Morant;
Έλα ντε. Αν δεν ‘’τον έχει’’ στα αποτελέσματα και στην κατάκτηση των μπασκετικών κορυφών, το θέαμα είναι δύσκολη νίκη απέναντι στον Ja. Ανοίγεις ένα οποιοδήποτε βίντεο με highlights, ούτε καν ολόκληρο αγώνα. Οκτώ, δέκα λεπτά βλέπεις φάσεις, μοιάζει με συλλογή καριέρας και ο τίτλος γράφει ‘’Ja Morant Highlights 22-23’’. Tου έχει πάρει δύο μήνες, ένα μήνα, ίσως και μία βδομάδα αν έχει κέφι.
Δεν ξέρω αν γίνεται σαφές, αλλά το παραπάνω απόσπασμα δεν είναι μία συρραφή από παιχνίδια κόντρα στους Pistons τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Όλα συνέβησαν στο ίδιο ματς, για την ακρίβεια στην ίδια (τρίτη) περίοδο. Κάθε αγώνας του Morant είναι η επιτομή του League Pass alert. Αν αγωνιστικά και βάσει επιτυχιών και ιστορίας προς την κορυφή, η λίγκα καλώς προωθεί τον Αντετοκούνμπο ως πρώτο όνομα, ο Ja σύντομα μπαίνει δίπλα του (αν δεν είναι ήδη) για να τραβήξει και δύο φλας παραπάνω. Δεν είναι περίπτωση style over substance, είδαμε άλλωστε πως εκείνος και το franchise που καθοδηγεί, μια χαρά ουσία έχουν στο παιχνίδι τους, κερδίζουν, έχουν θέσει τις βάσεις για να είναι μόνιμα κοντά στη διεκδίκηση και να ψάχνουν την ευκαιρία τους να αναδειχθούν. Αλλά γαμώτο, ταυτόχρονα, είναι και ένας από τους πιο εντυπωσιακούς παίκτες που έχουν παίξει τα τελευταία είκοσι χρόνια, χαίρεσαι να τον βλέπεις.
O Zion έχει αρχίσει να γίνεται η φωνή του franchise…
Σιγά σιγά ο Williamson είναι και ο vocal leader των Pelicans. ‘’Ήταν λίγο εκτός του χαρακτήρα μου’’, δήλωσε για το windmill κάρφωμα απέναντι στο Phoenix. Ξέφυγα κάπως, το παραδέχομαι. Όμως ήμουν στα αποδυτήρια πέρυσι όταν χάσαμε στα playoffs, εκεί δίπλα στα αδέρφια μου, όταν οι Suns μας έστειλαν σπίτι. Ήταν μία σκληρή στιγμή’’. Ο Zion ουσιαστικά άφησε να εννοηθεί ότι πλέον είναι εκείνος εδώ και στην τελική το κάρφωμα ήταν ένα μήνυμα προς αυτή την κατεύθυνση. Πως είναι έτοιμος στα 22 του να ηγηθεί του συνόλου, μέσα στο παρκέ και εκτός αυτού, ώστε η περσινή ήττα στον πρώτο γύρο να μην επαναληφθεί.
Εκείνος ήταν στο μυαλό μου ένα από τα μεγαλύτερα θύματα της υπερπροβολής του #1 ενός draft. Η απότομη λατρεία του κόσμου για το φαινόμενο από τις ημέρες του λυκείου ακόμη, μετατράπηκε σε άμεση αμφισβήτηση με τους περσινούς τραυματισμούς και τα περιττά κιλά. Ο Zion πάλι τα έστειλε όλα αυτά στο ντουλαπάκι των αναμνήσεων με δύο μήνες εξαιρετικού μπάσκετ και ταυτόχρονα δείχνει πως ο ίδιος είναι έτοιμος και για τα φώτα, και για τον ρόλο του μπροστάρη και όλα. Έχει και το χάρισμα, είναι ωραίος με τα media, μπορεί να απορροφά πάνω του όλη την ενέργεια και το σύνολο να μένει στο μπάσκετ. Ο Ingram των ήπιων τόνων, ο McCollum που πάντα ήταν στην καριέρα του το ‘’αμίλητο νο.2’’, οι νεαροί Herb Jones και Trey Murphy που ακόμη αναπτύσσουν το παιχνίδι τους, όσο και να τους λατρεύουμε και να περιμένουμε από εκείνους μεγάλα πράγματα εμείς οι geeks, oλοι θέλουν τον χώρο τους και την ηρεμία να δουλέψουν. Ο σταρ Zion τους φωνάζει ‘’παίξτε, εγώ είμαι εδώ’’.
…για τον Ja ας μιλήσει η εικόνα
‘’Δώστε μου μία άμυνα, το έχω. Δώστε μου ένα στοπ, το έχω’’. Ο Ja το επανέλαβε αρκετές φορές ώστε να τον ακούσουν όλοι, πιθανότατα και οι αντίπαλοι. Να παίξουμε μία άμυνα, να μείνει το σκορ στον πόντο και θα το βάλω. Το έβαλε, ακόμη και μ’ αυτό τον μπασκετικό παραλογισμό, που έκανε προσποίηση με το κορμί στο σκριν, όπως ο Νεϊμάρ γλιστράει από τους αμυντικούς, με 360 λέι απ, με επιμονή μετά από την τάπα.
Αυτός είναι όλος ο Morant σε τριάντα δευτερόλεπτα. Θρασύς, ομιλητικός, με πίστη στις ικανότητές του και κυρίως πίστη στους συμπαίκτες του. Το πιο ήσυχο ανα τα χρόνια Memphis, με ήρωες κάτι Marc Gasol και Mike Conley, που ‘’απλά έπαιζαν μπάσκετ’’ (και το έκαναν άψογα) έχει αποκτήσει, πλάι στη συνέπεια στα αποτελέσματα, και έναν χαρακτήρα ‘’εμείς απέναντι σε όλο τον πλανήτη’’. Vocal, ενεργητικοί, με διάθεση να παίξουν όμορφα το παιχνίδι και να επιβληθούν. Όλο αυτό προσωποποιείται στον Morant, ο ηγέτης τους δίνει ξεκάθαρη ταυτότητα.
Εντάξει, καταλαβαίνω ότι από ένα σημείο κι έπειτα είναι και θέμα γούστου, μερικοί προτιμούν το πρότυπο Tim Duncan, όχι τόσες φωνές. Δεκτό. Duncan όμως ήταν ένας και κάπως πρέπει να βγεις μπροστά σε μία λίγκα με τους Giannis, τους Curry, τους Jokic και Durant του κόσμου τούτου. Ο Morant διάλεξε την πλευρά του φωνακλά, που ενδόμυχα πάντως μάλλον όλοι συμπαθούν, λιγότερο ή περισσότερο. Το σημαντικότερο, όπως και στην περίπτωση του Zion, είναι ότι όσο εκείνος απορροφά τα φώτα, το σύνολο δουλεύει κι αυτός είναι μέρος του, χωρίς να δεσμεύεται από τον ρόλο της απόλυτης ντίβας. Είναι όμως ο ξεκάθαρος πρωταγωνιστής, ο Ντε Νίρο, ο Ντέι-Λιούις.
Συμπέρασμα
Με κάποιον τρόπο, πολύ σύντομα στην πορεία τους, Zion και Ja άρχισαν να πηγαίνουν χέρι χέρι. Σπέσιαλ προσωπικά νούμερα, ομάδες στα ψηλά, χαρακτήρας και λάμψη. Δεν είναι συχνές οι περιπτώσεις που αυτό συμβαίνει ταυτόχρονα με το #1 και #2 ενός draft, όμως μάλλον είναι μοιραίο να συμβεί με αυτούς τους δύο. Υπάρχει και μία ωραία αντίθεση, guard απέναντι σε big, ένα θηρίο της φύσης απέναντι σε ένα αδύνατο αγόρι από τη Νότια Καρολίνα, κατα βάση ωστόσο, ανάμεσα στα highlight καρφώματα και τις νίκες, οι δυο τους μοιάζουν αρκετά στον τρόπο που βγαίνουν μπροστά. Δεν ξέρω ποιον προτιμώ. Μάλλον τον Morant, πάω πάντα με τον ‘’κοντό’’ και έχω πολύ πρόσφατη τη λατρεία στον Derrick Rose, όμως δεν έχει και τόση σημασία. Χαίρομαι που έχουν τις ομάδες τους στο 1-2, όπως κι εκείνοι παντρεύτηκαν το 1-2 από την ημέρα που μπήκαν στο ΝΒΑ, και θα ήθελα να τους δω να πετυχαίνουν από φέτος κι ας κερδίσει ο καλύτερος. Εκεί είμαι για την ώρα. Τουλάχιστον μέχρι να μπει ο Steph στην εξίσωση των playoffs και να ξεχάσω ξανά τα πάντα.
