Σε αυτή τη διακοπή ωστόσο, η πλειονότητα των συζητήσεων αφορούσε σχεδόν αποκλειστικά εξωαγωνιστικά θέματα: οικονομικά, ιατρικά, διαδικαστικά, κοινωνικά και ηθικά. Σε όλες αυτές τις συζητήσεις σαν Basketball Guru συμμετείχαμε με ξεκάθαρη θέση: ναι, η Λίγκα, θα ξαναξεκινήσει καθαρά για οικονομικούς λόγους, το format που επιλέχθηκε αποσκοπεί στο μεγαλύτερο δυνατό περιορισμό της χασούρας, με τον ιό να εξαπλώνεται ραγδαία στη Florida, ενώ τα τεστ και το ιατρικό προσωπικό που θα απασχοληθεί για την υγεία των παικτών γρατζουνάν τα όρια της κοινωνικής πρόκλησης. Παράλληλα μια ενδεχόμενη αποχή των παικτών από την επανέναρξη χάριν της ενίσχυσης του κινήματος “Black Lives Matter” ίσως να ήταν ένα πιο ηχηρό μήνυμα από την παρουσία τους σε παρκέ γεμάτα μηνύματα υπέρ του σκοπού. Το τελευταίο σαν απάντηση στο διαρκές ερώτημα αν το μήνυμα των Tommie Smith και John Carlos στους Ολυμπιακούς του 1968 ήταν πιο ηχηρό και αποτελεσματικό από την αποχή του Kareem από την ίδια διοργάνωση, ακριβώς για τους ίδιους λόγους, ή το ανάποδο.

Με όλα τα παραπάνω -δικαίως σε σημαντικό βαθμό- να μονοπωλούν τη συζήτηση εν μέσω καραντίνας, κοινωνικών κινημάτων και έξαρσης των κρουσμάτων του COVID-19, το θέμα που εύλογα τέθηκε στο περιθώριο ήταν το καθαρά αγωνιστικό, το οποίο είχε περιοριστεί σε μια διαδικαστική αναφορά ως προς το αν θα έχει αστερίσκο ή όχι το φετινό πρωτάθλημα. 

Έχοντας ωστόσο πλέον μπει στον Ιούλη, τον μήνα της τελικής ευθείας της επανέναρξης του πρωταθλήματος, πριν περάσουμε με επόμενα κείμενα σε αναλύσεις αναφορικά με την κατάσταση των ομάδων και πώς αυτές θα παρουσιαστούν στην Disney World, αξίζει ενδεχομένως να ασχοληθούμε αρχικά με όλα εκείνα τα δεδομένα που επηρεάζουν αγωνιστικά την επανέναρξη και θέτουν το πλαίσιο το οποίο γεννά το ερώτημα αν εν τέλει θα πρέπει δίπλα στον φετινό πρωταθλητή να υπάρχει αστερίσκος.

Το πλαίσιο

Η φετινή χρονιά του NBA έχει ήδη διεξαχθεί κατά το 79%, ήτοι έχουν παιχτεί τα 971 από τα 1230 παιχνίδια της regular season, ενώ θα διεξαχθούν άλλα 88, ανάμεσα στις 22 καλύτερες ως τώρα ομάδες της Λίγκας, σε ένα πρόγραμμα οκτώ αγώνων για την καθεμία, με τη μεγαλύτερη δυνατή προσομοίωση του αρχικού προγράμματος της σεζόν. Δηλαδή, για την κάθε ομάδα ακολουθήθηκε το πρόγραμμα που της απέμενε, διαγράφοντας τα παιχνίδια κόντρα στους “delete-8”, τις οκτώ ομάδες που δεν θα μεταβούν στο Orlando, και κάνοντας σχετικές προσαρμογές όπου απαιτούνταν. Έτσι, για παράδειγμα, οι Pelicans, που είχαν το ευκολότερο υπολειπόμενο πρόγραμμα της “κανονικής” regular και τις περισσότερες πιθανότητες για την κατάκτηση της όγδοης θέσης της Δύσης, βάσει όλων των μοντέλων προβλέψεων (όπως το FiveThirtyEight), έχουν αντίστοιχα και πάλι την ευκολότερη οκτάδα αγώνων και στην Disney World (Το γεγονός πως έχουν στη σύνθεσή τους και τον Zion, ένα από τα πιο hot ονόματα για προσέλκυση τηλεθέασης και εσόδων, βοήθησε αναντίρρητα τον συγκεκριμένο σκοπό).   

Συνολικά, θα διεξαχθεί το 86% της σεζόν, με τις καλύτερες ομάδες της όλης διαδικασίας να είναι παρούσες στη διεκδίκηση του τίτλου. Τα δε playoffs, παρότι είχαν ακουστεί σενάρια για ως και best of 3 προσαρμογή, θα διατηρήσουν το κανονικό τους format, δηλαδή των τεσσάρων γύρων best of 7, με Πρωταθλήτρια εν τέλει να χρίζεται η ομάδα που θα φτάσει πρώτη στις 16 νίκες μέσα σε δύο μήνες.

Οι προσαρμογές ωστόσο δεν είναι λίγες. Πλεονέκτημα έδρας δεν θα υπάρχει για κανέναν, όλα τα παιχνίδια θα διεξάγονται στα τρία -ουδέτερα ακόμα και για τους Magic- γήπεδα της Disney, τα HP Field House, Visa Center και The Arena. Από την άλλη, δεν θα υπάρχουν ταξίδια, καθώς και η όποια πρόσθετη επιβάρυνση αυτά επιφέρουν. 

Η αλλαγή του βαθμού δυσκολίας και οι επιπτώσεις

Οι σημαντικότερες αλλαγές ωστόσο δεν αφορούν τόσο την έδρα της κάθε ομάδας, όσο την αλλαγή της ρουτίνας των αθλητών και όλων των κόσμων που αυτοί είχαν στήσει στην καθημερινότητα τους, κόσμων ατομικών και κοινωνικών, που τους βοηθούσαν στη μεγιστοποίηση της απόδοσής τους. Οι αλλαγές σε αυτό το επίπεδο είναι σημαντικότερες και αξίζει να τις δούμε πιο συγκεκριμένα. 

Αρχικά, κάθε ομάδα έχει δικαίωμα να πάει στο Orlando με αποστολή 35 ατόμων, η οποία θα αποτελείται από παίκτες, προπονητές, γυμναστές, σκάουτερς, διατροφολόγους και όποιον άλλον κρίνουν απαραίτητο, αλλά θα είναι 35. Τελεία. Έτσι, προσωπικοί γυμναστές θα κοπούν, η πρόσβαση στις καθημερινές συνήθειες και στα ατομικά γυμναστήρια θα αλλάξουν. 

Αυτό το οποίο υποτιμάται είναι ίσως το γεγονός του πόσο σημαντική είναι η ρουτίνα για τους αθλητές τόσο υψηλού επιπέδου. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα σχετικά είναι η πτώση του ποσοστού βολών του Westbrook, όταν το NBA άλλαξε τον κανόνα των βολών, απαγορεύοντας στους παίκτες να βγαίνουν εκτός του κύκλου στην κορυφή της ρακέτας, αλλάζοντάς του τη συνήθειά του να πηγαίνει ως το κέντρο και πίσω στη γραμμή πριν από κάθε εκτέλεση.

Πλέον όμως δεν θα μιλάμε για αλλαγές τόσο αποσπασματικές ή μεμονωμένες. Οι αθλητές θα πρέπει να μείνουν για τρεις μήνες περιορισμένοι σε ένα κλουβί, χρυσό μεν, κλουβί δε. Μακριά από τα -μάλλον πολυτελή- σπίτια τους, και για ένα δίμηνο αρχικά μακριά από τους ανθρώπους τους, μακριά από τις συνήθειές τους συνολικότερα (αν αυτές δεν είναι αποκλειστικά video games ή golf τουλάχιστον - που μάλλον δεν είναι μεταξύ μας). 

Το θέμα που φαίνεται να υποτιμάται λοιπόν, είναι το επίπεδο του mental toughness που απαιτείται από κάθε παίκτη, αλλά και κάθε ομάδα συνολικά, για να αποδώσει υπό αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες. Ο εγκλεισμός από μόνος του, ανεξαρτήτως του επίχρυσου του περιτυλίγματος, είναι μία δύσκολη δοκιμασία για κάθε ενήλικα, κάθε ήδη σφυρηλατημένη σε σημαντικό βαθμό προσωπικότητα. Και δεν αναφέρομαι καν εδώ σε συνθήκες φυλακών, και το εύλογο των εκεί τακτικά εντάσεων που υπάρχουν. Αρκεί να θυμηθεί κάθε άντρας αναγνώστης που έχει πάει φαντάρος την περίοδο εκπαίδευσης στο κέντρο, και πώς στο τέλος του πρώτου μόλις μήνα μέσα στον θάλαμο ήταν άπαντες στην τσίτα “με λυμένο το ζωνάρι” για καυγά με την παραμικρή αφορμή. 

Η συγκεκριμένη κατάσταση από μόνη της, δίνει ένα σαφές πλεονέκτημα στις ομάδες που έχουν καλή χημεία, έναντι όσων δεν έχουν. Οι Lakers και οι Heat για παράδειγμα, μάλλον έχουν περισσότερες πιθανότητες να αντέξουν, έναντι των Sixers. Η διαρκής συνύπαρξη των αστέρων των τελευταίων, Embiid και Simmons, που δεν φαίνεται να έχουν και τις καλύτερες διαπροσωπικές σχέσεις, θα δοκιμάσει στον μέγιστο βαθμό τα όρια του καθενός, με πολλές πιθανότητες η όποια υποβόσκουσα ένταση να έχει αγωνιστικές επιπτώσεις.

Το γεγονός δε πως οι παίκτες θα μένουν σε κοινές εγκαταστάσεις, μάλλον θα παίξει σημαντικό ρόλο. Και εδώ εν προκειμένω δεν αναφερομαι στο tampering που δεδομένα -και χυδαία- θα λάβει χώρα (και τα αποτελέσματά του θα τα δούμε στις προσεχείς offseasons) αλλά στο πώς θα μπορούν κάποιοι, ίσως οι πιο βετεράνοι να “παίξουν” με την ψυχολογία των αντιπάλων τους. 

Ένα άλλο θέμα που δεν ξέρουμε πώς θα λειτουργήσει στους παίκτες είναι τα άδεια γήπεδα. Για παράδειγμα, ο Giannis, όταν στήνεται στο τρίποντο ελεύθερος, θα νιώθει απελευθερωμένος από την απουσία οπαδών που θα ενθαρρύνουν ή θα αποδοκιμάζουν ή η σιωπή θα παίζει με το μυαλό του επηρεάζοντας το ποσοστό του; Αντίστοιχα, ο LeBron, που παίζει και για το κοινό και με το κοινό διαρκώς σε κάθε αγώνα, θα μπορέσει να μπει σε Kawhi mode, και να αποδώσει τα μέγιστα σε ένα χωρίς θεατές περιβάλλον και χωρίς αυτήν την διαρκή ανατροφοδότησή του με/από τους θεατές;

Επιπρόσθετα, όσο και αν κοροϊδεύουμε τον Harden για τη συνήθειά του να πηγαίνει σε στριπτιζάδικα, αν αυτή η συνήθεια τον αποσυμπιέζει και τον εκτονώνει, εκθετικά σε τι βαθμό θα επηρεάσει τους παίκτες η τουλάχιστον επί διμήνου (ως την είσοδο των οικείων στο bubble) της απουσίας σεξουαλικών επαφών; Γιατί καλώς ή κακώς, το σεξ βοηθάει στην ψυχική ισορροπία των ανθρώπων και η απουσία του δεδομένα θα έχει επιπτώσεις.

Όλα τα παραπάνω είναι σημαντικά, χωρίς να έχουμε αναφερθεί ακόμα στον φόβο του ιού και του ενδεχόμενου αυτός να καταφέρει να μπει μέσα στο NBA bubble. Ένας φόβος που είναι πέρα για πέρα βάσιμος λόγω  του προφανή συνδυασμού της έξαρσης των κρουσμάτων στο Orange County, την περιοχή που θα φιλοξενηθεί και το NBA, και τον μη εγκλεισμό στο bubble και του προσωπικού της Disney, που θα φροντίσει για τη διαμονή και την εστίαση των παικτών.

Τα αγωνιστικά

Πέρα από τον φόβο για τον ιό βέβαια, υπάρχει και το ερωτηματικό για την αγωνιστική κατάσταση των παικτών που τον έχουν ήδη περάσει. Χωρίς να ξέρεις κανείς τις μακροχρόνιες επιπτώσεις στον ανθρώπινο οργανισμό συνολικά ή σε επιμέρους λειτουργίες αυτού. Για παράδειγμα, οι μέχρι στιγμής έρευνες καταγράφουν μεταξύ των πιθανών επιπτώσεων νευρολογικά προβλήματα και προβλήματα στους πνεύμονες. O Gobert δε, δηλώνει πως ακόμα και σήμερα, κοντά τέσσερις μήνες αφότου νόσησε, δεν έχει πλήρη αποκατάσταση της όσφρησή του. Με αρκετους παραπάνω παίκτες από όσους γνωρίζουμε να έχουν ως σήμερα νοσήσει, είναι εντελώς άγνωστο, όχι μόνο σε εμάς, μα και στους ίδιους και τα προπονητικά επιτελεια τους, ποια θα είναι η αγωνιστική επίπτωση της νόσου σε αυτούς.

Ωστόσο, πέρα από τον ιό, τον φόβο του και τη νόσο του, υπάρχει το θέμα της αναγνωστικής ετοιμότητας των σωμάτων των αθλητών για να ανταπεξέλθουν σε ένα sprint, πέρα των οκτώ αγώνων κατάταξης, σε 16 ως 28 αγώνες playoffs, ως την στέψη του Πρωταθλητή. Με πολλούς να μην έχουν πρόσβαση σε γυμναστήρια ή σε γήπεδα κατά τη διάρκεια της καραντίνας, ίσως για πρώτη φορά για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, το να μπουν σε έναν αγώνα ταχύτητας, όπως το πρόγραμμα που η Λίγκα έχει ετοιμάσει, θα αποτελέσει μία τεράστια πρόκληση για τα όρια αντοχών τους, με τον κίνδυνο τραυματισμών -και δη κάποιων σοβαρών- να ελοχεύει. Τα analytics των ομάδων ως προς την καταπόνηση των οργανισμών, της αντοχής αυτών, της ξεκούρασης και του ύπνου θα έχουν αυτή την περίοδο το σημαντικότερο ρόλο που ως τώρα ενδεχομένως έχουν διαδραματίσει.

Ένας ιδιαίτερα σημαντικός παράγοντας, εκτός από το ατομικό επίπεδο υγείας, σωματικής και πνευματικής, του κάθε παίκτη μεμονωμένα, αποτελεί και η αντίστοιχη κατάσταση που θα βρεθούν ως ομάδα. Με τις αλλαγές των rosters να μην είναι τόσο εκτεταμένες εν τέλει, όσο ενδεχομένως κάποια στιγμή είχαμε αρχίσει να αναμένουμε, ο βαθμός ομαδικής ετοιμότητας θα παίξει επίσης τεράστιο ρόλο σε αυτή την επανεκκίνηση. Οι Raptors του Nick Nurse και οι Bucks του coach Bud είχαν αναπτύξει τρομερούς αυτοματισμούς στην ως τώρα regular season. Αντίστοιχα οι Lakers του Vogel. Για τους τελευταίους δε, υπάρχει η φήμη πως είχαν τη δυνατότητα κρυφών ομαδικών προπονήσεων κατά τη διάρκεια της καραντίνας στο γήπεδο - replica του Staples ενός ζάμπλουτου οπαδού της ομάδας. Το ποιες ομάδες θα καταφέρουν να ξαναβρούν τους αυτοματισμούς τους και πόσο σύντομα, θα παίξει κρίσιμο ρόλο στην πορεία ως το Larry O’Brien Trophy. Με σημαντικό ρόλο σχετικά να παίζει η έως τώρα -πετυχημένη- δουλειά του κάθε οργανισμού. 

Κλείνοντας, ένα σημαντικό ερώτημα που περιμένουμε να απαντηθεί στα τρία γήπεδα της Disney World είναι, όχι μόνο το επίπεδο μπάσκετ που οι ομάδες θα μπορέσουν να αποδώσουν, αλλά και το είδος αυτού. Συγκεκριμένα, τα τελευταία χρόνια στο NBA, θεσμικά, από το πώς οι κανόνες την ευνοούν, ως και πρακτικά, από τα αποτελέσματα που αυτή φέρνει, η επίθεση έχει σημαντικότερο βαθμό καθορισμού του αποτελέσματος από την άμυνα. Ωστόσο, μένει να απαντηθεί αν το επίπεδο σκουριάς που αναμένεται να συναντήσουμε θα δώσει ένα έμμεσο πλεονέκτημα στις ομάδες που θα καταφέρουν να βρουν συντομότερα και αποτελεσματικότερα τους αμυντικούς αυτοματισμούς τους. Αντίστοιχα, αν οι επιθέσεις δεν βρίσκουν εύκολα ρυθμό, είναι η επαναφορά των iso plays η τάση που θα επικρατήσει; Σε μια τέτοια περίπτωση, επιθέσεις που διαθέτουν το ταλέντο των one man show και άσσων του heroball, όπως οι Kawhi, Harden και Luka, ή των ανίκητων κώλων (ή πλάτης ή “πισωκούνα” - σε μια αναφορά-φόρο τιμής στον Καραμάνη και το Pick “n’ Popa) του LeBron και του Embiid θα έχουν σαφέστατο προβάδισμα; 

Champion ή Survivor

Όλα τα παραπάνω αποτελούν σημαντικά ερωτήματα αναφορικά με τον πρωταθλητή του NBA του 2020, αν και εφόσον αυτός υπάρξει και το πρωτάθλημα δεν διακοπεί οριστικά από μία νέα έξαρση του ιού, εντός του bubble της Disney αυτή τη φορά. Δεδομένα όμως θεωρώ πως αυταξιακά ανεβάζουν σημαντικά το επίπεδο δυσκολιας του. Και τούτο γιατί για την κατάκτηση αυτού του πρωταθλήματος θα πρέπει μία ομάδα να έχει αριστεύσει στα πάντα: να έχει επιδείξει εξαιρετική απόδοση στα πρώτα ⅘ της σεζόν ώστε να πάει στο bubble, να έχει αναπτύξει αυτοματισμούς σε βαθμό που θα μπορέσει εύκολα και γρήγορα να τους επαναφέρει, να έχει καταφέρει να διατηρήσει όλο αυτό το διάστημα που προηγήθηκε σωματικά και πνευματικά υγιείς τους παίκτες της, να έχει καλή χημεία μεταξύ αυτών και καλά κανάλια επικοινωνίας μεταξύ διοίκησης, προπονητικού team και παικτών, να έχει τέτοια προπονητικά επιτελεία που θα επαναφέρουν άμεσα την αγωνιστική κατάσταση των παικτών για να μπουν το συντομότερο, αλλά και αποτελεσματικά, σε playoff mode, να έχει scouting επιτελεία που θα διαβάσουν άμεσα τις όποιες διαφοροποιήσεις των αντιπάλων και θα τις επικοινωνήσουν στους προπονητές, να διαθέτει παίκτες με τέτοια πνευματική συγκέντρωση που θα δεν θα επηρεαστεί ούτε από τα άδεια γήπεδα αγωνιστικά, αλλά και που θα βοηθήσει τους παίκτες να ανταπεξέλθουν στην μεγάλη εσωτερική πρόκληση που ο εγκλεισμός και η αποκοπή από τις συνήθειες της καθημερινότητας τους και τα οικεία τους πρόσωπα θα επιφέρει. 

Όποια ομάδα συνεπώς καταφέρει να “τικάρει” με επιτυχία όλα τα παραπάνω κουτάκια, θαρρώ θα έχει καταφέρει να κατακτήσει το πιο challenging πρωτάθλημα στην ιστορία της Λίγκας και θα είναι όχι απλά ΝΒΑ Survivor, αλλά και NBA Champion του θα πρέπει να μνημονεύεται σε ξεχωριστό κεφάλαιο στα βιβλία της ιστορίας. Κοινώς, αν κάποιος/α θέλει να βάλει αστερίσκο δίπλα στον φετινό πρωταθλητή, θεωρώ πως θα πρέπει να βάλει αστερίσκο έμφασης και όχι υποτίμησης. 

Υ.Γ: Ίσως πάλι, το όλο σκηνικό να είναι απλά έτσι στημένο για την αναρρίχηση του “cyborg” που λέγεται Kawhi στο πάνθεον του top-5 παικτών όλων των εποχών. Και τούτο καθώς, όλα τα αναφερόμενα στο παρόν κείμενο προβλήματα αφορούν ανθρώπους, ανθρώπινες συμπεριφορές και ανθρώπινες αδυναμίες. Προβλήματα που θα αφορούν όλους τους άλλους, την ώρα που αυτός απλά θα βγαίνει να παίζει και θα επιστρέφει στο δωμάτιό του να φορτίζεται, μακριά και πέρα από όλα αυτά τα ευτελή “ανθρώπινα” που το κείμενο περιγράφει...