Από ό,τι φαίνεται τα κύρια επιχειρήματα των παικτών έχουν να κάνουν με την διασφάλιση της υγείας τους, είτε γιατί θα είναι εκτεθειμένοι στον Κορωνοϊό, είτε επειδή θα κληθούν να παίξουν πολλά ματς μετά από τρεις μήνες αδράνειας και με μόλις λίγες εβδομάδες προετοιμασία. Επίσης δεν θέλουν να τραβήξουν την προσοχή από τον κοινωνικό αναβρασμό που υπάρχει αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ, με αφορμή τις δολοφονίες μαύρων πολιτών από την αστυνομία. Τέλος, ο εγκλεισμός σε μια «φούσκα» μακριά από συγγενείς και φίλους για δύο με τρεις μήνες, μπορεί να έχει επιπτώσεις και στην ψυχική υγεία των αθλητών, κάτι που είναι δύσκολο να το προβλέψει κάποιος τώρα.

Θεωρώντας ότι είναι εύκολο να κατανοήσουμε τις αμφιβολίες που έχουν για τα θέματα υγείας, ειδικά όταν μιλάμε για μια χώρα που μόνο αποτελεσματικά δεν αντιμετωπίζει την πανδημία, θα ήθελα να σταθώ στο επιχείρημα ότι η συνέχιση του πρωταθλήματος θα μπορούσε να αποπροσανατολίσει τη δημόσια συζήτηση από τις κινητοποιήσεις και όλα όσα γίνονται σε κοινωνικό επίπεδο.

Πολλοί από τους επικριτές των παικτών που έχουν αυτή την θέση, αναφέρουν ότι με τη συνέχιση της σεζόν οι παίκτες του ΝΒΑ θα έχουν μια πολύ μεγάλη πλατφόρμα για να περάσουν το μήνυμα τους. Αλλά τι είναι αυτό που έχει μεγαλύτερη βαρύτητα σε αυτές τις περιπτώσεις , το μήνυμα ή το μέσο;

Σκεφτείτε τα παρακάτω, που (είναι μερικά από όσα) προτείνει ο Marc Spears σε ένα άρθρο του στο Uninterrupted, όπου εμφανίζεται υπέρ της συνέχειας του ΝΒΑ (το άρθρο του προηγούμενου συνδέσμου) :

• Μία δήλωση δυο λεπτών, κατευθυνόμενη στο συστημικό ρατσισμό, εν μέσω ερωτήσεων για τους 30 πόντους κάποιου παίκτη που θα έχουν προηγηθεί ή για το τι θα πρέπει να κάνει η Χ ομάδα για να γυρίσει από το 2-0.
• 8 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα που οι παίκτες δεν θα παίζουν μπάσκετ και οι τηλεθεατές θα μπορούν να παραγγείλουν πίτσες ή να κανονίζουν ποιος θα καθίσει πιο κοντά στην τηλεόραση
• Μπλουζάκια με το “I can’t breathe” (Θα φέρουν περισσότερες ή λιγότερες αλλαγές στην κοινωνία σε σχέση με τα μπλουζάκια με τη μούρη του Τσε;)
• Ενίσχυση φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, τη στιγμή που πολλοί παίκτες είχαν κατέβει στο δρόμο και συμμετείχαν ενεργά ως ένα ακόμα υποκείμενο στις διαδηλώσεις. (Ο χίπστερ θείος Ζίζεκ τα έχει πει και παλιότερα για τις φιλανθρωπίες, εδώ το λινκ)

Και ας τα συγκρίνουμε με μερικά από όσα έχουν επιτευχθεί μέχρι τώρα μέσα από μαζικές διαδηλώσεις:

• Διάλυση του του αστυνομικού τμήματος της Μινεάπολις και χρήση μέρος των πόρων σε άλλες κοινωνικές υπηρεσίες και παροχές.
• Παρόμοιες αλλαγές και σε άλλες πόλεις, όπως η ΝΥ¹.
• Τη συμμετοχή του κόσμου (όχι μόνο μαύρων) ενεργά σε πορείες και διεκδικήσεις, μεγαλώνοντας το μήνυμα από το (σχετικά) απλό και πασιφανές «Black Lives Matter», στο «Defund police», το οποίο προσωπικά βρίσκω πιο δυνατό, καθότι είναι πιο κοντά σε ταξικές διεκδικήσεις και απαιτήσεις για κοινωνικές παροχές από το κράτος.

Αναλογιζόμενοι τα παραπάνω, τι πιστεύουμε ότι θα πετύχει η επιστροφή του ΝΒΑ σε αυτή τη φάση; Να τονίσει το μήνυμα ή απλά να το διαχύσει περισσότερο ανάμεσα σε 30άρες, ανατροπές και την προσπάθεια των παικτών για ένα πρωτάθλημα; Να περάσει το μήνυμα της συμμετοχής στα κοινά ή της ανάθεσης σε μια elite μαύρων πολιτών να μιλήσουν και να διεκδικήσουν τα αυτονόητα (ο επόμενος πρόεδρος θα μπορούσε να τους καλέσει στο Λευκό Οίκο να μιλήσουν για αυτά τα θέματα, το έκανε ο Obama στο παρελθόν κι ακόμα ο Trump με τον Kanye West μιλήσανε για την αναδιάρθρωση του σωφρονιστικού συστήματος, among other things). Τι πιστεύουμε ότι είχε και θα έχει μεγαλύτερη επίδραση από τα δύο; Πόσο μεγαλύτερο impact μπορεί να έχει η όποια δήλωση του LBJ σε σχέση με τα τόσα βίντεο από πορείες, δολοφονίες και χρήση βίας από τη μεριά της αστυνομίας; Το βίντεο του LBJ θα σε κάνει να πεις «ως εδώ» και να κατέβεις, αψηφώντας την καταστολή, στο δρόμο ή θα σου αποσπάσει την προσοχή από ό,τι συμβαίνει στο δρόμο;

Σημειολογικά, πώς βλέπουμε τον αθλητή που σε αυτή τη συγκυρία κατεβαίνει να αγωνιστεί μέσα στη Disney (μιλάμε για μεγάλη ειρωνεία, θα τρίζουν τα κόκκαλα του Walt) για να πάρει ένα μέρος των χρημάτων που θα πάρουν οι 27 λευκοί ιδιοκτήτες κυβερνήτες, για χάρη του θεάματος;

Το γήπεδο ως πεδίου διαλόγου, ανοίγει για όλα τα θέματα (ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ, ταξικά συστημικά προβλήματα, ανεκτικότητα απέναντι στους ξένους κλπ) ή μόνο για το πολύ συγκεκριμένο μήνυμα του ρατσισμού; Αυτό θα γίνεται μετά την κρούση του εθνικού ύμνου (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μέρους του κοινού, εν μέσω 1000δων σημαίων;) Τα σποτάκια για το πόσο γαμάτοι είναι οι βετεράνοι (πολέμου) μας και οι αστυνομικοί μας, με τις ηλίθιες βραβεύσεις στα time out και το ημίχρονο των αγώνων θα σταματήσουν ή θα συνεχίσουν να τονίζουν την ανωτερότητα της αυτοκρατορίας;

Ίσως να μην έχω απάντηση για όλα τα παραπάνω, αλλά με όλα αυτά στο μυαλό, αν κάποιος/οι παίκτες πουν ότι δεν θέλουν να συμμετάσχουν σε αυτή την συγκυρία, θα τους καταλάβω απόλυτα. Από την άλλη, δεν απαιτώ να το κάνουν, αφού κι αυτό θα ήταν μια μορφή ανάθεσης σε κάποιον άλλο της υποχρέωσης και του δικαιώματος στη διαμαρτυρία. Όμως, το γεγονός ότι τα ΜΜΕ προβάλουν εσκεμμένα μόνο την μία άποψη ως legit και οτιδήποτε άλλο ως γραφικότητες του Kyrie και λάθος προσέγγισης του ζητήματος από τους μαύρους παίκτες, ίσως θα πρέπει να μας προβληματίσει για το πώς τα μέσα προσπαθούν να ορίσουν το πλαίσιο του τι είναι σωστό, αποδεκτό και λειτουργικό και τι όχι.

Σημειώσεις

1. Για τις αλλαγές στη Νέα Υόρκη, που επετεύχθησαν μέσω των μαζικών διαμαρτυριών ....